Becoming Stronger?

Jace bloosde toen ze hem terug knuffelde. Hij was er wel aan gewend van haar, maar hij kon het niet helpen als iemand zo schattig als haar hem een knuffel ofzo gaf. Blijkbaar vond ze dat ze zich had laten gaan. Jace wist niet echt wat ze hiermee bedoelde, maar wandelde met haar mee naar het bankje waar ze uiteindelijk plaats nam. De woorden die ze daar uitsprak deden hem nerveus worden. Hij vroeg een beetje nieuwsgierig: "Wat is er schatje?"

Vivienne zuchtte zachtjes en legde een hand in haar nek, waar ze eventjes over een kriebelend plekje ging. Hoe moest ze dit gaan uitleggen? Ze wilde Jace niet onzeker gaan maken ofzo, maar ze moest misschien toch eens wat meer van haar geschiedenis gaan uitleggen . "Ik ... uhm.. Nou kijk. Vroeger zat het anders," begon ze langzaam. "Zoals je weet waren Peter en Florence de eigenaar van een Sneasel en Weavile fokkerij waren, hè? Het is best eenzaam als je broer niets met je te maken wilt hebben en je ouders, of nou ja adoptie ouders, de hele dag bezig zijn. Ik had daar dan ook maar één echte vriendin, Valerie. Ze was de dochter van een alleenstaande vader die vaker dronken dan sober was en we konden goed met elkaar overweg. Valerie was eigenlijk datgene wat ik niet was, stoer, sterk en uitdagend. Ik was bang, verlegen en bij de regeltjes. Val wist me hier vanaf te helpen. Ze leerde me enkele slagen en trappen en samen overtraden we steeds meer regels. Totdat er die ene dag kwam ..." Vivienne viel eventjes stil en huiverde, ze had gehoopt hier niet meer aan terug te denken. "We waren buiten aan het spelen, tussen de bomen van Fortree City. Er kwamen een stel jongens op ons af, ze waren tegen de achttien. Al snel herkende we ze als een van de jeugdbendes die rondtrokken door Hoenn en we zetten het op een rennen. Valerie was iets minder snel en ze struikelde halverwege, waardoor de jongens haar te pakken kregen. Ze kreeg een paar raken klappen en raakte uiteindelijk buiten bewustzijn. Ik zag alles, nadat me omgedraaid had en rende terug. Blind van woede heb ik de jongen terug gepakt, een ging er van door met bijtwonden en de tweede had krabben over zijn lichaam staan. De jongen die Val vast had kreeg ook een paar raken klappen, maar bleef mijn vriendin vast houden. Ik werd kwaad, kwader dan dat ik me ooit had gevoeld, waarna ik 'm een trap tussen z'n benen gaf zodat die Val los liet. Daarna liet ik mijn vuist in z'n nek landen. Hij viel op de grond en bewoog niet meer en van schrik was ik achteruit gestapt. Ik heb Valerie opgepakt en meegesleept, terug naar Fortree City en alles gezegd tegen Peter en Florence. Peter is toen bij de jongen gaan kijken en concludeerde dat ik zijn nekwervels had gebroken, hij was verlamd. Hij zei me ook dat als ik iets beter had gemikt, ik 'm had kunnen doden. Die klap kwam hard aan, heel hard aan. Sindsdien heb ik mezelf beloofd nooit meer zo kwaad te worden." De brunette zuchtte zachtjes en wende haar blik af. Nooit meer wilde ze zo kwaad worden, maar als dat het enige was wat Geralt in bedwang hield, dan moest ze toch echt een andere oplossing gaan zoeken. "Zo, dan weet je dat ook weer," mompelde ze daarna zachtjes.

