[HF] Brother Love

Met een glimlach op haar gezicht wandelde ze naar buiten toe, het zonnetje scheen ondanks dat ze toch al ver in het herfst seizoen waren, het maakte haar niet zo veel uit. Ze was de laatste paar dagen genoeg opgevrolijkt om niet met een chagrijnig gezicht rond te hoeven lopen. Het was zelfs in zo verre verbeterd dat ze niet meer op of om keek van de starende blikken naar de littekens op haar armen, die ze sowieso vandaag gewoon liet zien. Ze had een wit blousje aan met korte mouwen en franje aan de kraag, waaronder ze een licht blauwe jeans droeg en haar haar zat opgestoken in een paardenstaart, die vast geschrikt zat met een witte strik. Vrolijk keek ze om zich heen, terwijl het zonnetje haar blote armen verwarmde. Door de littekens op haar armen was het weefsel verdikt geraakt, waardoor het langer duurde tot dat ze iets voelde, maar gelukkig was dit niet het geval met de zon. Haar zenuwen werkte immers nog gewoon. Vivienne zwaaide naar een paar mensen op een terrasje, die vrolijk naar haar toe zwaaide. Ze begon te huppelen en neuriede zachtjes een liedje, terwijl ze met gesloten ogen over het plein heen ging.
”Oef” mompelde ze, terwijl ze tegen iemand aan wandelde en terug stuiterde. Nog geen tel daarna hoorde ze een bulderende lach en ze hief haar hand boven d’r ogen zodat ze kon kijken tegen wie ze aan was gelopen. Voor haar stond een man, eind veertig?, met een kaal hoofd, dikke snor en een nogal … overduidelijke bierbuik. Dat zou waarschijnlijk ook wel de reden zijn waarom ze terug geduwd werd, al had ze gelukkig wel d’r evenwicht weten te bewaren. Anders was deze situatie waarschijnlijk alleen nog maar gênanter geworden. Ze wankelde eventjes, maar stond al snel weer recht, waarna ze de man verontschuldigend aankeek. “Gaat het een beetje, meisje?” werd aan haar gevraagd en ze knikte voorzichtig. ”Het gaat wel weer, meneer. Heeft u zich bezeerd?” De man bulderde van het lachen, waardoor zijn buik zo ongeveer mee begon te bewegen. ”Nee hoor lief kind, alles goed, maak je geen zorgen. Deze pens heeft me wel van wat meer weerhouden,” vertelde hij vrolijk, terwijl hij met vlakke handen op zijn buik sloeg. ”Dat geloof ik graag,” mompelde Vivienne, zonder dat de man haar kon horen, ze wilde geen problemen veroorzaken immers. “En waar gaat de reis naar toe?” werd haar toen opeens gevraagd en ze keek de man eventjes vreemd aan. “Ik nam tenminste aan dat je een trainer was en op doorreis was.” De man keek haar aan, terwijl er iets van nieuwsgierigheid glinsterde in zijn kleine blauwe oogjes. Vivienne schudde haar hoofd en glimlachte voorzichtig. ”Oh nee, ik ben een coördinator. Maar ik ben nog niet van plan om weg te gaan, tenminste niet voor vanavond,” legde ze kalmpjes uit, terwijl ze een hand in haar nek legde. Een gebaar wat bijna automatisme was geworden de laatste tijd en iets waarvan ze geen idee had waarom ze het eigenlijk deed. Ze vroeg zich af waarom ze eigenlijk nog bij de man stond. Hij rook sterk naar wijn en zijn neus begon een tikkeltje rood te worden. Sowieso dat hij veel te veel gedronken had, zelfs voor dit vroege tijdstip en nu ze het zich zo bedacht kon ze misschien maar beter weg gaan. Het meisje zetten een stapje achteruit, terwijl de dikke meneer zich weer omdraaide naar een groepje mensen waar hij waarschijnlijk eerder ook al mee had staan praten. Gelukkig. Wegwezen hier!

Na een flink aantal meter te hebben gerend, zonder echt om te kijken naar het gezelschap waar ze net nog mee had moeten staan praten, bleef ze eindelijk stil staan. Haar ademhaling ging zwaar en onregelmatig, terwijl ze met haar handen op d’r knieën leunde om terug op adem te komen. Ze moest binnenkort echt eens wat aan d’r conditie gaan doen, want sinds ze hier in Kalos was had ze eigenlijk niets meer aan sport gedaan buiten het lopen van de ene naar de andere stad. Ze besloot om de volgende keer als ze in een stad was waar zwemgelegenheid was, om een paar dagen rust te nemen en haar oude zwemsport weer op te pakken. Haar blauwe ogen vielen op de littekens op haar armen en ze zuchtte, daar moest ze dan maar doorheen bijten, want anders zou er helemaal niets meer van komen. Voorzichtig kwam ze overeind, terwijl haar hart nog steeds in d’r keel klopte en ze keek om zich heen. Zo te zien was ze op het Halloween Festival beland. Voorzichtig sloeg ze zichzelf tegen d’r hoofd aan, ze was dat festival helemaal vergeten. Sinds ze vanmorgen was opgestaan was ze zo blij geweest met het lekkere weer dat ze was vergeten dat ze de dag daarvoor in Santalune City was aangekomen en een Misdreavus had gevangen in het spookhuis. Snel graaide ze tussen haar pokéballs en greep diegene die op de plek van Prince hing nu. Ze gooide de pokéball op en het spookje kwam al snel te voorschijn. ”Hallo daar, Missy,” sprak ze vriendelijk. De pokémon twijfelde eventjes, maar kwam toen toch naar haar toe gezweefd, waarna ze haar hoofd tegen de wang van Vivienne aan duwde. Deze schoot in de lach en gaf het spookje een aai over d’r hoofd, voor zover dat mogelijk was tenminste. ”Wat was dat nou gister in het spookhuis, vond je het zo leuk om me te laten schrikken?” De Misdreavus vloog weer hoog de lucht in en maakte een salto, wat klaarblijkelijk een ja betekende. De brunette grinnikte eventjes, oké dan. Ze had dus nog een plaaggeestje in haar team, gezellig. Oh, wacht eens. Ze pakte een andere pokéball van haar riem en gooide deze op. Uit de witte flits kwam een Shuppet die direct snel rondjes rond de trainster ging draaien. ”Haha, kalm aan Kage,” sprak de brunette, terwijl ze de pokémon tegenhielt en op de Misdreavus wees. ”Dat daar is Missy, ze is ons nieuwste teamlid. Ga eens gedag zeggen,” Dat hoefde ze Kage geen tweede keer te laten zeggen. Het spookje was binnen een flits weg en bewoog in de richting van de Misdreavus, die hem vrolijk tegemoet kwam. Eenmaal bij elkaar begonnen ze rondjes om elkaar heen te draaien en Kage maakte een hoffelijke buiging, voor zover dat ging met zijn lichaampjes. Vivienne kreeg nog een zacht gelach mee, wat waarschijnlijk van Missy af kwam, toen deze een buiging terugmaakte en daarna een van haar korte ‘ledematen’ uitstak om te schudden. Kage beantwoorden dit door zijn hoorn er tegen aan te drukken, zachtjes, en deze te schudde. Die twee zaten wel snor, daar kon ze niet meer onderuit. Ze glimlachtte naar de twee pokémon en ging op een bankje zitten. Ze zou die twee eens lekker laten stoeien samen.

Een kleine twee uur waren verstreken inmiddels. De zon was over haar hoogste punt heen en langzaam begon het weer kouder te worden. De brunette huiverde en haalde een jasje uit haar tas die ze omsloeg. De Shuppet en Misdreavus waren van al het spelen samen in slaap gevallen, naast elkaar, op de grond en Vivienne kon het niet laten om er zachtjes om te moeten lachen. Die twee waren echt lief samen. Haar glimlach verdween echter toen ze een flits van Jace voor zich zag en de herinnering van het ziekenhuis haar hoofd binnen sijpelde. Nee, ze wilde dit niet meer. Ze had er een punt achter gezet, toch? Waarom moest haar hoofd haar dan altijd in de maling nemen door er mee door te gaan. Ze zuchtte zachtjes en stond op, waarbij haar tekenblok van d’r schoot af viel. In de tijden dat Kage en Missy samen aan het slapen waren, had ze het niet kunnen laten om er een schets van te maken. Ze hadden er immers zo lief bij gelegen dat het gewoon vast gelegd moest worden. De brunette stopte haar spullen weer terug in d’r tas en ze stond op, waarbij de twee spook pokémon wakker werden. Ze geeuwde zachtjes tegelijkertijd en en vlogen samen op. ”Speeltijd is over jongens,” zei ze tegen haar pokémon en de rode straal slokte de pokémons weer op, waarna ze de pokéballs weer aan haar riem hing. Misschien werd het maar eens tijd om over de markt te gaan struinen, ze had immers niet echt veel beters te doen hier op het festival. Na één keer de verschrikking van het spookhuis had ze daar wel genoeg van gehad en verder had ze geen idee wat ze nog meer kon gaan doen. Daarom stak ze haar handen op d’r rug en wandelde door de menigte mensen de gezellige festival markt op.
“Hallo daar meisje,” Vivienne schrok op van de plotselinge stem naast zich en ze draaide zich met een ruk om. Naast haar stond een wat oudere meneer met gekleurde zakjes in zijn handen. “Trick or Treat? Maar 15 pokédollars.” Zijn stem kraakte eng en hij hielt een zak voor haar uit. Ze wist niet geheel zeker hoe ze op deze situatie moest reageren, maar haar nieuwsgierigheid won het, dus betaalde ze de man en nam de zak aan. Deze stopte ze in haar tas om later uit te pakken. Nu wilde ze eerst weg bij deze creep. Het leek wel alsof door halloween heel creeptown was uitgelopen om haar lastig te vallen ofzo. Eerst die ronde dronken vent en nu deze creep weer. Ze huiverde en snel stapte ze verder door de menigte heen, ze wilde die vent niet nog een keertje aankijken.
Ze keek eens goed om zich heen, overal waren Halloween spulletjes te koop. Maar ze zag ook allemaal fake dingetjes die ze toen ook op de markt had gezien samen met Lynn. Vreemd gevormde mega-stones, neppe keystones en ze vond zelfs iets wat moest lijken met een Razor Claw, het middel om een Sneasle te laten evolueren in een Weavile. Maar dit ding was gewoon van hard plastic, hartstikke namaak dus. Ze zuchtte en legde het weer terug, vreemde mensen. Waarom zou iemand er überhaupt in geloven om dit te kopen? Nja, er waren dus mensen die zo dom waren om er geld aan uit te geven. Ja, zo kon zij het natuurlijk ook wel. Ze zuchtte zachtjes en liep weer verder. Hier waren vooral de kraampjes met kostuums of materialen om de kostuums te maken. Ze vroeg zich af of ze nog iets moest veranderen aan haar heksenpakje. Eigenlijk was het een pakje dat ze gebruikte bij optredens die een griezelthema hadden, maar ze had gevonden dat ze het nu ook wel kon gebruiken voor Halloween zelf. Maar nu ze al die leuke dingentjes zag liggen op de markt had ze toch maar moeite met haar handen bij zich te houden. Ze wilde dat dingetje en dit friemeltje. Waarom was alles zo leuk? Vivienne gaf zichzelf een tik op d’r handen en liep snel weer weg van het kraampje, anders zou ze straks alles nog leegkopen en ze moest ook nog voor eten voor haar en d’r pokémon zorgen. Dat zou krap aan worden als ze nu al die dingetjes zou gaan kopen. Zonder er bij na te denken was ze bij een ander kraampje gekomen waar ze was blijven staan kijken. De verkoopster, een aardig uitziende oudere mevrouw, wees op de Keyring om haar pols. “Een trainer? Ik heb wat moois voor je,” waarna ze verdween achter het achterdoek van de tent en de brunette afwachtend achterliet. Niet veel later kwam de oudere mevrouw terug met een gouden kettinkje in haar handen. Aan de ketting hing een gouden pendant in de vorm van een fraai gevormd hart. “Alsjeblieft,” sprak de mevrouw, terwijl ze de ketting in de handen van Vivienne stopte. Deze pakte haar portomonee om te kunnen betalen, maar de mevrouw stak haar hand op. “Ooit had ik dezelfde droom om de kracht van de mega-stones te bemachtigen, maar mijn droom is ten einde gekomen. Deze pendant kan een key stone bevatten, mijn vader had het voor me gemaakt,” de mevrouw pinkte een traan weg en slaakte een diepe zucht. “Zou jij mijn reis willen voortzetten, lief kind?” De mevrouw sloot de handen van Vivienne om de ketting heen en deze knikte. ”Natuurlijk mevrouw, ik zal er alles aan doen om uw droom werkelijkheid te laten worden,” sprak ze resoluut en ze deed de ketting om. Daarna haalde ze de key stone uit haar key ring en plaatste deze in het midden van het hart. Het paste precies! En wat was het mooi. Ze keek er vol bewondering naar en boog diep voor de oudere mevrouw. ”Dank u wel, mevrouw,” sprak ze vriendelijk. Daarna nam ze afscheid van de oudere mevrouw en wandelde weer weg.

