Be careful making wishes in the dark

“Hè, banoodles.” Fronsend sloeg Maggie met haar nog zwakjes schijnende zaklamp tegen haar hand aan, in de hoop dat hij weer wat feller zou gaan branden als ze maar hard genoeg mepte. Van alle dingen die ze had overwogen voordat ze van huis had vertrokken, had ze waarschijnlijk nog wel het minst nagedacht over wat ze zou doen wanneer het donker zou worden. Nee, sterker nog, ze had er totaal niet over nagedacht. Nacht had iets geleken dat er gewoon niet was, een gevaar dat niet bestond. Toch begon het nu wel degelijk steeds donkerder te worden, wat betekende dat ook haar zicht steeds minder zou worden. Minder dan het nu toch al was. Ze liep naar de zijkant van het zandpad, waar ze haar achterwerk neer plantte op het zachte gras. Het was voor haar al een hele verrassing geweest dat ze een zaklamp had weten te vinden in haar tas. De verrassing was nog groter geweest toen bleek dat hij bijna leeg was. Natuurlijk was ze niet eens zo slim geweest om een extra paar batterijen in haar tas te doen, want ja, waar had je batterijen voor nodig als je op reis ging? Ze vervloekte haarzelf in stilte, wensend dat ze iets beter had nagedacht voordat ze de deur achter haar dicht had gedaan. Het ergste was waarschijnlijk nog wel dat ze er vrijwel zeker van was dat later nog zou blijken dat ze nog veel méér dingen vergeten was. Nu ze er over nadacht, ze had vrijwel niets mee genomen voor wanneer ze zou gaan slapen. Geen tent, geen slaapzak, niets. Het was dan ook maar goed dat het tot nu toe droog was gebleven, ze moest er niet aan denken wat ze zou hebben gedaan als ze in een of andere regenplas had moeten liggen.

“Wel, dit is op zijn minst… teleurstellend,” mompelde Maggie die een pakje lucifers in de lucht hield. Lucifers en een zaklamp die op sterven lag. Meer bronnen van licht had ze niet. Ze zou een of andere boom in de fik kunnen steken, dat zou haar vast wel warm houden, maar ze was er vrij zeker van dat het niet bepaald gewaardeerd zou worden als ze dat deed. “Hoe ver is het naar de volgende stad, denk je?” vroeg ze aan haar Goomy, die al die tijd als een zwijgend hoopje gelei op de grond had gezeten. “Ja, je hebt gelijk. Het is vast te ver om te kunnen bereiken voordat het helemaal donker is.” Maggie slaakte een zucht. Ze was nooit erg goed geweest in het uitplannen van dingen. Meestal deed ze gewoon maar wat, hoopte dat het goed kwam, en dan kwam alles met een klein beetje geluk wel goed. Deze keer zou ze alleen wel wat meer nodig hebben dan een klein beetje geluk. “Je geeft zeker niet stiekem licht in het donker, of wel?” vroeg Maggie, haar Pokémon vragend aankijkend. Zorro knipperde twee keer met zijn ogen. Maggie glimlachte zachtjes. “Nee, natuurlijk doe je dat niet,” zei ze met een vertrokken gezicht. Nee, dan had ze dat wel al geweten. Wel… wat nu? Als ze iemand anders was dan haarzelf, wat zou ze dan gedaan hebben? Doorlopen? Kijken of ze terug zou kunnen gaan? Beide opties waren al even onwaarschijnlijk. Uhm… Okay. Misschien een plek zoeken waar ze de nacht door zou kunnen brengen? Het zou nog een hele opgave worden als ze een veilige slaapplek zou willen zoeken met dit licht.