[justify]Jace luisterde gespannen naar haar verhaal. Ze kon dus toch wat klappen uitdelen. Jace snapte haar angst, maar wist ook dat de Scizor alleen zou luisteren naar een sterk iemand. Jace had het zo met haar te doen. Ze was een wandelende ramp. Alles dat met haar fout kon gaan ging ook fout. Hij wilde haar gewoon mee nemen. Over de zee naar een ver land en daar een huisje kopen met wat geld hij bij elkaar kon sprokkelen, maar dit was geen tijd om te dagdromen. Plotseling schoot hem een idee te binnen. Hij stond op en ging voor haar staan met zijn armen uit reikend om haar van het bankje op te hijsen terwijl hij zei: "Kom maar mee schat. Ik heb een idee en ik ben zo blij dat je dat met me wilde delen. Ik hou zo veel van jou en zal er altijd voor je zijn. Niemand zal je ooit meer zo bedreigen anders hebben ze met mij te maken. Maar kom we gaan een vriend van mij opzoeken in Shalour City."[/justify

Ze keek verbaast toen Jace opeens opsprong en haar vroeg om met hem mee te gaan. Blijkbaar had hij een vriend in Shalour City die hij wilde gaan bezoeken. Oké... Dat was een beetje vreemd, maar goed. Ze stond wat moeizaam op en pakte zijn handen vast. Goed, dat verhaal was ook weer gedaan. Ze hoopte eigenlijk nog steeds dat ze haar verleden achter zich kon laten, maar het leek er maar niet op. Telkens weer leek het haar in te halen en maakte het haar aan het twijfelen. "Dank je," zei ze zachtjes, terwijl ze onbewust tegen hem aan kroop, zoekend naar bescherming. "Ik hou van je Jace, het spijt me dat ik je opzadel met mijn problemen," mompelde ze er daarna achteraan.

Hopelijk zou ze begrijpen hoe blij die woorden hem maakten. Hij haalde zijn hand door haar zijde zachte haar en zei: "Ik hou ook van jou. Ik zal er altijdzijn om mee te praten over je problemen." Hij knuffelde haar en gaf haar een grote zoen. Hij glimlachte en zei vervolgens: "Die vriend van me hielp me toen ik last had met Spirit. Hij is een oude dojo eigenaar in de buurt. Misschien kan hij helpen met je woede of met Scizor onder controle te krijgen." Hijzelf had Spirit compleet verslagen en aan zijn kant gewonnen. Hopelijk zou het haar ook lukken, misschien niet op die manier maar op haar eigen manier.

"Dank je," was het enige wat ze zei toen ze hem een knuffel terug gaf en 'm een zoen gaf. Misschien moest ze er inderdaad wat meer vertrouwen in hebben, wat meer gaan denken dát het goed zou komen. Dat zou in ieder geval haar bui wat meer kunnen opvrolijken. Maar dat was iets waar ze zich later wel over zou gaan bekommeren, voor nu zou ze eerst maar met Jace mee gaan.
Hij legde uit wat hij wilde gaan doen en knikte langzaam. Het klonk vrij logisch, dacht ze zo. Ze hoopte alleen dat Geralt zich rustig genoeg zou houden dat er geen huis werd afgebroken. "We kunnen het proberen, denk ik zo," mompelde ze zachtjes, terwijl ze zich lekker dicht tegen Jace aandrukte. Bij hem was momenteel wel de enige plek waar ze zich écht veilig voelde.

Jace en Vivienne kwamen niet lang daarna aan bij de dojo van Richard. Jace had Richard het latst gezien toen hij aan het trainen was voor de derde gym. Hij deed de deur van de dojo open en rook de muffe geur van training matten. De dojo was niet meer dan een grote zaal van houten planken met vier grote gym-style arena's er in en een receptie ruimte waar Richard op een krukje zat. Jace lachtte naar de oude man en zei: "Hey Richard hoe is het? Zouden wij twee een arena mogen huren voor een uurtje of twee?" De man keek met een glimlach op en zei met een krakende stem: "Maar natuurlijk kan dat mijn beste... Met mij gaat het heel goed trouwens, bedankt dat je het vraagt." De dojo was voor de rest verlaten. Dat was ook het geval de vorige keer, maar de slijtage op de vloer duidde op veel klanten. Jace liep met Richard mee naar een van de arena's en keerde of en glimlachte naar Vivienne terwijl hij haar gebaarde te volgen.

