Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
Onderwerp: I used to say I liked surprises do jul 24, 2014 10:52 pm
❝ Constant kindness can accomplish much. As the sun makes ice melt, kindness causes misunderstanding, mistrust, and hostility to evaporate. ❞
Luke had in zijn hele leven nog nooit zoveel groen gezien. Hij staarde vol verwondering naar de boomtoppen, de kleine vlinders die om de bloemen heen dansden en het hoge gras dat uitstak tegen de hemelblauwe lucht. Hij vond het prachtig. Miki schuifelde achter hem aan, nog nieuwsgieriger dan hem, en de twee kwamen maar langzaam vooruit omdat ze iedere keer stopten om ergens naar te kijken. Route 1. Het begin van zijn reis. De veertienjarige had geen idee wat hem nog tegemoet zou komen, maar dat maakte het voor hem alleen nog maar beter. Hij hield wel van verassingen en liet zich meevoeren met wat het lot ook maar bepaalde. Het maakte het allemaal niet zoveel uit als alles volgens plan ging. Een kleine pokémon hupste hen voorbij om het pad over te steken. Luke trok snel zijn pokedex uit zijn kontzak en richtte hem op de pokemon. Het was een kleine pidgey. De vogelpokemon keek even opzij, naar Lukas en fladderde toen weg, de bosjes in. "Wacht! Pidgey!" riep hij hem nog achterna. Hij tilde Miki snel op en rende de vogel achterna, zonder nadenken. Hij zigzagde tussen de bomen door maar er leek geen enkel spoor van de pidgeot. Teleurgesteld schopte hij een steentje weg. Shit, hij had hem echt graag willen vangen. Die pokemon was echt cool! Misschien dat hij al bij iemand hoorde, ook al leek hem dat onwaarschijnlijk. Hij had wel eens gehoord dat sommige pokemon gewoon schuw waren. Ze waren niet allemaal net zoals Miki. Hij zette de Snover weer op de grond, die zich prima thuis voelde tussen de bomen en het groen. Luke hoorde iets ritselen in een struik en liep er voorzichtig op af. Plotseling klonk er gefladder en vlogen er tientallen pokemons recht op hem af, uit het niets. Hij wist nog net te bukken maar viel daardoor met zijn rug op de grond. Boven hem zag hij een grote groep pidgeys en pidgeots voorbij vliegen, met het zonlicht en de blauwe lucht achter hen. "Aauuch," kreunde hij zachtjes en bleef even liggen om te kijken of de pijn in zijn rug vanzelf zou verdwijnen.
Onderwerp: Re: I used to say I liked surprises do jul 24, 2014 11:26 pm
Taste the moment
Genietend van de zon en een volle maag, lag de zestienjarige jongen in het gras. Vlak naast hem lagen zijn Houndour (Envy) en zijn Teddiursa (Fame) te slapen. Ze waren nog niet lang in deze regio, maar tot nu toe hadden ze al meerdere nieuwe Pokémon ontdekt, dus het was allemaal heel vermoeiend geweest. En, al was dit pad maar kort, wilde de jongen even genieten van de rust tussen de Pokémon, aangezien hij van plan was de nacht door te brengen in het komende stadje, of dorp, hij wist niet eens wat het was. Al moest hij toegeven zijn thuis te missen, evenals zijn vader en de Houndours en Houndooms van de familie, stond zijn droom nu eindelijk op uitkomen. Zijn droom was namelijk niet zozeer om Pokémon meester te worden, maar om een band op te bouwen met zijn Pokémon en samen een pad te kiezen, samen een doel te hebben. De weg ernaartoe was zoveel beter dan de uitkomst, dat hij probeerde er zoveel mogelijk van te genieten en tot nu toe leek dit enorm te slagen.
‘Wacht! Pidgey!’ klonk een – opnieuw onbekende – stem. Samuel kwam ietwat sikkeneurig overeind, maar wist zijn humeur al snel weer te herstellen. Pidgeys, die kende hij. Die waren er ook in Johto en Kanto. Toch waren het interessante Pokémon, vooral als ze evolueerden, wat hem altijd deed twijfelen of hij er misschien één in zijn team wilde. Toen plots een hele groep vogelpokémon de lucht in schoten, allen Pidgeys en de geëvolueerde vormen hiervan, krabbelde Samuel overeind. Ook zijn Pokémon leken wakker geschrokken te zijn. “Laten we eens gaan kijken wat er aan de hand is,” zei hij glimlachend tegen de twee, voor ze richting de plek gingen waar de herrie was begonnen.
Eenmaal hier aangekomen zag hij een jongen op de grond liggen. Onmiddellijk begon Fame paniekerig rondjes te rennen (want wat nou als hij dood was?!) en Envy keek hem licht snuifend aan, duidelijk twijfelend of een Ember-aanval de jongen op zou doen staan. “Ik zou het niet doen, Envy,” zei Samuel streng, voor hij richting de jongen liep, de twee Pokémon achter zich aan. “Is ehm… Alles oké?” vroeg hij twijfelend, stilstaand op een ruime meter afstand. De sneeuwpokémon was hem nog niet eens opgevallen. Maar goed ook, want nieuwe Pokémon leken zijn interesse meer te hebben dan halfdode op de grond liggende mensen.
