[Route 4] Almost time, almost..

Vandaag werd het maar eens tijd dat ze wat met Missy ging doen. Ze had de pokémon kortgeleden gevangen in het spookhuis, maar verder echt weinig mee gedaan. Wel wist ze zo goed als zeker dat het goed zat tussen haar en Kage. Die twee leken het vanaf het begin al goed te kunnen vinden, tot het geluk van Vivienne.
De brunette stond op een grasveldje, ergens tussen de woonwijken van de stad in ofzo. Daar liet ze Missy en Enya, de Charmeleon, uit hun pokémon. Het spookje vloog vrolijk rondjes en maakte een salto in de lucht, terwijl de hagedis pokémon geeuwde en bijna ongeïnteresseerd aan haar zij krabde. De brunette zuchtte zachtjes en floot de pokémon bij zich. Ze wilde net een opdracht geven, toen de Misdreavus opeens iets belangrijkers vond en een struikje indook. Daar bleek nog een pokémon te zitten, want opeens hoorde ze Missy een verschrikkelijke gil slaken. Die gil kon ze, dat deed de Misdreavus altijd om iemand te laten schrikken. Vivienne knikte naar de Charmeleon en rende achter het spookje aan. "Missy, nee. Stop dat!" riep ze kwaad.

Uit het struikgewas kwam een kleine Snorunt gerend die in paniek naar een trainster even verderop rende. De brunette vervloekte zichzelf zachtjes en pakte een pokéball, waarbij ze de rode straal opriep om de Misdreavus terug te laten keren. Daarna stapte ze door het struikgewas heen en wandelde naar de blondine toe. Enya volgde haar op de hielen, duidelijk geïnteresseerd over wat er net gebeurd was. "Sorry," sprak ze zachtjes, toen ze bij de blondine was aangekomen. Ze keek wat verlegen naar de grond en merkte toen pas dat het meisje jonger was dan haar. Eigenlijk had ze sinds Jace en die roodharige eikel van Team Rocket geen oudere mensen meer gezien. Iedereen die ze tegenkwam, was jonger dan haar. "Ik heb Missy nog niet zo heel lang en ze vind het leuk om andere aan het schrikken te maken," mompelde ze daarna. Enya stond inmiddels weer naast haar en keek met grote ogen naar de Snorunt, wat was dat eigenlijk voor een soort pokémon? Het zag er angstig uit, in haar ogen, en zeker niet zo stoer en zelfverzekerd als dat zij was. Vreemd ding zeg.

Enya brulde vrolijk toen de Snorunt wat meer tevoorschijn kwam en stak haar klauw naar het beestje uit in een poging om hem dichterbij te komen. Vivienne grinnikte bij het aanzicht, ondanks dat Enya meestal afstandelijk was en af en toe een bruut kon zijn, kon ze het goed vinden met jongere pokémons. Een duidelijk moeder type dus. De blondine zei dat het daar een Misdreavus voor was en ze haalde haar schouders op. "Ik denk het wel ja," zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. "Vivienne Williams," stelde ze zichzelf daarna voor. De Charmeleon was inmiddels van haar zij weggelopen en iets dichter naar de Snorunt toe, terwijl ze haar staart bij de Ice-type pokémon weg hielt. Dit resulteerde er echter wel in dat de vlam van de staart bij de hand van Vivienne terecht kwam en deze slaakte opeens een gil, toen de pijn tot haar doordrong. Ze keek naar haar rode vingers en tranen verschenen in haar ogen, toen haar blik viel op de littekens op haar armen. Waarom altijd weer dat rot vuur. Ze huiverde en slaakte een zucht, terwijl ze in gedachten verzonken terugdacht aan de dag ze misvormd werd.

