in Fate's hands.

”Gevonden!” brulde Ethan. Avis schrok op van haar verstopplek en keek haar trainer venijnig aan. “Dat was onnodig luid,” zei haar blik. Ja, dat was waar. Maar daardoor was het juist leuk. ”Je zult toch echt beter moeten proberen, Avis,” zei Ethan schouder ophalend, waarna hij haar met een plagerige grijns aankeek. Ze kon wel wat hebben. ”Ronde vijftien, dan maar. Eén, twee, drie—“ Hij keerde zich naar de boom, hield zijn handen voor zijn ogen en begon te tellen.

Verstoppertje. Hoe je er ook als buitenstaander naar keek, het was niks anders dan kinderachtig. Een spelletje. Maar voor Avis was het een hele goede training. Ethan wist als beste hoe haar illusies eruit zagen. Als ze zelfs hem voor de gek kon houden, kon ze de gewone burger en de simpele Trainer zekers te weten in de maling nemen. Ze zouden het klein aanpakken. Avis moest zich zo goed mogelijk in de omgeving op laten gaan en een bos was een perfecte plek om daarmee te beginnen. Ze zouden, als Avis dit onder de knie had, naar steeds kalere gebieden gaan, totdat Avis een meester was in illusies maken. Wat ze eigenlijk al was, althans, dat vond Ethan. Maar Avis vond dat er nog altijd plek was voor verbetering en ze wilde zichzelf dan ook graag bekwamer krijgen. Ethan kon dat natuurlijk alleen maar respecteren, dus vandaar dat het tweetal zich naar het bos begeven had. En eigenlijk vond Ethan het ook wel leuk, want hij had een leuke dag en hun band versterkte door dit spelletje ook weer. Helemaal prima. Iedereen profiteerde ervan!

Zo begaf het tweetal zich dan door het bos, steeds verder en verder. Iedere keer als Ethan Avis gevonden had, gebruikte hij haar verstopplek om te tellen terwijl Avis zich weer iets verderop verstopte.

Hij had de mist eerst niet door. Pas toen het zo dik werd dat hij de verder op staande bomen niet meer kon zien, kaapte hij zijn zoektocht even. ”Hé, Avis, die mist is naar. Ben jij dat?” riep hij. Het leek best echt.. Avis kwam dan ook tevoorschijn en schudde haar hoofd. Oh. Hmmm. Nieuwsgierig liep Ethan verder, tot hij zich plotseling iets bedacht. ”Hé, misschien zijn we in de buurt van die toren! Die ene! Kom, laten we het gaan zoeken! Even een pauze is ook goed, vind je niet?” opperde Ethan enthousiast. Avis knikte opgewonden, waarna Ethan richting de mist begon te lopen. Het werd steeds dikker en dikker, tot Ethan amper voor zich uit kon kijken, maar daar doemde de toren al op. Gevonden! Hoera! ”Daar is ie!” zei Ethan, die omkeek naar Avis. Ze had Chirean’s vorm weer aangenomen en knikte enthousiast naar haar trainer. Opgewekt liepen ze naar de toren toe en passeerden zo een vreemd joch dat iets kwijt leek te zijn. Niet zijn zaak, gewoon doorlopen. Nieuwsgierig en opgetogen liep de jongen om de toren heen naar de ingang en treedde, op de voet gevolgd door Avis, binnen.

’Blijf staan!’

Verrast volgde Ethan het bevel op. Niet perse omdat hij zich geneigd voelde, maar omdat hij het niet verwacht had. Huh? Met een diepe frons keek Ethan om zich heen, maar schaduwen verdonkerden de gehele toren. Een maal eerder was hij hier geweest toen hij per ongelijk in de mysterieuze toren terecht gekomen was. Net als toen hing er een dikke mist buiten, hoewel de weersomstandigheden nu helemaal anders waren dan toen. Het was de laatste tijd verrassend zonnig en stil geweest, terwijl het toen continue bewolkt was geweest, met harde koude winden. Maar de mist was onveranderd gebleven.

Net als de binnenkant van de toren. Na zijn eerste bezoek had hij zich meerdere malen afgevraagd of de toren de forse windvlagen overleefd had, want het kon bijna niet anders dan dat het oude, verlaten ding omgewaaid zou worden, maar blijkbaar dus niet. Hij stond nog en miste geen steen. Maar er was wel iets veranderd. Vorige keer was er geen bevende stem die hem beval stil te blijven staan.

”Wat?” vroeg Ethan uiteindelijk, omdat hij eigenlijk niet wist wat hij anders moest vragen. Met de frons nog steeds aanwezig op zijn gezicht zette hij een stap verder, waarop hij een dreigend maar bang gegrom hoorde.

’Ik meen het! Blijf staan, of anders—‘ klonk er weer, dreigend maar niet overtuigend. Ethan hief zijn wenkbrauwen op. De stem klonk alsof hij van een klein jongetje was en gaf sowieso niet echt een autoritair gevoel af. Hm.

”Of anders wat?” vroeg Ethan dan ook uitdagend, een speels grijnsje om zijn lippen getoverd. De toren leek het niet zo leuk te vinden. Wederom gromde hij, maar het had weinig effect. Ethan kon een klein joch wel aan en anders had hij Avis en Sera nog.

