Becoming Stronger?

Tussen haar vingers draaide ze de pokéball in het rond. Ze twijfelde nu al enkele dagen of ze hem weer uit z'n pokéball zou laten. Het was een lastige pokémon, maar dat zou toch juist goed zijn voor haar? Ze wist het niet geheel zeker, dit plan zou ontzettend kunnen back-fire'n haar richting op. Ze zuchtte zachtjes en besloot het nog maar eventjes uit te stellen, sowieso had ze geen zin om hier binnen alles te gaan afbreken. De brunette was voor de verandering de Tower of Mastery in gegaan, aangezien ze hier nog nooit was geweest en eigenlijk wel eens wilde weten hoe het eruit zag. Ze had verhalen gehoord natuurlijk, dat men hier kwam voor meer informatie over de Mega-Stones, maar ondanks dat ze zelf een pokémon had die kon Mega-Evolven, had ze nog nooit een stap binnen de toren gezet. Ze keek omhoog naar de wenteltrap en vroeg zich af wat er bovenaan was, precies op het moment dat ze achteruit stapte om haar evenwicht te bewaren en tegen iemand aanliep.

[First post for Jace<3]

Jace was weer terug in Shalour City gestrompeld. Hij had hier kort geleden zijn derde gym leader verslagen. Hij grinde toen hij aan dat gevecht dacht. Hij liep rustig over de kade en keek naar zijn telefoon. Hij had afgesproken met Vivienne bij de Tower of Mastery. Hij kon vanaf de kade het kleine meisje zien in de opening van de immense toren die voor hem zo uit zijn plek voelde op het strand. Jace liep de kade af en maakte weg naar de opening waar Vivienne stond te wachten. Jace grinde en sloop naar haar toe om haar van achteren te kietelen. Hij was bijna bij haar. Hij kon zelfs al haar parfum ruiken toen ze plotseling een stap naar achteren deed. Jace besloot dan maar meteen zijn armen om zijn liefje heen te slaan. Hij fluisterde in haar oor terwijl hij haar nek een kusje gaf: "Hallo schatje."

Er werden opeens een paar armen om haar heen geslagen. "Iep," schrok ze, voordat ze doorhad dat het Jace maar was. Ze giechelde zachtjes toen ze een kusje in d'r nek kreeg, dat kietelde zeg. Daarna draaide ze zich om en gaf 'm een kusje terug. "Hey schat," zei ze zachtjes en haar blauwe ogen vonkelde vrolijk. Haar humeur was al weer wat verbeterd, ondanks de constante dreiging in één van haar pokéballs. Ze vond het allang prettig dat Jace hier met haar had willen afspreken. "Dank je, dat wilde komen," zei ze zachtjes, terwijl ze haar handen voor d'r borst vouwde en zich tegen hem aan drukte. Soms dan haatte ze dat ze ieder hun eigen weg moesten volgen. Maar momenteel was ze gewoon blij dat ze bij hem kon zijn. "Denk je dat we ooit precies antwoord zouden krijgen over de Mega-Evolutie?" vroeg ze daarna zachtjes, terwijl ze naar het grote standbeeld van de Lucario keek. Ze kon zich nog goed de woorden van Professor Sycamore herinneren, maar ze vond het allemaal maar nogal wazig. Al wist ze dat er gewoon nog veel onderzoek werd gedaan naar de Mega-Evolutie...

Ze was zo schattig. Jace glimlachte en antwoordde: "Natuurlijk ben ik gekomen. Ik zou niets liever doen dan bij je zijn." Jace keek verrast op toen ze hem vroeg over de Mega-Evolutie. Hijzelf had heel weinig kennis over het onderwerp, maar ondanks de goede bedoelingen werd hij plotseling bewust van de Keystone die in zijn ooglapje rustte. Hij had het al een tijdje en het deed hem nu heel weinig. Hij was er best gewend aan geraakt. Hij haalde zijn ponny opzij en glimlachte terwijl hij zei: "Ik weet heel weinig over de Mega-Evolutie zelf, maar het enige dat ik weet is dat de band met de trainer heel belangrijk is als het om deze vechtvorm gaat." Hij liet zich daarom vaak ook met Abyss haar gewelddadige natuur mee slepen als hij haar liet Mega-Evolueren. Dit was ook dezelfde plek dat hij haar voor het eerst zo liet verschijnen. Dat was een van zijn meest emotionele gevechten tot nu toe...

