Looking for dem owner

Lilium had pas geleden Tyrion van hem geleend en Aiden moest zeggen niet al te blij te zijn met de beslissing die hij had gemaakt. Zijn groene ogen stonden gericht op de ingang van de grot, voor hij zich erin besloot te wagen. Dit keer zonder Pokémon aan zijn zijde (aangezien Élise voor meer problemen zou zorgen dan dat ze hulp zou zijn), wandelde hij de grot in. Arceus, waarom had hij Tyrion nou uitgeleend? Met een fronsje keek Aiden naar zijn reflectie in één van de stenen in de grot en hij fronste even. Wat had Kalos toch een vreemde gebieden. Hij vroeg zich af of afreizen naar een andere regio zou helpen, of dat het een simpel geval was van het gras dat aan de andere zijde altijd groener was.
Bij het zien van een menselijk figuur, hief hij één wenkbrauw op. De blonde kop herkende hij meteen als Lilium, precies het kleine ukje dat hij nodig had. Hij wilde Tyrion terug. Wat de reden ook was dat ze hem nodig had.
Hij schraapte zijn keel even om duidelijk te maken dat hij er was, terwijl hij met één opgetrokken wenkbrauw wachtte op een reactie. Dit zou de eerste en laatste keer zijn dat hij Tyrion aan iemand uitleende.

Zonder enige twijfel nam Aiden de Pokéball aan, waarna hij er voor enkele tellen naar bleef kijken. Tyrion was veilig terug. Dat was in ieder geval al een begin. Maar, nu was hij benieuwd naar de reden. Waarom had ze zijn Tyrion nodig gehad? Wat was zo belangrijk dat ze niet eens de tijd had kunnen nemen om Leo uit de box te halen, of gewoon te reizen zoals een trainer dat deed?
“Denk je niet dat je me op z’n minst een bedankje en een uitleg schuldig bent?” vroeg hij daarom, één wenkbrauw opgetrokken terwijl hij de Pokéball aan zijn riem klikte, waar deze thuishoorde. De eerste plaats was altijd die van Tyrion, de Pokéball die het vaakst gebruikt werd wanneer hij binnen handbereik te vinden was.

Lilium bedankte hem voor het lenen, waarna ze hem ervan verzekerde dat de grote draak niets tekort was gekomen. Toch leek ze niet in staat om hem te vertellen waarvoor hij haar zijn Charizard had toe vertrouwd, waardoor Aiden licht voorover boog en zijn blik vernauwde. “Is dat alles, Lillipupje?” vroeg hij, zijn stem geamuseerd. Zijn groene ogen stonden strak gericht op het blondje, terwijl hij één wenkbrauw optrok. Hij had nog altijd geen idee waarvoor ze zijn Charizard had moeten lenen en ergens vond hij toch wel dat hij het recht had dat te weten. Het was Tyrion.
Uiteindelijk leunde hij toch weer achterover en sloeg hij zijn armen over elkaar heen, om op ‘t blondje neer te kijken. De vervelende Tauros die ‘t af en toe was.

Lilium was weer de vervelende, moeilijke Tauros die ze altijd geweest was. Het zorgde er dan ook voor dat Aiden een lichte zucht slaakte toen ze een poging deed zich langs hem te wringen, iets waarbij hij geen enkel beetje moeite deed om haar te helpen. “Dus, hoe gaat het met de uitdaging?” vroeg hij op een geamuseerde, bijna neerbuigende toon. Zijn wenkbrauwen waren opgetrokken terwijl hij de vraag stelde en hij wachtte, niet zo kalm als hij leek, een reactie af. Hij was benieuwd. Het gebeurde niet vaak dat de twee een langere tijd op hetzelfde punt bleven hangen en dit keer was er zowaar een kleine kans dat ze hem in zou halen. Immers waren ze zo begonnen, was het niet? Vlak na haar, op het moment dat zij de gym verlaten had, had hij zijn eerste badge behaald. Van daaruit waren ze beiden naar voren geschoten, en nu ging het voor beiden weer wat langzamer. Dat ze die vervelende Banette had, maakte het voor hem enkel iets leuker.

Cheshire. Ah, ja. Dat was de naam die het meisje de Banette gegeven had. Met zo’n naam was het ook niet raar dat de Pokémon weigerde te luisteren, was het niet? Immers was het nou geen naam die bekend stond om aan lieverdjes gegeven te worden. Maar, Lilium moest het helemaal zelf weten. Misschien hielp strenger worden wel, maar iets zei hem dat het meisje nog niet angstaanjagend was met een mes in haar handen.
“Bij mij gaat het goed, hoor,” sprak hij geamuseerd na haar woorden. “Zowel Tyrion als Élise luisteren voorbeeldig,” merkte hij vervolgens op. Oh, wat was het toch heerlijk om Lilium te treiteren. Het meisje was er zo heerlijk vatbaar voor dat Aiden niet eens moeite hoefde te doen.
“Dus, vertel ‘ns pupje. Heb je al ‘n date voor ‘t nieuwjaarsbal?” Hij zou zich hier veel te veel mee amuseren.

“Denk dat ‘ie gewoon allergisch was voor Tauros.” De reactie die Aiden teruggooide op de woorden van het blondje klonken veel te lief, maar beginnen over Tyrion mocht ze niet. Ze had daar dan ook geen enkel recht toe, aangezien hij haar de Pokémon even terug nog had geleend. Vervelende, irritante, blonde Tauros dat ze toch ook was. Ze had allang geluk dat hij niet in een heel bitter humeur was, want dan had ze toch wel flinke spijt gekregen van de woorden die ze gesproken had.
“Arceus, gelukkig niet. Daarvoor hebben we laaghangende broeken en petten met gouden stickers erop nodig,” merkte Aiden op na de woorden van Lilium. Immers was dat wat tegenwoordig populair was, toch? En oh ja. Die over-overly gay types. Die vielen ook in de smaak. Maar, Aiden was niet zo van het in de smaak vallen. Arceus, als die jonge grietjes hem en z’n Flareon (vooral z’n Flareon, want daar werd hij echt doodziek van) met rust zouden laten, was hij gelukkig.

Lilium werkte meer op zijn zenuwen dan de meesten konden doen. Geamuseerd en tegelijkertijd geïrriteerd, duurde het dan ook niet lang voor ze weer een reactie kreeg op haar woorden. “Dat leer je nog wel als je ouder bent,” beet hij haar toe. Irritant, klein mormel dat ze af en toe was. Hij begon zich echt af te vragen waarom hij haar in Arceus’ naam zijn Charizard had geleend. De volgende keer mocht ze voor zichzelf zorgen. Mukkin’ Tauros.
Bij haar volgende woorden trok hij één wenkbrauw op. “Ah, misschien kan ik dat wel van jou leren,” sprak hij liefjes. Immers had hij niet het idee dat het meisje al veel vriendjes had gehad. Ze begon tegenwoordig veel te veel praatjes terug te krijgen. De tijd dat ze hem eng had gevonden was zo veel simpeler. Waarom had dat toch moeten veranderen.