Time to change something

Au, au, au! De Pidgey was duidelijk woest geworden toen Abigail ook maar een stap onder de boom had gezet, waar de pokemon zijn nest blijkbaar had gemaakt. Net toen ze haar twee pokemon weer terug in hun pokeball had gestopt omdat ze er aardig moe uit hadden gezien en dan gebeurde dit..! Ze hield haar handen boven haar hoofd, haar armen werden geraakt door de aardig scherpe snavel. Een plotselinge opengeklapte pokeball liet haar, verschuild onder haar armen, even naar de grond kijken en een woedende Apollo verscheen op het gras, waarna hij de pidgey een flinke klap met zijn staart gaf. De vogel werd zo onverwacht geraakt, dat hij uit zijn koers raakte en tegen een boom aanklapte. De doodse stilte maakte Abigail bang en haar angst werd ook terecht gesteld. De bomen rondom deze boom hadden de klap gevoeld en meerdere pidgey kopjes verschenen boven de takken uit. Oh nee ..
Gelijk zette ze het op een lopen, Apollo volgde haar springend van boomstam naar boomstam en ze waagde het niet eens om achteruit te kijken. De bomen begonnen langzaam uit te dunnen en het dreigende geklapper van vleugels en woedend getjilp duidde aan dat de golf van pidgeys nog achter haar aan zat. Abigail naderde een open plek en zag een trainer met twee pokemon. Redding..! Zonder iets te zeggen verborg ze zich achter de vreemdeling. "Help! Alsjeblieft..!" Bracht ze half bibberend uit en toen ze achter vandaan keek was de.. wolk van pidgeys verdwenen. Woops.

Bijna werd ze uit haar balans gehaald door de plotselinge beweging van de vreemdeling die een niet echt.. gezellige grijns op zijn gelaat had gedrukt. Huh ..? "Helpen?" De pokemon naast hem kwam angstig dreigend dichterbij en Apollo stapte tussen hem en zijn Trainer in, zich niet van zijn stuk laten brengen. "Ik ben niet zo'n help-type." Een wenkbrauw schoot omhoog en plots kwam de pokemon dichterbij, Apollo schoot behending onder de hondachtige pokemon door, waarna hij een harde klap met zijn staart uitdeelde en een Absorb op de pokemon afstuurde. Afleiding om haar te beschermen ..? Misschien.
Abigail was voor de veiligheid opzij gedoken en krabbelde snel overeind, het stof hechtte zich aan haar kleren en ze keek ongeloofwaardig naar de andere Trainer. Wat was dit voor een gek ..? Waar dacht hij in hemelsnaam mee bezig te zijn? Anderen zo aan te vallen. Ergens wilde ze hem op zijn kaak stompen, maar ze zou zich inhouden, pas als ze geen andere middelen meer had zou ze op haar eigen kracht overgaan en ja, die had ze wel. Maar Apollo moest in veiligheid worden gebracht, want de twee pokemon die de trainer bij zich hadden leken wel -slik- vuur pokemon.

Apollo gleed onder de Houndour door en wierp een furieuze blik op de pokemon, maar Abigail verstijfde toen de Trainer zijn andere pokemon tevoorschijn liet komen. Nee.. nee! "Nogmaals, doe bite." Wat..?! De houndour kwam in een boogje weer op haar af en woedend keek ze de pokemon aan, terwijl ze als laatste hoop Reese tevoorschijn liet komen. De Bagon was verward met de situatie, maar toen hij de dreigende Houndour op zich af zag komen, wist hij wat hem te doen stond. "Bite, snel!" Riep ze uit, plotseling moed opgeraapt te hebben en zag haar Bagon zich in het gevecht met de waarschijnlijk sterke Houndour storten. Maar vuur aanvallen waren niet effectief tegen haar geliefde draakpokemon, dus hopelijk waren een paar aanvallen al weggeschrapt voor die rotzak van een trainer.
Apollo werd ondertussen belaagd door een vuur aanval, die hij als een dansje probeerde te ontwijken, maar zo nu en dan werd hij door een schrammende vuurbal geraakt. Maar eeuwig kon de Charmeleon niet doorgaan, dus pakte hij zijn kans toen de stroom van vuur was afgeremd en rende op de vuur pokemon af, om hem een flinke slag te geven met zijn staart, oftewel een pound.
Maar Abigail zelf was niet klaar. Met de Houndour hopelijk iets afgeleid door haar Reese rende ze op de vreemdeling af en wierp haar hele gewicht op hem in een beuk, met haar elleboog uitgestoken om hem in zijn maag te raken.

