[Route 4] Green Walls |& Tawnee Aguna

Lynn zat in een van de uithoeken van het doolhof tegen een van de hoge heggen geleund. De keuze voor het doolhof was voortgevloeid uit wat het zwartharige meisje van plan was om te doen. Nou, eigenlijk was ze zo goed als gedwongen door haar maatje, Zara. De hele weg terug van Ambrette naar Santalune had de Purrloin haar ongeduldig aangekeken, waarop Lynn steeds kort haar hoofd had geschud. Nadat ze haar nieuwe teamlid in ontvangst had genomen, was het besef dat ze nu een soort zeldzame Pokémon in bezit had tot haar doorgedrongen. Voeg daar een redelijke dosis behoedzaamheid en het feit dat Team Rocket Kalos was binnengevallen aan toe, en Lynn zat binnen de kortste keren verscholen in een hoekje van hoge heggen omdat ze niet het risico wilde lopen om haar nieuwe aanwinst gestolen te laten worden, deels ook omdat haar maatje te ongeduldig was om pas in het Pokécenter kennis te maken. Met een glimlach keek Lynn de Purrloin aan, die voor haar zat en haar mogelijk nog ongeduldiger aankeek dan eerst. "Ben je er klaar voor?" Vroeg Lynn plagend. Heftig knikte de katachtige Pokémon met haar hoofd en haar ogen fixeerden zich op de Pokéball in Lynns handen. Lynn keek er ook naar. Dit zou haar tweede Pokémon zijn. Ze was zeer benieuwd.
Het zwartharige meisje gooide de Pokéball op en ving hem. Terwijl het ronde ding in de lucht rondtolde, kwam er een rode straal uit die tussen Lynn en Zara op de grond eindigde. De rode straal nam de contouren van een voor Lynn onbekende Pokémon aan en plots verdween het rode. Zara slaakte een opgewekt kreetje en liep op het nieuwe teamlid af. Lynn bekeek de Pokémon met een glimlach op haar gezicht. De Pokémon was blauw met donkergrijs en het grootste gedeelte van zijn blauwe lichaam werd bedekt door het schild dat Lynn herkende als het fossiel dat ze een tijdje terug naar het Ambrette Lab had gezeuld. De schildpadachtige Pokémon draaide zich om met een verwonderde blik in zijn ogen. Eerst werd de omgeving in zich opgenomen, maar daarna richtte de Pokémon zijn ogen op Lynn. "Hallo daar," Begroette die de Pokémon vrolijk, waarop ze een vriendelijk geluid terugkreeg. Lynns glimlach verbreedde zich iets terwijl ze haar hand uitstak naar de kop van de Pokémon en hem erop legde. De blauw-grijze Pokémon leek te glimlachen en sloot genietend zijn ogen. "Welkom in het team.." Sprak Lynn, en de Pokémon voor haar opende vragend zijn ogen. Even dacht Lynn na over een naam, maar al snel sprak ze verder terwijl ze haar hand van de kop van de prehistorische Pokémon afhaalde: "Atlas. Dat daar is Zara, ik ben Lynn.". Met een glimlachje keek ze de Pokémon voor haar aan en knikte naar de Purrloin, die vrolijk naast Atlas stond. Die stootte een begroetend kreetje uit en keek in de ogen van haar nieuwe teamgenoot. Atlas draaide zich zo voorzichtig mogelijk een kwartslag om, zodat hij Zara aan kon kijken zonder zijn nek te draaien. Een warm geluid verliet de mond van de Pokémon en de Purrloin keek hem glimlachend aan. Ook Lynn had een glimlach op haar gezicht, ze was blij dat het klikte.
Tevreden leunde ze wat meer tegen de heg achter haar terwijl ze toekeek hoe de twee Pokémon voor haar wat kreetjes uitwisselden en elkaar nieuwsgierig in zich opnamen. Het zwartharige meisje haalde haar Pokédex tevoorschijn en richtte die op Atlas. "Tirtouga, the Prototurtle Pokémon. About 100 million years ago, these Pokémon swam in oceans. It is thought they also went on land to attack prey. Restored from a fossil, this Pokémon can dive to depths beyond half a mile." Vertelde de metaalachtige stem haar en ze keek wat verbaasd naar de schildpadachtige Pokémon voor haar. Honder miljoen jaar geleden. Wow. Lynn zou denken dat een Pokémon die zo lang geleden leefde wel verbaasd zou zijn over de wereld van nu, maar Atlas leek voor nu alleen geïnteresseerd in Zara, die op dat moment met een vrolijke gezichtsuitdrukking een van haar voorpootjes op de rug van de Tirtouga zette. Atlas liet het toe met een wat verwarde, maar vriendelijke blik in zijn ogen. Lynn keek even weg zodat ze haar Pokédex goed op kon bergen en toen ze weer opkeek zat haar maatje met een tevreden uitdrukking op haar gezicht op de rug van de Tirtouga. Atlas keek Lynn wat verwonderd aan, maar al snel slaakte hij een vrolijk kreetje en begon te lopen. Lynns frons veranderde in een glimlach en ze lachte om de verbaasde gezichtsuitdrukking van Zara, die niet verwacht had dat de Pokémon onder haar zou gaan bewegen. Binnen de kortste keren waren Atlas en Zara een eindje van Lynn verwijderd, en het zwartharige meisje besloot dat het beter zou zijn als ze achter de Pokémon aan zou lopen, want ze wilde hun plezier niet bederven.