De drukte op het plein bleef maar aanzetten, gelukkig had ze een plekje gevonden waar het rustig was en onderweg ook nog wat te eten. Dus nu zat ze lekker op de rand van een stenen muurtje en knabbelde op een chocolade reep in de vorm van een Seviper. Het snoepgoed dat werd gemaakt in verband met Halloween was echt geweldig leuk om te zien en het was bijna jammer om het op te moeten eten. Ze had daarom ook een hele zak aan snoepgoed gekocht en at er zo nu en dan een beetje van.
Ze keek op toen er opeens een kleine Espurr voor haar stond, die haar vragend met z’n grote ogen stond aan te staren. Ze wilde zich net voorover buigen om het wezentje een snoepje aan te bieden, toen er opeens een meisje achteraan kwam gerend die de Espurr bij een of andere vage naam noemde. “Hij heeft je toch geen last bezorgt?” werd aan Vivienne gevraagd en ze schudde haar hoofd. ”Nee hoor, hij stond opeens voor me. Ik wilde ‘m net een pokésnoepje aanbieden. Is ‘ie van jou?” sprak de brunette vriendelijk en het onbekende meisje knikte, terwijl ze de Espurr oppakte en in haar armen klemde. “Ik heb ‘m nog niet zo heel erg lang en hij heeftg de neiging om vaak te ontsnappen,” sprak ze met een verontschuldigende glimlach. Vivienne wuifde het weg met haar hand, ze wist maar al te goed hoe moeilijk het af en toe kon zijn om pokémon bij de hand te houden. Prince was haar in het begin ook altijd ontsnapt, tot haar eigen ergernis. Ze was zo vaak achter de pokémon aangerend dat het op een gegeven moment niet eens meer leuk was. Toen had ze de Piplup ook goed onder handen genomen, waarna hij het nooit meer had gedaan. Vivienne glimlachte naar het meisje en veegde ene verdwaalde pluk uit haar gezicht. ”Ik ken het probleem, heb er zelf ook een tijd lang last van gehad. Ik ben Vivienne trouwens,” stelde ze zichzelf voor en stak haar hand uit naar het nog onbekende meisje. Deze pakte ‘m aan en schudde de hand stevig. Iets wat de brunette eerlijk gezegt nogal verbaasde, aangezien het meisje er nou niet zo heel erg sterk uitzag. “Aangezien Vivienne, mijn naam is Scarlett. En dit hier is Shin,” stelde het meisje zich voor en Vivienne glimlachte eventjes. ”Ben je hier ook voor het Festival?” vroeg ze daarna aan Scarlett die glimalchte en knikte. “Ik stond te kijken bij een kraampje toen Shin er van door ging, dus ik heb er nog niet echt veel van kunnen genieten. Ben je hier al lang?” De brunette grinnikte, ze herkende nogal veel van zichzelf in Scarlett, gewoon al van die paar minuten dat ze nu stonden te praten. ”Enkele dagen. Ik was niet zo zeer terug gekomen voor het Festival, dus kwam perongeluk tussen de drukte terecht. Ik heb wel al een pokémon gevangen in het spookhuis, een plek waar ik liever niet meer terug naar toe wil gaan,” ze huiverde eventjes en keek naar de grond. Nee, ondanks dat ze de Misdreavus die haar telkens aan het schrikken maakte had gevangen, was haar angst voor het spookhuis er zeker niet kleiner op geworden. Ze was nou eenmaal makkelijk bangte maken, een eigenschap die ze van zichzelf haatte. Heel zwaar haatte. “Oh wat leuk, heb je nog meer pokémon?” vroeg Scarlett toen geïntersseerd aan de Coördinator en deze knikte vrolijk. ”Ik heb Florence, een Weavile die ik al sinds baby af aan opgevoed heb. En Enya, een Charmeleon die ik als Charmander van een andere trainer heb gekregen. Fiora, mijn shiny Gardevoir en de enige pokémon in staat tot mega-evolution. Kage, de Shuppet en Missy de Misdreavus, mijn nieuwste leden in het team. Ze zijn dol op elkaar en het plagen van andere mensen. Kage heeft nog wel eens de neiging om zichzelf onzichtbaar te maken en dan een paar uur te verdwijnen, iets wat ontzettend irritant is, omdat ik dan eerst de halve dag bezig ben met een spookje te zoeken. Missy wilt gewoon graag andere aan het schrikken maken, wat nog wel eens verkeerde reacties oproept bij de rest van mijn team. Als laatste hebben we nog Lucian, m’n Flaaffy en de vechtersbaas van het team. Hij vind zichzelf te stoer om met de rest te spelen en is daarom de rustige kant van het team. Hij is ontzettend strijdlustig en slecht in andere vergeven,” legde Vivienne vol trots uit. Toen ze in Kalos aan was gekomen, had ze nooit verwacht dat ze ooit zo’n team in elkaar zou draaien. Ze had toentertijd immers alleen Florence, Prince en Cypher. Ze slikte een snik weg, ze had zichzelf nooit vergeven dat ze Cypher in de wonder trade had gedaan, maar het was voor de Tropius het beste geweest. Ze had immers geen taken voor hem en als ze mee wilde gaan doen aan contests, zou ze nooit met een Tropius aan kunnen komen zetten. Toch voelde ze zich schuldig, puur omdat ze de pokémon had gered nadat ze hem was tegenkomen in Hoenn, waar een of andere gekke trainer hem had achtergelaten met een touw om zijn nek. Ze zuchtte zachtjes en duwde de tranen, die ze wilde opkoemn, weer weg. “Wat een mooi team heb en wat een geluk met Fiora, shiny pokémon zijn zo ontzettend zeldzaam. Ik weet dat een neef van mij een shiny had gezien in het wild, maar voordat hij ‘m kon aanvallen was die al weer weg,” sprak Scarlett en een verdrietige blik kwam in haar ogen. Vivienne klopte het meisje zachtjes op de rug. Ze wist maar al te goed hoe het was om een shiny te zien komen en gaan. Fiora was immers niet haar eerste shiny die ze had gezien. Terug in Hoenn, toen ze nog te jong was voor een pokémon en ze nog een goede band had met haar broer Marcel, had ze een shiny Zigzagoon gezien, waar ze toentertijd wel eens mee speelde. Pas veel later had ze te horen gekregen dat het om een shiny pokémon ging en haar broer had het beest willen vangen. Daarna had ze hem ook nooit meer terug gezien, iets wat ze best wel jammer vond, want ze had een sterke band gehad met de pokémon.
Ze merkte pas dat ze een afwezige blik in haar ogen had toen Scarlett met haar hand voor haar ogen aan het zwaaien was en ze keerde weer terug naar het land der levende. “Ik ga maar weer eens, m’n broer zal waarschijnlijk wel naar me opzoek zijn nu,” Scarlett stond op en zwaaide naar Vivienne, die terug zwaaide en ook opstond. Wat een leuke mensen ontmoette ze toch vandaag, ze knapte er helemaal van op. Natuurlijk vielen die dronken man en freaky verkoper daar niet onder. Oh, wacht eens. Ze was die trick or treat helemaal vergeten. Snel pakte ze het zakje uit haar tas en maakte ‘t open. Er binnen in zat een steen, die ze herkende als een Dusk Stone en twee vleermuisvleugels die ze wel kon gebruiken bij een contest. Ze slaakte een zucht, een nogal tegenvallende vangst. Niet dat ze nog meer geld zou gaan uitgeven eraan ofzo, ze wilde echt niet meer terug naar die freak. Een huivering liep over haar rug heen, terwijl ze de zak weer dicht knoopte en in haar tas stopte.

