Becoming Stronger?

Vivienne glimlachte toen ze opeens overeind werd getrokken en haar vriend d'r om de nek vloog. Vermoeid legde ze een arm op zijn rug. Arceus, morgen zal alles pijn doen. Ze was duidelijk roestig geworden na al die jaren. Haar lichaam deed in zo verre pijn dat ze niet eens tegenstribbelde toen ze een lading kusjes van Jace kreeg, het enige wat ze kon wat lief glimlachen. Ja, ze was hem dankbaar, dankbaar dat hij haar wilde helpen. Ze draaide zich om om te kijken wat hij tegen Geralt zei, die weer overeind was gekomen en zichzelf had weggedraaid. Dat was typisch iets voor hem. Waarschijnlijk zou hij nooit van zijn koppigheid afkomen, maar ze had in ieder geval zijn respect gewonnen. En daar was al een goed begin mee gemaakt. Geralt maakte een snuivend geluid, maar liet verder niet merken dat hij ergens van onder de indruk was. "Laat 'm maar, Jace," zei Vivienne op een vreemde kalme manier. "Hij draait wel bij," moeizaam probeerde ze overeind te komen, terwijl haar spieren aanvoelde alsof ze allemaal verzuurd waren. Ze wankelde eventjes, maar vond uiteindelijk toch d'r evenwicht, waarna ze tegenover haar vriend ging staan. In haar ogen branden een kalm blauw vuur, ze voelde zich een stuk kalmer van binnen. Al voelde ze zich nu eerder moe, hartstikke moe.

Jace keek Vivienne met een glimlach aan en gaf haar een grote knuffel. Hij kuste haar in haar nek en fluisterde: "Je bent echt fantastisch." Ze was werkelijk een van de sterkste mensen die hij kende. Ze leek een stuk rustiger nu dat dit allemaal voorbij was. Hij slaakte een tevreden zucht en vroeg: "Je bent vast hartstikke moe?" Hij wist het antwoord op die vraag eigenlijk al. Hij kon het aan d'r zien.

Vermoeid legde ze haar arm over zijn rug heen en gaf 'm een knuffel terug. Een glimlach kwam op haar gezicht toen ze een kusje in haar nek voelde en ze kneep haar ogen dicht voor een geeuw die er bijna tegelijk uit kwam. Oké, ze was echt moe nu. Ze keek haar vriend vermoeid aan en glimlachte. Fantastisch? Nee, maar ze had wel wat bereikt vandaag en daar was ze stiekem toch wel een beetje trots op. Een zacht gegrinnik was te horen toen de blonde jongen daarna vroeg of ze moe was en schudde sarcastisch haar hoofd. "Voel me kiplekker," zei ze met een grijns, maar een geeuw verraadde haar. "Oké, misschien ook niet," piepte ze erachteraan.

Jace had wel zoiets verwacht. Hij keerde zijn pokémon terug en keek voorbij Vivienne naar de glazen muur van de dojo die naar de meditatie tuin leidde en zei: "Het begint ook al laat te worden... Zou je wellicht..." Jace begon als een gek te blozen. Hij slikte even en ging verder met: "Zou je wellicht bij me kunnen logeren? Ik heb een kamertje hier in de buurt gehuurd..." Hij werd helemaal rood. Hij had het ten minste durven zeggen.

De woorden van Jace lieten haar blozen. Ze voelde hoe haar wangen rood kleurde en ze keek wat verlegen naar de grond. Logeren ... bij Jace? Oh Arceus, dat was wel weer eens wat anders dan slapen in een slaapzak in de sneeuw, of een warm kamertje hebben bij een hospita. Maar samen, met een jongen, op een kamer. Help! Ze voelde hoe ze nerveus begon te raken en niet echt helder meer kon nadenken. Dit was nou niet echt de bedoeling van deze hele krachttraining, niet waar? "Uhm... stamelde ze zachtjes, nog steeds niet de moed hebben gevonden om de jongen weer aan te kijken. "Uh.. lijkt me.. lijkt me leuk," kwam er daarna zachtjes achteraan. Ze huiverde eventjes en haalde diep adem, wat ze daarna sissend weer uitblies. Toen ze eenmaal wat meer gekalmeerd was, deed ze een poging om de jongeman weer aan te kijken. "Lijkt me hartstikke leuk om bij je te blijven logeren," kwam er toen in een rap tempo uit en al snel wende ze haar blik, verlegen en knal rood, weer op de grond. Oh Arceus nog aan toe.

W...Wacht. Ja. Ja!!! Jace z'n ogen schoten van hoopvol naar compleet verliefd. Ze stamelde toen ze antwoord gaf en zag er zo schattig uit. Hij kon het niet laten om zodra ze van hem wegkeek naar haar toe te stappen en haar een intieme zoen te geven. Zijn hart kon wel uit zijn borstkas springen. Hij vond haar zo lief. Maar wat als ze bepaalde verwachtingen had?! Hij was immers een jongen die zonet aan een meisje vroeg te logeren... Oh Arceus. Hij werd knalrood bij de gedachten. Daar stonden ze dus met z'n tweeën te blozen.