Vivienne glimlachte toen Jace zei dat hij niets liever wilde dan bij haar zijn. Zo dacht zij er ook over, maar als trainer en coördinator ging dat gewoon niet. Ze gaf 'm nog een keer een knuffel en maakte zich toen los, om zijn hand vast te pakken en naast 'm te gaan staan. Om haar nek had ze de ketting zitten, met het hartvormige amulet waarin ze de Keystone had zitten. Ze had het juweel gekregen van een oudere mevrouw die haar gevraagd had haar droom waarheid te maken door meer te leren over de Mega-Evolutie. Maar tot nu toe was ze niet echt veel wijzer geworden erover. Ze leunde tegen haar vriend aan en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan, terwijl ze luisterde naar wat hij te zeggen had. Jammer genoeg zat er geen nieuwe informatie bij, maar de informatie die Jace gaf beangstigde haar nog steeds. Zij had geluk gehad dat Fiora van nature rustig en kalm was en dus geen problemen had gehad met haar Mega-Evolutie. Maar dat durfde ze niet van de andere pokémon te zeggen. Enya kon een heethoofd zijn, Ryuu was nog te kinderlijk, Cáel was vanzelf al een vechtersbaas en ze wist niet of hij het aan zou kunnen. En dan Geralt ... Vivienne schudde haar hoofd en legde haar voorhoofd tegen de schouder van haar vriend. "Daarom ben ik hierheen gekomen," mompelde ze zachtjes, wat nog zachter klonk omdat ze tegen zijn schouder aansprak. "Ik zit met een probleem..." zei ze daarna zachtjes. Arceus ze haatte dit, ze was net zo goed bezig om weer een beetje de oude te worden. Om sterker te worden dan dat ze was en nu kwam die irritante Scizor er weer tussen.

[Whoohoo, dat is 900 posts :'D]

Een probleem? Jace keek Vivienne vragend aan en vroeg: "Waar zit je dan mee schatje? Het moet vast iets heel belangrijk zijn als je me vroeg hier te komen. Last met een Mega-Evolutie?" Hij keek de spiraaltrap omhoog en glimlachte. Hij had op de top van de toren Abyss uitgedaagd tot ze emotioneel uitbarstte in haar Mega vorm. Het standbeeld van de Lucario was nog steeds adembenemend.

De brunette schudde haar hoofd toen Jace probeerde te raden wat er aan de hand was. Nee, ze had gelukkig geen last met een Mega-Evolutie, tenminste nog niet. Want ze wilde niet weten wat er zou gebeuren als Geralt een Mega Stone in zijn klauwen zou krijgen. Ze zuchtte zachtjes en schuifelde wat verlegen met haar voet over de grond. "Nee, dat is het niet," zei ze zachtjes en ze keek Jace weer aan. "Ik heb problemen met een lastige pokémon," zei ze daarna, op een kalme, maar iets wat angstige toon.
Vivienne haalde diep adem en probeerde zo rustig mogelijk te blijven. "Een paar dagen geleden ben ik naar Kiloude Island getrokken, ik wilde daar eens rond gaan kijken naar leuke pokémons toen een groep Scizors me aanviel. Enya viel ze aan en ze vluchtte weg, op één na. De grootste van de groep begon het gevecht aan met Enya en na een hevige strijd vluchtte de Scizor. Ik ben er toen op de rug van Enya achteraan gegaan en heb de Scizor met Ryuu uitgeschakeld. Het was niet zo zeer mijn plan om 'm te vangen, maar iets zei me dat ik deze pokémon kon gebruiken. Uiteindelijk heb ik de Scizor gevangen en omgedoopt tot Geralt. Maar ... nou ja, uhm ... ik zal het je laten zien," ze pakte de hand van Jace steviger vast en trok 'm zo ongeveer mee naar buiten toe.