Maggie propte de zaklamp terug in haar rugzak, ritste deze dicht en stopte het pakje lucifers voor het geval dat in haar broekzak. Je wist maar nooit; als er een Spinarak in haar gezicht viel, dan kon ze zich in ieder geval afweren met vuur. Dat was in ieder geval wat ze haarzelf wijsmaakte, de kans was groter dat ze luid zou gillen tot hij uit zichzelf van haar af ging. Een zelfverdedigingsmechanisme waar ze vaker gebruik van maakte dan haar lief was. Ook eerder vandaag, toen een Caterpie haar aan had geraakt. Alleen de gedachte al zorgde er voor dat er een rilling over haar rug heen liep. Ze had nooit iets met insect Pokémon gehad. Veel te slijmerig. Dat ze er niet allergisch voor was, was maar een bijzaak. Dat Zorro waarschijnlijk nog veel slijmeriger was dan een Caterpie ooit zou kunnen zijn, dat was al helemaal een bijzaak. Zorro was anders. Hij had toestemming om haar aan te raken. Bovendien was hij meestal niet een of andere creeper die haar van achteren besprong. Dat was niet eens nodig. Meestal plakte hij al ergens aan haar vast. Over Zorro gesproken, misschien was het verstandig als ze hem voor nu niet meer op de grond liet glibberen. Ze zou hem dan alleen maar kwijt raken. “Zorro, kom eens hier,” fluisterde ze, bang dat ze de aandacht van wilde Pokémon zou trekken als ze te luid praatte. Ze stak haar armen uit naar haar Pokémon, zodat deze niet al te hoog naar haar toe zou hoeven springen. Als de blob die hij was lanceerde Zorro zich van de grond af, recht in Maggie’s armen, waar zijn lichaam een paar tellen lang op en neer bleef veren voordat het eindelijk stopte met bewegen.

Met elke stap die ze nam leek het donkerder te worden. “Gewoon rustig blijven,” fluisterde ze. “Zolang ik op het pad blijf, kan mij niets gebeuren.” Ze lachte zenuwachtig. Dat hoopte ze in ieder geval. Het was niet alsof er een of andere magische barrière om het pad heen zat die er voor zorgde dat er geen wilde Pokémon op zouden kunnen komen. “Jij beschermt me, toch?” vroeg ze aan haar Pokémon. Ze keek omlaag naar haar Goomy, maar het was inmiddels te donker om iets af te kunnen lezen van Zorro’s gezicht. Wie hield ze eigenlijk voor de gek. Het was zelfs overdag onmogelijk om er echt iets van af te kunnen lezen. Net toen ze dacht dat het niet veel erger kon worden, was er een vaag licht zichtbaar in de verte. Licht! Halleluja! Misschien was het een huis? Een plek waar ze de nacht zou kunnen spenderen? Wat dan ook. Licht was licht. Met nieuwe moed versnelde ze haar pas. Ze kon ergens met een gerust hart slapen! Ze hoefde zich geen zorgen te maken! Ze..! Ze..! Ze moest niezen. En niet een beetje ook. Er waren haren. Verdorie. Maar… Er was licht. En dat was wat telde, toch? Meerdere silhouetten waren inmiddels zichtbaar bij de lichtbron. In tegenstelling tot wat ze had gedacht, was het niet een huis geweest. Maar… het kon nooit erger zijn dan in het donker moeten blijven. Ze haalde haar neus luid op, waarna ze met een twijfelende ‘uhhhh’ haar aanwezigheid aankondigde. “Excuseer mij, maar… maar… is er misschien nog wat ruimte over bij het vuur?” vroeg ze, kijkend naar de rug van de persoon die bij het vuur zat. Haar blik viel op de Fennekin, waarna haar ogen vrijwel direct begonnen te tranen. Wel, misschien kreeg ze wat extra medelijden als de persoon dacht dat ze huilde. “Ik bedoel, het is donker, en.. nou ja, je weet wel...”