Een huivering liep over haar rug heen toen ze opeens een windvlaag langs haar nek voelde glijden. “Hallo, zusje,” sprak een zachte stem achter haar en de brunette draaide zich met een ruk om. Na al die jaren geen contact te hebben, na jaren lang te hebben gezocht naar deze persoon, na jaren lang haar vader moeten teleurstellen dat ze haar broer niet had gezien, stond hij hier opeens achter haar. Ze slaakte een zachte gil, die meteen bedrukt werd door zijn hand die zich om haar mond sloot. “Stil grietje,” werd er dreigend in haar oor gesist en met een klap was ze weer stil. Waar had ze dit aan verdiend? Waarom stond hij nu opeens voor haar neus? ”W-Wat … Marcel?” kwam er moeizaam over haar lippen, terwijl ze haar broer in zich opnam. Hij was qua uiterlijk niet veel veranderd sinds de laatste keer dat ze hem had gezien. Nu was dat inmiddels al weer elf jaar geleden en kon het zijn dat haar herinneren niet meer zo accuraat waren. Hij was lang, langer dan haar in ieder geval, met een goed gespierd lichaam. Zijn bruine haar stond in stekeltjes overeind en zijn helder blauwe ogen leken spreken op die van hem en hun moeder. Hij had nog altijd diezelfde scherpe neus als dat Peter had en ook de kleine mond was hetzelfde als van hun vader. Marcel droeg simpele zwarte kleding, met een studded halsband om zijn nek en enkele piercings door zijn oren heen. Vivienne keek er geschrokken naar, waarom was Marcel zo ontzettend veranderd sinds de laatste keer dat ze hem had gezien? Ze had inderdaad van haar vader gehoord dat hij het slechte pad op was geraakt toen zij net was geboren, maar ze wist niet dat het zo ontzettend slecht was geworden. Hij zag er dan ook niet echt gezond uit, zijn huid was bleek en rond zijn gezicht ingevallen en zijn ogen waren rood omrand. Ze wist niet zeker of dat door slaap te kort kwam of door iets anders, maar ze was te verbaast om er iets van te zeggen.  “Wat doe jij hier, zusje lief?” werd er naar haar gesnauwd en ze dook angstig in elkaar. ”I-Ik was hier voor het f-festival,” sprak ze bibberend, terwijl ze probeerde om verder in de muur te kruipen. Ondertussen vond haar brein het leuk om herinneringen op te halen van de dag dat de rood harige eikel van Team Rocket, waar ze op precies dezelfde wijze in de muur had proberen te kruipen. Marcel boog zich naar voren toe en gaf d’r een tik op d’r neus, waardoor er tranen in haar ogen sprongen. ”L-Laat dat,” probeerde ze voor zichzelf op te komen. ”W-waar was je al die tijd?” vroeg ze daarna al trillend, terwijl ze probeerde haar aandacht bij haar broer te houden en niet bij de herinneringen die pijn begonnen te doen in haar hoofd. Een gemene glimlach kwam op het gezicht van haar broer en deze stak rustig een sigaret op, waarbij hij de rook in het gezicht van de brunette uitblies. “Dat gaat je helemaal niets aan, zusje. Ik heb dit immers niet aan jouw te danken,” sprak hij met een ijzige toon en een huivering gleed over haar rug heen. Werd ze daar nu echt al weer mee geconfronteerd? ”Het was niet mijn schuld, dat weet jij net zo goed als ik!” zei ze, maar haar stem wilde de woorden niet hard genoeg uitspreken en de zin sterf in een zacht gemompel. Marcel bulderde van het lachen en greep haar bij d’r arm vast, waardoor ze van de grond af kwam en tegen de muur aan werd gedrukt. Hierdoro kwam ze op ooghoogte met de lange vent voor haar en deze keek haar ijzige in de ogen. “Het was niet jouw schuld, zeg je? Ik was altijd het leuke kind, mensen hielden van mij, mam en pap hielden van mij. We waren gelukkig met z’n drieën. En toen kwam jij, kleine vloek die je bent. Door jouw werd mam ziek, door jouw werd mijn aandacht ontnomen en op jouw gericht. Opeens was ik niemand meer in andermans ogen en ging alle aandacht uit naar jou en mam. Zelfs pap gaf me geen aandacht meer, alles draaide nu om zijn lieve kleine meisje. Ik walgde van je, maar ik kon je niets aan doen. Je stond veel te veel onder de bescherming van onze ouders,” zijn stem sloeg bijna over van de woede, terwijl zijn grip op haar arm straker werd. Vivienne piepte het uit van de pijn, maar durfde niet tegen te spreken. Zou hij haar doden als ze tegen hem in zou gaan? Ze wist het niet, maar zag haar broer er nog best wel voor aan. “En weet je wat het ergste was? Dit zou pap je waarschijnlijk nooit verteld hebben, omdat ik weet dat hij zich er voor schaamt. Zelfs toen ik in de hoogste boom van Fortree City was geklommen en de wind om me heen me eruit had gegooid, dat moment dat ik eindelijk dacht dat ik de aandacht kreeg die ik verdiende, zelfs toen keek pap niet naar me om. En weet je waarom niet? Omdat, terwijl ik uit die boom viel, m’n arm en boom brak en een flinke hersenschudding had opgelopen, stond pap aan de zijde van mam omdat haar toestand verslechterd was en omdat jij een griepje te pakken had. Nee, zelfs toen keek hij niet om naar zijn oudste zoon.” De hand waarmee Marcel zijn zusje vast hielt trilde van woede en Vivienne voelde hoe de botten in haar pols angstig begonnen te kraken. Als haar broer niet snel los zou laten zou ze haar pols breken en daar had ze nou niet echt veel zin in. Toen plotseling liet de oudere man haar los en zakte ze op de grond, terwijl ze haar arm omklemde en nakeek. Er was niets gebeurd, al waren de littekens op haar armen rood door de druk die erop was gezet. Marcel stond inmiddels met zijn rug naar haar toe en rook cirkelde om hem heen vanuit de sigaret die nog steeds in zijn mondhoek bungelde. “Ik deed alles om paps aandacht terug te krijgen. Maar die eikel had alleen maar oog voor zijn zieke vrouw en schattige dochter, omdat hij er nu alleen voor stond om een kind op te voeden. Daarom was ik niet meer belangrijk en werd er niet meer naar mij omgekeken. En weet je hoe dat voelt? nee, natuurlijk weet je dat niet. Want jij kreeg natuurlijk alles wat je wilde, hè?” Marcel stond opeens weer over haar heen gebogen en ze dook in elkaar. Zijn vlammende ogen branden op haar ogen en ze merkte hoe hij naar de littekens keek. Zijn mond trok samen tot een wit spleetje, maar er kwamen geen woorden over. ”W-Waarom ging je weg?” vroeg Vivienne zachtjes, terwijl ze nog steeds de plek vast hielt waar Marcel haar net aan had omhoog getrokken. “Waarom ging ik weg? Waarom denk je. Mam was dood, pap had alleen maar aandacht voor jou. Waarom zou ik niet weg zijn gegaan? Er was toch niemand die me mocht hier. Ik kon dood neervallen en niemand zou het boeien. Dat is trouwens ook nog ergens gebeurd, iets wat pap waarschijnlijk ook wel achter hielt omdat je je het toch niet meer kan herinneren. Na het ongeluk met de boom was ik zo depressief dat ik een dodelijke hoeveelheid medicatie, van mam, had ingenomen. Ja, toen had pap wel aandacht voor me,” Marcel snoof zacht en gooide de uitgebrande peuk weg, terwijl hij zich omdraaide naar zijn zusje en haar aankeek. De brunette keek haar broer alleen maar met ongeloof aan. Was dit echt gebeurd? Waarom had haar vader haar dit nooit verteld? “Maar toen ik weer gezond was ging de aandacht weer terug naar mam en naar jou en toen was ik het zat. Ik had al een tijdje contact met mensen in de schaduwen en op het moment dat mam stierf pakte ik m’n biezen en vertrok. Om me aan te sluiten bij team Rocket.” Vivienne’s ogen werden groot en ze stond trillend op. Nee, dat kon gewoon niet. Was haar broer zo iemand geworden? Was Marcel echt bij Team Rocket gegaan? Team Rocket, die vreselijke mensen die de pokémon van haar moeder hadden gestolen en de organisatie waar die eikel met zijn rode haar vanaan kwam. Team Rocket was altijd diegene die haar pijn deden, het maakte niet uit waarmee. ”Jij … jij wist dat ze mama’s pokémon stalen. WAAROM HIELT JE ZE NIET TEGEN!?” schreeuwde ze opeens naar haar broer toe, terwijl tranen in haar ogen waren ontstaan en Marcel zette licht geschrokken een stap achteruit. “Ik wist niets van die operatie, ik was toen nog in training. Ze lieten normaliter geen twaalf jarige toe in Team Rocket, daarom werd ik bij een Team Rocket pleeggezin geplaatst die me zouden trainen totdat ik tot het team kon doordringen, als ik zestien was. Ik kwam er pas later aan dat ze mam’s pokémon hadden ingenomen,” sprak hij opvallend kalm. Marcel keek om zich heen, het was inmiddels al aardig donker geworden en het plein begon leeg te lopen. De meeste stands zouden nu wel worden opgeruimt. ”Waarom? Waarom?” bleef Vivienne jammeren, terwijl ze weer tegen de muur was gezakt en in een gedoken er tegen aan was blijven zitten. ”Je ben mijn broer, ik hielt van je. Hoe moest ik weten wat ik fout deed? Ik was een kind, ik was zes toen mam overleed. Wat verwachtte je me?” De woedende vlam ontwaakte weer in de blauwe ogen van haar broer en deze hief zijn hand om haar een slag tegen d’r wang te geven. Met een suizend geluid en een harde ‘kets’ kwam de vlakke hand tegen de wang van het meisje aan en deze keek geschrokken naar wat er net gebeurde. “Ik had gewild dat je nooit geleefd had. Als jij niet was geboren, was mam niet ziek geworden, had pap me nooit alleen gelaten en had ik het huis niet zo vroeg hoeven te verlaten. Maar daarvoor is het nu te laat, lief zusje. Nu ben ik dit geworden en nu zal ik je laten boeten voor wat je mij hebt aangedaan!” Marcel greep het meisje bij haar keel en hief d’r tegen muur omhoog. Direct schoot bij Vivienne de herinnering aan de rood harige eikel voor de geest bij hun laatste ontmoeting, toen ze in precies dezelfde benauwde positie had gehangen. ”L-laat me … los,” zei ze, happend naar adem, terwijl ze haar handen om de pols van haar broer had geslagen en spartelde om los te komen. Marcel gooide haar grof op de grond en de brunette voelde hoe de huid op haar armen wegscheurde en begon te bloeden. Ze hapte naar adem en hoeste door het zuurstof te kort dat ze had gehad. “Vecht dan!” schreeuwde haar broer tegen haar, terwijl hij op haar af kwam gelopen, hard stampend op de grond. “Verdedig jezelf, watje!” De brunette keek angstig naar haar broer, die voor haar ogen veranderde in de rood harige eikel. ”Nee, niet weer,” jammerde ze, terwijl tranen over haar gezicht heen begonnen te lopen. “Als ik je geen lesje kan leren, dan zullen mijn pokémon het wel voor je doen,” gromde haar broer daarna. Hij pakte een pokéball en gooide deze in de lucht. Uit de witte straal kwam een overbekende pokémon. Weavile!