Eenmaal buiten voelde ze hoe een ijzige wind in haar gezicht streek en ze pakte met een zucht de pokéball van haar riem af. Iets wat voorzichtig drukte ze op het knopje om 'm groter te maken en gooide de pokéball op. Eruit kwam een grote, rode Scizor, die kwaad met z'n klauwen begon te knippen en siste naar de brunette. Vivienne trilde zachtjes, ze was niet bang voor de Scizor, maar ze wist ook wel welke kracht erachter zat. "Geralt, rustig," probeerde ze zo kalm mogelijk tegen de pokémon te zijn, maar de Scizor had totaal geen zin om naar zijn trainster te luisteren en draaide zich om. Vervolgens sloeg hij zijn vleugels uit en ging enkele meters verder op onder een boom zitten. De brunette draaide zich terug naar Jace. "Dat bedoel ik dus, hij luistert voor geen meter en denkt dat ik niet waardig ben ofzo," zei ze zachtjes. Wat had ze zichzelf toch aangedaan door deze pokémon te vangen?

Een lastige pokémon dus. Ja Spirit was zelf ook een heel lastige pokémon geweest. Spirit zat nu niet meer in zijn team maar was thuis bij zijn moeder en vader om de rest van zijn pokémon in zijn naam te trainen. Ze moesten simpelweg een schema aanhouden alsof het huiswerk was. Toevallig was dit dezelfde stad dat hij Spirit had gekregen en een band met hem had gevormd.
Blijkbaar had ze een Scizor gevangen. Hij liep met haar mee naar buiten en keek vol verbazing toe naar de pokémon met krachtige klauwen. Dit leek inderdaad een probleem geval. Hij zag dat Vivienne onrustig was tegenover de agressieve Scizor en ging en vol tegen in. Hij ging heel kalmpjes in het zand zitten en haalde zijn pokédex tevoorschijn terwijl hij de pokébal van Abyss op wierp. Met een felle flits kwam ze tevoorschijn en keek de Scizor meteen uitdagend aan. De pokédex scande de pokémon en zei met een piep stem: "Scizor is a bipedal, insectoid Pokémon with a red, metallic exoskeleton. It has gray, retractable forewings and hind wings with simple, curved venation. Its head is kite-shaped with three blunt horns extending above its forehead, and dark yellow eyes. Scizor's neck and part of its thorax give the appearance of being exposed: they show black skin, and are surrounded by its raised exoskeleton. Scizor has a large abdomen with three black, pointed stripes below the waist; the female has a larger abdomen than the male. Scizor has broad shoulders and thin, segmented arms ending in large, round pincers. Scizor's legs are defined by large hip joints, thin thighs, and wide calves, its feet ending in one clawed toe in front and another in the back.
Mega Scizor's pincers lengthen and develop serrations. The lower half of the claws turns white and gain three pointed spikes on the underside. The barbs on Mega Scizor's claws can stab through concrete, and opponents caught in them are unable to escape. Its eyespots are now blue with a thin black rim. Though they lack the black rim, its real are blue as well. Additional pieces of black armoring appear on various area of its body: a three-pointed crest on its forehead, striated coverings on its shoulders, and unmarked coverings on its thighs. Mega Scizor's legs are less detailed and resemble large, tapered spikes with white tips.
Scizor's claws are as hard as steel, and are strong enough to crush any hard object. They can be opened and closed like jaws, and are patterned with black, eyespots with yellow "pupils." It will raise its claws and wave them around to scare off predators or foes, giving it the appearance of having three heads. Scizor is incapable of flight, instead quickly flapping its wings to regulate its body temperature. It lives in grasslands." Hij knikte en griste bliksem snel een kiezelsteen uit het zand. Hij gooide het enorm snel naar de Scizor en raakte hem tegen zijn hoofd. Jace bleef de hele tijd heel kalm. Hij zou hem nederigheid leren door middel van Abyss.

