Het was een tijd geleden dat Oliver met Muffin op stap was geweest, maar het werd nu echt tijd om de kleine kat Pokémon iets te leren. Muffin werd een beetje lui en als Oliver heel erg goed keek, kon de trainer toch ook zweren dat hij een lichte rol van vet onder de zachte vacht van de Meowstic kon zien verschijnen. Dit betekende dan ook maar één ding voor de Pokémon. Een enorme Workout. Muffin was de laatste tijd immers nogal lui geworden sinds ze in Kalos waren. En ja, er waren ook Poképuffs in overvloed, maar hij wilde zijn Pokémon in uitermate goede conditie hebben. Binnenkort wilde de jongen namelijk een grote slag slaan. Hij had zijn bazen nog niet ontmoet, maar hij was ervan verzekerd dat ze geen flauw idee hadden wie hij was. Daar moest maar al te snel verandering in komen. Oliver was dan ook van plan om Muffin aan een laatste training te onderwerpen en daarna maar eens te gaan kijken wat hij kon doen. De Meowstic was zich nog van geen kwaad bewust… Maar hij zwoer bij Arceus, dat kwam nog wel. “Muffin,“ sprak hij rustig en de katachtige Pokémon spitste zijn oren lichtjes, tot zoverre dat lukte. Muffin hield, tenzij hij aanviel, zijn oren altijd netjes dichtgevouwen. Het was wel een mooi signaal, want als hij zag dat Muffin geïrriteerd raakte, gingen de oortjes altijd net iets omhoog… De Pokémon bleef voor nu nog lekker rustig op zijn plekkie zitten. Nou, dat kon hij vergeten. “Kom hier Muffin,“ sprak Oliver, “Het is tijd voor training,“ vervolgde de blonde jongen vervolgens. Muffin mompelde eventjes wat zachtjes, maar hief zichzelf toen toch tot zijn achterpootjes en zwiepte eventjes met zijn staart. Oliver moest de Pokémon het wel nageven, zijn balans had hij gevonden. Hij wist nog dat toen Muffin nog maar net geëvolueerd was, dat de Pokémon enorm veel moeite had gehad met in balans blijven. Als Espurr was zijn staart namelijk veel kleiner geweest. Maar nu lukte het hem perfect. De Pokémon kwam naar Oliver toegelopen en leunde wat slaperig met zijn voorhoofdje tegen zijn been aan. “Niet zo lui, Muffs,“ sprak Oliver zijn Pokémon met een lichte glimlach toe. Ja, de Pokémon had echt in zijn tijd in Kalos het een beetje laten lopen. Veel te veel Poképuffs en veel te weinig beweging. En misschien was dat ook een beetje zijn schuld geweest. Oliver had nou weer niet ál teveel gelegd op het eetgedrag van zijn dierbare Pokémon en wat hij allemaal dus opschrokte. Maar alsnog. Het was blijkbaar wel zijn verantwoordelijkheid om daar iets aan te gaan doen. Hij duwde Muffin dan ook lichtjes van zijn been af. “Kom volg mij maar,“ sprak de blonde jongen met een brede grijns, waarna hij een eindje begon te rennen. Muffin keek hem wat geschrokken aan. Rennen? Meende zijn Trainer dit nou werkelijk waar? De Pokémon blies zijn wangen iets gefrustreerd op en zuchtte daarna lichtjes. Hierna liet hij zich op vier poten zakken en begon hij achter zijn trainer aan te hollen, want eerlijk was eerlijk, op vier poten ging dat toch een heel stuk makkelijker.