’Of anders—Daar wil je niet achter komen, hoor!’ antwoordde de toren, waarop Ethan zachtjes moest grinniken. Ja ja.

”Oh! Oh, in dat geval… Nou, ik ga maar, hoor! Ik wil niet in het ziekenhuis belanden of zo. Doeiii!” Hij zong het laatste woord en stapte toen met overdreven passen de toren weer uit. Daar bleef hij, enkele passen van de ingang vandaan, stilstaan. Hij zuchtte, rijkte toen in zijn zak en liet Avis uit haar Pokébal. De donkere Pokémon had de vorm van Chirean aangenomen, Ethan’s Oshawott en Starter Pokémon. Hij had hem naar de PC gestuurd, maar Avis leek zijn uiterlijk alsnog prettig te vinden. Ze had enkele malen Sera na proberen te doen, maar Sera was zelf toch al een grote Pokémon en Avis prefereerde de ukkies. Ze keek haar trainer vragend aan toen ze verschenen was, hoewel ze wat frisse lucht en de warme zonnestralen op haar kopje niet zo erg leek te vinden. ”Heya Avis, ik heb je nodig. Kan jij een illusie van de lege toren maken zodat ik erin kan zonder bedreigt te worden?” vroeg de jongen doodleuk. Zijn trouwe partner keek hem eventjes vragend aan, want hij had niet bepaald een duidelijke uitleg gegeven voor dit verzoek en leek ook niet van plan te zijn om uitleg te gaan geven. Uiteindelijk knikte ze toch maar, want haar trainer wist vast wel waar hij mee bezig was. Waarschijnlijk was het weer eens iets sulligs en hoewel Avis haar tijd en energie eigenlijk niet aan zijn kinderachtigheid moest besteden, deed ze het toch maar. Ach, zo heel erg was het voor haar ook niet en zij zag al deze momenten toch een beetje als oefening. Niks mee mis dus, want hiermee kon ze haar illusies alleen maar beter en beter maken. De vermomde Zoroark kneep even haar ogen toe in concentratie, waarna ze haar spieren weer ontspande en naar haar trainer knikte. Kust veilig. Gaat u gang.

”Bedankt, Avis! Je bent een topper!” sprak de jongen opgewekt, waarna hij met zelfverzekerde stappen de toren weer binnen ging. Dit keer werd hem geen bedreiging om de oren geslingerd, wat bevestigde dat Avis’ illusie wederom succesvol was geweest. Ah, wat was ze toch geweldig. Ethan zou waarschijnlijk nooit stoppen met het bewonderen van zijn super Zoroark. Nieuwsgierig keek de jongen om hem heen, waarna hij op zoek ging naar het lichaam waar de stem tot behoorde. Hij betwijfelde namelijk toch wel een beetje dat de toren gesproken had, want het was een stenen bouwsel. Meestal praatte steen niet, laat staan leven. Nee, de jongen vermoedde dat iets of iemand zich in de toren verstopt had en hij wilde weten wie. Je kon iemand niet zomaar bedreigen, vond Ethan. Hij moest toch wel zien hoe diep hij in de penarie zou zitten door te zien hoe zijn bedreiger eruit zag, vond hij. Als het inderdaad een klein joch was geweest die hem aangesproken had, zou de jongen er zich namelijk niks van aantrekken. Maar als hij een of andere veel te kastige dude aan trof, zou hij direct rechtsommekeer maken. Nope, dat ging hij niet riskeren. Die dudes zouden hem zo knock-out kunnen slaan en hij had geen zin met een blauw oog rond te moeten lopen. Daar was zijn gezicht veel te waardevol voor.

Na enkele minuten gezocht te hebben op de begane grond van de toren en toen met de wenteltrap naar boven gegaan te zijn, trof hij achter een afgebrokkeld muurtje op de eerste verdieping (voor zover het echt een verdieping te noemen was) een bibberende, nerveuze Pokémon aan. Hij herkende het kleine, blauwe beest direct als een Riolu, een Pokémon waar hij niet zo heel veel van wist maar die hij wel interessant vond. Hij had nog nooit eerder een Riolu in levende lijven gezien, dus was dit toch wel een aangename verrassing. Nu wist hij echter ook dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, want de Riolu zag er nou niet bepaald super sterk uit. Hoewel hij zich kon vergissen. Pokémon hadden al die aanvallen nog die mensen niet hadden. Ach, dit keer had hij Avis bij zich. Hoewel ze wel in het nadeel was doordat haar aanvallen minder effect op de Riolu hadden dan andersom, kon ze het dier vast wel even bezig houden zodat Ethan kon vluchten (en zij zelf vervolgens ook, want Ethan zou zijn schat natuurlijk niet achter laten). Het beest zag er nu echter zo instabiel uit, dat Ethan het betwijfelde of hij nu een serieuze tegenstander was. Nee, niks om te vresen.

