go on and try to tear me down .

De jongen haalde even diep adem waarna hij ook weer diep uitademde. Hij was niet perse nerveus of bang, het was gewoon dat hij teveel onnodige verhalen had gehoord over deze plek. Mensen schenen niet van mist te houden want dat stond gelijk aan geesten of iets dergelijks, maar iedereen wist toch wel dat de enige spoken in deze wereld Gastlee’s waren. Natuurlijk waren er meer Pokémon van dezelfde categorie, maar de jongen was het beste bekend met de Pokémon uit zijn geboorte regio. Zelf had hij er nooit eentje gezien, maar als klein jongetje was hij eigenlijk doodsbang geworden voor ze door de horrorverhalen van zijn broers.
Viola had hem geadviseerd hiernaartoe te gaan en enkel om het later in te kunnen wrijven bij zijn familie was hij sowieso van plan geweest om deze plek te bezoeken. ‘Oké,’ sprak hij zichzelf moed in, maar liet het enkel bij dat woordje – als hij teveel zou praten zou hij zichzelf dadelijk nog bang maken of zo en dat was hij dus echt niet. De Noibat duwde motiverend haar kop tegen zijn wang, een handeling die zoals gewoonlijk genegeerd werd. Hij keurde het niet direct af, maar dat zoete gedrag mocht nou ook weer niet beloond worden.

Hij moest gewoon voor zich blijven kijken, dan maakte het niet uit! Dan kon hij ook niet zien dat de mist achter hem ervoor zorgde dat hij zijn terugweg niet meer kon zien. Misschien kon hij Annie de opdracht geven om het een beetje te laten opklaren, maar ze zou vast niet zo goed weten hoe: ze kon enkel een Gust en dat was niet gelijk aan Defog. Daarbij waren haar vleugeltjes te klein om dit klusje te klaren, dus moest hij maar doorbijten. Ooit moest die mist stoppen.
De stenen wand kwam eindelijk in zicht. Blij plaatste hij er een hand op, gewoon zodat hij zeker wist dat hij bij de toren was en het niet een of andere illusie was. Nu moest hij enkel de ingang nog vinden. Met zijn hand nog steeds tegen de wand aan besloot hij om de toren te lopen tot hij een opening zou vinden – maar nog voor hij succes had kunnen vinden stootte hij tegen iets aan. Zijn blik schoot naar onder, zag hoe de kleine Pokémon grommend naar achteren schuifelde. Langzaam krulden zijn mondhoeken omhoog: het vuur in die grote ogen kon hij wel waarderen. Hij pakte zijn Pokédex erbij, klapte het ding met een ruk open: “Aron, de ijzeren harnas Pokémon (oei dat klinkt lomp). Aron heeft een lichaam van staal. Met een sterke aanval kan deze Pokémon een truck kapot maken.” Zijn grijns werd nog groter: deze Pokémon was gewoon precies wat hij zocht! Hij stopte de Pokédex weer weg en wilde de Noibat net de opdracht geven de Aron aan te vallen toen iets ervoor zorgde dat de woorden stokten in zijn keel: een hard geluid van bliksem was te horen en daarna schudde de grond – nee… De toren!
Zijn blik schoot omhoog, maar door de mist kon hij niet echt veel zien.
Toch kon hij wel op tijd het gesteente zien dat recht naar beneden viel, bleef voor een paar tellen versteend staan – maar de Noibat trok hem uit de trans door hard in zijn oor te schreeuwen waardoor hij weer naar beneden keek naar de Aron die nog steeds bang naar boven staarde. In een impuls zakte hij door zijn benen, sloeg zijn armen om de Aron heen en tilde deze op terwijl hij hard op zijn kaken klemde. Jep, zoals verwacht was ze niet licht – maar ook niet te zwaar… Hij schatte dat ze ongeveer zoveel woog als een doorsnee meisje.
Daarna zette hij het op een rennen, zo snel als hij kon. Hoorde hoe de steen niet ver achter hem hard op de grond neer kwam: nee daar had hij liever niet onder gelegen.

Hij rende zo de mist uit, maar moest al snel weer afremmen omdat er iemand stond. Licht hijgend keek hij naar de rug van de man. “Stop, nu meteen.” Er kwam een frons op zijn gelaat, had die gast het nou tegen hem? Buiten het feit dat hij al gestopt was – o wacht, er waren Pokémon bij. Misschien had hij het wel tegen een van die. Langer kon hij er echter niet over nadenken want de Aron in zijn armen begon wild te spartelen en klagelijke geluidjes te maken. Hij hield zijn armen horizontaal naast zich, waardoor de Aron dus omlaag werd getrokken door de zwaartekracht en op de grond viel. Deze krabbelde snel weer overeind en gromde naar de jongen. ‘Hey,’ begon hij beledigd, ‘Je mag wel wat dankbaarder zijn nadat ik je hebt gered.’ De Pokémon negeerde de woorden en bleef grommen, totdat ze de anderen opmerkte – keerde zich toen om en schuifelde wat naar achteren, licht geïntimideerd door de Luxray (maar natuurlijk blijft 'ie toch nog lekker grommen, gurrr).