Dat was… Dat was…! Als aan de grond genageld bleef Maggie staan. De witte bos haren en heldere grijsblauwe ogen, de nette kledingstijl die ze zelf nooit zou kunnen evenaren… Zelfs in dit licht was ze er vrijwel zeker van dat de persoon niemand anders zou kunnen zijn dan haar. “Natuurlijk! Kom er bij.” Het duurde even voordat Maggie door had dat haar vraag was beantwoord. Ze… ze mocht? Ze mocht er echt bij komen zitten? Haar blik ging schichtig naar de andere kant van het vuur, waar het harige mormel zich nog steeds bevond. Wel… Als hij daar bleef… Misschien dat ze dan niet al te veel last zou hebben van haar allergie? Ze hoopte het in ieder geval. Behoedzaam schuifelde ze naar de vrij gemaakte plek toe, waar ze haar achterwerk ferm op de grond neer plaatste. Maggie wilde haar Goomy naast haar op de grond neer zetten, maar bedacht zich op het laatste moment. Het was op het moment fijner om iets in haar hand te kunnen hebben. Ze hoopte alleen maar dat ze niet te hard zou knijpen. Haar tas zette ze wel op de grond neer; het zou er waarschijnlijk belachelijk uit zien als ze die op haar rug zou blijven dragen. “Je hebt niet heel toevallig een tweepersoons tent bij je, neem ik aan? Of twee eenpersoons tenten, weet ik veel wat fijner is… hmm.” Geschrokken keek Maggie op. Een tent? Delen? Wah! Alleen zijn met iemand met een status als haar was op het moment al voldoende om er voor te zorgen dat ze in een nerveus wrak veranderde, laat staan een tent delen. Het was dan ook maar goed dat ze geen tent mee had genomen.

Maggie schudde met haar hoofd. “Nee, sorry. Ik… ik was vergeten dat het misschien handig had kunnen zijn om slaapspullen mee te nemen. Een tent zit er echt niet in,” antwoordde ze met een verrassend vaste stem. Maggie plaatste haar handen op haar wangen. Warm. Heet misschien zelfs. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen in een poging haarzelf wijs te maken dat ze geen enkele reden had om nerveus te zijn. Sara Sweets, ook wel een van de zogenaamde ‘populaire’ mensen. Tenminste, dat was waar zij  haar voor aan had gezien toen ze nog op school hadden gezeten. Gewoon een van die mensen die geen problemen schenen te hebben met het maken van nieuwe vrienden. Een van die mensen die zij had willen zijn, maar die ze nooit was geweest. Niet dat ze het erg vond, integendeel! Ze had haar eigen vrienden. Goede vrienden zelfs. Maar alsnog, het idee dat ze sprak met iemand die op haar school te vergelijken was geweest met een beroemdheid… Het voelde onwerkelijk. Maar hier was ze niet echt een beroemdheid, of wel? Op het moment waren ze gelijk, of iets dergelijks. Allebei tentloos. Allebei, uh… zittend rond een vuurtje om wat voor reden dan ook. Maggie haalde nogmaals diep adem. Daar. Ze leek al wat gekalmeerd te zijn. Zorro hoefde niet meer bang te zijn dat ze hem fijn zou knijpen. Misschien was hij daar in de eerste instantie niet eens bang voor geweest. Misschien zou hij wel weg zijn geschoten, net als een ballon.  

Een luid, rommelend en sissend geluid kwam voort vanuit haar onderbuik. Met een vertrokken gezicht legde ze haar hand op haar maag. Eten. Dat was waar ook. Ze had nog geen avond eten gehad, of wel? Ze trok haar tas naar haar toe en keek er twijfelend in. Ze had eerder die dag wat boterhammen gesmeerd en wist vrijwel zeker dat er zeker nog een paar in zouden moeten zitten. Zou het verstandig zijn om nog wat te eten? Over eten gesproken, had ze Zorro eigenlijk wèl eten gegeven? Of zat hij nu honger te lijden zonder dat ze het door had? Hij had tenslotte zowat de hele dag nog nauwelijks geluid gemaakt. Ze grabbelde in haar tas, waar ze een zilverkleurig blik uit tevoorschijn haalde. “Wil je wat eten, Zorro?” vroeg ze, zachtjes rammelend met het blik. Vragend keek ze naar de Goomy, die ze nog steeds stevig tegen haar borst aan had geklemd. Zorro opende zijn mond wijd, wat Maggie opvatte als een ‘ja’. Met enige moeite trok ze de deksel er van af, waarna ze de brokken langzaam in de mond van haar Pokémon liet vallen. Een aantal brokken later sloot de Goomy zijn mond en kauwde smakelijk op het voedsel. Maggie glimlachte tevreden. Zo’n slechte trainer was ze dus ook weer niet. Ze keek naar Sara, die zo te zien bezig was met zoeken van iets in haar tas. “Oh!” bracht Maggie plotseling uit. “Je Pokémon. Fennekin. Wil hij misschien ook wat? Ik weet niet of hij het lust, of… of dat je misschien meer Pokémon hebt, maar…” vroeg Maggie twijfelend. Ze stak het blik uit naar het witharige meisje, zodat deze de inhoud zou kunnen zien. Maggie zelf keek de andere kant op, bang dat de wereld misschien zou ontploffen als ze Sara aan zou kijken.

