It makes you stronger

Snel keek ze even schuin naar Saiko, de Metagross keek haar trainster kalm met hara bloedrode ogen aan. Zij had ook dezelfde kleur van ogen, maar nu had ze lenzen in, waardoor ze een grijze kleur droegen deze keer. Ze grijnde even lichtjes en stapte naar voren waarna ze de stalen bang rond de poot van haar Pokémon bevestigde. Het was gemaakt van een soort... Tja metaal, die zilver van klaar was en ook nog eens afgewerkt was met rode kleurtjes. Het was simpel en mooi. Toen haalde Tawn de Mega stone eruit en bevestigde ze deze in de houder die eigen was aan haar Pokémon. Daarna kwam ze overeind en grijnsde ze even tevreden. "Zo," klonk er even. "Je ziet er echt geweldig uit!" klonk er vervolgens waarna ze even de Pokémon aaide. heheh, dit begon echt heel, heel goed te worden. Nog even en dan had ze twee level 100 Pokémon... Ze grijnsde even tevreden, dat begon al netjes te worden hihi~

{Lynn}

Het ene moment had ze een kinderlijke bui op voelen komen, het volgende zat ze op de schouders van haar prehistorische schildpad, met haar ogen iets toegeknepen uitkijkend over de dorre, oranje vlakte die om haar en haar Pokémon heen lag. Ze was hier al eens eerder geweest, bedacht het zwartharige meisje zich, maar dat bezoek was een stuk minder plezierig verlopen. Oké, met het geluid van Atlas' dreunende voetstappen in haar oren en de geruststellend kalme tred waarmee hij zich voortbewoog onder haar was alles wat met deze ervaring vergeleken werd 'minder plezierig' te noemen. In ieder geval was weggeblazen worden door de wind, gegeseld worden door het rondvliegende zand en uren ronddwalen zonder een hand voor ogen te kunnen zien alles behalve leuk, wat dan ook de reden was waarom het de zwartharige verbaasde dat ze zich opnieuw in de Badlands gewaagd had.

Voorzichtig ging ze wat verzitten. Atlas' schouders waren een stuk comfortabeler dan ze gedacht had, maar af en toe drukte de rand van zijn schild op een irritante manier in haar rug. Datzelfde schild was echter ook hetgeen dat haar op haar plaats hield, en daarom had het meisje er niet al te veel problemen mee. Bovendien voelde ze zich veel te goed, een kleine twee meter boven te grond. Het was alsof haar alledaagse problemen minder ernstig waren nu ze zich hoger in de lucht bevond. Want ja, dit zwartharige meisje was de laatste tijd onrustiger en misschien zelfs nog wat stiller dan normaal. Ze hoorde blij te zijn omdat ze de vierde Gym eindelijk verslagen had, maar het was alsof er een schaduw over haar heen gevallen was. De wallen onder haar ogen verrieden dat ze slecht sliep, en in haar ogen was een licht gekwelde ondertoon te ontdekken als je maar lang genoeg keek. Haar verleden speelde haar parten.

Dreun, dreun, dreun. Met een zucht dwong het meisje zichzelf om aan iets anders te denken. Wat afwezig aaide ze even over Atlas' kop, die een laag maar vrolijk geluid liet horen. Haar donkerblauwe ogen focusten zich op iets in de verte, een verandering in het eentonige landschap. Ze zag de schim van een persoon, een meisje, met bij haar in de buurt een groot iets. De zwartharige merkte dat Atlas op de twee afkoerste, maar hield de Prototurtle Pokémon niet tegen. Ze was wel benieuwd naar wie het ook gewaagd had de Badlands te betreden.

Het eerste wat er kwam was het zachte geluid van iets dat naderde. Natuurlijk lette het blonde kind daar niet op, het kon haar immers niet veel schelen of er opeens een verticale lawine op haar afstormde. Ze had Saiko. MEGA SAIKO. Okay, even dimmen voordat ze in fangirl modus zat. Mega hyper beams... Dear Lugia, dat zou mooi zijn. Ondanks het feit dat de Pokémon eerder sterk was op fysiek vlak, was het duidelijk dat ook een hyper beam redelijk wat schade in mega vorm zou aanrichten. Even grijnsde ze. Oh, hyper beams waren zo'n joy. Misschien was dat de reden waarom ze zo los was gegaan in Mauville. Ciro had haar zwakke punt gevonden, dat was dus even janken. Toen het gedreun echter wel heel erg luid werd, draaide ze zich om. Wauw, hallo daar. Met grote ogen keek ze op naar iemand die haar vaag bekend voorkwam. Even vernauwde ze haar ogen lichtjes. Ze zat op een grote schildpad, redelijk tempo. Voordat ze het wist was Saiko al in een houding gaan staan om de Pokémon eventueel tegen te houden met een of andere psychic move. "Ik ken jou wel," klonk er even in gedachten verzonken.