Ze stond op en klopte wat bladeren van haar broek. De herfst viel nu echt in, twee dagen geleden, toen ze nog in Lumiose was, was het nog zomerachtig weer geweest. Rustig wandelde de jonge Trainer achter haar team aan en keek geamuseerd toe hoe Atlas af en toe abrupt stopte, wat een opgewonden kreetje bij Zara ontlokte, en dan weer vrolijk verder liep. Haar reis was tot nu toe wat raar verlopen, bedacht Lynn zich. Ze was begonnen in Vaniville, waar ze al snel Fay ontmoet had en ze samen besloten hadden om met z'n tweeën verder te reizen. In Aquacorde Town hadden ze een nachtje gelogeerd bij de excentrieke Truusje en Harold. Lynn glimlachte bij de gedachte; het was een raar stel geweest, maar toch had ze zich prima vermaakt en ze had er ook nog eens een TM aan overgehouden. Helaas kon Zara er niets mee, dus voor nu zat het gele ding veilig in een van haar zakken. Vervolgens waren Lynn en Fay doorgetrokken naar Santalune, waarvoor ze eerst in het bos gescheiden van elkaar waren geraakt en Fay geëlektrocuteerd was door haar Luxio, Ray. Aangekomen in Santalune City zelf, waren ze meteen naar het Pokécenter gegaan om Zara en Ray te helen en daarna hadden Fay en Lynn afgesproken om even uit elkaar te gaan. Lynn had van die tijd gebruik gemaakt om een trainingdagje te organiseren, om zich extra voor te bereiden op de eerste Gym, maar zij en haar maatje waren na vele gevechten met wilde Pokémon afgeleid geraakt toen ze bij Lumiose City aangekomen waren. De grote stad deed haar denken aan haar geboorteregio, en Zara en Lynn hadden dan ook niet lang geaarzeld om de stad een bezoekje te brengen. Dit had zo ongeveer een dagje gekost en aan het einde van die dag had Lynn ontdekt dat er een Summer Festival zou zijn in Ambrette, waar ze die dag nog naar vertrokken was. Daar had ze Atlas gewonnen in het toernooi, en daarna was ze zo snel mogelijk teruggereisd naar Santalune, om de Gym te verslaan. Maar Zara was de ongeduldige Purrloin die ze was, en had eerst kennis willen maken met haar teamgenoot, wat dus de reden was dat Lynn in het doolhof zat.
Lynn keek op uit haar gedachtengang toen ze twee Pokémon opgewonden kreetjes had horen slaken. Ze waren aangekomen in een vierkantje grond, omgeven door de hoge hagen. In het midden van het vierkant was een stenen verhoging met daarop een bord dat las: 'Gefeliciteerd!'. Snel had Lynn door dat ze het midden van het doolhof gevonden hadden, en ze keek geamuseerd toe hoe Atlas op de verhoging probeerde te klimmen met Zara op zijn rug. De Tirtouga balanceerde met zijn schild op het randje van de verhoging en de Purrloin bewoog zich op zijn rug een stukje naar voren. Met een zachte klap kwam de voorkant van Atlas op het plateau terecht en hij probeerde onder het maken van vrolijke geluidjes met zijn voorpoten ook zijn achterlijf op de verhoging te krijgen. Nog even keek Lynn lachend toe hoe haar maatje van Atlas' rug afsprong en hem opgewekt begon te duwen, toen ze iets achter haar hoorde.

Iets plofte tegen Lynns been aan. Het zwartharige meisje draaide zich om, en haar ogen richtten zich op een kleine, lichtbruine Pokémon. "Hallo daar," Begroette ze de Pokémon ietwat behoedzaam. Lynn herkende haar als een Eevee en ze zette een stap achteruit om de Pokémon wat ruimte te geven. Even keek de Eevee haar aan, maar al snel richtte die haar blik op de grond en ging liggen. Lynn fronste licht en keek naar de vosachtige Pokémon, ze zag er goed verzorgd uit, dus zou ze waarschijnlijk bij een Trainer horen. Maar waar was die dan? De Eevee zag er wat treurig uit en daarom nam Lynn aan dat ze gewoon haar maatje kwijt was. Met een schouderophaal liet het zwartharige meisje de Pokémon met rust en liep naar de ingang waar zij, Zara en Atlas doorheen gekomen waren. Haar donkerblauwe ogen keken om de hoek van de gang, maar er was geen mens te bekennen op haar na. Lynns frons werd wat dieper. Ze liep terug naar het hart van het doolhof en zag dat Zara wat behoedzaam op de Eevee af was gestapt met een nieuwsgierige blik in haar ogen. Atlas, die zichzelf met behulp van de Purrloin eindelijk volledig het platform op had gehesen, keek rustig van een afstandje toe. Lynn hurkte bij de vosachtige Pokémon en volgde diens blik. Wat er nou zo interessant was aan de haag kon Lynn niet zien, en daarom keek ze al snel weer naar de onbekende Pokémon voor haar. Wat nou als haar Trainer gewoon doorgelopen was? Dan zat ze hier met een Pokémon die niet van haar was en zou ze op zoek moeten gaan. Toen bedacht Lynn zich opeens dat ze zelf de weg uit het doolhof niet meer wist. Snel schudde het zwartharige meisje die gedachte van zich af. Zara, of anders Atlas, zou de weg terug wel kunnen vinden, redeneerde ze.
