Not today

Ze keek even naar Sachi. "Oké, wat denk je ervan," in haar handpalm lag de Pokéball van Kido, de Aggron. Het was nu al bijna een week geweest en de POkémon was er niet uit gekomen. De Glaceon hapte even naar adem, maar knikte uiteindelijk, waarna ze wat afstand nam en naast Tawn hing staan. Amy zat in haar Pokéball zodat ze geen trauma zou oplopen van de Aggron. Het blondharige meisje wist echt niet wat ze moest verwachten. Ze was bang, maar aan de andere kant wilde ze haar Pokémon ook terugzien. Ze haalde even diep adem en zuchtte daarna zachtjes waarna ze naar haar Pokémon keek, die zelfzekerder knikte dan eerst. "Oké... Hier gaan we," murmelde ze zachtjes waarna ze de Pokéball omhoog gooide. De bal vloog open en een rode straal vloog eruit. Ze hapte naar adem toen ze zag hoe de straal groter werd en hoe het rode licht groeide voor haar. Het stak hoog boven zich uit, Kido was zeker 2 meter, als het niet meer was. Ze stapte even naar achter en slikte onzeker waarna haar mond langzaam open viel. Toen het rode licht langzaam verdween, opende de Aggron haar benen en brulde ze luid. Tawn plaatste haar handen op haar oren en ook Sachi verborg haar oren onder haar pootjes. Tawn voelde zich al bang en langzaam begon ze te trillen en sloot ze haar ogen. Wat? Waarom deed ze dit nu? Dit was zo dom geweest. De Pokéball lande naast haar in het gras. Ze opende langzaam haar ogen, maar aangezien ze haar hoofd had gebogen en naar de grond keek, durfde ze niet echt op te kijken. Haar handen waren nog steeds op haar oren geplaatst, bang voor nog zo'n geroep van haar Aggron. Ze slikte even toen ze na een paar tellen nog steeds geen reactie had. Ze knipperde even en richtte haar langzaam op. Voor haar stond de gigantische Aggron, maar in de plaats van een woest gezicht, keek deze haar vragend aan. De blauwe ogen van de Aggron hadden nog steeds dezelfde uitdrukking als toen ze haar leerde kennen toen ze een klein Aron was geweest. De trainster haalde langzaam haar handen van haar oren en keek naar de steel-rock type Pokémon. Deze liet een blije brul horen en wel meteen plaatste ze terug haar handen op haar oren. Het was duidelijk dat de Pokémon nog niet zo goed wist hoe ze moest omgaan met het roepen en brullen. Daarom zuchtte het meisje even zachtjes en haalde ze haar handen terug van haar oren. "Kido?" zei ze wat aarzelend. De Aggron keek op bij het horen van haar naam en keek blij naar haar trainster. De jonge Pokémon leek niks van agressie te tonen, in tegendeel. Daarom fronste ze even en keek ze even naar haar Glaceon, die even haar wenkbrauwen had opgetrokken. Ze had verhalen gehoord over de Aggron, over hoe deze zo agressief was, maar nu ze het hier in het echt aanschouwde was er niet echt veel te zien. Daarom keek deze even met een gemengde blik van vraag en angst naar haar trainster. Tawn haalde enkel haar schouders op, hoe moest zij het weten? Zij wist echt niks over Aggron's dus... Wat moest ze doen? ZE zuchtte even en keek terug naar haar ijzeren Pokémon. Een klein lachje kwam op haar gezicht toen ze zag hoe de Aggron haar bovenlichaam naar voren bracht en haar armpjes op de grond plaatste waardoor ze nu op 4 poten stond. Tawn haalde een hand op en aaide haar kopje. De Aggron sloot haar ogen en leek te genieten. Dit zorgde er echter wel voor dat Tawn even vragend naar haar Pokémon keek. Maar goed, zolang ze maar haar oude Kido terug had, was het goed voor haar en haar team. Dus na enige tijd verdween de verwarring uit haar ogen en verscheen klein lachje op haar lippen.