Vivienne kwam trillend overeind en ze keek naar de paarse pokémon, ze herkende dat beestje maar al te goed. Dit was een van de zonen van haar moeder’s Weavile geweest, net zoals dat Florence een dochter was geweest. Toch was deze pokémon anders dan die van haar. Hij keek veel haatdragender uit zijn ogen en over zijn rechteroog zat een diep litteken. Zijn klauwen waren scherp en blonken in het licht van de straatlantaarn die inmiddels aangesprongen waren. De brunette trilde en ze zetten een stap achteruit, waardoor ze met haar rug tegen de muur aan kwam te staan. Ze moest iets doen, maar zou ze echt tegen haar eigen broer kunnen aanvallen? Nee, hij was haar broer niet meer. Dit, dit was zo’n Team Rocket grunt. Hij was in geen enkel opzicht meer haar broer, alleen die vervloekte achternaam zorgde ervoor dat ze nog aan elkaar gelinkt waren. De brunette griste een pokéball van haar riem af en gooide deze in de lucht. Uit de witte straal kwam een Charmeleon zitten, die een vrolijke brul liet horen en klaar voor de aanval ging staan. Ze had Marcel hiermee duidelijk eventjes uit het veld geslagen. “Een Charmeleon, ik had eigenlijk verwacht dat je met je geliefde Florence zou gaan beginnen,” zei hij betuttelend over zijn jongere zusje. “Ach ja, maakt niets uit. Ymur, Screech!” De Weavile liet een sloeg zijn klauwen tegen elkaar, waarbij er vonken vanaf vlogen. Daarna ging hij recht staan, opende zijn bek en liet een zeer hoge toon horen, waarbij Enya en Vivienne allebei in elkaar doken. De blauwe ogen van de brunette richtte zich op haar pokémon, ze moest iets doen, want deze aanval zou de Defense Stat van haar pokémon in zoverre verlagen dat dit gevecht te makkelijk voorbij zou zijn. ”Enya, gebruik je Smokescreen!” De Charmeleon opende haar ogen en ging tegen het geluid in om overeind te komen. Eenmaal overeind opende ze haar bek en blies een dikke, smerige rook wolk uit die bijna het hele veld bedekte. ”Nu Dragon Rage!” de brunette kon zowel haar pokémon als die van Marcel niet meer zien, dus ze moest dit goed timen en vertrouwen hebben in haar pokémon, want anders zou deze aanval compleet nutteloos zijn. Een paarse straal doorbrak de rookwolk en ze zag hoe een paarse pokémon telkens wegdook om de aanvallen te ontwijken. ”Enya, blijf stil staan en concentreer je. Luister naar waar hij is en doe dat Ember!” riep ze naar haar pokémon. Deze stopte op slag met haar aanvallen en bleef stilstaan. Haar ogen waren gesloten en ze leek zich diep te concentreren op alles om haar heen. “Ymur, Feint Attack!” zei Marcel op rustige toon, haar broer had zo te zien niet echt veel zin dit gevecht, want hij stodn er wat verveeld bij. Vivienne knarste met haar tanden, ze zou hem eens een grondig lesje leren. Ze was dan misschien wel een Coördinator, dat betekende niet dat ze niet goed kon vechten. De twee gymbadges in haar tas waren daar het grootste voorbeeld van. De brunette keek over het veld heen, ze wist maar al te goed hoe de aanvallen van een Weavile werkte, omdat ze zelf al zo lang met deze pokémon werkte, maar daardoor wist ze ook waar ze op moest letten. ”Enya, achter je. Ember! in een flits draaide de Charmeleon zich om en schoot een lading Embers uit, waardoor de Weavile achteruit vloog. Ze zag hoe Marcel op sprong, eindelijk had ze haar broer geïnteresseerd gekregen. En hij wist natuurlijk net zo goed als zij dat Fire aanvallen dubbel damage deden op Ice types zoals Weavile. “Ymur, Hone Claws en daarna Quick Attack!” De klauwen van de Weavile gloeide op en de gloed trok verder over het lichama van de pokémon, terwijl deze vooruit schoot om de Charmeleon te raken met de Quick Attack. ”Enya, probeer hem te stoppen met een Dragon Rage!” commandeerde haar trainer, maar de Weavile was te snel voor Enya om erop te reageren. De hagedis pokémon werd achteruit geslagen en kwam met een klap op de grond terecht. ”Enya, sta op,” riep Vivienne jammerend, en tot haar genoegen kwam de rode pokémon, moeizaam, weer overeind. ”Nu, Ember!” De Charmeleon slaakte een brul en een wolk aan Embers schoot in de richting van de Weavile. Deze probeerde weg te springen, maar werd alsnog geraakt, waardoor die tegen de grond an werd geslagen. “Ymur, luie zak, sta op en vecht!” gromde haar broer en de brunette piepte zachtjes, haar broer was echt een harteloos monster geworden blijkbaar. Ze huiverde, het paste zo niet bij hem, maar ze moest haar hoofd er niet langer over breken. Enya was goed toegetakeld, ze was duidelijk geen match voor de beter getrainde Weavile. “Ymur, Metal Claw!” werd er opeens geroepen. ”Enya, Dragon Rage!” probeerde ze de aanval te laten blokkeren. De hagedis opende haar bek en een paarse vlam schoot in de richting van de Weavile. Deze sneed er doorheen met zijn MetalClaw aanval en raakte de Charmeleon recht op d’r kop. De Pokémon duizelde en viel toen op de grond, uitgeschakeld. ”Enya, nee!” riep Vivienne, terwijl ze naar haar pokémon toe rende en deze terug liet keren in haar pokéball. ”Je hebt goed gevochten,” mompelde ze, terwijl ze de volgende pokéball van haar riem pakte. “Oh oh, nu is ze kwaad,” grapte Marcel, terwijl hij een nieuwe peuk aanstak en een trekje nam. De brunette greep de pokéball en gooide deze op het veld, waaruit de vrouwelijk Weavile te voorschijnk wam. “Kijk, daar is ze dan toch. Florence, vernoemd naar onze moeder. Pathetic,” gromde Marcel en hij knikte naar zijn eigen Weavile. Deze schoot direct naar voren toe met een Quick Attack aanval. ”Feint Attack,” sprak de brunette zachtjes en de Weaviel verdween voordat haar mannelijke tegenstander de aanval kon laten raken. ”Nu,” Vivienne was opvallend rustig geworden, nu ze merkte hoe serieus dit gevecht zou gaan worden. Haar angst en woede voor Marcel had plaats gemaakt voor innerlijke kalmte, waardoor ze nu het gevecht beter kon overdenken. Ymur kreeg een scherpe stoot in zijn rug en viel op de grond, terwijl Florence over hem heen hing en hem bij de keel pakte. ”Icy Wind,” zei Vivienne en Florence blies een lading ijskoude sneeuw in het gezicht van de andere pokémon. Deze rukte zich los en sprong naar achter toe, in drie volmaakte sprongen. De blauwe ogen van de brunette richtte zich op haar broer en een zoete glimlach kwam op haar gezicht. “Ymur, Feint Attack!” commandeerde haar broer, maar Vivienne wist al precies wat ze moest doen. ”Florence, incasseer,” de Weavile ging staan, sloeg haar klauwen om haar borst heen en sloot haar ogen, terwijl ze een scherpe stoot in haar rug kreeg en daardoor wat wankelde op haar poten. ”Florence, maak het af. Revenge!” De bekende rode aura verscheen over de schouders van de Weavile en haar rode ogen stonden bijna moordlustig, toen ze met onmenselijke snelheid naar voren schoot en de tegenstander tegen de grond aan beukte. De Weavile keek op, maar kon er niet meer tegen en viel neer op de grond. Florence wankelde eventjes, maar bleef overeind staan. Er verscheen een glimlach op het gezicht van Vivienne terwijl ze naar de Weavile toeliep en haar een knuffel gaf. ”Je hebt het geweldig gedaan, Florence,” sprak ze blij, maar ze voelde direct de woedende ogen van haar broer in haar rug branden. “Denk maar niet dat ik klaar ben met je, trien,” siste de oudere man naar haar en hij had al weer een nieuwe pokéball in zijn handen. Vivienne rende weer terug naar de andere kant van het veld, met Florence op haar hielen. Ze wilde haar Weavile niet direct weer inzetten, maar eerst afwachten waar Marcel haar mee ging aanvallen. De pokéball vloog in de lucht en een spook pokémon kwam eruit. Snel pakte ze haar pokédex erbij en sloeg deze raad; Haunter, the Gas Pokémon. After evolving from Gastly, this Haunter can learn the Dream Eater and Psychic attacks. Een Haunter dus hè. Daarvoor had ze de perfecte pokémon al in de aanslag. Ze pakte een pokéball en gooide deze op. Een ander kleiner spookje kwam eruit die direct een vrolijke salto maakte. ”Kage, focus,” riep ze de pokémon toe en deze bleef direct stil hangen. Zijn blauw met gele ogen gericht op de Haunter voor hem. Gevecht? Oh leuk!