Leroy hoefde zijn Pokédex niet te gebruiken om te weten dat die leeuw de veroorzaker was van de bliksem. Met een ruk keek hij met een boze blik: ‘Ik weet niet of je het doorhebt, maar door jouw kat waren ik, Annie en deze Aron hier bijna… Pap.’ Zoals gewoonlijk stopte hij niet hierbij, nee: het kon altijd erger. ‘En dan weten we niet eens of er mensen daar binnen zijn! Wat als er een oud vrouwtje op de trap was en die nou gevallen is en – O jee…’ Hij zweeg, keek even met een bange blik naar de grond. Wat als er inderdaad iemand op de trap was geweest?
Hij keek op met een ernstige blik. ‘We moeten checken of er anderen waren,’ merkte hij op. Het was niet zozeer zijn schuld en hij gaf normaliter niet zoveel om zijn medemens: maar hij was geen slecht persoon. Als er echt iemand was die nu onderaan een trap lag met een gebroken been, of erger, dan zou hij die persoon niet zomaar achter laten. Hij had zelfs een freaking Aron met zich meegesleept en deze daarmee gered.

~ 1.004

go on and try to tear me down .

“Bijna is jammer genoeg niet helemaal.”
De woorden, gepaard met de houding en de kalmte van de ander omtrent deze zaak zorgde ervoor dat de jongen eventjes een zenuwtrekje kreeg bij zijn oog. Waar de fuck sloeg dat nou weer op? Hij noemde mensen vaag gek of gestoord, maar nu had hij daadwerkelijk iemand gevonden die het echt was. Niet voor reden vatbaar, gek in de kop – maar op een manier die ervoor zorgde dat er rillingen over zijn rug kropen. Zij het ook zo dat hij nu bepaalde beelden in zijn hoofd had die ervoor zorgden dat hij zich ook niet helemaal op zijn gemak voelde: wat als hij toch onder die steen terecht was gekomen? Of wat als hijzelf binnen in die toren was geweest? Wie weet wat er had kunnen gebeuren.
 
De krankzinnigheid bleef doorgaan naarmate er meer woorden over de lippen van de man kwamen. Zijn geest was verrot. Normaliter was hij allang tegen hem in gegaan, maar iets weerhield hem ervan: de ander was echt gek, wat als hij hem dadelijk wat zou doen? Je wist het maar nooit met dat soort personen en hij was net de dood ontsnapt, dus een nieuwe confrontatie zou niet zo goed zijn voor zijn hart (Jeez Leroy, je bent achttien geen ouwe vent).
Vast genageld aan de grond bleef hij staan, handen gebald tot vuisten en een blik vol frustratie. Hij kon altijd Annie eventjes sturen, zij kon vliegen en zou zich hoe dan ook zelf kunnen redden uit een benarde situatie. Maar om hier ongewapend te blijven met een gestoorde gek… Dat was ook niet echt een ideale situatie – dan was hij misschien nog veiliger in die toren. ‘Je weet heel goed dat het dan geen toeval meer is,’ merkte hij al sissend op – kon er niet tegen hoe de ander hem, en ook gewoon zijn medemensen, behandelde. Nou wist hij ook wel weer wie hij wel onder een steen kon laten liggen, maar voor nu was dat waardeloze informatie.
Het gegrom van de Aron trok zijn aandacht en hij keek eventjes naar de Pokémon. Het beestje stond tussen hun twee in en had haar blik strak op de Luxray gericht; ze zou deze vast aanvallen als ze een beweging maakte die haar niet aanstond. Dapper dat wel, maar of het verstandig was – was een ander verhaal. Toch gaf het hem een vorm van bescherming. ‘Annie,’ fluisterde hij zachtjes, ‘Ga de toren checken.’ De Noibat knikte en liet de groep alleen om de toren te checken. Nu voor wat afleiding:

‘Ik weet niet welk traumatische ervaring jij hebt gehad in je zielige verleden,’ begon hij terwijl hij een handgebaartje maakte dat liet zien weinig fucks hij erom gaf, ‘Maar het geeft je waarschijnlijk geen reden om je als een of andere klootzak te gedragen.’ Hij tuitte zijn lippen een beetje: ‘Je bent gewoon butthurt, boehoe.’ Hij was absoluut niet in een positie om dit te doen, maar hij had niet echt een keuze.

go on and try to tear me down .