De Aggron had zich neergelegd op de grond, haar staart rond haar lichaam gekruld. Tawn keek even naar de Pokémon die aan het indommelen was en keek daarna naar haar Glaceon die naast haar lag. Ze zaten wat verder van de Steel rock type Pokémon. Zij zat naast haar eerste Pokémon, die even bezorgd naar de jonge Pokémon keek. Een laagje vrost was al gevormd op et gras dat rond de Pokémon zat. Ze zuchtte even en keek naar de Aggron. Wat moest ze nu doen met haar? Als ze zo verschillend reageerde, hoe moest ze dan werken met haar? Kon ze dan wel vertrouwen op de Aggron? Zoals in gevechten of zelfs gewoon zo? Ze wist het niet helemaal meer zeker, aangezien ze echt wel bang was geworden van de ooit zo onschuldige Aron. Ze zuchtte even en keek terug naar de Ice Type Pokémon die een bezorgde blik in haar ogen had. Hun blikken kruisten even waarna ze even slikte. Ze pakte de bal van Amy en keek er eens naar waarna ze deze voor zich hield. Even later verscheen de Buneary. Deze keek even angstig rond en sprong angstig even in de lucht waarna ze vooruit schoot en in de armen van haar trainster kroop. Ze had Kido gezien en haar angst was weer komen opdagen. Ze zuchtte even en drukte de Pokémon tegen zich aan. Ze pakte de Pokémon vast en keek even naar Sachi. Daarna drukte ze de Buneary wat steviger tegen zich aan en zuchtte ze zachtjes. De Buneary keek ietwat op en ze maakten even oogcontact. "Amy," zei ze zachtjes waarna ze naar de Pokémon keek. "Heb je zin om te trainen?" Een aarzeling kwam op haar gezicht en wel meteen kwam Tawn overeind. "Het is tegen Sachi," zei ze zachtjes. "Ze zal niet terug aanvallen, beloofd," zei ze vervolgens waarna ze even een blik legde op haar Glaceon die instemmend knikte. DE Pokémon verborg meteen haar gezicht in haar oortjes en schudde hevig haar kopje. Ze rilde niet langer maar het was overduidelijk dat de Pokémon nog steeds niet wou vechten. Tawn zuchtte zachtjes en keek naar de Ice Type Pokémon, die met opgetrokken wenkbrauwen het tafereel had gevolgd.

Tag:: West Austin || Words:: 1016 || Notes:: //

<sub>West had alle spullen die hij nodig had, en zelf vond hij ook dat zijn pokémon er klaar voor was om de volledige evolutie te ondergaan. Hij had speciaal wat langer gewacht omdat hij echt wilde dat zijn pokémon er ook klaar voor was. De zwartharige jongen keek dan ook even naar de Dusclops die iets voor hem liep met de Elgyem naast hem. Beide hadden ze elkaars handen vast wat zeker voor een grappig maar tegelijkertijd ook schattig beeld zorgden. West kon niet anders dan met een glimlach toe kijken. Hij was nog steeds blij met zijn twee pokémon, en hij kon er geen betere wensen. Murphy en Skull moesten eerst niks van elkaar hebben, maar dat was ook goed verbeterd. De Dusclops had zijn jaloezie uit de weg gezet en was erg gesteld geraakt op de kleine Elgyem. De robot achtige pokémon was nog zeer jong, kon nog bijna niks maar  hij had een hart van goud. West zou zich werkelijk niet kunnen inbeelden hoe het zou moeten zijn om een gevaarlijke en agressieve pokémon in zij n team te hebben. Nee, zo'n pokémon wou hij echt nooit in zijn team krijgen.
'Skull, kan je even komen?' riep hij uiteindelijk naar zijn pokémon, en meteen kreeg hij reactie. De Dusclops keek om en liet de poot van de Elgyem los om nadien meteen naar zijn trainer te gaan die nog steeds bij hem op de eerste plek stond. Daardoor werd Murphy even alleen gelaten maar hij leek het niet erg te vinden. West liet het wezentje dan ook maar even met rust om zich tot zijn eerste pokémon te richten. Hij had zijn rugzak ook al van zijn rug gehaald zodat hij snel bij de juiste spullen kon geraken wanneer dat het eenmaal zover was. 'Ik vermoed dat je het niet erg gaat vinden als je nog sterker word? En weer een stuk mooier.' een plagende grijns kwam op West zijn gezicht, maar de opmerking ging zeker niet ongehoord. Skull had zijn trainer een zachte duw gegeven waardoor dat de jongen een stap naar achter moest zetten en zijn armen spreiden om te kunnen blijven staan. Hij vond de reactie van zijn pokémon echt niet erg. Alles behalve zelfs, hij moest erom lachen maar voor hem was het de waarheid. Hij hield van zijn Dusclops, maar het waren verschrikkelijke pokémon. De evolutie ervoor en erna niet, die waren dan weer geweldig. 'Sorry, sorry, ik kon het gewoon niet laten.' zei hij nog steeds na-lachend. 'Maar dus, om een lang verhaal heel kort te maken; zin om te evolueren?' vroeg de jongen terwijl dat hij de spullen in zijn rugzak al klaar nam.