“Haunter, Hypnosis!” De Haunter staarde diep in de ogen van haar Shuppet, maar deze was veel te druk bezig met kunstjes uit te halen. ”Kage, ontwijk de aanval en doe Shadow Sneak!” commandeerde ze de pokémon en deze verdween direct in de schaduwen van de nacht. De Haunter keek eventjes om zich heen, niet zeker wetend waar het kleinere spookje naar toe was gevlucht en slaakte een nachtmerrie opwekkende kreet toen hij werd geraakt door de Shadow Sneak aanval. “Haunter, Confuse Ray!” De Haunter draaide zich om en paarsachtige cirkels kwamen uit zijn ogen, om de Shuppet in de ogen te raken. Het kleine spookje kreeg een verwarde uitdrukking op zijn gezicht en begon wat in de lucht te zwabberen, terwijl Vivienne op haar wang beet en haar handen tot vuisten had gebald. ”Kage, probeer uit de verwarring te komen en doe een Will-O-Wisp aanval!” De Shuppet kreeg het voor elkaar om stil te blijven hangen, en zelfs de blauwe bolletjes vuur verschenen om hem heen, maar het richtte wilde niet echt geweldig lukken. De Haunter ontweek de kleine balletjes vuur met gemak, op één na die hem bij zijn staart raakte. Gelukkig was een aanval meer dan genoeg geweest om de condition in werking te stellen en al snel was het blauwe vuur helemaal over de spook-pokémon gegleden. Fire-Damage, het geluk van de Will-O-Wisp aanval. Het deed geen schade zelf, maar de fire-damage zorgde ervoor dat ze een grote voorsprong zou gaan krijgen. Ze merkte hoe marcel op zijn lip beet om niet van frustratie iets te gaan doen en zijn sigaret was al weer bijna opgebrand. Hij nam een laatste trek, nam de sigaret in zijn hand en sloeg deze met een vuist uit tegen de muur aan. Dat grietje zou niet van hem winnen, nooit niet. Hij was een Team Rocket grunt, hij had jaren lang training achter de rug de om nu door zijn bloedeigen irritante zusje te worden ingemaakt. “Haunter, Night Shade!” riep hij met een brullende stem en de spook-pokémon richtte zich op. Hij werd groter en groter, terwijl Kage zich steeds kleiner begon te voelen. De brunette keek toe hoe haar pokémon begon te trillen, niet van angst maar door het effect van de Night Shade aanval. Ze kon nu dan ook geen tegenaanval inzetten, want dat zou geen effect hebben. Kage was te veel ingenomen door het gevaar voor hem. De Haunter opende zijn mond en sloot zich rond de Kage, die een ijzige gil liet horen. Vivienne dook in elkaar en medelijden schoot door haar lichaam heen, ze wilde haar pokémons niet zo horen lijden. Maar het kon niet anders nu. Toen de Haunter weer was geslonken, was het haar beurt om aan te vallen. ”Kage, laat maar eens zien hoe een echte Night Shade eruit ziet!” commandeerde ze de Shuppet. Deze zwelde op tot dezelfde proporties als de Haunter daarstraks en ditmaal was het andere spookje zijn beurt om de gil te slaken, toen de Shuppet hem met z’n lichaam bedekte. Spook pokémon tegenover elkaar zetten was een grote gok natuurlijk, want beide pokémon waren super effective tegen elkaar. Dus moest Vivienne goed uitrekenen welke aanvallen ze zou gaan gebruiken, zonder dat Kage zelf eruit lag. De Haunter trilde nog een beetje, net zoals de Shuppet. Ze waren beide aan het einde van hun mars, dit moest snel afgelopen worden. “Haunter, Sucker Punch!” werd er opeens geroepen en de Haunter schoot op de Shuppet af. ”Kage, counter de aanval met een Shadow Sneak!” reageerde de brunette en de twee pokémons gingen tegen elkaar in. Een grote stofwolk ontstond en zowel Vivienne als Marcel stonden erdoor heen te staren om als eerste te kijken welke pokémon nog overeind stond. Toen de stofwolk weg was, lag de Haunter knock-out op de grond, terwijl Kage er moeizaam boven bleef zweven. Vivienne sprong in de lucht van blijdschap en de Shuppet kwam naar haar toe gevlogen. ”Je hebt het geweldig gedaan,” sprak ze lief tegen de pokémon, voordat de pokémon naast haar op de grond zakte en in slaap viel. ”Rust maar uit ventje,” mompelde ze, terwijl ze het spookje een aai over z’n kopje gaf. Marcel had ondertussen zijn pokémon terug geroepen en dacht nu na over wie hij moest inzetten. Zijn team bestond uit sterke pokémons, maar zijn zusje bleek hem telkens perfect te kunnen counteren. Daar moest hij iets tegen gaan doen. Hij pakte de derde pokéball uit zijn zak. Hij gooide de ball in de lucht en een vleermuis pokémon kwam te voorschijn. Crobat, the evolved form of Golbat. With its two additional wings, Crobat is able to fly much faster than Golbat. piepte de Pokédex uit de zak van de brunette en haar ogen gleden over de paarse pokémon. Wat moest ze hier tegen gaan doen? Florence was gewond, maar die zou de pokémon wel goed genoeg kunnen verwonden zodat Fiora het kon afmaken. Dan hoefde ze voor Fiora niet eens haar mega-evolution te gebruiken ervoor. Die kon ze dan later in het gevecht gebruiken. Ze keek over haar schouder naar Florence, die inmiddels weer een beetje was uitgerust. ”Succes meisje,” zei ze tegen haar pokémon, die met een grote sprong op het veld neer kwam.

“Serieus? Je zet Florence weer in? Hoe dom ben je,” spuwde haar broer haar toe en de Crobat liet een verschrikkelijk geluid horen. ”Ik heb vertrouwen in Florence en daarom zullen we dit gevecht winnen!” gromde ze haar broer toe en de Weavile knikte haar toe over haar schouder heen. De brunette knikte terug en richtte zich weer op haar broer. ”Jij zit je pokémon alleen maar als vechters, jij hebt geen enkele band met je pokémon. Daarom zou je nooit weten of je pokémons goed genoeg zijn voor gevechten,” opeens werd Vivienne afgekapt toen Marcel zijn hand opstak, haar de vinger gaf en een geniepige grijns op zijn gezicht stond. ”Leech Life,” zei hij alleen maar en de Crobat vloog omlaag naar de Weavile toe. Een klein pinnetje werd in de hals van de pokémon geschoten en Florence was zichtbaar in pijn toen het leven aan haar werd onttrokken. ”Icy Wind!” riep Vivienne geschrokken uit en de Weavile zetten zich af tegen de grond om hoog de lucht in de springen. Terwijl ze in mid-air hing vormde ze een bol met haar klauwen en blies de ijzige wind tegen de Crobat aan. Deze werd vol geraakt en viel uit de lucht, om zich net boven de grond weer te herpakken en wist ervoor te zorgen dat hij niet te pletter viel. Florence kwam met een harde klap neer op de grond, maar leek geen schade eraan over te hebben gehouden. Het pinnetje was weer verdwenen uit haar nek en de Crobat had geen manier meer om het leven uit de Weavile te zuigen. Wel was een van de vleugels van de vleermuis bevroren geraakt, waardoor hij nu nog maar moeilijk kon vliegen. Mooi zo. ”Cross Poison!” riep haar tegenstander toen opeens op kwade toon en de vleugels van de Crobat gloeide paars op. Het ijs van de vleugel brak en op hoge snelheid schoot de vleermuis in de richting van de Weavile. ”Florence, counter met Metal Claw!” riep ze en de klauwen van de Weavile kregen een ijzeren laag erover heen. Ze zetten zich af en rende op volle vaart naar de Crobat toe. Beide aanvallen leken te raken, toen de Crobat op de grond viel en Florence op haar knieën. Toch kwam de Crobat al snel weer overeind en bleef de Weavile zitten. Vivienne kon vanaf haar plaats zien hoe er een paarse gloed onder haar huis was verschenen. De Cross Poison had haar pokémon vergiftigd! Dan moest ze dit gevecht echt snel gaan afronden, want Florence zou dit echt niet lang meer vol gaan houden. ”Florence, nog een Icy Wind!” riep ze naar de Weavile, die met moeite overeind kwam en zich focuste op de Crobat die als een irritante vlieg boven haar hoofd aan het vliegen was. Ze spuwde de windvlaag van ijs en sneeuw over de Crobat heen, maar deze vloog te hoog de lucht in om daarna een snoekduik naar beneden te gaan maken. ”Crobat, Air Cutter!” werd geroepen. De Crobat maakte snelheid en vlak voor dat hij de grond raakte, trok die weer op. Om de vlijmscherpe lucht op de Weavile af te sturen. Florence was te moe om te ontwijken en werd vol geraakt, waardoor ze achteruit werd geslagen en stil bleef liggen. ”Nee, Florence. Nee,” mompelde ze, terwijl ze de Weaviel oppakte en met zich mee nam. Ze liet de pokémon terugkeren en pakte een andere pokéball van haar riem. “Dit gaat je bezuren,” gromde ze kwaad naar haar broer toe en gooide de pokéball op. Een lichtroze pokémon kwam te voorschijn die een zingend geluidje liet horen. ”Fiora, we maken vleermuis soep van deze Crobat,” gromde ze kwaad naar haar Gardevoir en ze hoorde hoe Marcel zachtjes floot. “Je hebt een shiny? Wat lief, maar zou dat echt werken tegen mijn Crobat?” De blauwe ogen van het meisje spoten bijna vuur en ze stak haar vinger uit naar de vliegende Crobat. ”Fiora, Psychic!” De Gardevoir gloeide lichtblauwe op en de Crobat werd uit de lucht geplukt. Hoewel hij probeerde weg te vliegen was de Psychische kracht van de Gardevoir groter, waardoor hij niets kon uithalen. Fiora hief haar handen, waardoor de Crobat de lucht in werd gegooid en daarna met een rake klap op de grond terecht kwam. De Crobat was duidelijk gewond, maar Marcel weigerde om zijn pokémon terug te roepen als deze niet volledig uitgeschakeldld was. Dat ding moest dit gevecht maar gewoon snel winnen, zo simpel was dat. “Crobat, doe je Cross Point!” De Crobat vloog moeizaam weer de lucht in en zijn vleugels kleurde paars van het vergif, terwijl hij op de Gardevoir afsuisde. ”Fiora, stap op zij om te ontwijken, doe Dubble Team en maak het af met een Moon Blast,” gaf ze de instructies door aan haar pokémon. De Gardevoir stapte behandig omzij om de aanval te ontwijken en direct sloot ze de Crobat in een Dubble Team aanval. De Vleermuis was zichtbaar verward, maar kon door de vermoeidheid niet meer helder genoeg nadenken om de echte eruit te vissen. Alle Gardevoir’s hieven hun armen op en een grote bal van licht viel op de Crobat. Toen het stof eindelijk was neergedaald stond Gardevoir naast een uitgetelde Crobat en Marcel riep zijn pokémon met ongeloof terug. Fiora wandelde terug naar Vivienne die haar pokémon om de middel vloog. ”Je was geweldig Fiora, zoals altijd.” zei ze vrolijk, terwijl ze de Gardevoir weer terug riep. Marcel was duidelijk kwaad om haar kleine trucje met de Gardevoir en hij haalde een vreemd gekleurde pokéball tevoorschijn. Deze was zwart met een rode R erop. Toen herinnerde de brunette zich dat ze verhalen had gehoord over de zogenaamde Darkballs, de pokéballs die Team Rocket gebruikte om pokémon van mensen te stelen. Ze hapte naar adem, haar broer was echt veel te veel doorgeslagen met Team Rocket. Hij gooide de pokéball op en een blauwe pokémon kwam te voorschijn. Feraligatr, the Big Jaw Pokémon. The final evolution of Totodile. Once a Feraligatr has clamped its powerful jaws around an opponent, it won't let go until the opponent is defeated. Een Feraligatr dus. Vivienne grinnikte, ze wist precies welke pokémon ze hiervoor moest inzetten. ”Lucian, kom maar spelen!” riep ze en de Flaaffy verscheen op het veld. Direct ging hij met zijn handen over elkaar staan en keek de blauwe pokémon uitdagend aan. Dit alles terwijl er elektriciteit over zijn vacht heen liep en tussen zijn oren spande. Dit zou een leuk gevecht gaan worden. Dat wist ze zeker.

