I can see my own reflection

‘Veel andere keus hebben we zeker niet.’ Hoorde Dominique hem zuchtte en ze leunde wat tegen de rand aan, echt iets anders te doen wist ze namelijk niet op dit moment. Er kwamen wat steentjes naar beneden toe vallen, gevolgd door een gelige pokémon die Floyd in zijn armen opving, het was zijn Fennekin die naar beneden was komen zetten. ‘Jij bent ook maar iets onhandig.’ De zwartharige jongen liet zich ondertussen al zakken op de grond en ze volgde zijn voorbeeld. Omdat ze het niet echt 'durfde' om meteen bij hem te gaan zitten liet ze zich tegenover hem op de grond zakken. Ze schoof haar tas naar zich toe en kon hier dus een beetje op leunen. Dat werd dus.. wachten?

Het meisje keek toe hoe de Fennekin bij de jongen in zijn jas kroop. ‘Je hebt zeker niks met een vlam in je bezet?’ vroeg hij vervolgens. Het meisje schudde haar hoofd, maar haalde toen toch maar de pokéball van Peaches uit haar zak. Na een rode flits verscheen de Flareon op haar schoot, verbaasd kijkend wat er nou was gebeurd. Het was koud, maar de Flareon droeg alsnog een soort warmte met zich mee die er voor zorgde dat het iets aangenamer was, al voelde je er maar bar weinig van. Elke beetjes hielpen natuurlijk, maar toch. "Dit is het enige wat ik kan doen," mompelde ze toen. De Flareon zou maar beter geen vuuraanval kunnen doen om het warmer te maken, stel dat ze de grot aan zou steken, dan zaten ze hier beneden in een soort brandende pan waar ze niet uit konden komen. Er woei een wind door de grot heen omdat het wat tochtte, en dit kwam natuurlijk ook de kuil in. Arceus, wat was dat koud. Het meisje rilde een keer en trok de Flareon wat naar zich toe, die zich vervolgens oprolde op haar schoot. Ze wierp een blik op Floyd, zou hij het ook zo koud hebben..?

‘Is er wat?’ Het meisje schudde snel haar hoofd en keek naar de Flareon op haar schoot. "Nee, het is gewoon wat koud.." mompelde ze toen en keek hem met een snelle blik aan waarna ze weer tegen haar tas aan leunde en haar handen diep in haar zakken wegstak. De sjaal die om haar hoofd zat leek eerst warm, maar al snel merkte ze dat de kou gewoon door de sjaal heen kon. Ditzelfde gold voor haar broek, jas, alles. Ze rilde weer een keer en trok haar benen iets op, gewoon zodat ze dichter bij de bron van warmte waren. Het was stil in de grot, behalve dan zo nu en dan een geluidje van boven. Een pokémon misschien, of de wind die buiten loeide en door de grot heen galmde. Best eng, eigenlijk. Dominique was niet vaak bang, maar op dit moment voelde ze zich alles behalve op haar gemak.

Het was weer even stil en ze keek naar de Flareon die zich nog dichter tegen haar trainer aandrukte. Ze glimlachte vaagjes en voelde het kleine beetje warmte van de Flareon weer wat beter, maar het was nog altijd ijskoud. Wat verbaasd keek ze op toen Floyd zichzelf overeind hees en vervolgens bij haar kwam zitten. Ze voelde hoe zijn arm over haar heen kwam te liggen. Well, ze moest toegeven, het was een stuk warmer zo. ‘Zo wat beter?’ vroeg hij haar toen en hun blikken kruisten heel even. "Ja, bedankt," mompelde ze zachtjes. Automatisch kroop ze een beetje tegen hem aan en voelde al meteen een beetje verschil. Twee lichamen hadden natuurlijk meer warmte dan eentje alleen. Het was koud, ze zaten in een kuil waar ze niet uit konden komen en de nacht begon nu toch echt te vallen. Niet echt de leukste situatie naar haar mening. Echter was het natuurlijk beter dat ze niet alleen was, anders had ze sowieso geen kans van overleven gehad.

De Flareon bewoog wat met haar crème kleurige staart toen ze merkte dat er iets naar hapte. Het wezentje hief haar kopje en knipperde een keer verbaasd met haar oogjes, ze had namelijk niet eens gemerkt dat er een andere trainer en pokémon aanwezig waren. Ze bewoog nog een keertje met haar pluizige staart en hield haar oogjes gericht op de Fennekin. Ook een vuur type, maar waarschijnlijk ook nog heel jong. Dominique keek toe hoe de Flareon wat contact maakte met de Fennekin, en sloot haar ogen toen. ‘Misschien dat we wel in het nieuws komen wanneer we hier eenmaal uit zijn.’ Zei Floyd toen plots wat bedenkelijk. ‘Trainers overleven ijskoude nacht in put.’ Een kleine grijns kwam rond haar lippen en ze kon en gedempte grinnik niet onderdrukken. "Dat zou wel grappig zijn, ja," zei ze en opende toen een oog, om schuin omhoog te kijken naar Floyd. Maar aan de andere kant, er zou net zo goed in de krant kunnen staan: 'Twee dode trainers gevonden in put'. Dat besloot ze maar niet te zeggen, ze waren hier samen en dan kon je niet doodvriezen. Tenminste, dat hoopte ze. Het zou ook zo kunnen zijn dat er gesteente van het plafond van de grot kwam vallen, en dan waren ze er net zo goed geweest. Ze konden niet echt meer dan hopen op een goede afloop.