West hield de twee voorwerpen die hij nodig had voor zijn pokémon en kreeg meteen een nieuwschierige blik. Skull leek echter niet goed te weten wat hij ermee moest doen, de nieuwsgierige blik sloeg dan ook om in een vragende blik terwijl hij naar de zwartharige jongen keek. 'Raak maar aan.' zei hij, en niet veel later nam de Dusclops de twee zaken aan. Nog steeds leek hij niet goed te weten wat hij ermee moest doen. Voor een korte tijd leek er ook niks te gebeuren, maar toen was het zover. Skull had het ding op elke mogelijke manier zitten bekijken, en terwijl hij aan het kijken was begon hij te evolueren. West zetten enkele stappen naar achter terwijl dat hij naar het tafereel keek. Het felle licht van een evolutie was zoals altijd aanwezig, en niet veel later was de Dusclops weg en stond er een Dusknoir in de plaats. Een gelukkige glimlach stond op de jongen zijn gezicht waarna dat hij zijn pokémon gewoon een knuffel gaf. 'Zo voelt het dus om de gelukkigste persoon op aarde te zijn.' zei hij met een kleine lach, al voelde hij vervolgens twee handen tegen zijn rug van de Dusknoir. Dat was echter ook wanneer hij zich wat anders bedacht. Tijdens de knuffel keek hij om zich heen in de joop Murphy ergens te zien maar hij vond hem nergens. Hij onderbrak meteen de knuffelen om nog eens extra goed te kijken. 'Heb jij Murphy gezien?' vroeg hij aan Skull die meteen ook mee begon te kijken.

Samen met Skull aan zijn zij was hij verder gewandeld opzoek naar Murphy, maar ze hadden de Elgyem niet kunnen vinden. Ze waren al een eind verder wanneer dat de pokémon toch in zicht was. De pokémon zat een eind verderop en keek naar een grote pokémon die West herkende als een Aggron. Rond de grote pokémon ontstond er een groen kleurige gloed die ook te zien was in de ogen van Murphy. 'Dit meen je niet...' mompelde West. De kleine pokémon had de gewoonten om alles te doen zweven, maar hij was nog niet sterk genoeg om alles te laten zweven. Je kon duidelijk zien dat de pokémon echt veel moeiten deed om de grotere pokémon te doen zweven, maar West kon niet meteen zien of dat het ook maar een beetje lukte. 'Murphy!' riep West luid. Hij was zo gefocust op zijn jonge pokémon dat hij niet eens door had dat er nog iemand anders in de buurt was. De Elgym negeerde hem gewoon volop, zijn aandacht was te hard gefocust op de Aggron. Het was dat West geen flauw idee had hoe dat de grote pokémon zou reageren. Voor hetzelfde geld flipte het beest volledig en het was niet zo dat de Elgyem zich zou kunnen verdedigen. Skull moest vast hetzelfde hebben gedacht want hij zweefde ook al dichterbij zodat hij zou kunnen ingrijpen wanneer dat het nodig zou zijn. Wat moest hij ook met zijn pokémon doen? Vanuit zijn ooghoeken merkte West uiteindelijk een ander meisje op. Ergens hoopte hij dat de grote pokémon bij haar hoorden, maar hij was niet zeker. Ze leek niet het type voor zo'n pokémon, zeker niet toen dat hij zag wat de andere pokémon waren die ze bij zich had. Een Glaceon en een Buneary. Een Aggron leek precies niet echt in het team te passen, maar dat kon natuurlijk ook volledig aan hem liggen.</sub>

Ze fronste even bezorgd. Waarom wilde haar Pokémon niet vechten? Oké, ze was bang, dat had ze nu wel door, maar Arceus please, toch niet zo? Ze zou al snel beginnen denken dat ze gewoon lui was... Misschien was ze dat ook gewoon. Ze zuchtte even zachtjes en keek even naar de Rabbit Pokémon, die haar oogjes nog steeds had bedekt. Oh, ja ga nu maar zielig doen. Ze zuchtte zachtjes en keek naar haar Glaceon die simpel haar schouders ophaalde als teken dat ze het zo maar moest laten. Tawn knikte terug naar haar, ja, waarom zou ze er aandacht aan schenken? Als ze lastig wilde doen, dan was dat goed voor de Buneary, maar zij zou zich niet verlagen tot haar niveau. Ze kon het natuurlijk wel doen en even gaan zagen, maar dat zou waarschijnlijk niet werken, plus, het zou enkel maar het kleine vertrouwen van de Pokémon schenden. Dus had de Glaceon gelijk, het zou nutteloos zijn. Gewoon verlies van tijd en energie en dat waren nu eenmaal de dingen waar je weinig van had en waar je dus zuinig mee moest omspringen. Ze zuchtte dus even zachtjes en snoof even zachtjes waarna ze even omkeek naar de grote ijzeren Pokémon, die nog steeds haar ogen had gesloten maar verder geen teken van leven vertoonde. Ze lachte even zachtjes, zodat de Pokémon niet zou opkijken en dat deed ze ook niet. Haar Glaceon keek even van de Pokémon naar haar en lachte ook even zachtjes. Ze had duidelijk erger verwacht, beide had erger verwacht, maar ze waren niet teleurgesteld in wat ze hier zagen, in tegendeel, het maakte hen beide erg blij. Ze zuchtte nogmaals, maar deze keer voldaan. Daarna drukte ze Amy wat harder tegen zich aan en draaide ze zich weg van de Steel Rock Type Pokémon. Ze keek even naar het landschap dat zich voor haar uitstrekte en haalde even diep adem.