Rustig was Vivienne aan de zij van haar vriend blijven lopen. Ergens vroeg ze zich af waar ze precies naar toe zouden gaan, maar ze moest bekennen dat niet echt veel van Shalour City had gezien. Normaliter bleef ze niet echt lang in steden, ze deed wat ze er moest doen en vertrok dan weer. De drukte van steden stond haar meestal niet zo aan, ze had liever de rust die ze onderweg kon krijgen. Nou ja, misschien dat ook wel omdat het in Fortree City gewoon nooit druk was, dan was je al snel aan rust gewend en werd drukte je te veel.
Ze keek op toen er een deur open ging en een muffige geur haar tegemoet kwam. Duidelijk een dojo. De brunette haalde haar neus eventjes op en hoopte maar dat ze snel zou wennen aan deze geur, want echt prettig was het niet. Jace voerde een kort gesprek met de eigenaar, of nou ja, ze dacht het dat het de eigenaar was en stelde zichzelf simpel voor als Vivienne. Ze had niet echt veel zin om er meer woorden aan vuil te maken. Jace had gevraagd of ze een arena mochten uren en ze vroeg zich af wat hij wilde gaan doen. Want als ze Geralt hier los zou laten, zou de dojo binnen mum van tijd met de grond gelijk worden gemaakt. Ze slikte moeizaam en zorgde dat ze dicht bij haar vriend bleef staan. "En nu?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze de arena binnen stapte en eventjes in het rond keek.

"En nu ga je Scizor met de grond gelijk maken." Ze moest hem overwinnen. Als hij zich niet mentaal wilde laten overwinnen moest Jace die Scizor maar laten zien hoe sterk Vivienne wel niet was als trainer en coördinator. Ze was waarschijnlijk zelfs sterker dan hij. Haar enige tegenstander in dit hele gebeuren was zijzelf. Haar onzekerheid was haar grootste struikelblok. Dit gevecht was niet alleen voor de Scizor maar ook voor haar.

Haar blauwe ogen keken hem geschrokken aan. Zij, een Scizor met de grond gelijk maken? Waar dacht hij wel niet aan? Ze kon echt niet gaan sparren met dat rode monster. De brunette zetten een stap achteruit en schudde haar hoofd. "Wil je me dood hebben ofzo? Ik ga niet sparren met dat monster," zei ze ongelovig tegen haar vriend en ze keek hem vreemd aan. Een Scizor had klauwen, scharen, als hij haar iets verkeerd zou raken, en ze geloofde dat dat nog best wel eens zou gaan gebeuren, was ze dood. En ze hielt toch liever haar hoofd op d'r nek. Ze snoof zachtjes en pakte haar pokéball uit d'r riem. Goed dan, ze zou Geralt uit z'n pokéball laten, maar ze wilde niet garant staan voor wat er ging gebeuren,
Een rode flits volgde en al snel stond het rode monster weer op een van de matten. Hij keek Vivienne met kwade ogen aan, maar probeerde haar niet zoals de vorige keer direct aan te vallen. Dat was in ieder geval al iets. "Geralt, kom hier," commandeerde ze de pokémon, waarbij ze haar stem zo vast mogelijk probeerde te laten klinken. Het rode monster twijfelde enkele tellen, maar kwam daarna toch langzaam op haar trainer af. Oké, dat ging al beter dan verwacht.

