When life hands you lemons..

Een lach verscheen om North's lippen terwijl hij naar het boek keek die hij gekocht had in Lumiose City. Hij had het gisteren gekocht en het was echt een spannend boek. Dat had hij trouwens geoordeeld door naar de achterkant van het boek te kijken en er nog niet eens in te beginnen, maar oké. Het genre dat hem het meeste aanstond was detective of thriller. Fantasy deed het trouwens ook wel goed. Romance iets minder, maar dat kwam omdat hij zich altijd ergerde aan de dramatische dingen die er gebeurden. Hij was dan ook meer van het lol trappen. Hij had eigenlijk geen idee hoe hij zou reageren als er een drama zou gebeuren. Misschien zou hij juist wel heel behulpzaam zijn, wie weet. Hoofdschuddend stak North het boek weg waarna hij naar Petal keek, welke langs hem wandelde en wat naar de hemel aan het kijken was. De Pokémon verveelde zich zo te zien stierlijk, maar zijn aandacht werd getrokken door iets wat voor hem bevond. North keek op, maar het enige wat hij zag was een roodharig meisje met een Plusle. De Plusle leek niet echt blij te zijn dat ze opgepakt werd en North haalde zijn wenkbrauw op. Voor hij zichzelf kon tegenhouden was hij al naar het meisje gewandeld. 'Ik denk dat het beter is als je die Plusle gewoon op de grond laat staan,' zei hij tegen haar. 'Petal wilde vroeger ook helemaal niet opgepakt worden en deed dan ook zo moeilijk.' Fronsend keek hij naar het meisje en de Plusle. Het beestje werd dicht tegen de trainer gehouden en dat leek het echt niet leuk te vinden. Misschien kwam het daardoor wel dat Petal deze kant opgelopen was. Omdat het hem eraan herinnerde hoe vreselijk hij het vond als hij vroeger opgepakt werd.

OOC: Vind je het erg als ik join? c:

Zowel North als Petal trokken beiden een wenkbrauw op toen de Plusle zich meteen verborg achter Petal. Petal keek even kort over zijn schouder, maar besloot om gewoon te blijven staan. North nam aan dat de Plusle wel een reden zou hebben waarom ze achter Petal kwam staan. Toch had hij niet het gevoel dat deze trainer per se slecht was voor haar Pokémon. Hij had eerder het gevoel dat de Pokémon niet echt wilde luisteren en dat dat een hoop frustraties opriep bij de trainster. Dat gaf haar echter nog niet het recht om zo’n toon tegen hem te slaan en dat ging hij haar laten weten ook. Hij zette zijn handen in zijn zij en wachtte vervolgens tot ze klaar was met praten. ‘Je hebt geduld nodig om een Pokémon op te voeden,’ begon hij lichtelijk verontwaardigd. ‘Ze is jong en ze heeft structuur nodig. Haar zo behandelen is nergens voor nodig. Hoe meer je je frustraties gaat uiten, hoe meer je van dit soort gevallen krijgt. Jullie moeten elkaar beter leren begrijpen en met elkaar op die manier kunnen communiceren. Je kunt niet verwachten dat een Pokémon je meteen begrijpt en naar je luistert. Ze moet vertrouwen in je hebben en je zal daar dus echt geduld mee moeten hebben.’ Een lichte frons verscheen in zijn voorhoofd. Hij had zijn zegje wel gedaan, dus nu was het weer wachten op wat zij ging zeggen.

‘Dan moet je maar zorgen dat je zo snel mogelijk geduld krijgt, want zo gaat het echt niet werken, hoor,’ antwoordde North daar meteen op. Hij wist dat hij misschien iets té direct zijn mening zei en zag aan de kille blik van het meisje dat dat niet ten goede viel, maar wie moest het anders zeggen? De meesten hier in de buurt zouden haar gewoon laten lopen en haar onwetend laten over wat ze fout deed. Zij zouden zoiets hebben van: ik bemoei me met mijn eigen zaken en zij zoekt het maar uit. Dan vond hij zijn eigen aanpak wel beter. Hij zei tenminste waar het op sloeg. Ze moest een andere aanpak gaan aannemen, want anders zou Plusle zeker niet naar haar luisteren. En hij kon het weten, want hij had ook een tijd meegemaakt dat Bulbasaur niet naar hem wilde luisteren. Toen was de Pokémon echter vrij jong geweest en had North hem ook op een andere manier aangepakt. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen ze nog wat zei tegen hem. Jeetje. En dat noemde zichzelf dan een trainer. Dit was echt te onmogelijk voor woorden, maar toch was het waar. Er stond hier iemand voor hem die hém om hulp vroeg. Of nou ja, om tips. Zijn blik gleed bedenkelijk naar de Plusle. Hoe had hij dat ook alweer aangepakt met Petal? ‘Je moet eerst en vooral laten blijken dat je enkel het beste met haar wilt,’ zei hij terwijl hij nog steeds onderzoekend naar de Plusle keek. ‘Een zachte toon helpt wel. Of haar complimenteren als ze iets goed doet en niet steeds opmerken wat ze fout doet. Voor de rest is ze nog vrij jong en speels, dus jij bent niet de enige van wie de Pokémon wel eens wegloopt, hoor.’ Hij keek haar aan. ‘En, zoals ik al zei, moet je heel veel geduld hebben. Héél veel.’