Tussen het moment waarop ze de persoon in de verte opgemerkt had en haar genaderd was, had Lynn haar handen in elkaar gevlochten en op de kop van Atlas laten rusten met daar bovenop haar kin. De Carracosta leek er geen problemen mee te hebben, zoals met zoveel dingen, en daarom bleef de zwartharige zo zitten, ietwat afwezig naar het meisje in de verte kijkend terwijl ze steeds dichterbij kwamen en ze daarom ook steeds meer gelaatstrekken kon onderscheiden bij haar en wat de Pokémon van de blondine bleek te zijn. Die laatste nam trouwens een soort beschermende houding aan, wat het meisje gezeten op de Prototurtle Pokémon op haar hoede liet zijn. Pokémon die klaar gingen staan om aan te vallen waren nooit een goed teken, en in haar ervaring kon het nooit kwaad om voorzichtig te zijn.
"Ik ken jou wel." Degene die de woorden uitsprak was de blondine. Het zwartharige meisje liet haar donkerblauwe blik naar de persoon gaan, die in gedachten verzonken leek, en liet een fronsje op haar gezicht verschijnen. Kort, blond haar, grijze ogen, zestien-ish. Ze kwam haar bekend voor. "Ja," antwoordde ze dan ook terwijl ze haar hoofd weer van het hoofd van Atlas ophief en haar handen in haar schoot liet vallen. Even krabde ze aan haar achterhoofd. "Ja, je komt mij ook bekend voor." De frons werd wat dieper. Het was niets voor haar om niet meteen iemands naam te herinneren als ze als eens eerder met de persoon in kwestie kennisgemaakt had. Het gebrek aan slaap deed iets met haar, en daar was ze niet al te blij mee. Ze werd uit haar gedachten gehaald toen de Pokémon waarop ze zat een vrolijk en warm geluid liet horen en zich voorzichtig wat meer naar de blondine boog. De zwartharige glimlachte even. "Atlas lijkt je te herkennen."

Ze had een frons op haar gezicht en had koolzwart haar. Daar had ze blauwe ogen onder. Hm. Ze zag er ook echt niet de meest uitgeruste uit. Ze was iets van rond haar leeftijd, misschien een paar maandjes jonger kon, maar serieus, alsof zij dat kon zien en alsof dat haar iets kon schelen. "Ja," klonk er van deze, waardoor ze even knipperde met haar ogen en haar grijze ogen op de ander gefixeerd hield. Ze moest echt opkijken. Waarom ze op dat schildpadgeval zat was haar een vraag. "Ja, je komt mij ook bekend voor." De frons werd enkel nog groter, net zoals de frons van het blondje. Euh... Ze moest echt nadenken. Echter boog de blauwe Pokémon zich wat en een geluid kwam van hem, waardoor Tawn even een wenkbrauw optrok en het grote beest even in de ogen keek. Hallo? "Atlas lijkt je te herkennen." Atlas? Oh uhm... Wacht even... "Atlas? Die naam komt me bekend voor..." klonk er even. Naja, zo gingen ze niet vooruit eh. "Ik ben Tawnee, helpt dat misschien?" klonk er even met een klein lachje terwijl ze haar blik wat hoger legde, zodat ze de zwartharige even recht kon aankijken.