Vivienen sloeg d'r armen om zijn nek heen toen ze een zoen ontving en ging er gewoon in mee. Wat kon het ook allemaal voor kwaad, ze stonden hier toch als twee gekken te blozen. Niemand die hen zou storen. Toch? Ze hielt hem stevig vast en drukte zichzelf tegen 'm aan. "Ik hou zo veel van jou," mompelde ze zachtjes.
Een zacht gekucht liet d'r opschrikken en direct keek ze in de richting van de open deur, haar gezicht kleurde direct weer knal rood en ze liet haar vriend los. Duidelijk ongemakkelijk en daardoor lichtelijk onhandig greep ze de pokéballs van haar pokémon en liet Cáel en Geralt terugkeren. "Uh... Jace?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar blauwe ogen richtte op de oudere man die in de deuropening stond. Hoelang zou die al hebben staan kijken?

Ze gaf hem een knuffel die Jace niet weigerde. Hij vond het heel schattig hoe ze zo bloosde, maar de gedachten van wat voor een verwachtingen er waren deden hem nog steeds schrikken. Ze keerde haar pokémon terug en vroeg hem... Hij wist niet zeker wat ze hem wilde vragen. Jace keek haar met een glimlach aan en vroeg: "Wat is er schat?"

Ze voelde zich er nogal ongemakkelijk onder. Ze stonden immers in een dojo van iemand die ze niet eens kon. Waar dacht ze in Arceus naam mee bezig te zijn? De brunette slikte moeizaam en draaide zich een beetje verlegen weg. "Er is nog iemand bij gekomen," zei ze moeizaam. Arceus wat voelde ze zich nu ongemakkelijk. Het liefst wilde ze gewoon wegrennen, de vent achter laten en Jace met zich meenemen, maar daar voelde ze zich veel te moe voor momenteel. Ze geeuwde nog een keer en schudde haar hoofd. Wat zou zij als een blok slapen vanavond zeg, zo moe voelde ze zich momenteel.

Jace keek verbaasd om en zag daar Richard in de deuropening staan. Jace krabde onschuldig op zijn achterhoofd en zei tegen hem: "Het is sluitingstijd nietwaar?" Richard keek hem lachend aan en knikte. Richard was een man van weinig woorden, maar wist altijd alles te ehm... Verwoorden. Jace draaide zich naar Vivienne toe en zei: "Zullen we dan maar gaan?We kunnen een gezellig eet cafeetje zoeken op de kade en daar gezellig samen eten."

Haar brein werkte overuren, waarom moest die Richard nou zo nodig komen kijken? Arceus, dit begon wel heel erg awkward te worden. Ze wilde hier gewoon weg, zo snel mogelijk het liefst.
Gelukkig had Jace hetzelfde door en stelde voor om een cafeetje aan de kade te gaan zoeken. Dat klonk ergens nog niet eens als zo'n heel slecht plan en net voordat ze iets wilde zeggen, hoorde ze haar maag de "mating whale sound" na ging doen. Ze voelde haar nek nog een tintje roder kleuren en haar oren voelde alsof ze in brand stonden. Waar was die hele kalmte van haar van net nou heen? Ze voelde zich zo onzeker nu ...

Jace merkte al gauw op dat Vivienne zich ongemakkelijk voelde en greep haar bij de hand terwijl hij haar een vluchtig kusje op haar wang gaf. Hij hoorde haar maag en heel zacht knoretje laten horen. Hij bloosde meteen, maar zei maar niet hoe schattig hij het vond om haar niet te beschamen. Hij hield zachtjes haar hand vast en liep richting de uitgang. Hopelijk zou ze hem volgen. Hij realiseerde zich dat ze hand in hand liepen en bloosde lichtjes.

Toen ze merkte dat hij haar hand vast hielt, vlocht ze haar vingers in de zijne. Dat voelde sowieso al een stuk prettiger aan om in rond te lopen, veel beter dan gewoon casual hand in hand, of arm in arm. Ze glimlachte eventje toen ze buiten stonden en geeuwde achter d'r hand. Arceus, ze had een goede kop koffie of een warm bed nodig, in ieder geval iets om óf wakker te worden óf in slaap te vallen, maar van deze half lamlendige houding werd ze ... moe, om precies te zijn. Ze legde haar hoofd tegen de schouder van haar vriend aan en glimlachte eventjes. Een zacht, bijna kat-achtig, miauwtje was te horen, terwijl ze grinnikend overeind kwam en de jongen een kusje op z'n wang gaf.

Ze waren weer buiten en hij kon meteen de zeelucht ruiken. Zeker een verbetering op de muffe dojo geur. Vivienne zag er enorm moe uit. Ze leunde schattig tegen hem aan en miauwde... Zijn hart begaf het bijna. Ze gaf hem een kusje op zijn wang en hij kon het niet laten om zijn hand rustig op haar wang te plaatsen haar dichter bij brengen voor een intieme kus. Ze zouden niet zo ver moeten lopen om bij de kade te komen en een cafeetje te vinden.

Haar zacht gegrinnik werd suddenly afgekapt toen ze opeens een zoen kreeg van Jace, ze liet het maar over zich heen komen en legde een hand in zijn nek, die langzaam omlaag gleed naar zijn kaak. Toen ze haar lippen van de zijne afhaalde, keek ze hem eventjes aan en met een iets wat trillende hand haalde ze pluk voor z'n oog weg. Vivienne huiverde toen ze het ooglapje zag, waarbij ze bij de randen de aangetaste huid nog kon zien. Het deed haar denken aan de littekens op haar armen, die er op sommige plekken net zo doods en zwart uitzagen. Met enige moeite ging ze op haar tenen staan en gaf een voorzichtig kusje op het ooglapje, net naast de keystone. "Het spijt me," mompelde ze zachtjes. "Als ik het kon, had ik er alles aan willen doen om je dat oog terug te geven," kwam er daarna achteraan, terwijl ze haar blik focuste op de het andere, goede oog.