North had geconcentreerd naar het meisje gekeken en had daarom ook de lichtelijke verandering in haar houding opgemerkt. Eerst leek ze nog zo kil tegenover hem, maar nu kreeg ze meer… een verdrietige, sombere houding? Dat kon trouwens ook zo lijken omdat hij zo op haar lette en misschien dacht dat hij een verandering opmerkte, maar dat dit niet zo leek te zijn. Ze leek in eerste instantie diep in gedachten verzonken, maar gaf nu pas antwoord op hem. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij naar het meisje keek, welke nu op haar knieën was gezakt. Hij gaf een kort knikje. ‘Dat kan ik begrijpen,’ sprak hij op het laatste dat ze gezegd had. Zijn blik gleed naar de Plusle. Deze kwam langzaamaan achter Petal’s rug tevoorschijn. De Ivysaur stak zijn roede uit en gaf de Plusle teder een duwtje tegen haar rug, waarna hij haar een bemoedigend knikje gaf. North was blij dat de Pokémon begreep waar het om ging en dat hij zowel de Plusle als het meisje wilde helpen. Hij begreep het meisje nu ook weer iets beter, ook al was dat geen reden om zo tegen de Plusle te doen natuurlijk. ‘Het komt wel goed,’ zei hij bemoedigend tegen haar. ‘Jij en je Plusle hebben gewoon wat tijd nodig, maar jullie zullen echt wel naar elkaar toegroeien, hoor.’ Hij was een eerlijke jongen en gaf dan ook zijn oprechte mening. Hij keek naar het meisje toen hij zich besefte dat hij zich geeneens had voorgesteld. ‘Mijn naam is trouwens North,’ liet hij er achter volgen, waarna hij kort naar haar glimlachte en vervolgens wachtte op wat ze zou gaan zeggen.

De bemoediging van de Ivysaur liet haar zacht glimlachten en beet op haar onderlip kijkend hoe de Plusle langzaam naar haar toe stapte. "Kom maar Plusle.. tis oke.." Fluisterde ze zachtjes voor ze opkeek naar de jongen. North. Ongebruikelijke naam maar goed het was niet alsof hij de eerste was met een ongebruikelijke naam in dit gebied. Zodra de plusle zachtjes haar hoofdje tegen Rave's hand duwde glimlachte ze zachtjes en sloot haar ogen. Ze aaie de kleine pokemon over haar kopje voor ze opnieuw naar de jongen draaide en glimlachte. "Ravenna." Ze stelde zich een beetje terughoudend voor en kwam overeind. "Zeg maar Rave." Mompelde ze en glimlachte. "En ik hoop maar dat we naar elkaartoe groeien.. ZE is het laatste wat ik heb van mijn vader.."

North was vrij opgelucht dat het meisje tenminste even kon glimlachen naar hem en naar Petal. Dat leek toch te tonen dat ze hem gelijk gaf en dat ze erover nagedacht had. Anders zou ze waarschijnlijk nog steeds zo kortaf reageren. Maar ja, dan zou Plusle ook helemaal anders hebben gereageerd. North zag tot zijn voldoening dat Plusle besloot om toch naar haar trainer te gaan en knikte goedkeurend toen hij zag hoe de trainster daarop reageerde. Hij wist wel dat ze het in zich had. Iedere trainer had het in zich om een goede trainer te worden zolang hij of zij zijn of haar best maar deed. ‘Aangenaam kennismaking, Rave,’ sprak hij. Hij besloot om gewoon haar bijnaam te gebruiken. Zijn bijnaam had hij eigenlijk al gezegd, want officieel gezien heette hij Northern. Maar hij kortte dat altijd af omdat niemand hem echt zou aanspreken met die naam. North was zoveel beter dan Northern. Hij keek verbaasd op toen ze haar volgende woorden sprak. Was haar vader soms overleden? Zat hij soms in de gevangenis? Tegenwoordig keek hij nergens meer van op. Hij had vrij geluk gehad met zijn jeugd, want deze was rustig verlopen. Maar hij kende wel een paar vrienden in Kanto wiens ouders gescheiden waren of wiens vader of moeder overleden was. ‘Ik ben er vrij zeker van dat jullie naar elkaar zullen groeien,’ sprak North bemoedigend en hij glimlachte naar Rave. Zoals ze nu tegen elkaar deden, leek het net alsof ze elkaar al helemaal vertrouwden. En dan had hij het over Rave en de Plusle, niet Rave en hemzelf. Maar wie weet, misschien kon er wel een mooie vriendschap bloeien tussen hun. Tijd zou leren. ‘Wat is er gebeurd met je vader?’ vroeg North terwijl zijn stem zachter werd. ‘Omdat je zei dat Plusle het laatste was wat je van hem had,’ lichtte hij kort toe. Ze hoefde het niet te vertellen als ze het niet wilde, maar ze mocht het wel. Hij kon een luisterend oor bieden als dat nodig was, maar de wond helen zou hij nooit kunnen. Als er al een wond was tenminste.