Dus ging de jongen naast de Pokémon hurken en knikte hij naar Avis om de illusie op te heffen. Enigszins nerveus en onzeker of zijn besluit de beste was, knikte Avis echter toch terug en verdween de illusie. ”Weet je,  als ik alleen wil zijn dan vraag ik het gewoon. Moet je ook eens proberen!” zei hij droogjes terwijl hij voor zich uit staarde. De Riolu naast hem sprong bijna een meter in de lucht van schrik. Hij struikelde geschrokken achteruit en keek Ethan met ogen zo groot als schoteltjes aan. ’Wat!?’ bracht het blauwe beest geschrokken uit terwijl hij Ethan angstig aanstaarde.

De jongen negeerde de Riolu’s woorden echter en keek hem fronsend aan. ”Wacht, Riolu’s kunnen aura’s zien, toch? Hoe heb je onze aura’s niet gevoeld? Het is niet alsof Avis die met een illusie kan doen verdwijnen…” vroeg hij zich hardop af, waarna zijn blik even naar zijn momenteel blauw met witte vriendin gleed. De Pokémon schudde haar hoofd ter bevestiging. Nee, zij kon alleen oren, ogen, neuzen en gevoel bedriegen. Tegen aura’s kon ze niks doen. Voor Ethan bevestigde dit echter, samen met de heftige reactie op Ethan’s plotselinge verschijning (hoewel hij zelf waarschijnlijk ook zou schrikken) dat de Pokémon toch gespannen was. Bang. Waarvoor? Waarom? ’Ik—Ga weg!’ stotterde de Riolu trillend. Nu pas verscheen er een bezorgde blik op Ethan’s gezicht. Er was serieus iets mis… ”Hé, maak je geen zorgen. Ik ga je geen pijn doen, of zo. Ik ben een vriend. En Avis is ook een vriend. Wat is er aan de hand? Kan ik helpen?” stelde hij de Pokémon enigszins bezorgd gerust. De Riolu keek hem twijfelend aan, maar schuifelde uiteindelijk toch weer dichterbij om ook tegen het muurtje te kunnen zitten. ’Niks…’ mompelde hij echter zachtjes. Ethan had enige moeite met het verstaan van het woord, maar hief zijn wenkbrauwen ongelovig op. ”Je springt niet drie meter in de lucht als door niks,” antwoordde hij. De Riolu keek wat beledigd op. ’Daardoor schrok ik ook niet! Ik schrok doordat er plotseling iemand naast me zat die er twee seconden geleden nog niet was,’ sprak de Riolu wat verontwaardigd. Ethan was echter opgelucht dat hij zo’n reactie uit het beest had weten te krijgen. Dat zei toch wel weer wat. Je maakte dit soort opmerkingen meestal namelijk niet als je je echt ongemakkelijk voelde in het gezelschap van een ander. ”Dat is waar. Maar alsnog, wat is er? Je kan me vertrouwen, hoor. Ik ben echt heel lief,” zei Ethan, die de Pokémon met een zeer serieuze blik aankeek. Ja, lief… Soort van. Uiteindelijk was hij toch wel een lid van Team Rocket, wat betekende dat hij zo nu en dan alles behalve lief was. Ja, als je hem aantrof in zijn donkere uniform was hij niet bepaald je beste vriend, maar in zowel ieder ander geval… Al zei hij het zelf: Ethan was toch wel een chill persoon. Hij deed in elk geval geen mensen pijn gewoon om het pijn doen. Of nou ja, wel als hij—Je snapte wat hij bedoelde.

De Riolu keek hem twijfelend maar overwegend aan, waarna hij uiteindelijk zuchtte en zijn blik naar zijn pootjes richtte. ’Ik ben… Het is… Um, wacht,’ begon de Pokémon moeizaam. Hij krabbelde vervolgens overeind en liep wat angstig naar het raamloze raampje, waar hij net over de rand naar buiten keek. Ethan volgde zijn voorbeeld en ging voor het raam staan. Eerst zag hij niks anders dan bos en bomen, met in de verte de lichten en gebouwen van de stad waarvan de toppen nog net boven de bomen uit te zien waren. Maar toen zag hij ook een gedaante in de mist. Een jongeman liep daar. Hij leek ergens naar te zoeken en hoewel Ethan hem niet zo goed kon zien door de mist en de afstand, kon hij nu al zeggen dat het een vervelend persoon was. ’Zie je ‘m?’ vroeg de Riolu wat overbodig, terwijl hij nog steeds naar het zoekende mens keek. ”Uhu. Wat is er met hem? Is hij je trainer?” vroeg Ethan, die wel weg keek om naar de Riolu te kunnen kijken. Was de Riolu weggelopen van zijn trainer? Verstopte hij zich hier omdat hij weg wilde van de mens die zijn ‘baasje’ was? Werd hij slecht behandeld? ’Dat mocht hij willen,’ antwoordde de Riolu echter bitter, waarna hij zich terugtrok van het raam en weer tegen het restje muur ging zitten waar ze eerder tegenaan leunden. Hij trok zijn beentjes tegen zijn borstkas en sloeg zijn voorpoten eromheen. Zijn kin legde hij op zijn opgetrokken knieën. ’Dat wilt hij ook. Hij wilt me vangen. Dat hoorde ik hem zeggen. Tegen zijn Pokémon en tegen mij. Zodra hij me zag, kwam hij op me af en trok hij een rood met witte bal van zijn riem. Ik heb hem aangevallen en ben toen, terwijl hij herstelde, gevlucht. Ik heb me nu in de toren verstopt omdat ik bang ben. Ik had gedacht dat hij na een tijdje wel weg zou gaan, maar hij is er nog steeds. Hij heeft nog niet in de toren gekeken, maar het zal vast niet lang duren voordat…’ De Riolu zweeg en een moeilijke blik verscheen op zijn gezichtje. Ethan draaide zich weg van het raam en keek met een diepe frons naar het beest. ”Dus… Hij wilt je vangen, maar jij wilt dat niet? Waarom niet? In het wild leven is heel spannend en zo, maar zo heel slecht is het niet om in een Trainer’s team te zitten. Vraag maar aan Avis!” opperde Ethan. Het was niet alsof hij de Riolu niet snapte. Als hij in zijn situatie zou zitten, zou hij  zich ook niet zomaar laten vangen. ’Dat is het niet perse. Ik zou best in een team willen zitten, denk ik. Dan ben ik niet meer zo alleen, maar… Ik wil niet in zijn team zitten. Hij heeft een hele nare aura, weet je,’ legde de Riolu verder uit. Oh. Dat verklaarde een hoop. ”Ooooh… Aha.” Ethan wist eigenlijk ook niet echt wat hij anders moest zeggen…

