I didn't expect this at all~ (Tawnee Aguna & Nathan Malone)

Nu ze toch in Hoenn was kon ze net zo goed wat rond gaan kijken in de nabijgelegen stadjes. Ze wilde namelijk ook niet te ver van Slateport City rond gaan kijken, want dan ging ze waarschijnlijk ook nog is geheid verdwalen, ja zo'n iemand was ze helaas wel. Ze had Hiro ondertussen uit zijn pokéball gelaten en met z'n tweetjes liepen ze over straat. Hiro kwam in de meeste gevallen nogal intimiderend over, dus de kans was nu veel kleiner om lastig te vallen te worden. Aangezien meneer moordenaar niet met haar mee was vandaag. Tja, en eerlijk gezegd wilde ze in deze korte tijd niet weer zoiets mee maken. Hiro kon wel goed verwonden, maar die luisterde tenminste naar haar als ze vond dat het genoeg was. Ze liet haar hand over het koppie van de Mightyena glijden die netjes naast haar liep. Hij vond al die aandacht van zijn trainer wel erg fijn. Nieuwsgierig bleef ze om haar heen kijken, de stad in haar opnemend. Het was wel drukker hier, veel drukker en het voelde ook veel fijner. In Slateport was er die dag geen hond op straat, alleen 's avonds. Dit voelde een stuk veiliger. Grote passen werden gezet, langs alle winkeltjes, ze hadden hier ook veel meer leuke dingen te koop. Echter moest ze eerst maar is wat gaan eten. Niet veel later kwam ze dan ook weer een broodjeszaak uit met twee broodjes. Verderop ging ze op een van de vele bankjes zitten en duwde ze bij Hiro een van de broodjes in zijn gezicht, die vervolgens maar al te blij ervan begon te eten. Ach, had hij ook een keer iets lekkers. Zelf nam ze een hap van haar broodje en keek ze op zij. Aan de andere kant van het bankje zat iemand. Even bleef ze naar de persoon staren, herkende ze die persoon nou of was dat haar fantasie of zo? Ze keek echter maar weer snel de andere kant op terwijl ze verder van haar broodje at. Straks vonden mensen haar nog een creep als ze mensen te lang aan keek. Oeps.

Ze was wat gaan ronddwalen, zoekend naar misschien iets nieuws. Ze moest meer te weten komen over dit alles. Kort sstak ze haar handen in haar broekzak. Nog steeds had ze dat vestje aan, waarbij de kap haar gezicht in heg duister hield. Ze snoof lichtjes. De kans dat iemand haar herkende was zo kleiner, veel fijner dus. Ze zuchtte even opgelucht en ging zitten op een bankje. Ze was al redelijk moe... en ze begon honger te krijgen. Eten was nog steeds moeilijk. Agh. Ze vroeg zich echt af waarom... kort keek ze lichtjes op naar de hemel. Pfff... de vest had korte mauwen waardoor het nog te doen was. Daaronder droeg ze een witte shirt. Ze zuchtte nogmaals en keek even naar beneden. Echter werden haar ogen lichtjes groter toen er iemand ook op de bank ging. Het was dat gevoel dat iemand naar je staarde dat ervoor zorgde dat ze nerveus werd. Waarom staarde deze persoon naar haar? Kort keek ze even schuin, haar gezicht zo veel mogelijk in de schaduw latende. Ergens was het een voordeel dat ze niet kon praten, dan konden ze niet aan haar stem herkennen dat ze in feite een wijf was. Ze verstijfde lichtjes toen ze Riddle herkende en keek weg. Oh Muk.

Ze had even naar de persoon aan de andere kant van het bankje gekeken, maar er verder niet zoveel aandacht aan besteed, al had ze wel even gedacht dat ze de persoon kende. Echter was het vrij moeilijk te zien, want het enige wat ze zag was een rood jack ding met een capuchon over de persoon zijn hoofd heen. Echter staken er wel wat blonde plukken onder de capuchon uit, maar ja misschien verbeelde ze het zichzelf wel. Weer stopte ze het broodje in haar mond om er een hap van te nemen, maar Hiro daarentegen had het broodje al weg gewerkt, dat beest at gewoon hartstikke snel. Echter toen hij klaar was met zijn broodje keek ook de Mightyena naar de persoon die zich volgens hem heel erg probeerde te verstoppen. Zo brutaal als hij was liep hij dan ook naar de persoon toe om recht voor de persoon te gaan zitten en hem kwispelend aan te kijken. Geen idee, iets trok hem erheen. Echter schoven Riddle's ogen naar Hiro waarna ze snel een hap nam van haar broodje en het door slikte. "Hiro..." mompelde ze "Geen mensen lastig vallen" sprak ze weer. Echter bleef Hiro gewoon standvast zitten.

