{Aiden Stark} Monotone

De Banette leek inderdaad niet de makkelijkste en ergens amuseerde het Aiden. Want, hey. Het hele idee was om een uitdaging te hebben, was het niet? En wat was er nou uitdagend aan een Pokémon die niet anders deed dan gehoorzamen? Juist: niets.
De Pokémon werd Cheshire genoemd en Aiden grijnsde naar Lilium toen deze hem aankeek. “Hey, jij zei een uitdaging te willen,” merkte hij op. “En ik had niet de tijd genomen persoonlijk kennis te maken met meneer hier.” Het was waar. Hij had geen idee hoe de Banette was. Alles wat hij gedaan had, was ermee gevochten en gewonnen. Hierna had hij de Banette achtergelaten bij de professor en was hij doorgegaan met zijn leventje.
“Zou je ‘t erg vinden om even naar buiten te gaan?” besloot Aiden uiteindelijk toch te vragen, even blikkend op de Pokéball die hij in zijn handen had. Hij bespaarde de mensen in het Pokémon Center de ervaring van een enthousiaste, veel te grote Charizard maar even. Dat was iets wat echt alleen buiten kon, voordat het hele center in vuur en vlam stond.

De Banette werd teruggekeerd in zijn Pokéball en Lilium leek haar Tauros ook weg te hebben gestuurd, aangezien ze het niet erg vond om naar buiten te gaan. Aiden knikte even rustig, voor hij zich richting de deur draaide en begon te lopen. De ball, licht beschadigd en duidelijk herkenbaar naast de gloednieuwe ball van Élise, had hij strak in zijn handen, zonder ook maar voor een moment zijn grip te verslappen.
Eenmaal buiten hield Aiden de Pokéball voor zich. “Kom maar.” Zijn stem klonk rustig, al moest hij toegeven het toch redelijk spannend te vinden. Uit de Pokéball kwam namelijk al snel een gigantische Pokémon, die iets weg had van een draak. De Charizard liet een brul horen, waarna zijn blik viel op zijn trainer. Nog voor Aiden iets door had schoot er een flamethrower de lucht in en werd hij in een veel te ongemakkelijke knuffel tegen de buik van de Charizard aan getrokken, waarna hij toch wel moest lachen en op de buik klopte, voor hij weer recht mocht staan.
“Dat is veel te lang geleden, Tyrion,” glimlachte hij, waarna de Charizard een keer stampte en nog een brul liet horen. Tyrion was terug. Mooi zo.

Toen het blondje hem verbaasd vroeg of Tyrion niet weg was, knikte Aiden. De Charizard boog zijn kop voorover en stond zijn trainer toe om hem over de kop te aaien, terwijl Aiden even zijn blik op Lilium wierp. “Het ging niet goed met ‘m, maar zo te zien is hij er bovenop.” Het was algemeen bekend dat de vlam van een Charizard nooit gedoofd mocht worden en destijds was de vlam zo klein geweest dat Aiden bang was dat het kleinste zuchtje wind het einde voor de Charizard had kunnen zijn.
“Voor nu moet je het even doen met je ball, Tyrion,” glimlachte Aiden, voor de Charizard terugkeerde in zijn ball en Aiden zich omdraaide naar de Banette, één wenkbrauw opgetrokken zoals hij wel vaker deed in de buurt van het blondje.
“Dus. Denk je het aan te kunnen?”

Lilium vroeg wat Tyrion had, waardoor Aiden even fronste. “Zijn vlam werd zo klein dat het levensbedreigend werd,” zei hij. De oorzaak hiervan was simpelweg ziekte geweest. De Charizard was te zwak geweest, en met de kleiner wordende vlam was dit enkel erger geworden. Tyrion was veel te hard voor zichzelf en had zich waarschijnlijk al een flinke tijd rot gevoeld, zonder dat zijn trainer dit gemerkt had.
Toen de Banette Lilium liet schrikken, moest Aiden even grinniken. “Ik vind die Banette nu al leuk,” merkte hij, veel te geamuseerd, op. Zijn groene ogen stonden op het wezen gericht en hij vroeg zich af of Lilium hem dit keer niet zou slaan. Haar klap na Leo had toch wel een beetje zeer gedaan, namelijk. Ook al was Aiden natuurlijk een bikkel en gaf hij dit niet toe.

Aiden knikte langzaam toen Lilium zei dat het beter was dat Tyrion zich weer op en top voelde. Al wist Aiden dat het een flinke weg zou zijn voor de Pokémon de kracht terug had die hij ooit had, was Tyrion nog altijd een gigantisch sterke Pokémon die veel aan zou kunnen. Hij zou Élise veel kunnen leren.
Toen Lilium haar vuist naar hem opstak, glimlachte Aiden geamuseerd. Ze zei hem dat hij nu geen Garrett meer had om zich te beschermen en hij schudde zijn hoofd. “Dan moet ik maar op zoek gaan naar een nieuwe Garrett, is het niet?” vroeg hij liefjes. Een grote Pokémon die Lilium het water in zou gooien. Al was het ook weer niet heel hard nodig. Als Aiden het aan Tyrion vroeg, zou deze dit met plezier voor hem doen.

Het gesprek nam een heel andere wending zodra Lilium een vreemd telefoontje kreeg. Haar gezicht kleurde lijkbleek en ze leek niet blij te zijn met wat er gezegd werd. Maar wat Aiden nog meer verbaasde, was toch wel de vraag die volgde. Of ze Tyrion mocht lenen. Voor één dagje, zei ze wel, maar het moest vrij serieus zijn wilde ze dit voorstellen. Ze hield niet van Charizards en leek niet volledig op haar gemak bij de gigantische Pokémon van Aiden. Daarbij was Tyrion net terug, dus zou ze vast niet denken dat Aiden hem zomaar uit zou lenen. Ondanks haar gejaagdheid, fronste Aiden en was hij voor enkele momenten stil, terwijl hij goed nadacht of het hem waard was. Want, waarom zou hij? Het was niet zo dat hij en Lilium echt goed met elkaar opschoten, of iets in die richting.
Uiteindelijk kwam er dan toch een zucht uit zijn mond en stak hij zijn hand uit, waar de verkleinde Pokéball van de Charizard in te vinden was. “Ik mag hopen dat dit héél belangrijk is.” Zijn stem klonk bijna dreigend terwijl hij het zei. “Ik verwacht hem vrolijk terug.” Aangezien hij niet het idee had dat Lilium ook maar sterk genoeg was om iets aan te doen, vond hij op zijn minst dat de Pokémon goed genoeg behandeld moest worden dat die in op zijn minst het zelfde humeur terug zou komen.
Arceus, wat een drama.