Maar Avis wel. Ze sprong plotseling op, holde naar haar trainer toe en veranderde in haar opgewondenheid terug naar haar eigen vorm als Zoroark. De Riolu, die aan haar aura al had gezien wat ze werkelijk was, keek toch wat verrast op. Een blik die ook op Ethan’s gezicht verschenen was toen zijn Pokémon hem plotseling benaderd had. Met een halve grijns om haar lippen wees de Dark-Type Pokémon naar buiten door het raam en toen naar zichzelf. De Riolu leek het eerder te snappen dan Ethan, die haar enkel verward aan kon staren. ’Oh.. Dat is briljant! Zou je dat echt willen doen?’ vroeg de Riolu wat ongelovig, terwijl hij de Zoroark aankeek. Avis knikte als reactie met een blik die ‘Ja, duh, waarom niet?’ sprak. ”Wacht, wat?” vroeg Ethan verward, die van het raam naar zijn Pokémon keek, maar het nog steeds niet door leek te hebben. Avis gaf haar trainer een ‘Are you serious’ blik, waarna ze naar de Riolu keek en deze in één van haar illusies liet ‘verdwijnen’. ”!! Oh! Wow! Ja, natuurlijk! Avis, je bent briljant! We gaan je hier weghalen, Riolu, maak je maar geen zorgen. Je zult geen last meer van die gast hebben!” stemde Ethan opgewekt met zijn Zoroark in, die de illusie weer opgeheven had. De Riolu keek hem met grote, dankbare ogen aan en leek even niks te zeggen, maar Ethan hoefde ook niks te horen. Natuurlijk zou hij de Pokémon helpen, waarom niet? Het was niet alsof hij er iets mee zou verliezen en daarnaast, dit was goede karma. Dat had hij nodig om al zijn Team Rocket slechte karma weer weg te kunnen strepen. En hij was een goed persoon. Een puur hart, al die zooi.

De jongen ging overeind staan, waardoor de Riolu nu, vrolijker dan Ethan hem tot nu toe gezien had, ook overeind sprong.

“GEVONDEN!”

Zowel roodharige als Pokémon schrokken zich een ongeluk van de onverwachtse derde stem en draaiden beide hun gezicht naar beneden, waar ze in de deuropening op de begaande grond de dude zagen staan.

Het eerste wat er in Ethan opkwam, was “wow, wat een nurd”. Het was ook echt een nurd. Hij had een smal, lang gezicht met scheefstaande tanden en dikke lippen. Zijn wangen waren gevuld met donkere sproeten en zijn triomfantelijke oogjes tuurde door een rond brilletje naar het drietal een verdieping hoger. Zijn Pokéballen hingen trots aan zijn riem, hij droeg een geruite kniebroek en hij had een knalgroene rugzak om zijn schouders hangen. Woah. Wat naar.

“En nu ga ik je vangen, jij!” riep hij uit, waarna hij naar zijn riem reikte. Ethan kwam echter direct en op automatische piloot in beweging. Hij trok de Riolu beschermend achter zich en zei: ”Nee! Dat kan je niet doen!” De ander keek hem vragend aan, maar leek zich niet terug te trekken. “Oh? En waarom dan niet?” vroeg hij enkel, waarna hij zijn bril wat opduwde en weer naar de Pokémon keek. Oh, shit. Daar had Ethan nog niet over nagedacht. Hij had in alle haast gesproken, maar had eigenlijk helemaal niet nagedacht. Oh Arceus. Dan maar liegen. Hij was toch een pro in liegen, hij kon vast wel iets bedenken in, uh, 0.3 seconde—En ja hoor.