Onderwerp: Re: I used to say I liked surprises vr jul 25, 2014 1:20 pm
❝ Constant kindness can accomplish much. As the sun makes ice melt, kindness causes misunderstanding, mistrust, and hostility to evaporate. ❞
Even begonnen de witte wolken boven hem te draaien. Miki stak zijn hoofd boven het gezicht van Luke om te checken of alles wel helemaal goed was. In plaats van één Miki, zag hij er drie, en ze leken allemaal rondjes te draaien om zijn hoofd. Hij spreidde zijn armen en probeerde overeind te gaan zitten, maar had daar nog niet echt zin in. Hij had een behoorlijke domme val gemaakt op zijn achterhoofd, en ook zijn linkerpols deed ontzettend pijn. Hij was tot de conclusie gekomen dat hij van de schrik over een tak was gestruikeld en toen achterover was gevallen. Het was vast niets ernstigs. Plotseling hoorde hij voetstappen en beweging in de struiken. Miki begon te stampen op de vloer. Twee pokemon stonden opeens bij hen. En vanuit de bosjes verscheen ook hun trainer. Luke draaide zijn hoofd naar opzij om te kijken wat er allemaal aan de hand was, toen hij recht in de ogen van een... Hound- Hij wist niet meer hoe die pokemon precies heetten, maar ze waren griezelig. Luke rolde voorzichtig een beetje opzij, tot hij op een iets veiligere afstand was. “Ik zou het niet doen, Envy,” klonk een jongensstem. Lukas keek omhoog en kwam eindelijk overeind, met zijn hand op zijn rug; de plek waar de meeste pijn was. Zijn pols zag er ook niet al te best uit en was helemaal blauw geworden. Hij keek de trainer tegenover hem slaperig aan. "Ik was gevallen," zei hij droogjes. “Is ehm… Alles oké?” werd hem gevraagd. "Alles is prima," zei hij en wuifde met zijn hand. Hij boog zich voorover om Miki weer op te pakken en richtte zich daarna weer op de vreemdeling. "Sorry, ik ben nog een beetje duizelig. Ik ben Luke! Leuk om een trainer uit deze regio te ontmoeten," zei hij - plotseling heel enthousiast - terwijl hij de hand van de jongen vastpakte en schudde. Luke keek even achter zich, naar de twee pokemon, en bedacht zich. "Of ben je hier ook nieuw?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij haalde zijn pokedex uit zijn zak om wat meer informatie te krijgen over de... 'Houndour' en de 'Teddiursa'. Twee hele coole pokemon. Hij had ze nog nooit eerder gezien, alleen in boeken en plaatjes. "Wow, stoere pokemon heb je!" zij hij met een brede glimlach en keek de jongen tegenover hem weer aan. Hoe oud zou hij zijn? In ieder geval iets ouder dan hijzelf, maar het scheelde vast niet zo heel veel. Miki staarde naar de twee pokemon op de grond en verzamelde al zijn moed om uit Luke's armen te springen en kennis te maken, maar daar was hij net te verlegen voor.
Onderwerp: Re: I used to say I liked surprises vr jul 25, 2014 2:42 pm
Taste the moment
De jongen, wie op de grond had gelegen, kwam pijnlijk overeind en zei gevallen te zijn. Even fronste Samuel. Was hij aangevallen door de groep vogelpokémon, of zou hij gewoon van ze geschrokken zijn? Het waren namelijk vaak niet het type Pokémon om anderen zomaar aan te vallen, dus verwachtte hij het tweede. Met spearows en Fearows zou hij eerder het eerste verwachten. Dat waren echt krengen als je bij ze in de buurt kwam. Dit was dan ook de reden dat dat niet zijn type Pokémon waren geweest. Hij was meer van de schattigere pokémon, al kon hij ook erg veel sympathieke gevoelens hebben naar Pokémon als Psyduck, die er eigenlijk een beetje lachwekkend uit zagen. Of hij ooit eraan zou wennen als Fame een Ursaring was, was hem toch nog onbekend. Het was zo’n enorme verandering…
De jongen zei dat alles prima was en zei duizelig te zijn, maar stelde zich voor als Luke en vertelde dat het leuk was een trainer uit deze regio te ontmoeten. Uit deze regio? Samuel wilde er wat van zeggen, maar raakte afgeleid aangezien zijn hand werd geschud en de blik van de jongen overging naar zijn Pokémon. Dat was het moment waarop hij het door leek te hebben, aangezien hem gevraagd werd of hij ook nieuw was en de Pokédex zijn beide Pokémon afging, waarna hem werd verteld dat hij stoere pokémon had. Hij hoorde Envy een trots geluid maken en grijnsde even licht. “Ja, ik ben hier ook nieuw. Ik ben Samuel en dit zijn Envy,” sprak hij, even wijzend naar Envy, “en Fame.” Hij wees nu naar zijn Teddiursa, wie glimlachend naar de jongen keek. Geïnteresseed richtte Samuel zijn blik op de Pokémon van de jongen en haalde ook zijn Pokédex tevoorschijn. Hij had nog nooit zo’n Pokémon gezien! “Waar kom jij dan vandaan?” vroeg hij geïnteresseerd, benieuwd waar de jongen deze vreemde Pokémon vandaan had gehaald.