Ditmaal was zij het die de eerste aanval inzetten. ”Lucian, we gaan een nieuwe aanval uitproberen. Electro Ball!” De bal op de staart van de Flaaffy begon wit op te kleuren en alle elektriciteit schoot daar naar toe. Een gigantische bal van elektrische kracht verscheen en met een goeie zwaai van Lucian werd hij op de Feraligatr af gestuurd. Marcel was blijkbaar nogal verbaast, want hij gaf de blauwe pokémon geen opdracht om de aanval te counteren. De Feraligatr werd achteruit geslagen en zakte tegen een muur in een. “Sta op, stomme sukkel!” schreeuwde haar broer opeens en Vivienne dook in elkaar. Ze kon er echt niet tegen als Marcel zo tegen haar begon te doen. Al was dit meer tegen zijn pokémon, dan nog was het niet zoals het hoorde. “Doe je Bite en snel een beetje” spuwde hij daarna giftig naar de Feraligatr. Deze twijfelde eventjes, maar rende toen toch op de Flaaffy af. De schaap pokémon zetten zich schrap. Vivienne wist dat ze een Feraligatr nooit zich vast moest laten bijten, want dan zou die niet meer los laten. ”Lucian, doe je Confuse Ray,” Een tweetal paarse balletjes verschenen uit de staart van de pokémon en deze vlogen in grote snelheid om de Feraligatr heen. De blauwe pokémon verloor zijn focus en ging achter de balletjes aan, waardoor hij verward op de grond viel en zichzelf schade aanrichtte. “Feraligatr, Ice Fang!” grauwde de oudere man en de tanden van de blauwe pokémon sloegen ijzig uit, terwijl hij in een verwarde bui op de Flaaffy kwam afgerend. ”Lucian, snel Charge en daarna Thunder Shock!” riep de brunette als tegenaanval en de schaap-pokémon begon met het opladen van zijn elektriciteit, terwijl de Feraligatr steeds een stapje dichterbij kwam en gevaarlijk zijn bek open sperde. Als deze aanval zou lukken zou Lucian een groot probleem krijgen, want de pokémon stond erom bekend om niet meer los te laten als die eenmaal een prooi te pakken had. Dan zou hij de Feraligatr levend moeten gaan elektrocuteren om er een einde aan te maken. Niet dat ze daar echt een probleem in zou zien, maar het was dan wel echt een laatste redmiddel. Eenmaal goed opgeladen ging Lucian stevig op de grond staan en deed een sterke Thundershock om de Feraligatr neer te halen. Deze kwam met een klap op de grond terecht en keek wat versuft op toen de verwarring was uitgewerkt. Oké, nog een keer goed toeslaan, dan zou het wel over zijn. ”Lucian, maak het af met een Electro Ball!” De inmiddels bekende bal van elektriciteit ontstond rond de staart van de Flaaffy en met een krachtige zwiep sloeg hij de Feraligatr uit het veld, waarna deze knock-out tegen de muur aan zakte. Snel riep Vivienne haar pokémon terug, want aan de blik van haar broer te zien was hij alles behalve happy met haar. Zijn halve team was inmiddels uitgeschakeld en bij haar waren er pas twee knock-out, dus was het begrijpelijk dat de oudere trainer er genoeg van begon te krijgen. Hij pakte een andere pokéball, voordat hij de Feraligatr had teruggeroepen en iets woedends naar de pokéball had gesist en riep daarmee een Meowstic op. Een pokémon die ze goed kon, aangezien Jace er ook zo een had. Ze huiverde bij de gedachten aan de jongeman en probeerde de vlinders in d’r buik te kalmeren. Ze kon nu geen verliefde gevoelens de baas laten spelen over haar, niet bij dit gevecht. Ze haalde diep adem en pakte een pokéball om tot de conclusie te komen dat deze leeg was. Snel draaide het meisje zich om en zag dat de Misdreavus bij Kage was gaan liggen om hem te verzorgen. Vivienne zuchtte zachtjes en zakte door haar hurken heen. ”Het komt helemaal goed met Kage, Missy. Maar nu heb ik je toch echt nodig in dit gevecht,” De Misdreavus keek haar met betraande ogen aan en vloog toen weer naar boven toe. Het spookje vloog over haar trainster heen en lande voor de Meowstic, waarna ze haar tong uit stak. ”Meowstic, Psyshock,” sneerde Marcel, terwijl hij zichzelf weer een beetje rustig probeerde te krijgen. De Meowstic’s ogen werden wit en zijn oren klapte omhoog, waarna een scherpe shock van Psychische energie vrij kwam en deze de Misdreavus uit de lucht sloeg. ”Missy, doe Confuse Ray” riep Vivienne en het spookje liet twee paarse bolletjes verschijnen. De Meowstic was direct gealarmeerd over wat er komen ging en sprong weg voor de bolletjes. Deze ging er echter achteraan en verwarde de kat-like pokémon, waardoor hij wankelend op zijn pootjes stond. Vivienne grinnikte zachtjes en wees op de Meowstic. ”Missy, Hex!” de Misdreavus vloog op de andere pokémon af en vloog rondjes erom heen, telkens een paars gekleurd vlammetje achterlatend. Hex was een redelijk saaie aanval, maar door de tegenstander een major condition, zoals verwarring, te geven werd de aanvalskracht verdubbeld. En Vivienne was goed ingelicht over type-effectiveness en wist dus maar al te goed dat ghost-aanvallen dubble damage deden tegen een psychic type zoals de Meowstic. De paarse vlammen groeide en sloten de pokémon in, waarna deze een geschrokken gil slaakte en op het moment dat de vlammen doofde, lag de Meowstic als versteent op de grond. Eventjes dacht ze dat ze had gewonnen, maar de pokémon kwam al weer overeind, al ging het moeizaam. Blijkbaar had hij op het laatste moment een Light Screen aanval gedaan, waardoor de Hex aanval in damage was gedaald. Slimme zet, maar het was niet met de hulp van Marcel, want deze stond alleen maar zichzelf op te fokken. Ze zag hoe er bloed druppelde uit zijn gebalde vuisten en zijn kaken waren stijf op elkaar geklemd. “Meowstic, Disarming Voice!” De meowstic stond inmiddels weer overeind en liet een krachtige schreeuw horen, die Missy uit de lucht dwong en haar bijna tegen de grond aankreeg. Gelukkig was de wilskracht van de Misdreavus hoog genoeg en had ze de aanval kunnen afremmen, waardoor ze niet al te veel schade kreeg toegediend. ”Missy, Astonish!” De Misdreavus schoot op de Meowstic af en gaf ‘m een klein tikje. De aanvalskracht was veel groter, maar de uitvoering was een beetje vreemd. De kat-like pokémon kromp in elkaar en huiverde eventjes. De Astonish aanval had er voor gezorgt dat hij niet kon aanvallen, hij flinchte. Mooi zo. ”Nu Missy, maak het afmet nog een Hex aanval!” Al snel was het vuur rondom de Meowstic weer opgelaaid en werd de pokémon verzwelgt in het geestvuur. Toen het vuur gedoofd was lag de Meowstic knock-out op het veld. Vivienne klapte in haar handen en floot Missy weer terug naar haar toe, waarna de Misdreavus direct door naar Kage vloog om haar lieve vriendje te gaan helpen. Marcel was zichtbaar niet blij met haar en sloeg met een vuist tegen een muur aan. Of haar broer was een stuk sterker geworden of de muur was zo ontzettend zwak, maar er vielen grote brokstukken uit de muur naar beneden. Vivienne dook in elkaar, dit had ze zeker niet gewild. Ze zetten angstig een stap achteruit en voelde hoe haar rug tegen de muur aan werd geduwd. Marcal had ondertussen een nieuwe pokéball gepakt en keek ernaar. “Ik had jou eigenlijk niet willen gebruiken, maar die kleine wicht laat me geen keuze. Lucifer, het veld is van jouw!” Met grote ogen keek het meisje naar de pokémon die uit de pokéball kwam en ze slaakte een harde gil.