”Omdat het mijn Pokémon is! B-Boris is helemaal geen wilde Pokémon, ik weet niet hoe je daarbij kwam. Hij is van mij, dus je kan hem helemaal niet vangen!” bracht Ethan uiteindelijk uit. Boris? Wow. Slecht. Hij moest niet haastig namen bedenken. Maar verder klonk alles wel goed. Geloofwaardig, in elk geval. En hij had een punt. Je kon een Pokémon niet vangen als iemand anders je al voor geweest was. Of nou ja, bepaalde mensen in bepaalde donkere uniformen met bepaalde donkere Pokéballen konden dat wél, maar—Het was wel duidelijk wat hij bedoelde. “Boris” keek hem ondertussen met grote, verraste ogen aan. Hij leek niet te snappen dat iemand zo veel moeite voor hem zou doen. Ze kende elkaar amper, waarom had hij zo moeiteloos het voor hem opgenomen?

De ander keek hem met een schattende blik aan. Leek hem nog niet helemaal te geloven… “Oh? Waar was je zonet dan? Toen ik de Pokémon voor het eerst zag was hij alleen,” merkte hij dan ook op, waarna hij Ethan met een scherpe blik aan keek. Deze trok echter enkel zijn wenkbrauw op en keek de ander met een stalen blik terug. ”Dus? Boris was doorgelopen terwijl ik nog wat dingen moest regelen. Ga jij er altijd vanuit dat een Pokémon wild is omdat je hem in z’n uppie ziet”?” kaatste Ethan fel terug. De ander leek nu wel wat terug te deinzen. Ethan’s kille ondertoon had effect gehad. Mooi zo. Nurd’s mondhoeken trokken zich echter lichtjes omhoog in een grijns, waarna hij naar Ethan wees en zei: “Oké. Ik geloof je. Dan daag ik jou nu, als Pokémon trainer, uit tot een duel! Een van mijn Pokémon tegen de Riolu van jou!” Ethan kon de ander enkel aanstaren. Oh, bah. Hier had hij niet op gerekend. Misschien… Misschien kon Avis in de Riolu veranderen en vechten maar… Zodra er fysiek contact gemaakt zou worden, zou de illusie opgeheven worden. Hoe sterk Avis ook was en mocht worden, een gevecht zonder fysiek contact was onmogelijk. En afwijzen kon hij ook niet echt… Dus keerde de jongen met een moeilijk gezicht naar de Riolu, die wat nerveus terug keek. Maar toen knikte hij vastberaden. De jongen had hem geholpen, dus zou hij de jongen helpen. Een gevecht moest… Vast wel lukken, toch? ”Oké, prima. Maar als ik win, ga jij hier weg,” besloot Ethan dus uiteindelijk maar, waarop de ander grijnzend knikte. Waarschijnlijk dacht hij te kunnen winnen… Nou, Ethan zou hem eens een lesje leren. Hoewel hij eigenlijk geen idee had of hem dat zou lukken. Hij wist niet wat voor Pokémon de ander had en hoe sterk die waren… ”Oh, en het is een één tegen één wedstrijd. Wiens Pokémon als eerst knock-out gaat, verliest. En je mag niet meer van Pokémon wisselen, want dat doe ik ook niet!” voegde Ethan er nog maar aan toe, om zeker te weten dat hij geen nare verrassinkjes op zijn bord zou krijgen. Hij hoopte maar dat de Riolu tot wat in staat was, maar het diertje zag er meer dan capabel uit.

En zo liet Ethan Avis terugkeren in haar Pokébal en volgde hij Nurd de toren uit. Ze zochten een open plek in het bos, gingen beiden aan één uiteinden van het veldje staan en lieten het gevecht beginnen. Ethan had zijn Pokédex erbij gepakt, omdat hij de moveset van een Riolu eigenlijk niet wist en was er zo ook achter gekomen dat dit exemplaar al rond de level 30 was. Zo zo. Netjes, hoor. Wat nerveus was het kereltje enkele meters vóór zijn “trainer” gaan staan en wachtte het tweetal af wat de ander tevoorschijn zou toveren.

“Hier gaan we dan! Mareep, ik kies jou!”

Een Mareep! Oké. Mareep… Ethan moest even nadenken, maar wist zich de wollige Pokémon toen weer voor zich te zien. Mareep. Evolueert op level 15 al in een Flaaffy. Dit beest zou toch niet… Ethan kon het haast niet voorstellen dat hij een Pokémon van rond de level 30 zou bevechten met een Pokémon van onder de level 15. Nee, waarschijnlijk was de Mareep gewoon nooit geëvolueerd. Vlug scande hij de Pokémon met zijn Pokédex en las hij snel de gegevens die op het schermpje verschenen waren door om zijn geheugen wat op te frissen. Nou ja, in elk geval waren ze niet in het nadeel. Ook niet in het voordeel, maar het moest vast lukken. Het tweetal was misschien wel helemaal niet op elkaar ingespeeld, maar zo moeilijk kon het toch niet zijn? Hij schreeuwde een aanval, Riolu deed de aanval. Ze zouden winnen, Nurd zou weg gaan en de Riolu zou weer gelukkig en tevreden door kunnen leven.