De Purrloin ging schuin voor de bruine Pokémon zitten en liet een zachte, begroetende miauw horen, ook Zara had door dat de Pokémon niet al te vrolijk was. Lynn liet haar maatje bij de bruine Pokémon achter, er zeker van dat de Purrloin zichzelf zou kunnen verdedigen als dat nodig was. Opnieuw liep ze naar waar het pad omgeven door de hagen begon. Het leek haar geen goed idee om ook rond te gaan dwalen in het doolhof; er zou dan een veel grotere kans zijn dat ze de Trainer van de Eevee niet zou tegenkomen en dan was ze nog verder van huis. Nee, zij zou hier blijven en proberen de onbekende Trainer hierheen te begeleiden. Het zwartharige meisje haalde diep adem en zette haar handen aan haar mond. Ze verhief haar stem zoveel als ze dacht dat nodig was om diegene die zich in het doolhof bevonden te bereiken en riep: "Hallo?! Trainer van de Eevee?!". Daarna liet Lynn haar handen weer zakken terwijl ze aandachtig luisterde.

Met haar oren gespitst wachtte Lynn af. Het antwoord kwam al snel, het zwartharige meisje hoorde een meisjesstem 'Ja!' roepen. Lynn legde haar handen weer aan haar mond. "Ik ben hier, in het midden van het doolhof!" Na even nagedacht te hebben, voegde ze daar nog aan toe: "Zeg het als ik nog een keer moet roepen, dan kan je op m'n stem afgaan!". Ze hield vast aan haar idee dat het het beste was als Lynn hier bleef met haar twee eigen Pokémon en de Eevee, op goed geluk rond gaan lopen met zo'n grote groep zou vast niet voor veel goeds zorgen, leek haar.
Lynn draaide zich om en keek in de geschrokken ogen van de vosachtige Pokémon. "Het is al goed, je Trainer zal zo wel komen." Sprak het zwartharige meisje op rustige maar geruststellende toon tegen de Eevee. Lynn wist niet zeker of die boodschap tot de Pokémon was doorgedrongen, maar de stem van het meisje uit het doolhof verhelderde haar uitspraak al snel. De jonge Trainer keek met een glimlachje toe hoe de Eevee rondjes om Zara begon te springen nadat ze een vrolijk piepje had laten horen. Ze wilde zich net weer omdraaien toen een zilveren schim tegen de lichtbruine Pokémon aan beukte en een blij geluidje maakte. Dit leek de Eevee niet zo leuk te vinden, want ze gebruikte een Swift tegen de onbekende Pokémon. Op zijn beurt stond dit de metalen, zo zag Lynn nu, Pokémon niet aan, want die ging op zijn buikje liggen en deed nogal gekwetst. Lynn zuchtte; nu zat ze opgescheept met twéé Pokémon die niet van haar waren, en hun van hun Trainer was nog steeds niets te zien. Bovendien leek de metalen Pokémon nogal jong en Lynn had weinig tot geen ervaring met babypokémon. Zara had ze ontmoet toen de Purrloin al rond level zeven was en ze had er dan ook nooit aan gedacht wat ze zou moeten doen als een piepjonge Pokémon op het punt stond om in huilen uit te barsten. Met een verwarde frons keek Lynn even van de Eevee naar de kleine Pokémon. Het leek er niet op dat de bruine Pokémon iets zou doen om de ander te troosten, het leek er zelfs eerder op dat ze de ijzeren Pokémon nog een klap zou gaan verkopen. Misschien was de kleine ook wel van het meisje in het doolhof, bedacht Lynn zich opeens. Ze stond op het punt om te gaan roepen, toen ze zich realiseerde dat ze geen idee had wat voor soort Pokémon de nieuwkomer was. Lynn haalde haar Pokédex tevoorschijn en richtte die op de metalen Pokémon, die nog steeds op de grond lag met een ongelukkige uitdrukking in zijn helderblauwe ogen. "Aron, the Iron Armor Pokémon," Sprak die, waarna een korte beschrijving volgde. Lynn luisterde aandachtig terwijl ze de ijzeren Pokémon wat beter bekeek. Ze had niet verwacht dat deze Pokémon, die er zo onschuldig uitzag, ijzeren balken at als lunch. Kort haalde het zwartharige meisje haar schouders op, wat kon je dan verwachten van een Pokémon met een lichaam dat half uit metaal bestaat? Nadat ze haar Pokédex weer weggestopt had, draaide Lynn zich om naar de rest van het doolhof. "Ben je misschien ook nog een Aron verloren?" Riep ze met een stemverheffing. Het leek erop dat het meisje in het doolhof het niet al te goed had getroffen qua gehoorzaamheid van haar Pokémon. Niet dat Lynn daar veel over kon zeggen want Zara kon soms ook vreselijk eigenwijs zijn, maar dat was vaak meer om haar te plagen dan om een andere reden. In kleermakerszit nam Lynn plaats voor de opening naar de rest van het doolhof. Het leek haar de beste plaats om in de gaten te kunnen houden of er iemand aankwam en er tegelijkertijd voor te kunnen zorgen dat de Eevee en Aron niet opeens weg konden schieten, want ze had zo'n vaag gevoel dat ze dat wel vaker deden.