Jace had een pokéball in zijn handen, terwijl hij de Scizor liet scannen door de Pokédex. Vragend keek Vivienne toe wat hij ging doen en zag dat hij Abyss erbij hielt. De Absol was dus nog altijd zijn lievelings pokémon en ze wist hoe haar vurige karakter was. Eens zien wat Geralt ermee ging doen, maar zo te zien had hij niet echt veel zin om aandacht te besteden aan de jongen met z'n Absol. Het was pas toen Jace een steentje pak en die naar hem toe gooide, dat de brunette een zacht gilletje sloeg en haar handen voor d'r mond terwijl het steentje neer kwam op het hoofd van de Scizor. Een van de gele ogen van het rode monster schoot open en richtte zich direct op de jongen die het steentje had gegooid.
Direct steeg er een hoog gesis op en de Scizor kwam overeind uit zijn liggende positie, om zijn scharen dreigend in de richting van de jongen te steken. Dat er nog een Absol bij stond zou m een worst wezen. Die jongen was zijn doel en alleen die zou hij aanvallen. De Scizor zetten zich af en vloog de lucht in, waarna zijn scharen wit opgloeide en hij met een Metal Claw aanval op Jace afkwam. Geralt vloog dicht over de grond, waardoor het snelle klapperen met z'n vleugels ervoor zorgde dat er een stofwolk opvloog. Vivienne haalde haar adem in toen de stofwolk de jongen bereikte, maar er volgde geen gil.
Het stof loste op en de brunette had eigenlijk verwacht dat Abyss ertussen was gesprongen, maar in plaats daarvan stond Cáel daar. Vivienne was zo gefocust geweest op Geralt dat ze niet eens door had gehad dat de Lopunny uit z'n pokéball was gegaan. Hij hielt de scharen van de Scizor tegen met zijn oren en duwde 'm uit de weg. Cáel ging er dreigend bij staan en daagde Geralt uit om nog een keer op hem af te komen, maar de Scizor had zijn woedende gele ogen alleen maar op Jace gericht.

Vivienne wilde dit niet meer zien. Telkens weer werden of de mensen om haar heen, of de pokémon om haar heen geraakt door iets waar zij schuldig aan was. Ze haatte het, ze wilde dit helemaal niet. Ze had zichzelf beloofd dat ze sterker zou worden. Ze zou sterker worden! De brunette had haar handen tot vuisten gebald en haar nagels hadden kleine wondjes in haar handpalmen gemaakt. Ze trilde over haar hele lichaam, maar ditmaal niet van angst of verdriet maar van woede. Een tot nu toe onbekend vuur branden in haar blauwe ogen, terwijl ze naar voren stapte en tussen de Scizor en de Lopunny in ging staan. Geralt keek haar aan alsof ze zijn prooi had afgepakt en wilde nog een keer toeslaan met een Metal Claw aanval, maar Cáel stopte de aanval door 'm te pareren. "Geralt!" gromde ze toen opeens en de Scizor liet verbaast zijn klauw zakken. "En nu blijf je staan, begrepen! Ik ben je trainer en je zult je naar mijn wil zetten. Of je het nou wilt of niet, je zult naar mij luisteren en naar niemand anders. Je zet je er maar over heen dat ik een meisje ben, je luistert en anders mag je wegrotten in de box. Voor jou tien andere, wel gehoorzamende, pokémon. Is dat begrepen!" Haar stem was iets luider dan normaal, er zat veel meer kracht achter en ze was duidelijk kwaad, nee, woedend op de rode pokémon die voor haar stond. Geralt was eveneens onder de indruk van de woede uitbarsting van zijn trainer en liet zijn scharen zakken, om zich daarna om te draaien en zijn scharen over elkaar te leggen. Het was misschien niet meer dan een staak-het-vuren, het was tenminste al iets.

Jace keek rustig toe hoe dit tafereel zich afspeelde. Hij was zo trots dat Vivienne voor zichzelf op kwam, al was het tegen haar eigen pokémon. Haar uitbarsting had de Scizor overduidelijk verrast en Jace was eveneens verbaast. Hij was zelfs een beetje geschrokken. Hij was van plan geweest de Scizor nogmaals met een kiezel te bekogelen zodat Abyss hem de grond in kon boren. Hijzelf had hetzelfde gedaan met Spirit die dacht dat hij sterk genoeg was om verder te gaan zonder trainer, maar hij had hem al gauw het niveau verschil laten ondervinden. Hij had hem verteld dat hij nooit zo sterk zou worden als Abyss als hij vol trots zonder trainer door ging en bood met hem als teamlid verder te gaan en hem sterker te maken dan hij ooit had kunnen doen op zichzelf. Hij hoopte hetzelfde te doen met de Scizor maar door het staken van het vuren dacht hij dat hem boos krijgen misschien niet de beste optie was. Hij knikte simpelweg naar wat er voor hem uitspeelde.