“Mareep, doe Thunder Shock!” riep Nurd uiteindelijk, waarmee hij het gevecht officieel begon. ”Ontwijk!” kaatste Ethan gelijk terug. De Riolu luisterde goed en wist de elektriciteit uit de weg te gaan, maar wachtte niet op Ethan om een aanval te roepen. Nee, de Pokémon stoof zelf al op de Mareep af en wist haar met succes te raken. ”Riolu—Boris, w-wacht tot ik een aanval roep!” riep Ethan wat bezorgd. De Riolu keek wat verward om, maar knikte toen. Ach, hij kon het ook niet weten. Hij had nog nooit voor iemand gevochten. Enkel voor zichzelf en misschien zijn groep, als hij ooit tot een groep behoren had. Ethan vroeg zich af waarom deze toch wel jong lijkende Pokémon helemaal in zijn uppie in zo’n bos rondzwierf, maar hij zou het een andere keer wel vragen. Nu kon hij zich enkel focussen op het gevecht.

“Mareep, Tackle en dan Cotton Spore!” riep Nurd, waarop de Mareep direcht naar Riolu raasde en deze met een Tackle neer wist te halen. Direct begon hij de plakkerige draden te spinnen en de Riolu daarmee in te wikkelen, maar het blauwe beest wist weg te komen. Geschrokken begon hij aan de draden te trekken, maar het was te plakkerig. ”Maak je geen zorgen, het is niks schadelijks!” riep Ethan, die de aanval snel opgezocht had op zijn Pokédex. ”Do een Screech!” De Riolu keek even twijfelend naar Ethan, maar draaide zich toen weer naar de Mareep en produceerde toen zo’n afschuwelijk geluid dat zelfs Ethan zijn handen over zijn oren moest leggen. Poeh. Hij was blij dat hij de Mareep niet was. De Mareep in kwestie schrok dan ook ontzettend van het geluid en zelfs toen de Riolu stopte, leek de Pokémon er nog niet helemaal overheen te zijn. En terecht. ”Doe nu een Force Palm!” riep Ethan vlug. Nog voordat de Mareep volledig kon herstellen, kwamen de bekwaamde palmen van de Riolu in contact met de vacht van de Mareep. Door de kracht van de aanval werd de Mareep naar achter geduwd en viel het om, maar het beestje wist zich weer overeind te trekken. “Doe een Thunder Wave!” riep Nurd. Dit keer raakte de aanval wel, waardoor Riolu als een zak aardappelen op de grond viel. Oh nee. Verlamd. ”Endure!” riep Ethan direct, die de omschrijving van de aanval al even eerder gelezen had. “Take Down!” riep Nurd direct, die een gemene blik in zijn ogen had. De Mareep kwam hard neer op de Riolu, die geen kant op kon. ”Endure!” riep Ethan nogmaals, terwijl hij zijn tas doorzocht naar een middeltje of een bes. “Tackle!” riep Nurd ondertussen en wederom was het raak. ”Endure!” riep Ethan voor de derde keer, hoewel hij nu wel wat wanhopiger klonk. Hij wist zeker dat hij ergens nog iets had—Yes! Gevonden! Hij trok de Paralyze Heal uit zijn tas, rende naar de Riolu en sprayde hem onder. Hij wist nog net op tijd weg te komen voor een Thunder Shock, maar dit maal was de aanval niet raak, want ook Riolu was hem gepeerd. ”Yes! Goed zo! Nogmaals Force Palm!” riep Ethan direct, die met een brede grijns terug hobbelde naar zijn plekje buiten het gevechtsgebied. De Riolu schoot met bijna hernieuwde kracht op de Mareep af, die de aanval net niet wist te ontwijken. ”En nu een Quick Attack!” Deze wist de Mareep wel te ontwijken, doordat de Quick Attack helemaal niet zo snel was nu Riolu onder het katoen zat. “Take Down!” was de volgende aanval die kwam. ”Kaats terug met een Counter!” riep Ethan, waarna de Riolu na de Take Down twee keer zo hard terug sloeg. ”En een Quick Attack!” riep Ethan vervolgens en wederom was het raak. “M-Mareep! Electro Ball!” riep Nurd iets wanhopig toen hij de staat waarin zijn Pokémon verkeerde zag. Hoewel de Electric Type het probeerde, ontweek Riolu de aanval met gemak. ”En maak het af met een Force Palm!” Nogmaals was het raak, maar dit keer wist Riolu de Mareep ook te verlammen. Die kwam niet meer overeind. Eventjes was enkel het gehijg van de twee Pokémon te horen, maar toen klonken er ook voetstappen. Ethan liep naar zijn Riolu toe, zijn blik gefocust op Nurd. ”Je hebt verloren!” merkte Ethan op. Hij kon zelfs vanaf hier zien hoe Nurd langzaam rood aan liep. ”En als Trainer, moet je de voorwaarden opvolgen en maken dat je hier weg komt!” Ha ha. Boos haalde Nurd eindelijk zijn Mareep’s Pokébal tevoorschijn en liet de Pokémon terug keren. ”Je hebt goed gevochten,” sprak Ethan zachtjes tegen de Pokémon toen haar trainer dat niet deed. De Mareep keek hem dankbaar aan, voordat ze opgeslokt werd door de Pokébal. Zonder verder nog een woord te zeggen, stampvoette Nurd uiteindelijk weg. Ethan en Riolu keken hem na totdat hij uit het zich was, waarna hij zich naar de blauwe Pokémon keerde. Hij hurkte neer en begon de draden, die de Pokémon nog steeds bedekten, weg te halen. ”Hé, dat was geweldig! Goed gedaan! Het is oké, nu, hij is weg. Je hoeft je geen zorgen meer te maken,” zei hij geruststellend terwijl hij met twinkelende ogen opkeek. De Riolu keek dankbaar terug, maar er was iets anders in zijn ogen dat Ethan niet precies kon benoemen. ’Dank je wel,’ antwoordde de Riolu enkel, omdat hij eigenlijk niet zo goed wist wat hij anders moest zeggen. Hij had het gevoel dat hij bij Ethan in het krijt stond en hij wilde de ander op andere manieren bedanken dan simpelweg met woorden. Toen de dradentroep eindelijk van de zachte, blauwe vacht af was, stond Ethan weer op, klopte hij zijn handen af aan zijn broek en keek hij met een tevreden blik naar de Pokémon. ”Nou, dan ga ik ook maar eens terug. Het was leuk je te ontmoeten, Riolu!” zei Ethan opgewekt, maar toen hij zich wilde omdraaien om weg te lopen, rijkte de Riolu bijna wanhopig naar hem uit. ’Nee! Wacht! Ik—Ik wil je nog bedanken. Meer dan nu. Ik wil… Ik wil vaker voor je vechten! Ik wil ook in je team, n-net als Avis!’ ratelde de Riolu nerveus en een beetje wanhopig. Ethan keek het beestje verrast aan. Woah. De blik waarmee de Pokémon hem echter aankeek vertelde Ethan dat dat niet de enige reden was waarom de Riolu met hem mee wilde. Hij was helemaal alleen. Natuurlijk wilde hij goed gezelschap. ”Maar… Je hebt mijn aura gezien, toch? Ik bedoel—Je weet dat ik ook niet helemaal rozenblaadjes en maneschijn ben, toch?” vroeg Ethan, omdat hij het toch niet kon laten. Blijkbaar had Nurd’s aura er onprettig uit gezien, maar Ethan was zelf ook niet helemaal schoon. ’Maar je aura is goed… Ik kan het niet goed uitleggen, maar ik weet dat je een goed persoon bent, ook al doe je dingen die anderen als slecht beschouwen. Het maakt me toch niet uit,’ antwoordde de Riolu. Ethan fronste. Woah. Oké. Uiteindelijk draaide hij zich weer naar de Riolu toe en brak een brede grijns op zijn gezicht. ”Nou, oké! Ik zal heel eerlijk zijn: Ik zou het geweldig vinden als je in mijn team kwam! Ik denk dat Avis en Sera het ook wel leuk zullen vinden!” zei Ethan opgewekt. Hij kon de grijns om zijn lippen toch niet helemaal bedwingen. Hij graaide in zijn tas, vond al snel een Pokébal en hield deze voor zich uit. Zijn blik gleed van het rood met witte ding naar de Riolu, die toch wat nerveus leek, maar uiteindelijk knikte. Met een enkele druk op de knop opende Ethan de Pokébal en werd Riolu erin opgeslokt. Het ding viel op de grond, waar het heen en weer wiegde. Wilde Riolu zich echt bij Ethan’s team voegen…?