Uit de pokéball verscheen een grote hond achtige pokémon, zijn grote tanden blonken in het licht van de straatlantaarn en rookslierten kwam uit zijn bek, voordat de pokémon een gevaarlijk gehuil liet horen. Inmiddels stroomde er tranen over de wangen van het meisje en was ze achteruit gezakt tegen de muur aan, terwijl ze probeerde om in de muur te kruipen. Ze wilde hier weg, ze moest hier weg. “Vanwaar die angst, zusje?” vroeg Marcel op een plagende toon. Het meisje voelde zich klein, toen zowel haar broer als de Houndoom op haar af kwam gelopen. Totdat een witte flits haar deed opkijken en Fiora opeens beschermend voor haar stond. De Gardevoir hielt haar blik strak op de Houndoom gericht en met enige moeite werd de pokémon van de grond getilt en tegen een muur aan gesmeten. “Zo zal het zijn,” gromde haar tegenstander en Marcel draaide zich om terug naar zijn plek te lopen. “Lucifer, Fire Fang,” zei de man kalmpjes en de Houndoom kwam weer overeind. Hij rende in volle vaart naar de Gardevoir af, terwijl zijn tanden langzaam maar zeker omhult werden door vuur. Fiora keek over haar schouder naar Vivienne, die nog steeds niet in staat was om haar pokémon een opdracht te geven. De Houndoom zetten zijn tanden in de arm van de Gardevoir en gooide haar door de lucht heen, waardoor ze tegen een muur terecht kwam. ”Fiora!” riep Vivienne geschrokken en ze kwam overeind. Het was weer precies hetzelfde als bij die andere vent. Toen was het Florence die voor haar was komen en had Jace haar uit het vuur geholpen. En waarom? Omdat zij niet sterk genoeg was geweest. Omdat zij zo nodig zwak moest zijn en niet tegen die eikel in had durven te gaan. Ze moest altijd beschermd worden, omdat ze niet sterk genoeg was om voor zichzelf op te komen. Nee, ze moest dit gaan veranderen. Ze moest en zou sterker worden. Ze moest voor zichzelf opkomen! Langzaam drukte Vivienne zich op tegen de muur en Fiora keek haar met hoop in d’r ogen aan, terwijl de Houndoom dreigend op haar af kwam. ”Fiora, Moon Blast!” De Gardevoir kwam overeind en wierp een grote maan-achtige bal van licht in de richting van de houndoom. Het was misschien vanwege het felle licht en niet van het feit dat de aanval veel schade zou aanrichten, maar de Houndoom werd achteruit gedwongen en Fiora kreeg eindelijk de kans om weer overeind te komen staan. Vivienne kwam ook overeind en drukte op het knopje van de ketting die om haar nek hing en de Keystone en Mega-stone begonnen tegelijk op te gloeien. Een fel licht ontstond rondom Fiora en nog geen tel later stond ze daar in haar Mega-vorm. Ze had een soort van baljurk gekregen in het zwart en haar ‘haar’ zat een stuk netter en het leek alsof ze een stuk ouder was geworden. “Lucifer, het toneelstukje is wel mooi geweest nu, val aan met je Flamethrower!” Vivienne huiverde bij het horen van die aanval en direct dacht ze terug naar die roodharige eikel, maar ze schudde de gedachten uit haar hoofd. ”Fiora, Dazzling Gleam!” riep ze en de Gardevoir maakte tussen haar armen een kleine bol van helder wit licht. Deze stuurde ze op de vuurzee die op haar af kwam af en de aanval zorgde ervoor dat het vuur alle richting op werd gestuurd. Snel dook Vivienne weg om niet door het vuur te worden geraakt en haalde trillend adem, dit zou geen makkelijk gevecht worden. “Fire Fang!” hoorde ze opeens en voordat ze iets kon doen lag Fiora op de grond met een Houndoom boven op haar die net zijn kaken rond haar nek sloten. ”Fiora, nee!” Riep de brunette, maar ze kon er niets tegen doen. Weeral lag haar pokémon door, hulpeloos, terwijl zij hier verstijft van angst stond. Ze kon Fiora toch niet zo laten liggen? Nee, ze moest nu sterk blijven. ”Fiora, Teleport en daarna Moon Blast!” riep ze en terwijl de Houndoom even afgeleid was, teleporteerde de Gardevoir weg. Ze verscheen weer achter de Houndoom en lande een Moon Blast aanval op zijn rug. De hond pokémon werd tegen de grond geslagen en kwam trillend weer overeind. “Lucifer, Fire Blast!” Het vuur vormde zich in de open gesperde keel van de pokémon en in de vorm van een poppetje schoot het in de richting van de Gardevoir. Fiora slaakte een gil toen het hette vuur over haar lichaam likte en ze viel op de grond. Uitgeput van de vele vuur aanvallen en de kracht die de Mega-Evolution in werking moest houden, zakte ze neer. ”Fiora, nee. Alsjeblieft, sta op,” jammerde Vivienne, terwijl ze naar de Gardevoir toe rende, met tranen in haar ogen. Ze pakte met een trillende hand de pokéball en liet de pokémon terug keren. ”Je hebt prima gevochten, Fiora,” zei ze jammerend, terwijl ze de pokéball tegen zich aan gedrukt hielt. Een kwade blik werd in de richting van Marcel en de Houndoom geschoten, ze moest echt snel een keuze maken over wat ze moest gaan doen. Lucian zou dit gevecht waarschijnlijk niet overleven, maar hij was de enige die nog kracht genoeg over had om er voor te zorgen dat ze nog een kans zouden maken. Dus moest ze het erop wagen. Ze pakte de pokéball en riep de Flaaffy weer op. ”Je bent mijn laatste hoop, Lucian. Alsjeblieft,” mompelde Vivienne verdrietig, terwijl ze de Flaaffy aankeek. Deze knikte naar haar en stak een duim op, alsof hij helemaal klaar was voor dit gevecht. “Zullen we dit gevecht nog een beetje leuker maken?” hoorde ze opeens haar broer zeggen en ze keek toe hoe hij zijn mouw opstroopte. Om zijn bovenarm zat een band, met daarin een key-stone! “Nee schatje, je bent niet de enige die over deze kracht bezit,” siste haar broer kwaad naar d’r en hij drukte op het knopje, waarbij de Mega-stone, die ze niet eens had gezien bij de Houndoom, begon op te lichten. Het felle licht om de Houndoom heen verblinden haar en ze draaide zich weg. Toen het licht eindelijk gedooft was keek ze open zag daar een nog veel gevaarlijker monster staan dan de gebruikelijke Houndoom. In haar zak hoorde ze de pokédex piepen. As Mega Houndoom, the ridges on its back thicken, and it gains additional, bone-like rings around the base of its tail. The rings on its tail have small spikes on top, causing them to resemble vertebrae. The ridge at the base of Mega Houndoom's neck is longer and curves forward towards its shoulders. Instead of a band with a skull pendant, there is a large, toothed structure around its neck. This bone-like formation has two large spikes on either side and three pointed teeth on the bottom. Mega Houndoom's horns now point straight up with a small, outward curve in the middle. The two bands on its hind legs have vanished, and those on its forelegs are broken in the front. Its claws are a dark red due to its ability to generate more heat. Finally, the tip of its tail is now split down the middle. Ze huiverde angstig en keek naar Lucian, die daar vol zelfvertrouwen stond. Ze moest geloven in zichzelf en in haar pokémon, ze zouden dit gevecht kunnen winnen. Ze moesten dit gevecht winnen! ”Lucian, we gaan ervoor!” zei ze, terwijl ze op stond en achter de Flaaffy ging staan. Samen konden ze dit aan!

“Lucifer, Fire Blast!” riep Marcel en Vivienne liet zich niet meer afleiden toen het vuur op haar af kwam en haar knieën begonnen te knikken. Ze zou dit gevecht afmaken en ze zouden winnen. ”Lucian, ontwijk de aanval en gebruik Charge!” riep ze naar haar Flaaffy. De schaap-pokémon zetten zich af tegen de grond en rolde onder de vuurbal heen, waarbij alleen een klein deel van zijn staart werd geraakt. De brunette moest heel erg gaan uitkijken, want Fire aanvallen waren super effectief tegen haar Flaaffy. Lucian stond inmiddels weer overeind en concentreerde zich, waarbij hoge concentraties elektriciteit door zijn wollige vacht kropen en zich daarin opsloegen. Zijn ogen stonden moordlustig en klaar voor het gevecht en Vivienne wist precies wat ze moest doen. ”Lucian, ren op de Houndoom af en gebruik Electro Ball!” Nog voordat Marcel kon reageren op wat er precies gebeurde, rende de Flaaffy al op hoge snelheid in de richting van de Mega-houndoom en een bal van elektriciteit vormde zich op zijn staart. Op het moment dat de Flaaffy bij de pokémon sloeg hij de bal van elektriciteit in het gezicht en wist daarbij de grote hond-pokémon naar achter te gooien. De Houndoom kwam tegen een muur terecht en viel daar neer. Electric aanvallen waren misschien niet zo heel erg effectief, maar van dichtbij deed zelfs dat pijn. Toch kwam de Houndoom weer overeind en slaakte een woedende brul, waarbij de Flaaffy in elkaar dook. ”Hou vol Lucian!” riep Vivienne naar haar pokémon en al snel kwam de pokémon weer overeind. “Lucifer, Flamethrower!” Eventjes schoot de brunette in paniek, Lucian was te dichtbij om de aanval te kunnen ontwijken, maar deze aanval zou het eined betekenen van het gevecht. Nou ze moest het er dan maar op wagen. ”Lucian, focus, probeer de aanval zo goed mogelijk te incasseren,” riep ze naar de Flaaffy toe, die direct in een diepe focus houding ging staan en zo dat hij de aanval goed zou kunnen blokkeren. De Flamethrower kwam op hoge snelheid op de Flaaffy af en zorgde voor een gigantische stofwolk toen die doel raakte. ”Lucian!” riep Vivienne verslagen en ze zakte op haar knieën. “Dit gevecht is over,” hoorde ze Marcel lachen vanaf de andere kant van de stofwolk, maar toen verscheen er opeens wit licht vanuit het stof. Het licht zorgde ervoor dat de wolk optrok en daar stond Flaaffy, gewond, maar met een helder wit licht om hem heen. Hij werd groter, zijn nek werd langer, de wol op zijn lichaam verdween en er verscheen een rode steen op zijn voorhoofd. Toen het witte licht verdween stond daar een gele pokémon en haar pokédex zei met een piepende stem; Ampharos, the Light Pokémon and the final evolved form of Mareep. Because Ampharos' light can be seen from a great distance, people once used that light to communicate by sending signals back and forth. Vivienne kwam overeind en ging met trillende benen staan, terwijl Marcel verbaast naar het proces keek wat net voor zijn ogen werd afgespeeld. Het meisje gromde zachtjes en balde haar handen tot vuisten, waarbij haar nagels in het vlees sneden. ”Lucian, Thunder Punch!” de vuist van de Ampharos werd omringt door elektriciteit en op hoge snelheid schoot hij op de Houndoom af. De vuist van de Ampharos kwam precies tussen de ogen van de Houndoom terecht en zorgde ervoor dat hij weer overnieuw in de muur werd gebeukt, ditmaal met grotere kracht dan daarstraks, waardoor hij echt met enorme kracht bijna door de muur heen ging. Marcel schudde zichzelf wakker en liet een vervaarlijke brul horen. “Lucifer, sta op! Doe je Fire Blast!” De Houndoom kwam overeind uit de muur, wankelde eventjes en vulde zijn bek met vuur. Lucian sprong achteruit en ging klaar staan. ”Lucian,” riep Vivienne naar haar nieuw geëvolueerde pokémon. ”Zap Cannon!” De Ampharos hielt zijn poten bij elkaar en vormde een bal vol met electrische energie, net zoals bij Electro Ball, maar dit zag er veel sterker en veel geconcentreerder uit. Terwijl de Fire Blast aanval gevormt werd en in de richting van de Ampharos werd geschoten, vuurde hij de Zap Cannon terug. Op ongeveer twee derde van de Ampharos raakte de aanvallen elkaar en zorgde voor een grote stofwolk die het hele veld leek te bedekken. Vivienne dook in elkaar en merkte niet veel later dat Lucian zichzelf over haar heen had geslagen zodat ze niet geraakt zou worden door wat dan ook. Toen de stofwolk eenmaal optrok lag de Houndoom, uitgeschakeld tegen de muur aan met Marcel aan diens poten. De man riep zijn pokémon terug en wees op zijn kleinere zusje. “Ik krijg die pokémon van jou nog wel. Dit zet ik je nog betaald!” Marcel draaide zich om en met grote sprongen was hij weer weg, verdwenen in de nacht. Vivienne keek haar broer na, werd zich er eindelijk van bewust dat haar knieën en eigenlijk d’r hele lichaam ontzettend stonden te trillen en ze zakte door haar knieën heen. Daar bleef ze zitten, verdooft, terwijl ze probeerde om alles wat er net gebeurd was te verwerken.