Wat opzij geleund om het beter te kunnen zien, keek Lynn naar de gezichtsuitdrukking van haar prehistorische, tijdelijke rijdier. Een blik van herkenning was in zijn rustige ogen te zien en zijn houding was opgewekt maar op de kalme manier die zo kenmerkend aan hem was. Dat Atlas zich op zijn gemak voelde in de buurt van deze blijkbaar-niet-zo-vreemde vreemdeling, was in ieder geval een goed teken. Het verzekerde dat er bij hun vorige ontmoeting, die Lynn zich tot haar eigen ergernis nog steeds niet voor de geest kon halen, niets.. Verkeerd was gegaan, dat de blondine een positieve indruk op de Prototurtle Pokémon had achtergelaten.
De zwartharige haalde zich uit haar overpeinzingen toen de stem van haar leeftijdsgenoot van beneden opklonk. Ietwat vragend beantwoordde ze de blik van de blondine, die op dat moment zei dat de naam 'Atlas' haar bekend voorkwam, waarna ze haar naam noemde; Tawnee. Het was alsof er een vonkje ontstond in haar hersenen die haar wakker schudde, ondanks dat ze met haar gebrek aan slaap zo weg kon sukkelen. Een groen doolhof, de stem van de blondine die van veraf klonk en de 1- en 2K-posts verdwaalde Pokémon schoten aan haar voorbij. Een glimlachje van herkenning verscheen op haar gezicht. "Tawnee!" Yep, ze wist het weer. "Van het gesprekje in het doolhoof, dat herinner ik me nog wel." Even stak ze haar hand op, een lichte grijns speelde rond haar lippen. "Lynn, hai."

Even was het stil. Echter was de vriendelijk uitdrukking van de schildpadachtig haar zeker opgevallen en dat had ze ook even kalm laten weten aan haar Metagross, die alles netjes volgde door telepathie. Even leek er echter iets door de andere heen te gaan. Hm. Haar naam leek een soort van iets terug te brengen zeker? Yeah dat deed het meestal wel, want er waren geen duizenden Tawnee's in Kalos... En in Hoenn... "Tawnee!" Hm? Oui? "Van het gesprekje in het doolhoof, dat herinner ik me nog wel." Uhm... Welk doolhof? "Lynn, hai." Oh dat doolhof. Even trok een lach over haar lippen heen en lachte ze kort naar de ander. "Das al een tijdje terug ja," klonk er even met een kort knikje. Daarna pakte ze even de Pokéballs van Kido en Sachi erbij. Met een korte haal van haar handen waren de Glaceon en Aggron eruit. De blauwe Pokémon rekte zich even uit, maar herkende wel meteen het meisje en haar schildpad en keek even licht verbaasd op naar de water type, een beetje in shock van zijn grote. Echter was Kido minder onder indruk met haar gigantische afmetingen en keek ze rustig neer op het duo. Even klonk er een blij geluid van de steel type, Tawn had haar werkelijk nog nooit zo kalm gezien. "Ken je Kido en Sachi nog?" klonk er even met een lachje. Toen was ze net de Aron gaan ophalen als een lv 1 baby'tje... En kijk nu naar der...

De blondine leek zich haar ook weer te herinneren, want voor een moment stond er een glimlach op haar gezicht. Toen er vervolgens gezegd was dat het gebeuren in het doolhof al een tijd geleden was, liet Lynn zich wat meer tegen de schildrand achter zich leunen en antwoordde met een lichte glimlach: "Zeker weten. De tijd vliegt als je het druk hebt." En als je plezier had, of dat was ten minste hoe het gezegde normaal gesproken ging. Niet dat Lynn geen plezier gemaakt had de afgelopen tijd; ze had veel dingen meegemaakt die je moeilijk anders kon bestempelen sinds ze in Kalos aangekomen was, maar toch was het vooral de drukte en de verantwoordelijkheid die het Trainer-zijn met zich meebracht die voor haar de tijd deed vliegen. Niet dat ze klaagde, ze vermaakte zich wel met haar team, de Gymgevechten en een prettig gesprek hier en daar, maar soms vroeg ze zich toch af waar al haar tijd gebleven was.
Met een hint van interesse in haar ogen keek het zwartharige meisje toe hoe Tawnee twee Pokéballs tevoorschijn haalde en met een snelle beweging de twee wezens die er eerst in zaten liet verschijnen. Meteen werd haar blik getrokken door de grootste van de twee, die, zelfs nu Lynn op Atlas' rug zat, boven haar uittorende. Het ijzeren wezen keek kalmpjes uit zijn blauwe ogen, maar liet wel een vrolijk geluid horen. Arceus. Toch wel onder de indruk bekeek Lynn de gigantische Pokémon nog even goed, waarbij er een nadenkend fronsje op haar gelaat verscheen. Was dat niet.. "Ken je Kido en Sachi nog?" Klonk de stem van de blondine. Yep, dat bevestigde haar gedachten. Nu liet Lynn haar blik gaan naar de andere Pokémon, die inmiddels geen Eevee meer was maar een Glaceon, zag ze. "Nauwelijks," lachte Lynn, haar blik even heen en weer laten gaand tussen de twee Pokémon, waarna ze Tawnee weer aankeek. "Jij moet haast wel niets anders gedaan hebben dan trainen." Zowel de Glaceon als de Aggron zagen er erg krachtig uit, vooral die laatste. Het was duidelijk te zien dat zelfs Pan of Zara de Steel-type niet aan zouden kunnen in een één-op-ééngevecht.