Als reactie op haar vriendelijke geluidje, ging de bruine Pokémon tegenover Zara rechtop zitten en knikte even. De Purrloin knikte met een voorzichtig glimlachje terug en keek wat bedenkelijk toen de Eevee weer wegkeek en zuchtte. Hoewel Zara niet goed begreep wat er nou precies aan de hand was, merkte ze wel dat de Pokémon tegenover haar niet bepaald in een vrolijke bui was. Ze overwoog dichter bij de bruine Pokémon te gaan zitten, maar besloot dat die dat misschien niet op prijs zou stellen en deed het dan ook niet. In plaats daarvan miauwde ze op zachte toon iets bemoedigends. Plots sprong de Eevee op en keek verschrikt naar haar maatje. Zara deed hetzelfde, al was haar blik meer vragend dan geschrokken. Wat daarna gebeurde, deed een stroom vrolijkheid door het lichaam van de Purrloin vloeien. Er klonk een mensenstem op uit het groen om haar en de rest van de groep heen en plots begon de bruine Pokémon rondjes om haar heen te huppelen. Opgewekt ging ze op haar achterpootjes staan en sprong op hetzelfde moment als de nu vrolijke Pokémon, steeds zo springend dat Zara dezelfde kant op keek als waar de Eevee landde. Na dit rare dansje leek de bruine Pokémon al een stuk vrolijker, en Zara durfde het dan ook aan om wat dichterbij te gaan zitten, al was het nog met enige afstand voor het geval de Eevee het toch niet zo fijn zou vinden. De Purrloin hoopte voor de vosachtige Pokémon dat diegene aan wie de stem had toebehoord snel zou komen, want misschien zou de Eevee dan helemaal niet meer sip zijn! Wat daarna gebeurde hielp haar idee dan ook niet echt op gang. Een grijzige Pokémon schoot voor Zara's ogen naar de bruine Pokémon, die zich nu zo ongeveer naast haar bevond, en botste tegen haar aan. De Purrloin was snel opgesprongen om te kunnen reageren en maakte net aanstalten om weer te gaan zitten toen ze zag dat de nieuwkomer zijn kopje onder het slaken van een vrolijk kreetje tegen  de Eevee aandrukte, toen de aangevallen Pokémon begon te grommen. Wat verbaasd bleef Zara op haar achterpootjes staan; die kleine Pokémon deed toch vriendelijk, ondanks dat hij een Tackle had uitgevoerd? De Swift raakte de kleine recht in zijn gezicht en Zara keek het allemaal met een klein, verward fronsje aan. Zij en Atlas deden zoiets ondanks dat ze elkaar nog helemaal niet zo lang kenden ook niet, en ze begreep dan ook niet waar die vijandigheid vandaan kwam. Toen de grijsachtige Pokémon op zijn buikje ging liggen en treurig uit zijn ogen keek, richtte Zara zich weer op de Eevee. Ze begreep echt niet wat er aan de hand was, want zelf vond ze vriendjes maken een van de leukste dingen om te doen, en ze besloot dan ook verhaal te gaan halen bij de bruine Pokémon. De Purrloin liet zich op vier pootjes vallen en liep weer wat behoedzamer dan eerst naar de Eevee toe. Met een rustige, vragende miauw vroeg Zara om een verklaring terwijl ze een stukje van de eerst nog zo blije Pokémon af bleef staan.
Atlas vond dit niet oké. Hij had rustig en met een meelevende blik in zijn ogen toegekeken hoe de Eevee treurig in het rond had gekeken en was van plan geweest om van het plateau af te komen toen hij had gezien dat zijn nieuwe vriendin op de bruine Pokémon was afgegaan in een poging die wat op te vrolijken. Met een warme blik had de Prototurtle Pokémon de ontwikkelingen gevolgd. Hij was blij dat in het leven waar hij nu was niet iedereen constant anderen aanviel, alleen maar omdat ze zwakker waren. Want de schildpadachtige Pokémon was niet dom, hij had al een heel leven geleefd en had dan ook meer kennis van gevechten dan de gemiddelde Pokémon van level twintig. In dat leven had hij ook moeten eten, maar hij had alleen gedaan wat hij gedaan had uit noodzaak, niet uit tijdverdrijf. Hij had meteen al gezien dat die uitbundige, paarse Pokémon waar hij al snel goed mee kon opschieten erg sterk was, wat dan ook één van de redenen was geweest dat hij over het meisje dat bij haar hoorde besloten had dat ze goed was. Goede mensen, of Pokémon, lieten hun gezelschap niet verwaarlozen alleen omdat ze minder gesterkt waren. Dat de eerst zo verdrietige Eevee nu opeens de Aron van een veel lager level had aangevallen, duldde Atlas dan ook niet. Met een Aqua Jet schoot de Prototurtle Pokémon zichzelf van het platform af en landde een seconde later tussen Eevee en Aron in. Even keek hij met een teleurgestelde blik in de ogen van de Eevee, waarna hij zich naar de kleine Pokémon omdraaide en die met zijn kop scheef aankeek. Atlas schuifelde wat dichterbij en legde voorzichtig zijn voorpoot op het hoofdje van de kleine Pokémon en verwijderde die weer. Een laag, troostend geluid verliet de keel van de prehistorische Pokémon.