Het had even geduurd, maar een doos was nu tevoorschijn gekomen uit Sara’s tas. Terwijl Maggie zich in eerste instantie had voorgenomen om te doen alsof ze niet geïnteresseerd was in het doosje, aangezien het net zo goed iets privés kon zijn zoals bijvoorbeeld een doos maandverband, of misschien een doos heerlijke crackers die ze liever voor haarzelf wilde houden, maar het duurde niet erg lang voordat haar nieuwsgierigheid de overhand kreeg. “Uhm, wat heb je daar?” vroeg Maggie, haar nek uitstrekkend in de hoop te kunnen zien of er misschien iets op de doos stond. Was het onbeschoft als ze dat deed? Waarschijnlijk wel. Ze leunde weer achterover. Tranen van de jeuk welden op in haar ogen, waarna ze een ietwat geïrriteerde blik op de Fennekin wierp. Nee, ze was vastbesloten om niets over de Pokémon te zeggen, of om over wat anders dan ook te klagen. Ze moest blij zijn dat ze er al bij had mogen komen zitten. Ondanks dat ze geen deken had, wist ze zeker dat het waarschijnlijk nog veel minder comfortabel zou zijn geweest als ze zonder vuur had moeten slapen. Dat was, als ze tenminste zou hebben geslapen. Waarschijnlijk zou ze te bang zijn geweest om ook maar een oog dicht te hebben gedaan.

Het was een hele opluchting dat ze haar arm niet al te lang uitgestoken had hoeven houden, want hij begon al verrassend snel lam te worden. Terwijl het voer toch echt niet zo zwaar zou moeten zijn, voelde het alsof er op zijn minst een flinke Geodude aan haar hand hing. “Dank je,” bedankte Sara haar, gevolgd door het gerammel van het voer dat uit het blik werd gehaald.  Maggie glimlachte, blij dat ze tenminste nog iets toe had kunnen voegen, ondanks dat ze geen tent had. “Cin, ik heb iets voor je!” Maggie’s blik schoot naar de Fennekin, die blijkbaar al in slaap was gevallen. Ze had het waarschijnlijk zieliger gevonden dat hij wakker was gemaakt als hij geen haar had gehad. Ho. Wacht. De Fennekin was opgestaan. Dat was niet de bedoeling. Hij moest aan de andere kant van het vuur blijven. Weg bij haar. Maggie haalde diep adem en trok de kol van haar trui tot zo hoog mogelijk op, bij wijze van een filter om de haren uit haar luchtwegen te houden. Hè, bah. Waarschijnlijk zouden er dan straks ook nog allemaal haren op haar trui zitten. Dat had je altijd met die harige dingen. Je hoefde ze niet eens aan te raken, of je zat al onder. Alhoewel, het zou ook behoorlijk vies zijn als Zorro ook af gaf. Gewoon een of ander slijmspoor achter liet. Nee, dan zou ze hem niet zomaar oppakken, laat staan dat ze hem tegen haar shirt aan zou drukken. Zelfs Zorro zou dan geen uitzondering meer zijn als het om het durven aanraken van slijmerige dingen ging. Ze zou hem dan nog niet eens met een stok durven porren.