Eenmaal bij een open plek aangekomen, kwam Oliver licht hijgend tot stilstand. Hij steunde op zijn knieën en wachtte tot Muffin eraan kwam. De Pokémon was een stuk erger uitgeput, zo bleek. Muffin kwam hijgend aan en plofte op zijn buikje neer op de grond, zijn ogen even sluitend. Blijkbaar was Muffin’s conditie veel erger achteruit gegaan dan Oliver gedacht had. Dat of de Pokémon stelde zich enorm aan. En Muffin kennende, was dat ook heel erg goed mogelijk. Oliver ging door zijn knieën heen en ging bij de Pokémon op z’n hurken zitten. Met een rustige blik in zijn ogen prikte hij met zijn wijsvinger tegen de kop van de Pokémon aan. “Wakker worden, prinsje,“ sprak de jongen met een grijnsje, “We zijn nog lang, lang niet klaar.“ Het was tijd om eens in een trainingsregime te komen. Daarna konden ze namelijk in actie komen en eens laten zien wat ze waard waren. Hij had alles al voorbereid, op Muffin na. De Pokémon wist al wel te luisteren naar andere namen dan ‘Muffin‘. Want een jongen met een Meowstic die Muffin heette, dat moest toch enorm opvallen. Nee, Muffin luisterde ondertussen ook wel gewoon naar de naam ‘Meowstic‘. En Ollie moest zeggen dat hij daar toch wel heel erg blij mee was. Muffin hief zichzelf uiteindelijk toch maar tot zijn pootjes en gaapte diep. De Pokémon had blijkbaar nu al slaap. “Oké, Muffs, als je deze dag goed doorkomt, krijg je van mij een Poképuff, is dat goed?“ Ineens begonnen de Pokémon zijn ogen te glimmen. Blijkbaar heeft hij de aandacht gekregen. Dat was mooi, dan konden ze beginnen. Oliver hief zijn rugzak van zijn rug af en zette deze op de grond neer. Hij ritste hem rustig open en rommelde er wat in. Al snel genoeg vond hij wat hij nodig had en viste hij twee schijfjes uit zijn tas. Eén donkerpaarse, die Muffin al wel eens gezien moest hebben en een oranje-gele. Die moest nieuw zijn voor de Pokémon. Het waren dan ook twee moves, Shadow Ball en Thunder Wave. Vooral de laatste zou handig zijn als hij een actie ging ondernemen… Muffin volgde nu elke beweging wel redelijk met zijn groene ogen, dus de aandacht had Oliver tenminste gekregen. En Muffin was weer wat meer op adem gekomen. Tijd om de nieuwe moves te gaan leren dus. Oliver pakte zijn Pokédex uit zijn zak en schoof de eerste disc erin, Shadow Ball.
Het filmpje werd als een hologram afgespeeld door de Pokédex en Muffin leek aandachtig te kijken naar de aanval. Nou, dat was veelbelovend genoeg. Oliver klapte zijn Pokédex weer dicht en keek naar zijn Meowstic. “Nou, Muffin? Wil je het proberen?“ Vroeg hij op een kalme toon aan de Pokémon. Muffin hief zijn kopje en keek op met een rustige blik in zijn ogen. Vervolgens knikte de Pokémon. Evenjes grijnsde Oliver lichtjes. Leerde hem zijn Pokémon kennen… Muffin was altijd wel geïnteresseerd in het sterker worden. Alleen had de Pokémon een zekere luiheid waar hij maar moeilijk overheen scheen te komen. Op sommige momenten lukte dit echter wel, zoals nu en Oliver wist dat hij beet had toen de Pokémon zijn pootjes op de knie van Oliver legde toen deze de Pokédex weer weg legde. Muffin wilde het nog een keer zien. Maar die vlieger ging niet op. Muffin moest het maar eerst een keer proberen. “Oké, we gaan het proberen jochie, probeer die Shadow Ball maar af te schieten,“ sprak Oliver zijn Pokémon op rustige toon toe, wie eventjes lichtjes fronste, en daarna een paar passen naar achter zette. De Pokémon sloot zijn ogen eventjes en leek zich te concentreren. Zijn oortjes trilden lichtjes en schoten toen omhoog. Er leek zich een hoop duistere energie te vormen bij zijn oren, maar het verdween net zo snel als het kwam. Blijkbaar ging het nog niet helemaal gesmeerd. Oliver fronste eventjes lichtjes. “Probeer het nog een keer,“ moedigde hij zijn Pokémon vervolgens aan. Muffin hief zijn kop wat en knikte vervolgens toch maar. Hij vond het wel prima. Nu hij eenmaal de smaak weer te pakken had, bleef de Pokémon wel even trainen. Oliver wist dat gelukkig ook van zijn Pokémon. Muffin was lui, maar wel te motiveren. Muffin sloot zijn ogen opnieuw en probeerde het. En deze keer werd een kleine bal duistere energie afgeschoten. Dat kwam al meer in de buurt. Oliver grijnsde met zijn tanden bloot. “Bijna, nog één keer proberen,“ moedigde de jongen zijn Pokémon aan, wie eventjes zijn kopje hief. Hierna probeerde de Pokémon het dus inderdaad nogmaals. Zijn oren spitsten zich weer en een grote bol donkerpaarse energie vormde zich. Het kostte de Meowstic eventjes wat moeite om de bol af te vuren, maar uiteindelijk kwam het sissend tot een stilstand tegen een boom, waar het verdween. De schors van de boom was weggesmolten of weg geknald of wat er ook mee gebeurde. Onder de indruk keek Oliver ernaar. Nou, dat was een mooi begin. “Goed gedaan, Muffin,“ sprak hij rustig, waarna hij de Pokémon over zijn kopje kroelde. Muffin maakte eventjes een spinnend geluid.