"Ja!" Klonk er op uit het doolhof, niet al te ver weg meer. Lynn schudde wat afwezig met een glimlach haar hoofd. Dit was niet te geloven. "Ik zal wel op ze letten voor je!" Riep Lynn terug. Het zwartharige meisje stond alvast op en klopte wat zand van haar broek af, waarna ze even achterom keek naar de verzameling Pokémon die zich daar bevond. Atlas was bij de Aron gaan zitten om hem te troosten en Zara miauwde vragend iets naar de Eevee, die met haar oogjes gesloten wegkeek van de ijzeren Pokémon. Het zwartharige meisje ijsbeerde tussen de twee heggen die de ingang van het vierkant vormden met haar handen achter haar rug bij elkaar gebracht en een fronsje op haar gezicht. Ze hoopte maar dat de Trainster van de twee Pokémon snel zou komen, dan kon die ze meenemen naar een plaats waar ze minder snel van elkaar gescheiden zouden worden. Het was eigenlijk ook best ironisch dat de Eevee en Aron net in een doolhof terecht waren gekomen, de perfecte plek om elkaar uit het oog te verliezen. Lynn was dankbaar dat Zara en Atlas niet zo van weglopen leken te houden. Zelfs als Zara een eindje van Lynn wegliep, leek de Purrloin het fijn te vinden om Lynn nog steeds in het oog te hebben. Hoe Atlas in dat opzicht zou zijn, wist Lynn nog niet zeker maar de Prototurtle Pokémon leek haar een best aanhankelijke Pokémon, ondanks dat zijn uiterlijk dat niet echt deed vermoeden. Dat kon je op het moment ook goed merken, nu hij zich over de kleine Aron ontfermde. Lynn kwam tot stilstand toen ze dacht iets te horen, ze draaide zich naar het gangpad voor haar en wachtte af. De jonge Trainer stond ietwat wijdbeens, in het weeshuis was altijd door de kinderjuffen opgemerkt dat dat niet was zoals het hoorde bij een meisje, maar Lynn had die woorden altijd straal genegeerd waardoor de verzorgers haar nooit hadden kunnen bijbrengen dat het 'netter' was om je voeten tegen elkaar te zetten. Ook had ze niet door dat ze haar handen nog steeds achter zich hield en dat ze daardoor op een soort militair leek die in de houding stond. Niet dat het bepaald veel zou uitmaken als Lynn het wel door had gehad, trouwens, dan zou ze waarschijnlijk gewoon zo zijn blijven staan. Zo lang het er maar niet uitzag alsof ze zwak was, was alles volgens Lynn wel in orde.

De vosachtige Pokémon leek het wat raar te vinden dat Zara om een verklaring kwam vragen, want de Eevee schudde haar kop en zuchtte. De Purrloin zette nog een paar stapjes en ging toen tegenover de bruine Pokémon zitten, haar blik, nieuwsgierig en afwachtend, op de Pokémon voor haar gericht. De Evolution Pokémon keek even nijdig naar de Pokémon bij Atlas en maakte toen met geluidjes duidelijk dat ze de Aron niet eens kende. Er verscheen weer een klein fronsje op Zara's gezicht. Als je een Pokémon niet kende, maar hij wel vrolijk naar je piepte, zou je hem dan moeten aanvallen? In gevechten was dat natuurlijk wel zo, bedacht de Purrloin zich, maar dit had naar haar idee niet echt op een gevecht geleken. Met een licht ophalen van haar schouders deed de katachtige Pokémon het onderwerp af. Ze wilde zich niet al te veel bemoeien met de moeilijkheden van de Eevee en Aron, misschien zou ze het alleen maar erger maken als ze probeerde te helpen en dat wilde ze zeker niet. De Purrloin stond op en liep nog iets dichter op de Eevee af, waarna ze een opbeurende miauw liet horen. Daarna richtte ze zich op haar achterpoten op en liep naar haar maatje. Lynn keek naar beneden toen Zara zachtjes haar been aanraakte en wat verward omhoog keek. Met een glimlach kreeg de Purrloin een aai over haar kop en samen met haar maatje keek Zara het doolhof in. Alles zou wel opgelost worden.