Nadat de Scizor zo ongeveer gekalmeerd was pakte de brunette de pokéball en liet het rode monster terug komen. Nu pas drong het tot haar door wat er gebeurd was en voelde ze hoe haar hele lichaam begon te trillen. Haar knieën weigerde dienst en ze zakte op de grond, als en plumpudding viel ze op de grond en bleef op haar knieën zitten. Ze staarde een beetje wezenloos voor zich uit, met haar mond iets open en haar gezicht lijkbleek. "Ik kan dit niet," mompelde ze met een schorre stem van haar uitbarsting van net. "Jace," haar doffe blauwe ogen richtte zich op de jongeman die bij haar was. "Ik kan dit niet," herhaalde ze opnieuw.

Jace keek nog steeds rustig toe en keerde Abyss terug toen Vivienne haar Scizor terug keerde. Tot zijn verbazing zakte ze tot haar knieën en zei: "Ik kan dit niet." Ik kan dit niet? Jace was enorm in de war en stond weer op. Hij klopte het zand van zijn bil af en liep rustig naar Vivienne toe. Hij legde zijn hand op haar schouder en vroeg met een geruststellende stem: "Je hebt het toch fantastisch gedaan? Waarom ben je zo hard tegen jezelf?"

Ze huiverde zachtjes toen de jongeman een hand op haar schouder legde en ze slaakte een zucht. Ze keek omhoog, naar de jongeman en legde toen haar hoofd op de hand. "Fantastisch?" zei ze zwakjes. "Ik kan dit niet nog een keer," mompelde ze daar achteraan. "Wat moet ik nou met zo'n pokémon als ik 'm niet eens onder controle kan houden zonder mezelf bijna te verliezen in woede," Ze kwam moeizaam weer overeind, maar als een lappen pop viel ze tegen Jace aan. Ze greep m vast en keek 'm met doffe ogen aan. "Hoe moet ik ooit sterker worden als ik dit al niet eens aankan?" Haar stem was nog steeds schor en ze hoestte moeizaam. Cáel was naast haar komen staan en met z'n oren probeerde hij haar vast te houden, zodat ze niet weer in elkaar zou zakken.

Jace ging naast haar zitten en gaf haar een grote knuffel. Jace kuste haar op haar wang en fluisterde: "Je moet jezelf niet verliezen in woede inderdaad, maar bij sommige pokémon moet je gewoon streng zijn. En wat jou betreft... Jij wordt iedere dag dat ik je zie sterker. Ongeacht wat de wereld naar je toe slingert blijf je trots staan." Jace wist zeker dat ze de Scizor onder controle zou krijgen. Ze was misschien klein, maar ze was verre weg van zwak.

Zonder enige kracht in haar armen gaf ze haar vriend een knuffel terug en staarde een beetje wezenloos voor zich uit. Arceus, alsof ze haar ziel net had weggeven, zo stond erbij. Haar gezicht was bleek, d'r haar leek elk greintje fatsoenlijk te zijn verloren en haar ogen stonden dof en levenloos. Cáel had het blijkbaar ook door en duwde voorzichtig Jace van haar weg, waarna hij haar een aardige tik tegen d'r hoofd gaf. Vivienne schudde haar hoofd en voelde hoe ze langzaam rood werd. "Sorry," mompelde ze zachtjes, terwijl ze een stap achteruit deed. "Ik liet me gaan," ze keek naar de grond en zag in de verte een bankje staan. Met een simpel handgebaar vroeg ze Jace om te gaan zitten en wandelde naar het bankje, waar ze plaats nam. "Volgens mij ... mhm, ik geloof dat ik je nog wat heb uit te leggen," zei ze zachtjes, terwijl ze naar haar handen keek, die op haar schoot rusten.