“Ik geloof dat hij het niet lust,” hoorde ze Sara plots zeggen. “Huh?” reageerde Maggie die te druk bezig was geweest met haar eigen gedachten om te letten op waar de haarbal mee bezig was geweest. Oh, het voer. Ze snoof zachtjes, een vuile blik werpend op de Fennekin. Ondankbaar vloerkleed. Ze wachtte tot de Pokémon weer terug op zijn plek was, om toen eindelijk haar kol weer omlaag te rollen. Ze nieste tweemaal. Bleh. Ze veegde haar neus af met de rug van haar hand, om daarna schichtig opzij te kijken, hopend dat haar vieze gewoonte niet was gezien. Het leek van niet. Misschien had ze een doos met tissues mee moeten nemen voor haar druipneuzen, of in het geval ze plotseling besloot in tranen uit te barsten omdat ze zich realiseerde hoeveel dingen ze wel niet was vergeten om van huis mee te nemen. Ze kon natuurlijk gewoon ook gaan voor een zakdoek. Die opties waren veel praktischer en schoner dan het aan haar hand af te moeten vegen. Nou ja, schoner, uiteindelijk zou ze wel rondlopen met een tas vol gebruikte tissues of een vieze, vol gesnotterde zakdoek. Ze betwijfelde of dat uiteindelijk ook echt veel schoner zou zijn. Haar hand zou in ieder geval wel schoner zijn. Een klein beetje. Een tas vol tissues zou waarschijnlijk wel eerder worden geaccepteerd dan iemand die zijn neus niet fatsoenlijk afveegde. Ze zou natuurlijk ook nog net één stapje verder kunnen gaan door medicijnen te gebruiken. Iets tegen al het niezen en snotteren. Maar dat… dat voelde gewoon verkeerd. Een zakdoek, dat was waar ze voor zou gaan.

“Zeg eens, hou je van cupcakes?” vroeg Sara plotseling. Maggie knippede een aantal keer met haar ogen, zich afvragend of ze het misschien verkeerd had verstaan. “Pardon?” vroeg ze. Was haar nou echt gevraagd of ze van… van cupcakes hield? Ze kon zich nog vaagjes van school herinneren dat er iets was geweest met Sara en zoete dingen. Maar om nú te vragen of ze van cupcakes hield? Er was een tijd en een plaats voor alles, maar dat was in ieder geval niet nu. “Als je bedoeld of ik ze lekker vind, dan... Ja, denk ik? Zijn er eigenlijk mensen die niet van cupcakes houden?” vroeg Maggie verward. Sara was inmiddels weer begonnen met het rommelen in haar tas, wat haar een behoorlijk onheilspellend gevoel gaf. Had ze soms een zak met cupcakes in haar tas opgeborgen? Oooh, dat ging er bij haar eerlijk gezegd wel in. Al helemaal als het zelfgemaakte waren. Zelfgemaakte cupcakes van… Ohhh! Dan wilde ze het al helemaal hebben! Onbewust was een hebberige glimlach op haar gezicht verschenen. Het water liep haar al in de mond. Cupcakes in plaats van brood? Dat wilde ze iedere dag wel. Dat was, tenzij het niet meer was geweest dan een gewone vraag. Je weet wel, net zoiets als ‘lekker weertje hè?’. Misschien was dit voor haar wel gewoon een standaard vraag. Een vraag die ze aan iedereen stelde om er achter hun persoonlijkheid te komen, of iets dergelijks. Zou ze de vraag dan wel goed hebben beantwoord? Of… zou ze hem misschien zelfs fout hebben beantwoord? Was dat mogelijk?

Huh. Okay, er konden misschien inderdaad mensen zijn die niet van cupcakes hielden. Punt gemaakt. De vraag was dus niet meer geweest dan een vraag. Het was eigenlijk net zoals bij mensen. Je kon niet iedereen aardig vinden. Er was altijd wel iemand waar je niet mee overweg kon. Dat was gewoon realistisch. So, yeah, het was niet meer dan logisch dat dat eigenlijk voor alles gold. Met eten al helemaal. Zelf was ze niet zo’n fan van bloemkool, maar… Oh, wacht. Dat was nu niet bepaald relevant. Ze hadden het over cupcakes, niet bloemkool. Ze hadden het al helemaal niet over een combinatie van de twee, dat zou ronduit goor zijn. Sara had verschillende dingen uit haar tas tevoorschijn gehaald, maar Maggie kon er nog niet uit opmaken wat ze van plan was. Wilde ze soms soep maken of iets? Cupcake soep? Of wat? Was daar wel soep van te maken? Nou ja, met een klein beetje improvisatie was natuurlijk overal soep van te maken, maar- Een geluidloze ‘o’ kwam uit haar mond. Ze gingen geen soep maken. Natuurlijk niet, wie maakte er nou soep met een garde? De vraag had wel een betekenis gehad, nou ja, betekenis, het was eerder een indirecte vraag geweest. Of ze cupcakes wilde. Verse cupcakes. Van Sara.

