{Aiden Stark} Monotone

Met een frons op zijn gelaat keek Aiden naar de Mawile, die precies deed wat hij vroeg. Wanneer hij het wilde en precies zoals hij het wilde. De gyms waren niet langer een uitdaging, maar een simpele checkpoint. Vaak kwam zijn team er zonder al te veel schade vanaf en was de gym in puin na een uitdaging. Dit was toch niet de manier waarop hij had gedacht dat het zou gaan? Nee, het was… Het was niet meer leuk.
Toen zijn blik op een bekend blondje viel, hief Aiden één wenkbrauw op. Haar had hij al in geen tijden gezien, maar het zou nooit erg lastig worden om haar te herkennen. Immers was ze de grootste Tauros die hij ooit gekend had.
“Ey, Lillipupje,” groette hij haar droogjes, wachtend op de beledigde reactie die negen van de tien keer volgde.

Aiden zuchtte een keer toen Lilium reageerde. In tegenstelling tot haar normale Tauros-gedrag, leek het nu alsof ze gewoon compleet chagrijnig was. En al wilde Aiden haar maandelijkse periode dolgraag de schuld hiervan geven, had hij zo het idee dat ze dan juist super fel zou hebben gereageerd. Met een rustige plof liet Aiden zich op de bank zakken, om het meisje afwachtend aan te kijken. “Wat is er, Lillipupje. Je gymbadge niet gehaald?” vroeg hij liefjes. Ach, wist hij veel. Lilium was wel vaker niet te begrijpen, dus dat ze zich niet normaal gedroeg was voor hem niets nieuws.

De blonde Tauros-Lillipup kruising rommelde in haar zak en liet Aiden haar badge zien, waardoor Aiden zijn wenkbrauwen hief. De vierde, hmn? Dat betekende dat ze gelijk liepen. Al zou hij normaal meteen actie ondernomen hebben en ervoor gezorgd hebben dat zijn voorsprong terug was, maakte het hem in alle eerlijkheid vrij weinig uit. Want, hij zou de volgende gym toch wel halen. Zo spannend was het al lang niet meer. Hij miste het verliezen. Wat een raar idee.
Toen het meisje doorsprak, schudde Aiden droogjes zijn hoofd. “Nee, natuurlijk niet.” Zijn stem klonk rustig, alsof het ‘t meest normale antwoord ooit was. “Dus, waar zit je je brein zo over te breken, blondje?”

“Ramos moet nie zo zeiken,” reageerde Aiden na de woorden van Lilium. De man had hem enorm geïrriteerd. Als dit niet zo was geweest, had Aiden nooit de behoefte gevoeld om Tyrion de halve gym te laten verwoesten met zijn Blast Burn, aangezien de winst toch wel vast had gestaan. Een simpele Flamethrower zou genoeg zijn geweest, maar nee. Aiden moest en zou die oude spruit laten zien dat hij niet met hem mocht sollen. En schijnbaar was het gelukt.
Toen het blondje sprak dat Aiden d’r uit zou lachen als ze het vertelde, hief hij één wenkbrauw op. “Ik kan niets beloven, maar je maakt me nu wel enorm nieuwsgierig.” Hij was niet het type om zijn lachen in te houden omdat iemand er beledigd door zou raken, maar hij was wel oprecht nieuwsgierig naar wat het blondje dwars zat. Immers was ze, samen met Raven en Lynn, één van de weinige waar hij een heuse rivaal in zag.

Toen Lilium vertelde wat het probleem was, zuchtte Aiden een keer voor hij knikte. “Ik was al bang de enige te zijn met dit probleem,” glimlachte hij. “Met een perfect geordend team dat elke tegenstander uit de weg ruimt, wordt het wel een beetje… Eentonig,” zei hij, kijkend naar de Mawile en Pikachu die verderop wat samen aan het oefenen waren. Geen trucjes zoals Ronan deed toen hij jong was. Nee, alles ging perfect. Alles ging… Te perfect. De komende gym was niet spannend, er hoefde geen training aan vooraf te gaan. Hij wist zeker dat hij er naar binnen zou kunnen stappen en de gymleider zou kunnen laten kiezen welke Pokémon hij inzette: ze zouden alle vijf de winst binnenhalen.
“Uitdaging, hmn…” sprak hij daarna met een lichte frons. Misschien was dat het ‘m nou juist. Misschien moesten ze zelf voor een uitdaging zorgen.

Het meisje leek verbaasd te zijn dat hij het ook had en Aiden hief zijn wenkbrauwen. “Ja, ik kan me het laatste echt spannende gevecht niet meer herinneren,” glimlachte hij droogjes. Het was vreemd. Al was het niet eens zo dat hij terug verlangde naar de tijd dat hij helemaal niets had, was het ook wel een beetje… Het feit dat zijn team vol zat. Er was niets meer om naar uit te kijken. Geen nieuwe teamleden die erbij zouden komen, geen spanning meer. Het was… Saai.
Toen het meisje zei opnieuw te willen beginnen, hief Aiden opnieuw zijn wenkbrauwen op. “Dat is… Eigenlijk niet eens een slecht idee,” merkte hij op, waarna hij opnieuw stil viel. Eigenlijk was het nog best een goed idee. Opnieuw beginnen. Met een nieuwe of een huidige Pokémon. Een nieuw doel creëren… Daar zat nog best wat in.

Lilium merkte op dat het laatste spannende gevecht was tussen Leo en Tyrion, waarna Aiden zijn blik even kort afwendde. “Ja, dat was oké,” kwam er kort uit. Tyrion, hmn? Hij miste Tyrion, maar dat was iets wat redelijk vanzelfsprekend was. Hij had al een tijdje niets meer gehoord uit Kanto en hij was benieuwd hoe het ging met zijn Charizard.
“Opnieuw beginnen. Met één Pokémon,” zei hij, één wenkbrauw optrekkend terwijl hij Lilium aankeek. Hij griste aan zijn riem en haalde één Pokéball tevoorschijn, welke hij voor zich hield. Het was de ball van Élise. Niet zozeer de Pokémon met wie hij de beste band had, simpelweg omdat ze het kortst in zijn team was. Maar, juist dit maakte het idee zo goed. Er was nog zoveel wat Élise kon leren. Het zou weer een hele nieuwe beleving zijn.