Een rookwolk verscheen om Apollo voordat hij ook maar een aanval kon doen. Het enige voordeel was dat de Charmeleon nu ook niet kon zien, maar aan de hitte te voelen kwam er een aanval aan. Van de hitte maakte Apollo ook gebruik. Het gras onder zijn poten werd verbrand, maar hij wist de meeste vurige bolletjes door zijn gevoel te ontwijken. Hijgend bleef hij even stilstaan, maar rolde toen uit de rookwolk. En nu? Abigail was er niet om bevelen te geven, dus moest hij maar zelf iets verzinnen. Misschien kon hij de pokemon midden in de rookwolk lokken? De Treecko kroop weer terug in de rookwolk, ietsjes maar en liet zich met een luide klap op de grond vallen, waarna hij zich stilletjes weer uit de rookwolk trok en wachtte tot zijn prooi zou komen.
Een vlam kwam op Reese af, die hij met zijn harde kop grotendeels afwendde, maar de lucht werd uit hem gedrukt toen de Houndour hem vol op zijn zij raakte en hem bij zijn achterpoot vastgreep. Woedend rolde hij zich op en greep zelf een oor vast met zijn eigen Bite-aanval en beet hard neer.
Ze maakte contact met de rotzak, die even voorover gebogen stond. Net wilde ze hem een lelijke trap geven, toen ze bij haar beide schouders werd gegrepen. "Doe dat nooit meer," Siste hij naar haar, maar Abigail gaf alleen een antwoord door in zijn gezicht proberen te spugen. Ze werd plots op de grond gegooid en deed even alsof ze daar ook bleef liggen. Maar na een paar seconden door 'hulpeloos' te hebben gelegen wierp ze zich op zijn benen en greep ze met een harde greep beet, waarna ze in zijn rechterkuit beet. Grrrrr!

Het zware geluid van de pootstappen van de andere pokemon kwam steeds dichterbij en Apollo spande zijn spieren aan, klaar om toe te slaan. Toen de Charmeleon op de plaats delict was gekomen sprong hij op zijn rug en klemde zich goed vast toen de rode pokemon zich plots omdraaide. Tegelijkertijd voerde hij een Absorb uit en voelde iets van zijn gezondheid terugkeren.
Tranen verschenen in de ogen van Reese toen de gifwolk in zijn ogen prikkelde en door zijn hoestreflex liet hij los. Gadver wat een vieze pokemon was dit zeg! Gelukkig ervoer hij er geen poison aan, maar wankelde hij even voordat hij zich weer volledig kon concentreren op zijn tegenstander.
Ze klemde haar kaken zo stevig mogelijk rond zijn kuit en wierp een woedende blik naar boven toen ze plots bij haar haren werd gepakt. De pijn was zo heftig dat ze tranen in haar ogen kreeg en liet toen los, om geen koppijn er aan over te houden. Plots werd ze bij haar arm omhoog gehaald en voelde ze een felle uithaal op haar wang. De plek brandde hels na en toen kreeg Abigail voor heel even de tijd om te zien hoe het met haar pokemon ging. Dit gingen ze niet lang volhouden, ze moest hier weg zien te komen, weg van deze gek. Ze maakte een schijnbeweging met haar vrije hand, maar gaf hem een harde trap op de schenen met haar voet. Als hij haar losliet zou ze haar pokemon terugkeren in hun pokeballs en rennen voor haar leven.