The sorrow of today .

Hoewel het de piek al voorbij is gegaan, staat de oranje-gele zon nog hoog aan de hemel. Het was nog zomer, maar de wind begon al fris aan te voelen en tegenwoordig wist je het maar nooit wanneer het ineens ging plenzen. Ook nu, wanneer de zonnestralen je schouders een roze tint gaven, kon het weer ineens omslaan. De herfst deed langzaam zijn intrede, en er was overduidelijk niets wat dat zou kunnen stoppen.

Lait zit gehurkt achter een stenen muurtje, muisstil. Heel af en toe komt hij als een wack-a-mole een paar centimeter omhoog, om dan weer teleurgesteld achter het muurtje terug te zakken. Hij was aan het wachten. Of eigenlijk was ópwachten een beter woord. Sinds een uur geleden kon hij het geknor van zijn lege maag niet meer aanhoren en besloot hij dat het tijd was voor zijn 'dag-activiteit'. Hij was in een weg naar de stad gewandeld, om daar bij de bakker voor een, jawel, gesloten deur te staan. Onder elke dakpan, baksteen, mat en bloempot had Lait gezocht voor een sleutel. Maar na al onnoemelijk veel keren overvallen te zijn blijkt de bakster van Santalune niet meer zo blond te zijn als haar haarkleur beweerde en is er geen sleutel meer vindbaar. En daar zat Larlaith dus, achter een muurtje, als een moordenaar die aan het wachten was op zijn slachtoffer. Óf als je het liever wat zachtzinniger hebt, als een tijger op zijn prooi.

Tijd tikt voorbij, en met dat de tijd zakt de zon achter de wolken en zakt Lait's geduld. Het is zeker 40 minuten later wanneer er ineens teken van leven is in de bakker. Als een adelaar die een muis in het veld heeft gezien staart Lait naar de dochter van de bakker die naar buiten hupst alsof het niets is en na af te sluiten de sleutel in haar zak duwt. Ok. Prima, no problem. Lait verschijnt van achter het muurtje en loopt tegen de richting in van het meisje. Net wanneer ze langs hem loopt doet Lait alsof hij struikelt en het meisje met hem mee omduwt. Een flauwe grijns siert zijn lippen terwijl hij zich onschuldig verontschuldigt. Het meisje vertrouwt hem duidelijk niet -te danken aan zijn opvallende kleur- en krabbelt snel overeind om dan weg te lopen. '' Dan niet.'' mompelt Lait serieus waarna er een tevreden kwajongens grijns op zijn lippen verschijnt wanneer hij de sleutels uit zijn hand haalt. ''Bingo.''

Het duurt maar een kleine tien minuten voordat Lait alles heeft meegenomen wat hij te pakken krijgt en hij de bakkerij weer verlaat. De sleutel? Die houdt hij bij zich, hij is niet op zijn achterhoofd gevallen! Tenslotte zullen ze toch wel weer het slot veranderen na dit akkefietje. Hoe snel en handig hij ook was, zijn overval liet altijd hier en daar wat sporen achter. En dan waren bakkers net zoals honden, die roken elk spoor van een buitenstaander en konden je tot in de kleinste gaten op de hielen zitten. Nét wanneer Lait denkt veilig en wel weer buiten te staan hoort hij een donkere mannen stem vragen: 'En waar denk jij dat je mee bezig bent?' Lait draait zich een kwartslag, grijnst een onschuldige glimlach en rent er dan vandoor, op de hielen gezeten door een onbekende man.

Lait duikt Santalune forest in, de eerste plek waar hij aan dacht nadat hij het op een rennen had gezet. Ondanks zijn eerdere korte bezoek aan Santalune Forest, had hij geen idee waar hij naar toe rende. Na enkele minuten besluit Lait dan ook om random van het pad af te gaan en door het struikgewas heen te rennen, in de hoop de achtervolgende man van hem af te schudden. Dan uit het niets is het alsof zijn stille gebeden waren verhoord en ziet hij een eind verderop een toren. Een speelse grijns siert zijn lippen terwijl hij naar binnen rent, een gevoel van euforie tegemoet gaand. Dat gevoel duurde maar voor een aantal passen, precies tot wanneer hij  realiseerde dat hij niet alleen was. Hij hoorde geluid, en zijn dieveninstinct maakte het dat hij zich meteen tegen de muur aandrukt, in de schaduwen. Met nieuwsgierige ogen bekijkt hij het voorval, en luistert hij naar de woorden van het meisje. Hij was haar al eens tegen gekomen. Een lange tijd geleden. Haar naam was hem ontglipt, of misschien waren ze nooit tot namen gekomen maar van zo een is er maar één. Lait klapt in zijn handen, een duivelse grimas op zijn lippen terwijl hij uit de schaduwen stapt. ''Impressive hoor.'' zegt hij speels, zijn goudgele ogen in die van haar zettend. ''Niet zo negatief, de natuur is je vriend.'' zegt Lait met een knipoog. ''Ze willden alleen vriendjes met je worden...'' zegt Lait grijnzend, met een schijnheilig gezicht. ''Maar meteen zo agressief.'' zegt Lait met een uitdagende blik in zijn ogen. Lait gaat met zijn handen onder zijn vest en vist daar het stokbrood uit wat hij net gestolen had. ''Ik zou je een stukje aanbieden maar... nee, laat maar dat zou ik niet doen.'' zegt hij grinnikend, terwijl hij zijn tanden zet in het stuk brood. ''Hoe is het er mee?'' komt er met desinteresse uit.
[<3 hoop dat je er wat mee kunt. Even weer inkomen met Lait hoor ;v;]