Met ingehouden adem keek Maggie toe hoe Sara een of ander vreemd zakje met poeder, waarschijnlijk zat er iets van cupcake mix in, maar je wist maar nooit, het kon net zo goed een of ander laxeermiddel zijn, samen met wat water in een grote mix kom deed. “Dat lijkt me genoeg,” sprak Sara. Wacht. Maggie ademde weer uit, het gepraat had haar wakker gemaakt uit haar admiratie. Cupcakes maken in de openlucht. Je weet wel, op een plek waar je geen oven had. Alleen maar een vuurtje. Was dit een slim idee? Ze betwijfelde het, maar durfde er niets over te zeggen. Haar zorgen verdwenen dan ook als sneeuw voor de zon, of eigenlijk voor het vuur, toen Sara haar vroeg of ze mee wilde helpen met het verdelen. “Oh! Tuurlijk!” antwoordde ze geschrokken. Ze had nog nooit echt cupcakes gemaakt. Nou ja, niet zonder haar ouders. Haar enige taak was eigenlijk het uitlikken van de beslag kom geweest, een taak die ze maar al te graag op haar op nam. Ze betwijfelde echter of ze daar deze keer weer de eer voor zou krijgen. Niet voor de hele kom in ieder geval. Misschien de halve. Oohh, daar zou ze op hopen.

Maggie pakte het doosje waar de mix uit was gehaald en wist er nog een stuk of zes vormpjes uit te halen. Dat was hoe het hoorde, toch? In papiertjes? Oh, en de bakvorm natuurlijk. Daar moesten ze in worden gedaan. Zo veel wist ze nog net als het op cupcakes aan kwam. “En dan uh… met de garde er in doen? Of wat? Gewoon er in schenken?” vroeg Maggie twijfelend. Ze stak haar hand uit om de garde aan te pakken. Maggie nieste luid, maar wist er met enig gemak voor te zorgen om haar hand stil te houden en, wat eigenlijk nog belangrijker was, om niet in de mix te niezen. Snot-cupcakes wilde ze nog veel minder dan cupcakes met bloemkool smaak. Ze begon de cupcakes in de bakjes te doen waarbij ze het zelfs voor elkaar kreeg om een goed drie vierde deel van de mix in de vormpjes te schenken. Bewust van haar geknoei was ze niet bepaald, in haar ogen waren het namelijk nu al de meest perfecte cupcakes die ze ooit had gemaakt. “Nu… moeten ze denk ik warm worden gemaakt?” vroeg Maggie. “Of mist er nog iets? Versiering ofzo?” voegde ze er aan toe, alhoewel ze betwijfelde of Sara een gigantische doos vol met verschillende cupcake versier dingen bij zich had. Alhoewel, ze had al deze spullen ook al bij zich gehad. Gewoon heel toevallig. Je wist dus maar nooit.