Er was een gezegde dat zei dat bliksem nooit twee keer op dezelfde plek zou inslaan en ergens klopte het wel want de kans dat het zou gebeuren was erg klein – maar dat betekende niet dat het niet kon. De lucht was echter te helder en er was geen sprake van onweer, het was dus onlogisch als bliksem nu twee keer in zou slaan als er niet eens onweer was. Zijn theorie was goed, maar zonder enige getuigen buiten zijn eigen Pokémon kon hij geen kant op. Niemand zou hem geloven, hij zou verklaard worden als gek en de ander zou hem hoogstwaarschijnlijk uitlachen (of met een blije grijns uitzwaaien x’D). Hij wist dan ook wel zeker dat de ander de Luxray de opdracht zou geven om het opnieuw te doen als hij die toren in zou gaan, gevolgd door een o zo onschuldige: oeps.
“Dat ding probeert je te beschermen.”
De frustratie stopte eventjes met borrelen en ietwat onthutst keek hij naar de Aron. Hijzelf had meer gedacht dat het wezentje niet zo goed wist waar ze naartoe moest omdat ze ook hem niet vertrouwde: maar de Luxray was een grotere bedreiging dus kreeg die prioriteit. Hij had er nooit over nagedacht dat de ander hem zou beschermen, maar misschien voelde ze zich ertoe verplicht omdat hij haar toch had gered.
 
Het moment van stilte duurde echter niet lang, want Leroy kennende moest hij zichzelf weer eens meer in de problemen werken door toch zijn mond te openen. Hij had beter kunnen doen alsof hij inderdaad zijn tong was verloren, zou hem een hele hoop ellende besparen.
De jongen rolde met zijn ogen bij het horen over de opmerking van originaliteit: moest hij nodig zeggen. Hij leek net die typische, onbegrepen bad guy die een zogenaamde goede reden moest hebben voor zijn acties – nou mooi niet. De gast voor hem was vast een keer op zijn teentjes getrapt als klein kind en liep nu nog steeds rond met dat moment vast in zijn hoofd, zielig ventje. Een mening die ervoor zorgde dat hij dus ook een spier vertrok toen de ander dichterbij kwam, hief enkel zijn kin een beetje op zodat hij hem aan kon blijven kijken. Hij was net een tikje kleiner dan de ander, maar dat maakte hem niet uit. Lengte was overrated anyway.
“Tenzij jij wilt proberen mij tegen te houden?”
De Noibat was teruggekeerd, maar ging niet op de schouder van haar trainer zitten. Nee in plaats daarvan nam ze plaats bij de Aron waar ze de situatie beter kon bekijken: wie weet zou die Luxray wel wat gaan doen.
Opnieuw kon de jongen zijn woorden niet inslikken, hief een hand op en pakte de ander bij zijn kraag vast. ‘Daag me niet uit,’ bracht hij zachtjes uit op een sissende toon omdat hij zijn kaken op elkaar klemde. Het liefste wilde hij de ander gewoon een klap geven en zeggen dat hij even normaal moest doen; een wake up call. Maar hij was en bleef jonger, dat wist hij nu wel overduidelijk na het gezicht van de ander van dichtbij te hebben gezien.

go on and try to tear me down .

Met ieder woord, ieder trekje – met gewoon alles wat de ander deed werd zijn frustratie groter. Annie was teruggekeerd en omdat ze niet gelijk aan hem was gaan trekken wist hij dat alles oké was, dus kon hij nu zijn volle aandacht op de ander richtten (alsof hij dat al niet gedaan had). Misschien kon hij hem nu wel die wake up call geven, maar als hij dat zou doen zou die Luxray hem gelijk elektrocuteren en dat was nou ook weer niet zijn uitgangspunt. Hij wilde gewoon wat… Werkelijkheid in de ander stampen, desnoods letterlijk, want het was wel duidelijk dat het op deze manier niet werkte.
Niets wat hij zei of deed scheen effect te hebben, het leek net alsof de ander doof en blind. Alsof hij ergens door hem heen keek en hem niet eens zag staan, iets waar hij totaal niet tegen kon. Kwam weer die drang om zich te bewijzen als jongste kind naar boven. Het geluid van elektriciteit trok hem echter eventjes uit die gedachtestroom, zorgde ervoor dat hij zijn blik met een ruk op de Pokémon richtte. De Luxray deed een aanval, die de Noibat ontweek door weg te vliegen – maar de Aron bleef koppig staan en kreeg een bepaalde glans over haar heen die haar er enigszins tegen beschermde. Annie maakte geluidjes, alsof ze probeerde de twee te kalmeren en het gevecht op te breken – maar het had niet veel zin gezien de Aron toch op de leeuw afvloog (tackle, headbutt – het haalt toch niet veel uit :’D).
 