Marcel leefde nog, dat was punt 1. Dat was iets wat ze eigenlijk direct aan haar vader moest gaan vertellen. Haar broer, die inmiddels meer dan vervreemd was voor haar, was nog in leven en had zichzelf aangesloten bij Team Rocket. De organisatie die hun gezin in de eerste plaats kapot had gemaakt en hij was met zijn blinde kop erbij gegaan! Haar blauwe ogen waren betraand, maar niet van verdriet, meer van pure woede. Haar pokémon hadden die van hem misschien wel een opdonder gegeven, het liefst had ze hem zelf een slag op zijn kaak willen geven. Wat had hij wel niet gedacht? Zich even bij de vijand aansluiten. Ze zuchtte en liet haar handen zakken, totdat ze weer op haar schoot lagen en ze haar ogen op de Ampharos richtte. Ze was momenteel zo ontzettend blij met de morele steun die haar geboden werd door haar pokémon.
Voetstappen deden haar opkijken en voor ze het wist hoorde ze de stem van Jace naast haar. Als een donderstraal schoot de adrenaline door haar lichaam heen en voelde ze hoe haar hart enkele slagen oversloeg, voordat die op record tempo begon te slaan. Waarom was hij hier? Ze keek op, om hem aan te kijken, waarbij ze een goede poging waagde om niet naar het ooglapje te kijken. Ze wilde niet weer denken aan wat er toen was gebeurd. De vraag die hij stelde, however, drong wat later tot haar door en ze keek hem eerst eventjes suf aan. "Marcel," mompelde ze zachtjes. "Marcel, m'n broer. Hij leeft nog, hij was hier net, we ... we hadden een gevecht. Lucian heeft 'm doen vluchten," ratelde ze achter elkaar door, terwijl ze maar halve zinnen maakte en de zinnen die ze maakte niet eens een logische volgorde hadden.
Achter haar was Kage weer zo ver uitgerust dat hij weer zwakjes boven de grond zweefde. Missy slaakte een kort en zacht kreetje, maar haar mond werd al snel gesnoerd door het andere spookje. Die knikte voorzichtig naar hun trainster en knikte toen. Het duurde eventjes totdat het tot Missy doordrong, maar daarna kwam er een kleine glimlach op haar gezicht en ze verdween. Net zoals dat Kage verdween.
"Wat deed jij hier eigenlijk?" vroeg Vivienne, nadat ze weer een beetje was gekalmeerd, maar haar ogen nog steeds af had gewend van Jace's oog. Ze had er nog steeds moeite mee om te zien wat zij indirect bij hem had gedaan en ze gaf zichzelf nog steeds de schuld ervan. Haar blauwe ogen werden groter, toen ze opeens een duw in haar rug kreeg en haar evenwicht verloor. Met zwaaiende armen viel ze naar voren toe en landen tegen Jace aan, terwijl haar lippen die van hem raakte.

[One awkward anime kiss. Check~]

Haar blauwe ogen werden groot en ze voelde hoe het bloed van elk uiteinde van haar lichaam naar d'r hoofd werd gevoerd om die een knalrode kleur te geven. Haar hart bonsde in d'r borstkas en even was ze bang dat 'ie eruit zou springen. Toen ze zijn hand door haar haar voelde gaan en merkte dat hij dit ontzettend ongemakkelijke moment wilde verdiepen, zetten ze haar handen op zijn borst en duwde zich af. Ze wilde niet eens weten hoe ze eruit zag nu en het leek erop alsof ze haar stem had verloren, toen ze hem alleen maar aankeek en probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. "Waarom," mompelde ze toen zachtjes, terwijl haar armen begonnen te trillen van het gewicht dat ze moesten tillen en de situatie waar in ze zich momenteel bevond. Voor het eerst vandaag gleed haar blauwe blik over het ooglapje en ze besloot haar linkerarm iets meer te belasten door haar gewicht daarop te verplaatsen en zo haar rechterhand vrij te hebben. Nog iets wat voorzichtig tilde ze haar hand op en legde 'm aan de zijkant van zijn gezicht, waardoor ze met haar duim over het ooglapje kon strelen. "Het spijt me zo," mompelde ze, terwijl haar ogen vochtig werden.

Hoe kon hij dat nou zeggen? hoe kon hij het in zijn hoofd halen dat het niet haar schuld was geweest? Als zij sterker was geweest en Florence niet voor haar was gesprongen, dan had hij haar niet hoeven redden. Dan zouden ze er waarschijnlijk beide beter uit zijn gekomen, maar niemand leek dat in te zien. Niemand leek te snappen wat er met haar aan de hand was, hoe zij zich voelde erover. Iedereen liet haar eraan herinneren dat ze niet schuldig was, maar hoe wisten ze dat nou zeker? Niemand wist het zeker. Niemand liet haar uitleggen wat het probleem was.
Vivienne had haar hoofd laten hangen zonder het echt door te hebben gehad, terwijl ze steeds verder in gedachten verzonken raakte. Ook merkte ze dat ze begon te trillen, niet alleen van de situatie waarin ze zich bevond, maar ook van de kou, die langzaam maar zeker tot haar door begon te dringen. Ze keek op toen ze merkte dat Jace nog steeds tegen haar stond te praten, maar de helft van de woorden gewoon langs haar heen waren gegaan. "Ik hou van je." Ze keek hem geschrokken aan. Waarom? Haar blik veranderde in verbazing en ze schudde langzaam haar hoofd. "Nee," mompelde ze zachtjes, terwijl ze iets naar achter ging. "Ik ... weet het niet," kwam er daarna achteraan.
Ze rechtte haar rug en wende haar blik af. Ze wist het niet meer, ze wist niet meer wat ze moest doen. Vertrouwen op haar gevoelens? Nee, dat ging niet. Hem vertrouwen? Graag, maar haar schuldgevoel zat in de weg. Ze keek hem eventjes aan, terwijl ze steeds harder begon te trillen. Dear Arceus the only thing I ask of you is, to hold her when I'm not around, when I'm much too far away. We all need that person who can be true to you, But I left her when I found her
And now I wish I'd stayed ’Cause I'm lonely and I'm tired. I'm missing you again oh no, Once again," zong ze zachtjes. Haar lichaam werkte niet mee, haar gedachten waren uitgeschakeld. Ze probeerde de blik van Jace te ontwijken, maar het zat er niet in. Telkens weer gleden haar blauwe ogen terug naar de zijne en voelde ze haar maag omkeren. Wat moest ze nou? "Ik ..." begon ze langzaam...

Haar hoofd zat vol met gedachten en alles sprak elkaar tegen. Emoties en harde waarheden, niet leek het met elkaar eens te zijn. Telkens weer moest ze overwegingen maken, bang zijn dat ze er te veel hoop in had gehad, angsten die nooit zullen verdwijnen. Ze huiverde zachtjes en tranen druppelde van haar neus op de grond, waarbij enkele gevangen werden door het heksen pakje dat ze droeg. Ze had niet eens meer door dat Lucian achter haar was komen staan en een strenge, bijna kwade, blik op Jace afvuurde. Hij dacht waarschijnlijk dat het de schuld van de jongen was dat zijn trainer hier nu zat te snikken. Pas toen ze elektriciteit hoorde knetteren draaide ze zich met een ruk om en keek angstig naar haar pokémon. "Nee," sprak ze zwakjes, waarbij ze de pokémon bijna smekend aankeek. Deze knikte, langzaam, en zetten een stap achteruit. Daarna dwong Vivienne zich om terug te draaien naar de jongeman, terwijl haar blauwe ogen inmiddels rood omrand zijn van de tranen. "Ik kan het niet," mompelde ze nog een keer. "Er is zo veel onduidelijk, er zitten zo veel dingen dwars," kwam er daarna snikkend achteraan. "Ik wil het, ik wil het zeggen, maar het kan niet. Ik ben bang." Het meisje zakte door haar knieën en begroef haar gezicht in d'r handen, waar ze snikkend bleef zitten.

[justify]Een schok leek door haar heen te gaan doen zijn armen over haar heen werden geslagen, herinneringen aan vroeger schoten voorbij en met de nodige wilskracht duwde ze het weer weg. Ze wilde kalmte, rust en ... hem. Langzaam zakte het snikken weer weg en trilde ze alleen nog maar, terwijl ze zich, onbewust, steeds dieper in zijn armen begroef. Ze voelde zich veilig, vreemd genoeg. Na alles wat er hier gebeurd was, de gevechten met die roodharige eikel, het vuur dat haar verbrand had, nu weer het gevecht met haar broer. Alles leek verdwenen te zijn, zwevend op de achtergrond, terwijl ze steeds meer kalmeerde in zijn armen. "Stay with me," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar ogen sloot en probeerde het trillen volledig te stoppen. "I can't imagine being anywhere else but here." Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht en ook Lucian leek zich erbij neer te hebben gelegd dat de jongen geen gevaar was voor zijn trainer, en had zichzelf erbij neergelegd. De grond onder haar voelde koud en zorgde ervoor dat haar benen pijn begonnen te doen, maar het deerde haar momenteel vrij weinig. "They say that love is forever," sprak ze zachtjes, maar ze had nog niet de moed gevonden om hem aan te kijken. "Your forever is all that I need," eindigde ze het gebeuren. "Ik kan je niet beloven dat dingen niet zullen veranderen," haar stem was nog steeds zachtjes, maar iets krachtiger dan daarnet. "Ik kan je niet zeggen waarvoor ik bang ben, omdat ik er niet meer aan wil denken," legde ze daarna uit, terwijl haar stem daalde tot fluistertoon.[/justfiy]

Zijn armen om haar heen verstrakte en eventjes stond Vivienne's hart stil, terwijl het aanvoelde alsof een golf van ijswater over haar heen werd gegooid. Ze voelde zich er niet heel erg prettig bij om zo stevig vast te worden gehouden, maar ergens wilde ze ook niet tegenstribbelen, bang dat ze daardoor iets verkeerd zou doen. Daarom liet ze het er maar bij en maakte zichzelf nog iets kleiner, zodat het niet al te beklemmend aanvoelde. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze zich wat meer op d'r gemak voelde, wetend dat hij er voor haar zou zijn.
Totdat ze dr ogen sloot en de flitsen van het ziekenhuis weer naar boven kwamen, ze huiverde eventjes en draaide zich om, waardoor ze haar gezicht in zijn borst kon verstoppen. Wat had ze de laatste tijd toch? Haar verleden leek haar meer te plagen dan ooit in de afgelopen paar jaar. Er waren zo veel triggers hier, de Houndoom, haar broer en nu Jace. Zou ze dan nooit rust kunnen vinden? Het was zo lang goed gegaan, tot nu dan. "Dank je," mompelde ze zachtjes, toen ze haar ogen opende en recht in zijn oog keek. "Dat betekend veel voor me," kwam er daarna zachtjes achteraan. Ze wist dat ze niet al te lang zou kunnen en moeten liegen tegen Jace, maar daarnaast wist ze ook niet of ze het wel aandurfde om te vertellen, het was immers nog zo vers ...