Words: 5164
* Omdat het veel tekst is, heb ik ook een samenvatting in de melding gezet ;www;

De seconden leken voorbij te kruipen terwijl de Pokébal daar lag, langzaam heen en weer aan het wiebelen. Ethan kon het haast niet voorstellen dat de Riolu, die zo zeker was geweest van zijn beslissing, zich toch nog zou bedenken. Maar alles kon en Ethan zou de mogelijkheid zeker niet negeren. Ja, de Riolu zou een ontzettende aanwinst zijn voor zijn team. Alleen al de basis statistieken waren zeer gunstig en zijn kracht om aura’s te zien kon in de toekomst ook heel handig uitpakken. Maar dat was niet alles. Riolu was zelf een aanwinst. Ethan wist zeker dat met een beetje hulp en veel training, de Pokémon een belangrijk en goed functionerend deel zou kunnen worden van zijn team en dat hij goed op Ethan en zijn andere Pokémon in zou kunnen spelen. Sera en Avis konden al zeer goed samenwerken en leken elkaar ook goed te mogen. Sera was dan ook iemand die iedereen wel mocht, behalve als het echte klootzakken waren, en Avis had al aangetoond dat ze de Riolu ook wel wat vond. Anders zou ze namelijk nooit voorgesteld hebben de Pokémon te helpen. De Riolu leek wat schuw en verlegen, maar ja, hij kwam toch uit het wild. Ethan wist zeker dat de Pokémon zich zou kunnen aanpassen, mocht dat echt nodig zijn.