Veel aandacht kon hij er echter niet aan besteden omdat de man voor hem nogal veeleisend was. “Dat is juist wat ik wel wil doen.” Hij vernauwde zijn ogen, schoot er zowat vuur mee naar de ander – als dat toch eens had gekund. Hij opende zijn mond, wilde wat zeggen, maar de lucht stokte in zijn keel. Hij voelde gewoon door zijn kleding heen hoe er langzaam iets over zijn rug gleed. Trillende hand die krampachtig de kraag van de ander losliet, ogen die groter werden en mond die nog iets verder open ging. Een zachte, trillende en net iets te hoge: ‘Ah’ wist hij over zijn lippen geperst te krijgen, maar meer lukte niet.

Duizend en één rillingen trokken over zijn rug nadat het gevoel was gestopt, leek bevroren te zijn voor een paar tellen, waarna hij zich met een ruk omdraaide. Wild keek hij om zich heen. Wat was dat? Wie was – Langzaam keek hij over zijn schouder naar de ander. Hij had dit op zijn geweten, het moest hem zijn! Maar hoe dan? De enige Pokémon die hij hier had was de Luxray… Toch?

go on and try to tear me down .

Natuurlijk zou de Aron geen partij zijn voor de overduidelijk sterkere Luxray, zelfs als ze samen zou werken met de Noibat – maar deze scheen het liever uit de weg te gaan en ook puur en alleen omdat ze wist dat haar trainer te druk bezig was met andere zaken. Anders had ze wel een vage poging gedaan, met veel tegenzin, om de leeuw te bijten. Zoals verwacht mistte de Aron en kwam ze neer op de grond, ving de klap wel nog goed op met haar vier pootjes. Met omdraaien was ze echter te sloom en voor ze het doorhad kon ze de warme adem van de Luxray al voelen in haar nek. De Noibat bleef echter niet stilzitten en begon hard met haar vleugels te klappen, hopend de aanval van de Luxray hiermee te stoppen, waardoor ze een milde Gust aanval deed – veel effect zou het niet hebben, zolang de ander maar werd afgeleid en de Aron met rustgelaten zou worden: dat was genoeg.
 
De trainer had zo zijn eigen problemen nu, probeerde te achterhalen wie of wat hem nou had aangeraakt. Hij wist dat het geen hand was geweest die hem had geaaid, maar wilde er niet verder over doordenken – want des te langer hij het deed, des te misselijker hij er eigenlijk van werd.
“Is er iets mis?”
De paniek was af te lezen in zijn ogen, eveneens als de angst. Hij wist dat dit het werk moest zijn van de ander, maar had er geen bewijs voor en zonder bewijs… Geloofde hij zichzelf niet eens. En wat als het wel echt spookte hier? De mist was gewoon een dead giveaway, maar heel veel mensen hadden ook gezegd dat het niet zo was. Daarbij bestonden spoken gewoon niet! Ze waren niet echt, het zat allemaal in zijn hoofd en klaar! Maar dat nam niet weg dat hij daar alsnog met trillende benen stond met wijd open gesperde ogen en een bleek gelaat van angst. “Je ziet eruit alsof je een geest gezien hebt.”
Hij merkte de gloeiende ogen op en hapte eenmaal naar adem, deed zijn uiterste best om niet in gillen uit te barsten – want zijn stem zou hierdoor acuut omhoog slaan. Opnieuw zei de ander wat, iets wat ervoor dat hij naar de grond keek en zijn kaken gefrustreerd op elkaar klemde. Dit was niet echt, het kwam gewoon door de situatie waar hij in zat. Spoken bestaan niet, spoken bestaan niet – maar Pokémon wel. Hij knipperde even met zijn ogen en scheen verbaasd om iets te zijn, was hij ook: om zichzelf.

Ineens wist hij het, hij wist wat er aan de hand was. Het zorgde ervoor dat hij zachtjes begon te lachen, maar het werd langzaam steeds harder (he has gone mad, RIP Leroy 2014). Uiteindelijk stopte hij omdat hij even op adem moest komen en wreef hij eventjes in een oog. ‘O wow, wat is dit slecht,’ grinnikte hij, waarna hij de ander met een grijns aankeek. Hij had het uit gevolgd, maar gewoon omdat de ander zichzelf weg had gegeven met zijn woorden. ‘Wat hoopte je dat ik nog ging doen? Je knuffelen uit angst als ik weer een van je flauwe trucjes zag?’ Hij haalde een hand door zijn haar, ja het was egotrip tijd omdat hij zowaar eens een slim momentje had in zijn leven. ‘Maar omdat het duidelijk is dat je geen fucks geeft om je medemens, is het toch een beetje vreemd dat je je ergens zorgen lijkt te maken om mij.’ Hij zette zijn handen in zijn zij en stak triomfantelijk zijn kin in de lucht: ‘Sorry maar jouw speelkwartier stopt hier! (omg dat rijmt :’D).’