Terwijl Atlas naderde, keek de Aron steeds droevig in het rond. Het zag ernaar uit dat hij niet helemaal begreep wat er gebeurd was. Misschien was dat ook wel beter, bedacht Atlas zich. Een jonge Pokémon hoefde niet te weten dat de bruine Pokémon hem aangevallen had omdat ze dacht dat hij haar aangevallen had. Toen de Aron hem opmerkte, keek Atlas de kleine ijzeren Pokémon met een warme blik aan. Een nieuwsgierige blik verscheen in de helderblauwe ogen van de Pokémon en de Aron stond ietwat onhandig op om vervolgens dichterbij te komen. De Prototurtle Pokémon liet een begroeting horen in zijn lage stemgeluid en hief voorzichtig een van zijn voorpoten op, bang om de ijzeren Pokémon bang te maken met zo'n gebaar nu de Eevee hem aangevallen had. Atlas kreeg een blij piepje te horen en binnen de kortste keren zat de Aron op zijn rug. De Tirtouga voelde de druk meteen, maar besloot er niets van de zeggen. Na wat er gebeurd was met de Eevee verdiende de ijzeren Pokémon een beetje liefde en daarbij kwam dat zijn schild ervoor zorgde dat het wel uit te houden was. Atlas draaide zijn kop zo dat hij de Aron aan kon kijken en zag dat de Pokémon zijn kopje op het schild van de Tirtouga had gelegd. Met een glimlach legde Atlas zijn hoofd op de aarde neer en keer hoe zijn nieuwe teamgenoot van de bruine Pokémon naar Lynn liep. Hij zou zich wel een tijdje over de Aron ontfermen, dan konden het zwartharige meisje en de Purrloin uitvinden wat er aan de hand was en het oplossen.

Lynn wachtte rustig af. Voordat ze de eerste Gym zou kunnen uitdagen, moesten de Aron en Eevee eerst weer met hun Trainer verenigd zijn, anders zou ze de twee Pokémon misschien moeten meenemen en dat kwam haar niet echt uit. Al snel hoorde Lynn voetstappen en blijkbaar was de bruine Pokémon langs haar geglipt, want binnen de kortste keren lag er iemand op de grond met de Evolution Pokémon op haar. Lynn grinnikte even zachtjes en zette toen een paar stappen vooruit. "Hallo, bedankt voor het helpen." Het zwartharige meisje nam het bedankje met een knikje in ontvangst en liet haar handen naast haar zij vallen. "Geen dank," Antwoordde ze met een eenzelfde glimlachje "In ieder geval zijn.. Sachi en de Aron nu weer terecht." Lynn nam even de tijd om de Trainer van de twee Pokémon in zich op te nemen. Het meisje leek een jaar of twee ouder te zijn, had blonde haren en grijze ogen. Die ogen gingen naar een punt achter Lynn en ze draaide zich half om, om te kunnen zien waar het meisje naar keek. De Aron, die op de rug van Atlas had gelegen, was nieuwsgierig op weg naar een van de heggen. Het oudere meisje vroeg of alles oké was met de ijzeren Pokémon en Lynn draaide zich weer naar haar toe. Een fronsje verscheen op haar gezicht toen ze sprak: "Er is niets al te ernstigs gebeurd, als je dat bedoelt. Al zal je misschien wel iets aan de band tussen je twee Pokémon moeten doen; ze hebben elkaar een soort van aangevallen.". Het meisje tegenover haar kreeg een ietwat geforceerde glimlach op haar gezicht. Lynn hield haar gezicht in de plooi. "Ik ben Lynn, trouwens. Dit zijn Zara," Ze gebaarde naar haar maatje, die naast haar stond en de andere Trainer nieuwsgierig in zich opnam "en Atlas." De Tirtouga liet een vrolijk geluid horen toen hij zijn naam hoorde en schuifelde iets dichterbij om de nieuwkomer met een warme blik te kunnen bekijken. Het zwartharige meisje vroeg zich af waarom de persoon tegenover haar geforceerd moest lachen. Het was dat Lynn op straat had geleerd goed iemands emoties te herkennen dat het haar opgemerkt was, maar het was een beetje.. Apart? Misschien was de blondine gewoon zenuwachtig, bedacht Lynn zich. "Waaaaah!" Lynn had voor een moment naar Zara gekeken en toen ze opkeek had de Aron de Pokédex van het meisje te pakken. Oh nee.. Die dingen aten ijzer. Lynn zette een stap naar voren, maar hield stil toen ze zag dat de blondine naar voren dook om iets te doen. Eerst leek het alsof het oudere meisje de Pokédex gewoon met een droevige blik uit de bek van de Aron zou staren. Lynn zette opnieuw een stap naar voren, ervan overtuigd dat dit niet zou werken, totdat ze zag dat de Trainer van de Aron probeerde de ijzeren Pokémon weg te duwen en haar kap opzette. Lynn zuchtte onhoorbaar en keek toe hoe de Eevee de Aron opnieuw begon aan te vallen, dit keer om de Pokédex te redden. Daar was de blondine niet echt blij mee en na een tijdje lag de bruine Pokémon opgekruld in de armen van het meisje en was de Aron bezig met de laatste resten Pokédex op te eten. Lynn dacht snel na, Professor Sycamore zou vast wel een nieuwe Pokédex willen geven en uit wat ze gezien had, zouden pogingen om de Aron te laten stoppen met eten niet veel uithalen. Atlas