Toen ze opeens een zacht gegrom hoorde, keek ze op. De Buneary had zich dieper in haar armen genesteld. De Aggron was in slaap gedompeld en lag er nu eigenlijk best nog schattig bij. Ze keek even naar de Steel Rock Type Pokémon en lachte even zachtjes bij het zien van de vredevolle Pokémon. Ze keek even naar Amy, die niet wilde kijken en opnieuw begon te trillen, alsof ze iets engs had gezien. Kido zag er helemaal niet eng uit. Ze draaide zich even om zodat haar rug naar de grijze Pokémon was en keek even naar haar Glaceon. Een laagje vrost lag over het pad dat zij had bewandeld en ze moest even lachen waarna ze even naar de Pokémon bleef kijken. Oké, wat nu? Ze zuchtte even en keek daarna terug naar haar Aggron, maar verstijfde toen ze zag dat er een blauwe aura ronde de Pokémon was. Ze slikte even en zette een stapje naar achter. "Sachi," zei ze zachtjes. De Glaceon knikte en sprong naar voren, een zelfzekere blik in haar ogen. Er gebeurde niet veel, maar toen Tawn toch wat rondkeek, zag ze opeens een vreemde Pokémon die dezelfde kleur in zijn ogen had als de kleur die rond haar Aggron was. Ze slikte en keek even naar de Aggron die nu nog vredig sliep. 'Murphy!' Haar ogen vlogen open bij het harde geluid. De steel Rock type Pokémon merkte meteen de Pokémon op die een aanval, of wat het ook was, op haar aan het uitvoeren was. Wel meteen zag Tawn hoe de pupil van de Aggron werd vernauwd. De grote Pokémon kwam met een luidkeels gebrul overeind, haar klauwen waren uitgeslaan. De staart van de Pokémon gloeide even op waarna een zilveren glans erover trok. Een stevig draai van haar lichaam zorgde ervoor dat ze de rare Pokémon misschien kon raken. "Kido!" Gilde Tawn paniekerig. De Aggron schoot naar voren en voerde een Iron Head uit naar de Pokémon die net nog iets had willen doen tegenover haar. Snel begon Tawn te zoeken naar de Pokéball van haar door aan haar riem te plukken, maar veel vond ze niet. wacht, nee! Ze had hem laten vallen. Geschrokken keek ze snel rond. Waar was dat ding? waar was het? Ondertussen had haar Aggron opnieuw een luidkeels gebrul laten horen, Tawn kon het zo niet laten. "Sachi, Ice Fang!" Zei ze, in de hoop dat de Aggron zou bevriezen door de aanval. De Glaceon piepte instemmend en vloog naar voren. Ondertussen had Amy zich tegen haar aangedrukt, volledig in shock door de plotse woede-aanval van Kido. Ze keek snel en vluchtig rond. Ah daar was het! Ze vloog naar voren greep de rood-witte bal van de grond en draaide zich om naar de Aggron. Sachi was naar voren gekomen, dichter bij de Steel Rock Type Pokémon, die nu een Iron Tail had klaarstaan. "Sachi!" zei ze. De Glaceon riep even uitdagend en de POkémon vloog naar voren, draaide haar staart, maar zij sprong omhoog, zorgde ervoor dat de aanval miste en lande daarna elegant naast de grote Pokémon. Nog voor zij of Kido iets konden doen richtte ze de Pokéball op de nog draaiende Pokémon en liet ze deze terugkeren. Oké, dus dat moest ze onthouden... Pokéball altijd bij. Ze zuchtte even opgelucht en keek daarna naar de Pokémon die de woede van Kido had aangewakkerd. Ze keek echter meer naar de andere Pokémon die erbij was gekomen, een die ze niet echt kende, maar er wel erg speciaal uitzag. En een jongen. Ze bekeek ze allemaal, waarna ze haar Pokéball aan haar riem klikte en de Buneary wat steviger vastnam. Amy drukte trillend haar kopje tegen de borstkas van haar trainster aan, ze was echt zo'n bange Pokémon... Sachi kwam op de jongen af en keek naar d grote vliegend Pokémon. Ze liep even rond hem, waarna ze hem snel onderzocht met haar kritisch oog. Tawn stapte ook op de jongen af en keek even naar beide Pokémon. "Is alles in orde?" Vroeg ze op een toch wel bezorgde toon, zo ja was het volledig haar schuld geweest. Hoe kon ze nu zo dom zijn en vergeten dat je een Pokéball bij je moest hebben? Ah, dat gebeurde toch bij iedereen een keer, toch?