Het meisje sloot haar ogen weer en voelde dat ze rustiger was geworden. In het begin had ze nog best wel wat gepanikeerd, maar nu werd zelfs haar hartslag wat rustiger. ‘Dat word dan het begin van het worden van een beroemdheid.’ Een glimlachje verscheen op haar gezicht en ze stelde het zich al voor, waarschijnlijk waren het toch maar speculaties die nooit uit zouden komen, beroemd worden voor het vastzitten in een grot. ‘Natuurlijk moeten ze ons dan eerst vinden.Voor hetzelfde geld vinden ze ons nooit. Of pas wanneer we vergaan zijn en fossielen zijn. Misschien dat ze ons dan terug tot leven kunnen wekken met zo’n fossiel opwek ding.’ Ze grijnsde een keer zachtjes. "Ja, dan worden we alsnog beroemd, maar dan als een nieuwe pokémonsoort," zei ze toen en grinnikte zacht. Boven de kuil was plots wat geluid te horen, geschrokken keek ze op, maar het was niets te zien. Een koude windvlaag kwam de kuil binnen, waarschijnlijk was dat het geweest. Ze kroop weer wat tegen Floyd aan en kneep haar ogen dicht. Well, ze was sowieso niet zo'n held in het donker..

‘Nee bedankt, ik word liever niet beschouwd als een pokémon.’ Zelf zou ze dat ook absoluut niet zien zitten, en de gedachte eraan was best wel raar. ‘Daarbij zou ik ook liever niet in zo’n bal zitten.’ Ja, ook daar had hij gelijk in. Vroeger had ze zich zo vaak afgevraagd wat er nou precies in een pokéball gebeurde, maar dat zou ze waarschijnlijk toch nooit te weten komen. ‘Misschien dat pokémon tegen die tijd de wereld al hebben overgenomen, dat mensen dan tegen elkaar moeten vechten.’ Wauw, dat was pas een vergaande gedachte. Ze zag zich al voor zich hoe Admiral haar uit haar pokéball zou roepen om een gym te doen. Arceus nee, dat was niet zo'n goede gedachte. "Dan moeten we blij zijn dat we in het hier en nu leven," mompelde ze toen. Hierna kwam het voorval met de wind, wat haar lichtjes beangstigde. ‘Geen nood. Vast de wind of één of andere pokémon.’ Het was vreemd om terug te denken naar hun vorige ontmoeting, met de koffie en het droge gesprek. En daar zaten ze nu, dicht tegen elkaar aan in een koude kuil en hopend dat ze snel gevonden zouden worden. Toch had ze de hoop voor deze dag al opgegeven, wie was er nou zo gek om midden in de nacht in een grot rond te gaan lopen? Maar als de zon weer boven zou komen maakten ze wel een kans dat iemand hen zou vinden. Het meisje wist niet goed wat ze nog kon zeggen, maar dit waren waarschijnlijk momenten dat het beter was om stil te zijn en af te wachten wat er zou gebeuren. Ondanks alles kon je merken dat het later werd, want de grot werd ook steeds kouder.

De Flareon had zich ondertussen weer opgerold in haar schoot, zo dicht mogelijk tegen het bovenlichaam van haar trainer aan. Ze voelde dat de ademhaling van de Flareon erg regelmatig was, waarschijnlijk sliep ze dus al. ‘Probeer gewoon te rusten.’ Ze ontspande haar lichaam nu helemaal en voelde hoe ook het hart van Floyd regelmatig ging kloppen. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ze begon zelf ook in te dommelen. Haar hoofd rustte zoals altijd nog tegen Floyd aan, en ze voelde op een gegeven moment ook hoe zijn hoofd tegen die van haar aan zakte. Echter was ze zelf ook al ver weggedommeld. Ze was gewend om in de natuur te slapen, al was dit natuurlijk wel een andere vorm van in de natuur slapen. Het zwartharige meisje ademde nog een keertje uit en viel uiteindelijk echt in slaap. Haar lichaam nog altijd tegen die van Floyd aan, en Peaches op haar schoot die voor de helft sliep, voor de helft wakker was om de wacht te houden.