Onderwerp: Re: I used to say I liked surprises za jul 26, 2014 5:54 pm
❝ Constant kindness can accomplish much. As the sun makes ice melt, kindness causes misunderstanding, mistrust, and hostility to evaporate. ❞
De jongen stelde zich voor als Samuel. Coole naam. Hij stelde ook zijn pokemon voor, die nog coolere namen hadden. Envy en Fame. De teddiursa, die blijkbaar dus Fame heette, glimlachte naar Luke en Luke glimlachte vriendelijk terug. Hij was dus niet de enige die van een andere regio was gekomen. Hij had er een goede reden voor - zijn vader had hem makkelijk gevonden als hij zijn reis in Sinnoh had gemaakt. En dat probeerde hij te voorkomen. Aan de ene kant voelde hij zich nog wel schuldig tegenover zijn moeder en broer en zusjes, maar hij zou hun brieven schrijven en mailtjes sturen zoveel als hij kon. Natuurlijk zonder zijn locatie te verraden. Luke merkte aan Samuel's verwonderde blik dat hij nog nooit een Snover gezien had. Snover's waren voor Luke best normaal, ze hingen overal rond op de top van de bergen waar hij in de buurt woonde. "Dit is Miki," zei hij met een grijns. Miki keek Samuel nieuwsgierig aan. De jongen vroeg waar Luke vandaan kwam. "Oh, ik kom uit Sinnoh! Mijn familie woont in de buurt van Snowpoint City," vertelde hij. Zijn glimlach verdween eventjes toen hij terug dacht aan zijn familie, die hij soort van had achtergelaten. Maar Luke had het nodig. "Het is daar erg koud, dus er leven veel ijspokémon," legde hij uit terwijl Miki voorzichtig uit zijn armen sprong. Luke's enthousiasme was al weer teruggekeerd. "Uit welke regio kom jij?" Ondertussen liep de kleine Snover voorzichtig op de twee onbekende pokémon af. Hij bekeek hen allebei nauwkeurig en zijn ogen gleden als een soort scan over hen heen. Hij besloot dat ze helemaal niet zo eng waren als ze eerst leken en maakte een blij sprongetje.
Onderwerp: Re: I used to say I liked surprises za jul 26, 2014 8:57 pm
Taste the moment
De jongen glimlachte naar Samuel’s Teddiursa, wie een kleine grijns op zijn bruine gezichtje toverde en even met zijn handje zwaaide. Fame was absoluut een onschuldig ding, al was het een compleet ander persoon in een gevecht, waar hij vaak zwaar ambitieus was, al nam hij niet te veel risico’s. De jongen stelde zijn rare sneeuwpokémon, een Snover blijkbaar, voor als Miki. Hij zei uit Sinnoh te komen en dat zijn familie in de buurt van Snowpoint City woonde. Snowpoint? Sneeuwpunt. Gedver, dat klonk koud zeg! Meestal leefden steden hun namen wel na, aangezien ze vernoemd werden naar een kenmerk, dus verwachtte hij dat Snowpoint een besneeuwd gebied was. Misschien zelfs met een berg, gezien het ‘point’, of zou dat misschien een andere betekenis hebben? De jongen zei – zonder het door te hebben – dat Samuel gelijk had, door te zeggen dat het er erg koud was, waardoor er veel ijspokémon leefden daar. “Klinkt… Cool,” zei hij. Pun unintended. Hem werd gevraagd uit welke regio hij kwam, waarop hij glimlachte. “Ik kom uit Johto, geboren en getogen in Goldenrod City, een grote stad daar,” glimlachte hij. Ja, Goldenrod was zeker groot! Hij had vanaf daar ver terug moeten reizen om naar de gym te gaan die schijnbaar het eerste op de lijst stond, al was het niet verplicht deze volgorde aan te houden. Echter had hij zijn doel nooit kunnen bereiken door dat telefoontje…
Met een kleine frons op het gezicht van de Teddiursa, keek deze naar de Snover. Envy, de Houndour, gromde enkel even, voor deze de Snover letterlijk de rug toekeerde en ging zitten, waardoor de Teddiursa kort grinnikte. Envy was niet zo’n fan van vreemden.