"Zeker weten. De tijd vliegt als je het druk hebt." was haar antwoord op het feit dat het al een tijdje terug was dat ze haar had gezien. Yeah. Ze knikte instemmend naar haar. Yeah, zij had eerder plezier gehad, maar ze had het ook erg druk gehad hier en daar, dus daar zag ze het probleem niet helemaal in, nee. Kalmpjes keek ze naar haar toen ze even haar Aggron en Glaceon boven haalde. Het was duidelijk dat ze onder de indruk was en dat liet de trainster even grijnzend. Yeah, ze was best blij met de prestaties die ze hier kon geven met haar Pokémon. Vooral de Aggron, die ze al van level 1 in haar bezit had. Sachi had ze ook al van jongs af aan, maar had nog lang niet het hoogste level bereikt. Kalmpjes keek ze even schuin naar Saiko, die weldra ook het hoogste level zou bereiken. "Nauwelijks," klonk er op de vraag van de blondine en ze moest even lachen op dat antwoord, dat was best fijn om te horen, ergens. "Jij moet haast wel niets anders gedaan hebben dan trainen." ze grinnikte even en schudde haar hoofd kalmpjes. "Dat valt nog mee... Maar ze groeien nogal snel mee als je bezig bent met dingen," klonk er even kalm van het blondje terwijl ze even keek naar de Aggron, haar trots en haar monstertje.

Het zien van zulke sterke Pokémon, zette alles weer wat meer in perspectief voor Lynn. Nadat ze de vierde Gym had weten te verslaan was ze natuurlijk erg blij geweest, maar ergens voelde het niet hetzelfde als toen ze Viola overwonnen had. Om de zoveel tijd een Gym doen om te zien of haar Pokémon sterker waren geworden, had iets van een gewoonte gekregen en minder van een uitdaging. Natuurlijk, de zwartharige had zich na afloop van een gevecht met een Gymleader altijd al bedacht dat ze nog een lange weg te gaan had – zo was nu eenmaal haar instelling; eerder negatief dan positief – maar na iedere badge was de overtuiging in die woorden wat weggeëbd. Nu, bij het zien hoe een van haar Pokémon zou kunnen worden als ze er genoeg tijd in zou steken, kreeg Lynn weer meer zin om te trainen, zich klaar te maken voor de volgende uitdaging, ondanks dat ze vreselijk moe was. Het maakte haar opnieuw duidelijk dat ze ècht nog wel veel te doen had, maar ook dat ze ervoor wilde gaan. De blondine vertelde echter dat zij niet eens zo intensief had moeten trainen om de Aggron zo sterk te krijgen als ze nu was. Met haar wenkbrauwen ietsjes opgetrokken in lichte verbazing, keek Lynn de blondine aan. Een "Oh?" verliet haar mond, waarna ze met een geamuseerde glimlach sprak: "Nu maak je me wel benieuwd naar wat dan wel het geheim achter je succes is."

De verbazing was te zien bij de zwartharige en ze vond het niet erg, want ze had het kunnen zien aankomen, niet? Het was duidelijk, het gebeurde niet dagelijks dat je een trainer zag met een level Pokémon. En het toppunt was daarbij dat ze zelf niet eens wist hoe het kwam. Vast wel een of andere duister kracht die haar hielp~ Geen idee, maar je hoorde haar wel niet klagen over het feit dat ze een krachtige Pokémon had. Want dat was geen probleem voor het blondje, echt niet. "Oh?" Klonk er even van de ander en kalm legde de agent even haar blik op de ander waarna ze even terug lachte. "Nu maak je me wel benieuwd naar wat dan wel het geheim achter je succes is." Even grinnikte ze zachtjes en haalde ze haar schouders op. Ze had werkelijk geen idee hoe het kwam. "Tja... Het gebeurde gewoon, ik zou het echt niet weten haha," klonk er even van haar waarna ze even grinnikte. En wist ze het wel, dan zou ze het nog niet zeggen. Dat zou haar manier zijn en haar geheim. En nee, ze was alles behalve vrijgevig.