De pijn trok al weer snel weg, door de littekens was er zo veel littekenweefsel over haar armen heen gekomen, dat haar zenuwen dieper waren komen te liggen. Haar pijngrens was daardoor hoger geworden in deze delen van haar lichaam, dus je moest veel doen om haar echt veel pijn te doen. Ze keek uit gedachten op toen Keira iets aan haar vroeg en ze knikte trillend. Daarna sloot ze haar handen en drukte ze tegen haar borst aan, alsof ze de littekens kon laten verdwijnen door dat te doen. Ze wilde ze niet meer, ze wilde er vanaf komen. Maar er was haar al verteld dat dat niet eens meer mogelijk zou zijn, zelfs niet met de techniek die er momenteel was. De blondine vroeg aan haar hoe ze aan die littekens kwam en ze keek haar trillend aan, haar blauwe ogen vochtig. Met haar mauw veegde ze de tranen weg en ze ging goed zitten. "Er was een Team Rocket grunt. Hij had me al aangevallen toen ik net in Kalos was gekomen, maar mijn pokémon lieten hem vluchten. Toen een paar weken later kwam ik hem weer tegen. Ik was er niet op voorbereid en hij viel me overnieuw aan. Mijn Weavile, Florence, was de laatste in mijn team die nog kon vechten, maar de vuurkracht van zijn Houndoom was te groot. Florence werd uit de weg geslagen en de vuurbal verbranden mijn handen en armen." Vivienne beet op haar lip, nee, ze zou niets vertellen over Jace. Anders zou ze haar eigen schuldgevoel alleen maar weer heroproepen en ze wilde het net vergeten, hem vergeten. Een onmogelijke taak zo leek het, want alleen bij het denken van zijn naam ontplofte de bom van vlinders in haar buik en draaide haar maag om. Oh wat was ze toch een mislukkeling.

Vivienne viel stil, ze had er geen woorden voor, ze wilde er geen woorden voor hebben. Ze wilde dat het weg ging, zodat ze er nooit meer over hoefde na te denken, maar dat was iets wat een onmogelijke zaak zou worden. Keira wist er blijkbaar ook niet veel op te zeggen en het gesprek viel eventjes stil. Enya was inmiddels naast haar komen staan en ze voelde hoe zij haar klauw op haar rug had gelegd om d'r morele steun te geven. "Dank je, Enya," mompelde ze zachtjes, terwijl ze weer overeind kwam. De blondine vroeg hoe Team Rocket de pokémon stal en ze haalde haar schouders op. "De enige Team Rocket grunt die ooit een pokémon van me heeft willen stelen, greep d'r gewoon en zetten het op een rennen," legde ze uit, terwijl ze terugdacht aan die keer met Lynn in Lumoise toen die gekke gast Florence had vastgegrepen en weg was gestormd. Gelukkig hadden ze hem kunnen stoppen en had zij haar Weavile weer terug gekregen, maar het was geen leuke ervaring.

Vivienne gaf Enya een aai over d'r hoofd heen en kwam weer overeind, waarna ze het stof en vuil van d'r broek af sloeg. Haar aandacht gleed naar de blondine toe en ze glimlachte wat zwakjes, ze moest toch ooit van die breakdowns afkomen. Anders zou ze nooit goed kunnen vechten of een goede coördinator worden. "Ik heb gehoord dat ze tegenwoordig ook zoiets hebben als een Dark Ball, waarmee ze je pokémon gewoon opnieuw kunnen vangen." Ze keek eventjes moeilijk en zuchtte toen. "Als dat waar is, dan moeten we helemaal goed gaan uitkijken met wie we battle'n, want dan kan iedere Team Rocket grunt je pokémon stelen," zei ze met een zucht en ging met haar hand door d'r haar heen om een vervelende pluk weg te halen. Ze had nooit verwacht dat er een pokéball was die andere pokémons kon weg nemen. Darkballs, ze hadden ze beter snatchballs kunnen noemen zeg.

Enya brulde zachtjes toen ze iets voorbij zag vliegen en er als een klein kind bijna, achteraan wandelde. Vivienne grinnikte zachtjes terwijl ze toekeek hoe de hagedis wegwandelde. "Niet te ver gaan, Enya," riep ze erachteraan, aangezien ze haar pokémon liever niet kwijt wilde. Ze keek even naar de blondine, die zo te zien aan het zoeken was naar een onderwerp om over te praten. Team Rocket was immers nou niet echt een gezellig onderwerp geweest. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen Keira vertelde ze dat haar wilde uitdagen voor een gevecht zodra ze sterk genoeg was. "Daar hou ik je aan," sprak ze, met enig vuur in haar stem. Ze vond een gevecht altijd wel leuk, zolang het maar vriendschappelijk bleef en ze geen problemen kreeg achteraf. ze stak haar had uit naar Keira en zei toen; "Dat de beste mogen winnen dan."