Hierna laadde Oliver toch echt de tweede disc in in zijn Pokédex. Thunder Wave. Opnieuw keek Muffin aandachtig. De Pokémon sprong daarna weer naar achter en spitste zijn oren. Statische elektriciteit begon te knetteren en zich te focussen, maar het mocht niet baten. De Pokémon lukte het nog steeds niet in één keer. Maar het elektrische type leek nog minder op het psychische type, dus hij kon het Muffin moeilijk kwalijk nemen. Oliver woelde eventjes door zijn haar heen en glimlachte voorzichtig. “Kom, we proberen het nog een keer Muffs,“ moedigde hij zijn Pokémon aan. Muffin richtte eventjes zijn groene ogen op Oliver en knikte vervolgens. Muffin focuste zich opnieuw en vervolgde de training met hernieuwde concentratie. Oliver knikte goedkeurend en wachtte rustig af, klaar om tips te geven waar dit nodig was.
Uiteindelijk kreeg Muffin Thunder Wave wel onder de knie en lukte het de Pokémon om beide aanvallen goed te beheersen. Oliver aaide de Pokémon over zijn bol en gaf deze de beloofde Poképuff. “Goed gedaan,“ sprak hij zijn Pokémon glimlachend toe. Genoeg geweest voor nu dan. Oliver rekte zich eventjes uit. “Kom Muffin, we zijn er nu klaar voor,“ grijnsde de jongen lichtjes. De Pokémon knikte nog één keer naar zijn trainer, waarna Oliver de Pokémon liet terug keren in zijn Pokéball. Dat gebeurde niet vaak, maar zo nu en dan was het nodig. Dan kon hij de Pokémon makkelijk tussen potentiële targets voortbewegen. Als ze Muffin zagen, dan konden ze misschien de link veel sneller leggen en dat wilde Oliver absoluut niet. Met rustige passen liep hij terug naar het Pokémon Center en gaf hij Muffin af aan de zuster. “Ik zou hem graag morgenochtend weer op willen halen,“ sprak de jongen rustig, waarna hij nog eventjes naar de zuster zwaaide en speels knipoogde naar het jonge meisje. Hierna liep hij terug naar zijn kamer om zich voor te gaan bereiden. Rustig sloot hij de deur achter zich en ritste hij zijn tas open. Als eerste pakte hij een doosje rode kleurlenzen uit zijn tas, die hij rustig in zijn ogen drukte. Eventjes knipperde hij de tranen weg en keek hij in de kleine spiegel van de wastafel. Rode ogen, perfect. Hierna trok hij de halflange, zwartharige pruik uit zijn tas en deed hij deze over zijn hoofd. Vakkundig veegde hij de haren onder de pruik en deed hij een pet op zijn hoofd. Vervolgens zette hij nog een bril op zijn neus en kleedde hij zich nog een keer om in een slobber overhemd en een zwarte, loszittende broek. Het had het gewenste effect, de jongen zag er heel erg anders uit. Nog eventjes bewonderde Ollie zichzelf in de spiegel en draaide hij een rondje. Perfect. Als hij nu iemand tegen kwam, zou hij waarschijnlijk niet herkend worden. En dat was hetgeen wat hij het liefste wilde. Hierna kleedde de jongen zich weer om naar zijn normale kleding en liet hij zich op bed neerzakken. Morgen was de dag om een slachtoffer te kiezen.
Hij haalde die ochtend al vroeg Muffin weer op bij de toonbank en ging weer terug naar zijn kamer, waar hij dezelfde omkleedtruc uithaalde. Het duurde dit keer alweer wat minder lang, maar hij moest er weer routine in krijgen. Hij was het niet meer gewend, dat omkleden. Maar zijn vermomming werkte verder nu prima… Dus wie weet waar het toe kon leiden. Hij liep het Pokémon center uit, Muffin nog steeds netjes in zijn Pokédex houdend, en liep de eerste de beste route op. Al snel genoeg had hij zijn doelwit gevonden… Een roodharige trainer met een Pokémon die hij nog nooit gezien had… Eens kijken of dat wat ging worden. Hij zette een glimlach op en keek over de dikke brillenglazen heen terwijl hij dichterbij liep. “Hallo daar, mooie Pokémon, ziet er sterk uit,“ zei Oliver met een grijnsje. “Ik moet zeggen dat ik er nog nooit zo een gezien heb.“ Hierna stak hij zijn hand uit, “Oh, voordat ik het vergeet, mijn naam is Jackson, Jackson Parlock.“