Het gebeurde gewoon. Lynn grinnikte even. "Nou, dan weten we wat we moeten doen. Hè, Atlas?" De zwartharige klopte even op het hoofd van de Prototurtle Pokémon, die een loom maar instemmend geluid liet horen. Een glimlach verscheen op Lynns gezicht. Ze hoopte dat ze haar Pokémon sterk kon krijgen, misschien zelfs zo sterk als Kido. Niet alleen voor haar, maar ook voor de wezens zelf. Ze was zo gehecht geraakt aan aan haar teamleden met hun verschillende personaliteiten en rare trekjes dat ze graag iets terug voor ze wilde doen. De Pokémon hadden haar al in zoveel situaties uit de brand geholpen, en als dat iets was waarmee zij als hun Trainer kon helpen, dan deed ze dat van harte.
"Maar als je dan niet zo veel getraind hebt," begon Lynn vervolgens om het gesprek wat verder op weg te helpen, "wat heb je dan wel gedaan? Nog aardige mensen ontmoet, plaatsen gezien?" Het was altijd leuk om mensen een tweede keer te zien en te horen wat ze bereikt hadden. Ten minste, dat vond de zwartharige.

Nadat de zwartharige even had gegrinnikt, moest Tawn ook even grijnzen. "Nou, dan weten we wat we moeten doen. Hè, Atlas?" De ander klopte even op de Pokémon waardoor deze even een instemmend geluidje maakte en ze even oprecht moest glimlachen. Tja, het was fijn te zien dat de mensen nog gemotiveerd waren. Anders kon je makkelijk de moed verliezen in de trainers en de andere mensen. Anders was er niks meer van uitdaging in het leven voor haar en dan werd het saai. Tenzij ze besloot helemaal ruig te gaan en veel te veel in een keer aan te nemen. "Maar als je dan niet zo veel getraind hebt," Klonk er even van de zwartharige waardoor de in gedachten gezonken blondine even opkeek. "wat heb je dan wel gedaan? Nog aardige mensen ontmoet, plaatsen gezien?" Ze glimlachte even en dacht kort na. "Ik ben naar Hoenn geweest, mooie plek," klonk er even. "En yeah, wel wat mensen ontmoet," Klonk er met een knikje. "Af en toe een gym gedaan," klonk er even nadenkend. Ze had ook like... Twee relaties gehad in de tussentijd, maar dat was info die je niet zomaar in het rond gooide. Maar ze vond het wel mooi nu met August. Ze hielden het nu al, buiten dat ene dipje, een half jaar vol. "En jij?" klonk er even met een glimlach.

Ze had Hoenn bezocht, vertelde de blondine. Ook had ze inderdaad kennis gemaakt met een paar mensen, en daarnaast had ze nog wat Gyms gedaan. Het gewoonlijke dus, leek Lynn. Of in ieder geval, het was hetzelfde wat zij de afgelopen tijd zo'n beetje gedaan had. "Ah, de Gyms," deed de zwartharige. "Hoe ver ben je daar nu mee?" Graag wilde Lynn zelf weer verder, de vijfde Gymleader proberen te verslaan, maar ze was bang dat haar Pokémon daar nog niet helemaal klaar voor waren. Ze wilde doortrainen zodat ze er zeker van was dat ze, als ze naar Lumiose ging voor het gevecht tegen de Team Rocket-persoon, een goede kans maakte om te winnen. Maar om eerlijk te zijn was de kracht van haar Pokémon niet het voornaamste waar ze zich zorgen om maakte. Dat trainen zou wel lukken, ze had er vertrouwen in dat haar team dat zou lukken, maar of zijzelf er ook klaar voor was.. ? Op het moment voelde ze zich niet helemaal goed, en Lynn wilde niet dat ze een gevecht tegen een Gymleader, laat staan een Gymleader van Team Rocket, voor haar Pokémon verprutste. "Oh, het gewoonlijke: gyms, reizen, een gesprekje hier en daar," beantwoordde ze de vraag met een lichte glimlach. "Al klink dat wat saaier dan het daadwerkelijk was." Ze had immers wel degelijk interessante dingen meegemaakt, maar het leek Lynn dat de blondine niet te wachten zat op een uitgebreid verslag van de afgelopen maanden. "Ik heb een deel van een grot bijna laten instorten, dat is iets," sprak ze vervolgens schuldbewust, om toch maar wat te noemen.