Tag:: West Austin || Words:: 1029 || Notes:: //

_{Alles liep wat in het honderd zodra dat Murphy het in zijn hoofd had gehaald om zijn krachten uit te oefenen op een pokémon die honderd keer zo groot was.  De jongen had zijn pokémon misschien niet meteen moeten roepen, mar op dat moment leek dat het beste idee om te doen. In ieder geval was de grote pokémon wakker geworden en zag hij er zeker niet al te vrolijk uit. Hij voerde haast meteen een aanval uit naar de kleine baby pokémon. Hoe dat Murphy het precies had weten te ontwijken, maar het was hem gelukkig wel gelukt. Als de Elgyem zou zijn geraakt was die met één aanval meteen eraan geweest. Skull had ook door dat het riskant was, en alles behalve veilig was voor de Elgyem om daar te blijven. Hij schoot dan ook naar voor en juist op tijd. Skull nam de Elgyem met twee handen vast en drukte die dicht tegen zich aan om zijn rug naar de pokémon toe te draaien. De Iron head van de pokémon wist zo zijn rug te raken maar hij zou de klap wel overleven.
West liet meteen een opgeluchte zucht horen zodra dat hij er ergens zeker van was dat zijn pokémon in veiligheid was. Als het niet voor Skull was geweest dan zou Murphy er niet goed zijn uit gekomen. De Dusknoir had zich wel klaar gemaakt om in de tegenaanval te gaan, maar het leek niet meer nodig te zijn. Het meisje was inderdaad de trainster geweest van het wezen en had haar terug laten keren. Eenmaal dat Skull weer bij hem was liet hij de Elgyem vast. Wonder boven wonder leek de kleine pokémon echt blij. Hij had vrolijk zijn armen in de lucht gegooid om ze vervolgens tegen elkaar te klappen. Alle lichtjes op zijn poten waren ook door elkaar aan het licht geven. West schudde traag zijn hoofd bij het zien van het gedrag. 'Je was bijna dood en e vind het leuk?' vroeg hij haast wanhopig maar Murphy bleef even vrolijk. Zoals gewoonlijk ging de pokémon weer naast zijn trainer zweven en nam hij West zijn hand vast. De zwartharige jongen moest er zacht door lachen. Murphy bleef er gewoon zo onschuldig uit zien, zelfs na de actie van daarvoor. 'Al goed dat je zo lief bent.' sprak hij zacht lachend.
Het meisje van wie de Aggron -vermoedelijk- was had zich ook bij hem gevoegd samen met de Glaceon. De ice pokémon had geïnteresseerd naar Skull zitten kijken maar de grote pokémon was zelf ook dichter bij West gaan zweven, waarschijnlijk in de hoop dat niemand het merkte.  Hij bleef echt een bangbroek als het op onbekende aan kwam. Net alsof dat hij vreemdenangst had. Het meisje dat zich er ook bij had gevoegd vroeg of alles in orde was. 'We leven nog, dus alles in orde.' zei West met een glimlach op zijn gelaat. 'Daarbij was het mijn schuld, ik had niet moeten roepen dus daarvoor nog sorry.' zei hij vriendelijk. Murphy keek ondertussen nieuwsgierig naar de Ice-pokémon die dat hij niet herkende. Hij wou het wezentje maar al te graag volgen en bekijken maar West hield zijn poot te hard vast. Dat hield hem echter niet tegen om toch van op een afstand toe te kijken. 'Het was trouwens met een mooie Aggron.' zijn blik viel vervolgens ook nog op de Buneary die het meisje in haar armen had. Het bruine wezentje had duidelijk schrik, een lichte frons kwam dan ook op West zijn gezicht bij het zien van het gedrag. Het deed hem ergens denken aan Skull, maar hij was nooit zo bang geweest.}