En toen stopte het heen en weer wiegen. Een zachte ‘klik!’ bevestigde dat de Pokémon inderdaad was blijven zitten en dat Ethan hem nu de zijne mocht noemen. Een brede grijns verscheen om zijn lippen terwijl hij naar de Pokébal rijkte, zich hurkte en de Riolu direct weer vrij liet. Hij kon het niet helpen nóg breder te grijnzen toen de Pokémon daar verscheen, uit Ethan’s Pokébal, als nu officieel lid van Ethan’s team. Het beestje keek wat verrast rond, want de eerste keer in een Pokébal gezogen worden wat niet niks. De Pokémon zou er vast even aan moeten wennen, maar dat zou wel goed komen. Ethan was daarvan overtuigd. ”Jaaa!” bracht de jongen uiteindelijk opgewekt uit, omdat hij even niet wist wat hij anders moet zeggen. Toen Riolu zijn enthousiasme zag, verscheen er een brede, dolgelukkige grijns om zijn donkere lipjes en stoof hij op zijn Trainer af. De Riolu omarmde hem stevig, waarop Ethan direct reageerde door zijn armen ook om het beest te slaan. ”Denk maar niet dat alles nu appeltje eitje wordt, hoor! Je zult heel hard moeten werken en trainen!” zei Ethan grappend. Hij leek niet in staat te zijn zijn stem serieus te laten klinken, maar dat maakte hem momenteel ook even niet uit. Hij was gewoon blij. De Riolu giechelde dan ook, waarna hij zich weer bevrijdde uit de omarming en met een zweem van een grijns nog steeds op zijn gezicht naar Ethan keek. ’Ik wil alleen geen Boris genoemd worden,’ vertelde hij hem met een serieus bezorgd gezicht, waarop Ethan het niet kon laten om te lachen. Oh Arceus. ”Dat wil ik ook niet, man. Improvisatie zorgt niet altijd voor de beste namen,” antwoordde Ethan, die in kleermakers zit ging zitten zodat hij wat comfortabeler zat. Nadenkend tikte hij met zijn vinger tegen zijn kin terwijl hij om zich heen keek, op zoek naar iets om hem heen dat hem zou kunnen inspireren. Uiteindelijk keek hij met een beslite blik weer terug naar de Riolu, liet een grijns zijn mondhoeken omhoog krullen en zei: ”Wat dacht je van Lasse? Als naam!” De Riolu leek daar even over na te moeten denken, maar knikte toen opgeheven. Top! ”Mooi zo, Lasse! Oh, ik ben trouwens Ethan,” ging de jongen vrolijk verder, waarna hij de Pokémon kort over zijn koppie aaide. Deze kneep zijn ogen tevreden even dicht, maar toen Ethan’s hand weer van zijn hoofdje verdween, keek hij de jongen weer aan. Desbetreffende trainer keek met een frons naar de Riolu. Zijn ogen gleden van een schaafwond naar enkele krassen die de Pokémon opgelopen had. Nu pas zag hij dat de vacht onder het zand zat en op meerdere plekken verfrommeld en verfraaid was. Oei. ”Hoe voel je je?” vroeg Ethan, die nog steeds fronste. De Riolu keek even naar zijn eigen verwondingen, maar haalde toen zijn schouders op. Hij zou het wel overleven. Het was niet alsof hij niet eens veel ergere verwondingen opgelopen had. ”Ik denk dat we alsnog even naar een Pokémon Center moeten,” sprak Ethan zijn gedachten hard op op, terwijl hij voorzichtig wat zand en aarde uit de zachte vacht klopte. ’Pokémon Center?’ vroeg de Riolu verward. Die had de term natuurlijk nog nooit gehoord. ”Oh, uh, een soort Pokémon ziekenhuis. Daar kunnen ze je opknappen na gevechten of veel trainingen. De artsen en verpleegsters zijn heel vriendelijk en het is gratis, dus dat is altijd fijn,” legde Ethan uit. De Riolu knikte. Ja, daar konden ze dan wel heen. Wat een luxe, eigenlijk. In het wild moest je je wonden likken en hopen dat je geen infecties opliep of weer slechte Pokémon tegen kwam. ”Dan doen we dat! Wil je uit je Pokébal blijven, of denk je dat je liever even weer op kracht wilt komen?” vroeg de jongen, die zichzelf overeind duwde. De Riolu moest daar even over nadenken. Ergens wilde hij wel graag uit zijn Pokébal blijven, maar hij had het gevoel dat hij eigenlijk wel even uit wilde rusten. ’In de Pokébal,’ besloot hij dan ook maar. Dan kon hij daar ook gelijk aan wennen. Ethan knikte enkel en liet de Pokémon terugkeren, waarna hij de Pokébal in zijn zak stak en zich naar een Pokémon Center begaf.

Daar eenmaal aangekomen, liet hij Lasse weer uit zijn Pokébal en vertelde de Pokémon in het kort wat er precies allemaal zou gaan gebeuren. De Pokémon knikte enkel, leek Ethan te vertrouwen en liep met hem mee naar de balie. Daar werd hij opgehaald door een zuster, die beloofde naar de Pokémon te kijken en weer op te lappen. Ethan verwees ze naar de wachtkamer, waar hij met een zucht naartoe slenterde. Er waren nog enkele stoelen vrij, maar in de buurt van een wel heel comfortabel uitziende stoel, zat al iemand. Toch liep Ethan erop af, waarna hij voor de stoel stil bleef staan. ”Heya, is deze bezet?” vroeg hij zachtjes met een vriendelijke stem, terwijl hij naar de stoel wees. Comfy.

[ Dit topic is vanaf nu open!! ]