naderde voorzichtig en maakte een geluid om de aandacht van de ijzeren Pokémon te vangen. Lichtjes schudde de Prototurtle Pokémon zijn hoofd en hij vormde een kleine versie van Protect over wat nog over was van de Pokédex van het oudere meisje. Dat gedaan te hebben ging de Tirtouga tegenover de ijzeren Pokémon staan en keek die diep in de ogen. Er was iets strengs in zijn ogen te vinden, al was zijn blik nog steeds zacht te noemen. Lynn liep nog een eind de gang in en voegde zich bij de rest van de groep, al snel gevolgd door Zara. Het zwartharige meisje keek toe hoe haar nieuwste teamlid voorzichtig de restanten van de apparatuur in zijn bek nam en zich omdraaide naar de oudere Trainer. Hij hief zijn kop en bood wat er nog over was gebleven van de Pokédex aan met een schuin oog op de Aron. De blik van de Prototurtle Pokémon maakte duidelijk dat het geen goed idee zou zijn om nu nog te proberen het stuk metaal te pakken te krijgen en Lynn voelde een nieuw soort respect voor de Tirtouga. Zara liep ondertussen op de Aron af, zich helemaal niet bewust van de situatie, en miauwde bewonderend. Zij wilde ook wel ijzer kunnen bewerken met haar tanden! De Purrloin vroeg met een enthousiast geluidje of de ijzeren Pokémon zijn mond open wilde doen, zodat zij zijn tanden zou kunnen bewonderen. Eventjes draaide de katachtige Pokémon zich met twinkelende oogjes om naar Lynn, die met een glimlach terugkeek. "Nee Zara, ik denk niet dat jij ooit dat soort tanden zult krijgen." Sprak ze. Even keek Lynns maatje teleurgesteld, maar dat verdween al snel toen ze haar kopje weer naar de Aron draaide en een hoop vrolijke miauwtjes uit begon te stoten. Waarschijnlijk was ze nu de voordelen van ijzer-brekende tanden aan het opsommen, bedacht Lynn zich terwijl ze al glimlachend haar hoofd schudde.
Vervolgends keek het zwartharige meisje in de grijze ogen van de pas ontmoete Trainer. "En, heb je de Aron al lang?" Vroeg ze vriendelijk. Je wist het maar nooit, misschien had de blondine de ijzeren Pokémon al jaren, maar had hij in de box gezeten of zoiets. Nu Lynn de Aron wat beter bekeek, kon ze echter zien dat die er niet al te erg getraind uitzag, dus dat dit nogal onwaarschijnlijk zou zijn. De Eevee daarintegen zag er wel al redelijk sterk uit, wat Lynn deed vermoeden dat de bruine Pokémon langer in het team van het oudere meisje zou zitten dan de Aron. Misschien was dat wat voor spanningen zorgde, bedacht Lynn. Het zou niet meer dan normaal zijn als Pokémon die gewend waren de enige Pokémon van iemand te zijn jaloers zouden worden als er een nieuweling bijkwam. Niet zo lang geleden, zeg maar een halfuur, had het zwartharige meisje zich al verwonderd over hoe makkelijk Zara met het nieuwe teamlid, Atlas, om kon gaan. Ze had het met een schouderophaal aan de sociale instelling van haar maatje gewijd en was daarna alleen maar blij geweest dat het zo makkelijk gegaan was. Dat het niet zo vanzelfsprekend was, bleek wel uit deze situatie en maakte de jonge Trainer eigenlijk alleen maar dankbaarder.

De blondine keek haar met een dankbare blik aan, waarop Lynn een moment vriendelijk glimlachte voordat ze haar handen in haar zakken stak. Ze was nooit goed geweest met complimentjes, het voelde altijd een beetje raar aan. In de tijd dat Lynn in het weeshuis had gewoond, hadden haar verzorgers haar weleens geprezen omdat ze had gedaan wat haar opgedragen was. Dat was best bijzonder, want veel wezen hadden het opvallende trekje gehad om het liefst precies het tegenovergestelde te willen doen van wat er van hen verwacht werd, wat vaak voor botsingen tussen de vrouwen en de kinderen had gezorgd. Lynn was dan altijd degene geweest die stil bleef en geen partij koos, zelfs niet als iemand om haar mening vroeg. Het idee van een straf had haar niet aangestaan en ondanks dat sommige weeskinderen haar niet al te veel mochten omdat ze zich niet achter het schaarde tijdens dit soort schermutselingen, bleef Lynn dit gedrag volhouden totdat ze uiteindelijk het weeshuis verliet. Vanaf daar was het wat raar gelopen en het liefst had Lynn het gedeelte waarin ze op straat moest slapen overgeslagen, toch had het meisje er niet al te veel spijt van dat ze die dag de bekende wereld van het weeshuis, de kinderjuffen en de weesjes had verlaten. Het had altijd erger kunnen zijn, vond Lynn.
Nadat het zwartharige meisje had opgemerkt dat de Eevee en Aron in ieder geval weer terecht waren en de oudere Trainer opnieuw geknikt had, begon Lynn te denken dat haar gesprekspartner niet al te veel van praten hield. Het maakte haar niet al te veel uit, zo lang de blondine zichzelf nu maar verder kon redden en haar Pokémon bij haar zouden blijven, was het wel in orde.