"Als jij wilt sparren met de Scizor hou ik je niet tegen, maar je pokémon zelf is een teamlid en de rest van je teamleden zijn in zekere zin een extentie van jezelf." Zij met die Scizor zelf sparren zou zeer gevaarlijk zijn. De pokémon was momenteel te onvoorspelbaar, maar tot zijn verbazing was hij nu enigszins naar haar aan het luisteren. Misschien was het beter als hij een pokémon klaar had staan voor het geval er iets fout zou gaan, maar het moment dat hij omlaag keek naar zijn riem met pokéballen stond Nightshade daar zijn been te knuffelen. Ok dan... Hulp stond alvast paraat.

Ah, ze had het dus gewoon verkeerd begrepen, goed dan. Zij kon ook fouten maken, al maakte ze er meer dan dat ze iets goed deed. Ze dacht eventjes na, de Scizor was snel en gericht op kracht. Wie zou ze daarvoor het beste inzetten? Enya en Ryuu zouden hem makkelijk overrompelen. Nee, ze wilde dit een fair fight maken en daarvoor had ze een pokémon nodig die nog niet op zo'n heel erg hoog level zat. Ze telde de pokéballs die ze aan haar riem had en pakte de allerlaatste. Al snel verscheen de Lopunny uit de matten, die zich in zekere zin thuis voelde in de dojo. Dit was ook wel echt zo'n plek waar Cáel graag zou willen blijven. Direct had Geralt er al weer genoeg van en reageerde op de verschijning van de Lopunny door aan te vallen met een Fury Cutter aanval. "Cáel, Endure," reageerde Vivienne razendsnel en de Lopunny ging steviger op de grond staan, waardoor hij de aanvalskracht van de Scizor kon halveren en de schade mee kon laten vallen. "Gebruik Mirror Coat en daarna Jump Kick!" De Lopunny concentreerde zich en een glimmend laagje van Arceus mocht weten wat het was, verscheen over zijn lichaam heen. Daarna opende hij zijn ogen weer en sprong de lucht in om de Scizor met een goed geraakte schop tegen de grond te werken.

Jace keek gespannen toe naar het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Hij vond het fijn om een pokémon gevecht te zien, maar dit was meer dan dat. Vivienne was door middel van dit gevecht voor zichzelf aan het opkomen. Hij had vol vertrouwen er in dat Vivienne met gemakkelijk hem in kon maken, maar ze gebruikte een pokémon die hij nog niet kende. Hij had hem eerder vandaag gezien, maar niet eerder. Het was vast een nieuw teamlid net als de Scizor. Hij keek gespannen naar het gevecht, maar vooral naar de ogen van Vivienne. Hij was benieuwd hoe dit gevecht voor haar zou afspelen.