Zelfs zonder warm te zijn gemaakt roken de cupcakes al overheerlijk. Het liefst zou ze haar hand in de kom stoppen en het beslag er direct uit graaien. Maar ja, mensen die netjes opgevoed waren deden dat niet. Niet totdat ze er toestemming voor hadden gekregen, in ieder geval. “Wil jij nog wat van het beslag? Anders geef ik het aan Cinnamon.” Maggie’s mond vormde zich tot een verbaasde ‘oh’. Het beslag! Sara vroeg haar of ze het beslag wilde! Maggie knikte gretig. Dat was precies de toestemming waar ze op had zitten wachten. “Ja, graag!” antwoordde ze, half omdat ze het beslag bijna hoorde gillen dat het door haar opgegeten wilde worden, half omdat ze het de haarbal simpelweg niet gunde. Ze had hem al eten aangeboden— meer verdiende dat ondankbare mormel niet. Ze was eerlijk gezegd behoorlijk tevreden over hoe de cupcakes er uit zagen. Alhoewel ze er waarschijnlijk nog veel mooier uit zouden zien nadat ze werkelijk zouden zijn opgewarmd, want ja, het leken nu ergens wel op poep klodders. Nette poep klodders, dat wel. Het klonk ergens dan ook wel logisch dat het niet de bedoeling was om de versiersels er nu al op te doen. Als het bijvoorbeeld iets met chocola was geweest, dan zou het vast en zeker zijn gesmolten tijdens het bakken. Wow. Nooit had ze gedacht dat er zoveel logica zou zitten achter het bakken van cupcakes. Nee, eerlijk waar. Ze had het zelf waarschijnlijk fout gedaan, het lezen van instructies was namelijk niet een van haar sterkere punten. Het schoonmaken van een beslag kom echter wel.

Terwijl Maggie zich voorzichtiger dan normaal te goed deed aan de beslag kom, ze wilde namelijk niet dat haar hele gezicht en kleding onder het eten kwamen te zitten, al helemaal niet in het bijzijn van iemand zoals zij, scheen Sara opzoek te zijn gegaan naar iets waar ze de bakvorm op zouden kunnen zetten. Ze hadden tenslotte nog steeds geen oven binnen handbereik en de kwaliteit van de cupcakes zou er niet bepaald op vooruit gaan als ze de tray gewoon in het vuur neer zouten zetten. Zwart was misschien een mooie kleur, net als haar haren, maar het was geen smakelijke kleur als het om eten ging, tenzij je het over bramen had. Die waren zwart. Zwart en lekker. Niet dat ze er vooruit op zouden gaan als je ze in het vuur zou gooien om te laten verbranden. Oh, rats. De kom was leeg. Ze zette hem neer op de grond, haarzelf nog net inhouden om luidkeels ‘op!’ te roepen. Dat was zo ordinair. Dan leek het er op dat ze er trots op was dat ze goed was in het leeglikken van beslagkommen. Tenminste, het was de bedoeling geweest dat ze de hele kom leeg zou maken, toch? Leeg likken misschien niet, maar… behalve dat er wat spuug in zit was hij nu wel zo ongeveer schoon.

Sara bleek een steen te hebben gevonden om de bakvorm op neer te zetten. Een mooie, platte steen. Fijn. Dan had ze ook nog iets moois om naar te kijken terwijl ze luisterde naar het geluid van haar eigen rommelende maag. “Het is best lang geleden dat ik jou voor het laatst sprak. Hoe gaat het er nu mee? Al lang op reis?” vroeg Sara die haar best scheen te doen om een gesprek op te starten. “Huh? Ik?” vroeg Maggie, die verbaasd om zich heen keek alsof ze verwachtte dat het witharige meisje het tegen iemand anders had. Natuurlijk had ze dat niet. Zij waren de enige twee mensen aanwezig. Maggie haalde nonchalant haar schouders op. “Eerlijk gezegd ben ik vanochtend vertrokken... wat dus ook verklaart waarom ik maar half ben voorbereid,” antwoordde ze met een twijfelende glimlach. “Het is niet echt interessant. Gewoon het gebruikelijke verhaal. De wereld willen zien. Nou ja, de regio, in ieder geval. Ik zou in ieder geval graag naar Geosenge Town gaan. Je weet wel, voor de stenen? De geschiedenis schijnt ook interessant te zijn, en ik… Nou ja, het boeit niet echt,” zei Maggie, even met haar hoofd schuddend omdat het in haar op kwam dat Sara zich misschien niet zo erg interesseerde in oude stenen. In goede cupcakes zaten tenslotte geen stenen tenzij je iemands gebit wilde ruïneren. “En… en jij dan?” vroeg Maggie twijfelend. “Hoe zit het met jou?”