“Beste passagiers, we arriveren over enkele minuten in Coumarine City. Zou u zo vriendelijk willen zijn om uw Pokémon in de Pokéball terug te laten keren, voor uw van boord gaat.” klonk een galmende vrouwenstem door de ruimte heen. Veel mensen op het schip liepen gehaast heen en weer om hun spullen uit de slaapvertrekken te halen, of hun kinderen op te zoeken die ergens op het dek van de boot rondliepen. Enkel een jongen met bruin wilderig haar had zijn armen om de reling gelegd en staarde met zijn heldere blauwe ogen naar de stad die langzaam dichterbij kwam, naast de jongen stond een Buizel die net als zijn baasje over de metalen stang hing, maar dan ook letterlijk. Max wierp een blik naar zijn partner die vragend opkeek. Een grijns verscheen om de lippen van de jongen waardoor de Buizel dit weerspiegelde, door ook een grijns op te zetten. “We zijn er bijna, maatje,” grijnsde hij en de Buizel knikte enthousiast op de woorden van de jongen. “Bui, bui,” brabbelde hij vrolijk. Een vrolijke glinstering verscheen in de heldere blauwe ogen van de jongen toen de boot steeds dichterbij de havenstad van Kalos kwam. Coumarine City
Dit alles bij elkaar duurde niet zo heel lang voor het schip haar anker in de haven legde en de passagiers het schip verlieten. Max checkte voor de zekerheid of hij al zijn spullen in zijn tas had gedaan, wat tot zijn verbijstering was gelukt om niks te vergeten, daarna liep hij met Leon aan zijn zijde van het schip af.
Eenmaal toen hij de boot had verlaten stak er een gure wind op wat de jongen deed klappertanden van de kou. Max deed zijn jas gauw dicht en trok zijn sjaal wat dichter over zijn nek heen, het verbaasde de jongen echter dat Leon nergens last van scheen te hebben. Max rommelde in zijn broekzak en haalde daar zijn mobiel uit zijn broekzak, hij had een berichtje ontvangen van zijn tante. Volgens het smsje moest de vrouw zich hier in deze stad bevinden maar ze wist niet of hij op deze boot was gestapt. Snel tikte Max een antwoord terug dat hij in de haven was aangekomen. Toen hij klaar was werd hij vragend aangekeken door zijn Buizel die niet begrijpend naar het toestel in zijn handen keek. “Tante Kelly komt ons ophalen,” legde Max in het kort uit en stak zijn mobiel terug in zijn broekzak. “Buizel, bui,” reageerde Leon en sloeg zijn armen met een grijns om zijn snoet over elkaar. “Ja, ik weet het Leo maar pa heeft liever dat ik een vaste plek heb om te slapen,” voegde hij er nog aan toe. Leon grijnsde echter alleen maar waardoor de jongen even moest grinniken. Desondanks hield hij snel op met het grinniken en besefte dat zijn andere twee Pokémon ook wel een kijkje wilde nemen van de stad waarin ze stonden. Max gooide de twee Pokéballs op die open klapte zodra de voorwerpen op grond kwam en een wit licht hem even verblindde.
De twee silhouetten vormde een kleine oranje kuikentje die geeuwde, en zich niet scheen schamen dat er mensen toekeken. Een tweede wezentje rekte zich langzaam en loom uit, het beestje leek eerder op een kleine muis met blauwe oren en een staartje in de vorm van een min tekentje. Axel de Torchic en Kyra de Minun. De twee Pokémon keken vragend naar hun trainer die zich voor de twee wezentjes neerknielde, en op ieder een kopje een hand neerlegde. “We zijn net in Kalos gekomen,” zei Max tegen zowel de Torchic als Minun, toen hij de verdwaasde blikken ontdekte van zijn Pokémon. De jongen kwam weer overeind en keek even door de haven naar de stad die er precies aan grensde. Hij wilde even snel een kijkje nemen want hij was toch wel een beetje nieuwsgierig.Voor hij zijn Pokémon kon informeren klom Kyra zoals altijd naar zijn schouder toe, om in zich in zijn capuchon te verschuilen. Blijkbaar hadden Leon en Axel ook door wat hun trainer van plan was en liepen de twee al richting de stad gevolgd door hun trainer. Misschien gingen ze wel iemand ontmoeten.. wie weet? Hun avontuur kon eindelijk gaan beginnen hoewel het niet echt een avontuur ging worden, maar sowieso al alleen in deze regio rond te lopen was al meer dan genoeg avontuur.
[open]