De brunette had haar ogen strak gericht op de Lopunny die voor haar stond en de Scizor waar ze tegen moesten vechten. Het gevecht dat ze de eerste keer met de Scizor had gehad, stond in haar geestesoog. Ze wist zo ongeveer wat ze kon verwachten, maar nu had ze het probleem dat Cáel geen type advange had. Ze moesten dit op de ouderwetse manier winnen, door had terug te gaan slaan. En dat was gelukkig een van de specialiteiten van haar Lopunny. De gele ogen van de Scizor stonden bijna kwaadaardig, gericht op de konijn-pokémon en hij klapte zijn scharen gevaarlijk dicht. Opeens schoot het rode monster naar voren toe en zijn scharen begonnen te glimmen. Een Bullet Punch aanval, het had weinig effect op een normale type als Cáel, maar het kon voor grote schade zorgen omdat het een veelvoudige aanval was. "Cáel, spring en dan Quick Attack!" Op het moment dat Scizor dicht bij was gekomen, sprong de Lopunny in de lucht en maakte een schijnbeweging. Binnen een tel lag het rode monster op de grond en liet een kwaad sissend geluid horen. Duidelijk woedend kwam hij weer overeind en sloeg opeens achter zich, waar Cáel zich nog bevond. De Lopunny kwam tegen de muur terecht en viel op de grond. Vivienne gromde zachtjes en voelde hoe ze haar nagels in d'r handpalmen boorde. Nee, ze moest rustig worden. Als zij kwaad werd, zou Cáel dat ook worden en dan zouden ze dit gevecht op de verkeerde manier winnen. "Cáel, Return!" Nu zou het erop of eronder worden. Ze had deze aanval nog niet eerder gebruikt bij haar Lopunny, omdat het een aanval was die gericht was op de vriendschap die de pokémon en de trainer deelde. Maar daar had ze het geluk bij dat Buneary sowieso pas evolueerde als de vriendschap een maximum had bereikt, dus dan zou dit toch wel goed moeten komen. De Lopunny sprong weer overeind en haalde uit naar de Scizor, door hem eerst overnieuw te vloeren en daarna met zijn oren op hem in te gaan slaan. Als laatste sprong hij de lucht in en raakte het rode monster met een goed gemikte Return aanval, in de vorm van een kick, in het gezicht. Terwijl Cáel probeerde weg te komen, schoot de Scizor overeind en greep met z'n scharen de enkel van de pokémon vast. Cáel slaakte een soort van gil toen hij opeens door de lucht vloog en opnieuw tegen de muur aan kwam. "Cáel!" riep Vivienne, maar de Scizor was er al weer van tussen. Hij schoot op de Lopunny af met de intentie om er een einde aan te maken. Zijn scharen gloeide op en de brunette wist dat de Metal Claw aanval genoeg schade zou doen bij Cáel dat hij in ieder geval gedeelte buiten bewustzijn zou raken. Ze moest snel reageren. "Cáel, snel, probeer te ontwijken door Bounce!" De Lopunny spande zich en sprong de lucht in, precies op tijd om de vernietigende aanval van de Scizor te ontwijken. Hij kwam op de rug van de Scizor terecht en duwde hem tegen de grond. Het rode monster bleef langer liggen dan dat ze had verwacht. Zou ze hem dan toch hebben uitgeschakeld? Nee, zo wilde ze het niet laten eindigen. Ze moest Geralt laten zien dat zíj de baas was en niet dat ze sterk genoeg was om haar andere pokémon tegen hem op te zetten. Er trok een stofwolk door de arena heen, door het vernietigde paneel door de Metal Claw aanval en daar wilde ze gebruik van maken. Ze riep Cáel bij zich en fluisterde iets in diens oor. De pokémon keek haar eventjes moeilijk aan, maar knikte toen toch. Hij ging voor haar trainer staan en daagde de Scizor uit om naar hem toe te komen. Het rode monster kwam moeizaam overeind, zetten zijn vleugels uit en schoot opnieuw op de pokémon af met een Fury Cutter aanval. Hij nam de stofwolk mee en binnen een tel waren Geralt, Vivienne en Cáel niet meer te zien.