Lynn kreeg te horen dat de blondine Tawnee heette, de Eevee Sachi en de ijzeren Pokémon droeg de naam Kido, werd half lachend verteld. Ook merkte het zwartharige meisje op dat de glimlach van het oudere meisje iets natuurlijker was geworden, wat ze wel fijn vond. Als Lynn het andere meisje ongemakkelijk deed laten voelen, zou een gesprek ook ongemakkelijk worden en dat was nooit fijn. Het zwartharige meisje schudde even glimlachend haar hoofd toen ze zag dat de Aron met zijn hoofd in de struiken stond. Er bleken meer aparte Pokémon in de wereld te zijn dan dat ze op het eerste gezicht gedacht had, bedacht Lynn zich. Dan had ze het toch maar getroffen met Zara, die alleen maar afweek van de standaard Purrloins door niet zo slecht te zijn als hen, en dat kon je meer een voor- dan een nadeel noemen. De jonge Trainer richtte haar blik weer op Tawnee en sprak met een glimlachje: "Dat zijn leuke namen," Namen waren iets speciaals, vond Lynn. Je kon ze zien als een soort titel, een soort bewijs dat een Pokémon deel uitmaakte van je Team. Ook was het zo dat Lynn het wat raar vond om een Pokémon bij de naam van zijn of haar soort te noemen. Je had het toch immers tegen het individu en niet tegen de hele groep?
De ijzeren Pokémon greep de Pokédex van de blondine en begon het ding op te eten. Lynn wist niet goed wat ze moest doen toen de oudere Trainer op de grond neerzakte en wat verslagen naar het tafereel leek te kijken. Gelukkig greep Atlas in, de Tirtouga gebruikte een Protect om de restanten van de Pokédex te beschermen en gaf het ijzer dat over was terug aan de blondine. "Bedankt," Lynn keek met een glimlach toe hoe de Proturtle Pokémon het meisje tegenover hem warm en ietwat meelevend aankeek voordat hij een laag, warm geluid maakte. Zara bestudeerde ondertussen vol bewondering de magische, metaal snijdende tanden en draaide zich vervolgens enthousiast naar Lynn om. Het zwartharige meisje sprak dat de Purrloin waarschijnlijk nooit zulke tanden zou krijgen, waarop haar maatje even teleurgesteld keek, al verdween die blik al snel. "Hé, wie weet?" Sprak Lynn met een glimlach "Al is het misschien ook wel heel zwaar als de rest van je lichaam niet van metaal is.." Zara fronste lichtjes terwijl ze knikte, maar draaide zich al snel weer om naar de Aron en toen de Purrloin iets miauwde, was de vrolijkheid alweer in haar stem de horen. Lynn grinnikte even, soms verwonderde de jonge Trainer zich nog steeds wel eens over het feit dat haar maatje zo snel weer vrolijk werd.
Tawnee antwoordde dat ze de Aron kortgeleden had opgehaald bij de daycare en dat de Pokémon, die blijkbaar een 'ze' was, nog erg onervaren was. "Ze komt er wel," Antwoordde Lynn vriendelijk. In het verleden had ze weleens de eindevolutie van Aron gezien, die Pokémon waren machtig groot en vaak had Lynn het gevecht overgeslagen als ze het tegen een tegenstander moest opnemen met zo'n Pokémon. Zara en zij waren toen nog te onervaren geweest en zouden een Aggron toen echt nog niet aangekund hebben. Nu was dat veranderd, wist Lynn, maar voorlopig nam ze nog even geen risico's. Atlas moest getraind worden en hetzelfde gold voor Zara, zodra dat gedaan was, zou ze wel verder kijken. "Mijn Eevee is niet al te blij met het nieuwe lid," Werd er gezucht. Lynn knikte even, dat had ze wel gemerkt. "Misschien," Begon het zwartharige meisje bedachtzaam "Kunnen ze wat beter met elkaar omgaan als ze.. Gelijken zijn geworden." Vaak was het zo dat Pokémon van een hoger level neerkeken om minder getrainde Pokémon, wat zorgde voor grote ommezwaaien in gedrag als dit verschil niet meer bestond. Kort haalde Lynn haar schouders op; ze kon het natuurlijk ook fout hebben. "Waarschijnlijk kan je niet veel doen dan het afwachten." Zei ze met een kleine glimlach.
De blondine keek naar Atlas, die zich nog steeds een eindje voor het oudere meisje bevond en rustig om zich heen keek. Tawnee zei dat ze de Pokémon niet kende en omdat de Pokédex van het meisje net vernield was door een bepaald jong lid uit haar team vertelde Lynn: "Atlas is een Tirtouga, een Water- Rocktype. Hij is," Het zwartharige meisje dacht een moment na over de juiste woorden. De blondine zag er niet uit als een Team Rocketlid, maar toch kon ze niet voorzichtig genoeg zijn "een aparte Pokémon." Het klopte wel, het karakter van de Prototurtle Pokémon was net iets anders dan dat je van een prehistorische Pokémon zou verwachten, maar Lynn had er geen problemen mee. Het had geklikt met Zara en de Tirtouga leek zich wel thuis te voelen in haar team. Zo lang dit zo bleef, was het wel goed.