Het duurde enkele tellen voordat de stofwolk opgelost was en al snel werd duidelijk dat Vivienne voor Cáel stond, met de pols van Geralt in haar handen. Ze had een bijna duistere blik in haar blauwe ogen liggen en keek m kwaad aan. "Dit is tussen ons," gromde ze tussen haar tanden heen en ze liet de pols los. De Scizor keek haar eventjes vreemd aan. Het meisje wilde vechten? De trainster wilde vechten? Had ze een deathwish ofzo? Nou ja, het maakte hem niet zo veel uit. Het rode monster gromde zachtjes en sprong achteruit. Cáel stond erbij en keek naar zijn trainer, hij hoopte duidelijk dat ze wist wat hij ging doen. De scharen van een Scizor zouden haar fijnknijpen voordat ze iets kon doen, maar ze had haar plan goed uitgestippeld. Ze hoefde Geralt alleen maar te laten zien dat ze sterk genoeg was om het tegen hem op te nemen, ze hoefde niet perse te winnen. Nee, Cáel mocht die prijs hebben. Het rode monster vond dat er wel genoeg tijd was verspilt en schoot op zijn trainster af. Vivienne had de eerste aanval al snel door en schoot weg, door onder hem door te duiken en op enkele punten zacht aan te tikken. Geralt was verbaast over de zachte aanval en verloor de controle over zijn movement. Hij schoot tegen een muur op en kwam sissend weer overeind. Dat grietje speelde vals, dat was niet echt de bedoeling geweest. De brunette grinnikte zachtjes en zwaaide naar de Scizor, duidelijk klaar om hem verder uit te dagen. Het rode monster klapte met zijn scharen en liet de wit op gloeien, een Bullet Punch aanval. Vivienne slikte, als ze dit niet zou ontwijken zou elk botje in haar lichaam verbrijzeld worden. Ze concentreerde zich en focuste zich op haar beenspieren. Ze kwam uit een stad waar ze gespecialiseerd waren in Flying-type pokémon, dit moest ze kunnen. De Scizor schoot op haar af en ze sprong. Ze sprong over de rode pokémon heen en met haar hak tikte ze de achterkant van zijn kop aan. De Scizor had de aanval niet verwacht en zijn nek klapte naar voren toe. Dit ging al aardig goed. Nog een paar keer en dan zou ze er wel door heen komen.
De Scizor en haar trainster bleven maar door de arena heen dansen, terwijl Vivienne telkens kleine tikjes uitdeelde en af en toe een goed gemikte schop. Het pantser vaneen Scizor was dik en de aanvallen zouden echt maar little damage doen, maar ze kon hem goed uitputten en wist dat ze zo wel het respect zou kunnen krijgen wat hij verdiende.
Opeens sprong Vivienne terug naast Cáel. "Nu!" riep ze, terwijl de Scizor nog een zwakke poging deed om naar d'r uitte halen. De Lopunny sprong in de lucht en plante een laatste Jump Kick aanval op de rug van het rode monster, die door zijn poten zakte en op de grond viel.

De brunette slaakte een zucht en zakte door haar knieën, op d'r achterwerk, waar ze bleef zitten. Haar gezicht was rood van de inspanning en ze had zich nog nooit zo moe gevoeld. "Dank je, Cáel, dank je voor het vertrouwen," mompelde ze, voordat ze zich op d'r rug liet vallen en naar het plafond staarde. Het zat erop. Geralt was uitgeschakeld.

Dit was werkelijk een van de moeilijkste dingen die Jace ooit had moeten doen. Hij kon het bijna niet aanzien. Hij had vaak genoeg het bevel willen geven voor een Light Screen maar wist zich in te houden. Het was haar gelukt. Zoals hij verwacht had was ze mentaal vele malen sterker dan hijzelf. Ze was niet alleen een geweldige coördinator maar ook een geweldige trainer. Toen na een laatste aanval de Scizor verslagen was stond liep Jace naar vivienne toe en sprong om haar hals. Hij kuste haar meerdere malen op de mond, wang en nek terwijl hij zei: "Ik was zo bezorgd." Ondertussen had hij al die tijd geweten dat ze het in zich had om zo voor zichzelf op te komen. Hij stopte abrupt met kusjes geven en hield zijn vinger tegen haar lip en zei: "Ben zo terug..." Hij draaide zich blij om, maar zodra zijn gezicht uit Vivienne's zichtveld was verdwenen werden zijn ogen woest en dwingend. Hij liep rustig op de verslagen Scizor af en zei meelevend: "Ze heeft je wel mooi ingemaakt hé? Maar luister eens... Zij is enorm sterk, zelfs ik zou het niet van haar kunnen winnen. Ik weet dat je jezelf vast heel sterk meent, maar je zult in je eentje nooit zo sterk worden als met haar er bij. Zij kan je trainen. Zij kan je op een niveau brengen waar je nooit van zou durven dromen. Luister naar haar, doe wat ze zegt en jullie kunnen samen de top bereiken." Jace had zijn punt wel duidelijk gemaakt en pirouetteerde met een blij gezicht weer in de armen van zijn liefje (ook al was hij de jongen en langer).