Ze pakte even met twee vingers de kap vast en trok ze lichtjes wat meer over haar kop heen, zodat haar blonde lokken minder duidelijk werden. Misschien moest ze maar ook haar haar kleuren. Zwart... Dat zou niet opvallen, toch? Kort zuchtte ze even, terwijl ze naar de grond bleef staren. Echter keek ze ietwat nerveus op toen de Mightyena van Riddle voor haar verscheen. Gulp. "Hiro..." hoorde het blonde kind. "Geen mensen lastig vallen" Even draaide Tawn haar kop weg en keek ze even weg van de Pokémon. Stiekem wilde ze opstaan en weglopen. Maar ze wist best dat dat echt geen goed idee zou zijn. Kort haalde ze haar holo caster boven en begon ze even wat te texten naar iemand, waarna ze al snel bleef staren naar het schermpje. Ze verwachte geen direct antwoord... Maar wie weet...

Ja, Hiro zat nu een persoon lastig te vallen die hij waarschijnlijk niet eens kende, ze snapte sowieso niet waarom hij dat deed, normaal gesproken deed hij dat soort dingen nooit en was hij vooral in afschuw naar mensen en jaagde hij ze liever weg of zo. De persoon in kwestie was echter nog steeds stil, 'hij' had nog steeds geen woord gezegd, wat vrij vreemd was. Zeker na al de dingen die ze had gezegd, ze merkte wel hoe 'hij' de pokémon niet aan wilde kijken en vervolgens zijn Holo Caster tevoorschijn haalde en wat begon te typen. Arceus, die gast was ook niet bepaald spraakzaam of zo. Echter bleef Hiro voor de persoon stil zitten en kwispelen, heel veel kwispelen. Serieus, dat beest was gek of zo. Ze zuchtte dan ook "Hiro.... hier!" probeerde ze op een wat strengere stem te zeggen... maar het hielp niet, het stomme beest bleef gewoon zitten verdomme. Ze snoof even en fronste terwijl ze naar de Bite Pokémon keek. Haar blik gleed toch even naar de persoon die naar zijn telefoon leek te staren, maar niks deed, hmm raar persoon. Zonder er nog over na te denken pakte ze Hiro's Pokéball en liet ze hem terug keren, raar beest. Ze zuchtte weer en begon de pokéball wat in de lucht te gooien en op te vangen, te lui om op te staan en verder te lopen.

Uiteindelijk leek er niks meer van de kant van het roodharige meisje te komen. Ze keek lichtjes op en stak de holo caster weg waarna ze even rondkeek. Ze wilde heel stiekem gewoon weglopen... maar dan opnieuw, zou dat vast heel veel opvallen. Uiteindelijk leek Riddle haar beest een beetje strakker aan te pakken en begon ze weer met iets te roepen, waardoor het blonde kind even haar hoofd wegdraaide van de zwarte Pokémon. Uiteindelijk keerde ze het dier terug. Dat leek haar wel genoeg niks doen voor vandaag. Rustig kwam ze overeind en draaide ze zich even naar de kant dat ze wilde wandelen, het was wel de kant waar de ander zat... Nuja, zoveel problemen zou dat toch niet brengen... Toch?

Het was nog steeds stil, de persoon wilde waarschijnlijk met niemand contact, na ja dan niet toch? Haar blik ging even de straat rond, op zoek naar iets leuks om naar te kijken, helaas liepen er alleen maar mensen. Ja, nog steeds had ze geen zin om weer te gaan winkelen of zo. Haar broodje was ondertussen ook op en de pokéball met Hiro erin werd nog steeds op en neer gegooid in haar hand. Echter wilde ze hem weer de lucht in gooien, maar gleed het rood, witte, stomme ding uit haar handen waardoor het op de grond ketste en Riddle's ogen groot werden. "Nee... Hiro" kwam er in paniek uit en tja met een soort van waas voor haar ogen sprong ze op en rende ze zowat de kant op van de persoon die blijkbaar op was gestaan. Riddle's ogen waren nog steeds op de bal die steeds verder rolde en ze lette dus ook niet meer op haar omgeving. Echter was ze natuurlijk weer te gehaast en gewoon een kluns waarna ze keihard over d'r eigen voeten struikelde. Gelijk viel ze voorover, richting de vreemde persoon, oeps. Ze kon zich helaas aan niks meer vast houden, help....

Opeens viel die pokéball uit haar hande, gevolgd door een kort geluid van het meisje. Ah, zucht... waarom deed ze dit? Dit was belachelijk ook... Kort wandelde ze verder. Riddle schoot overeind, achter de ball aan, alsof het alles was. Kort draaide Tawn haar gezicht lichtjes naar haar, waardoor ze meteen zag dat ze aan het struikelen was. Ze reageerde sneller dan verwacht en ging naar voren om haar te helpen, maar was hierbij ook lekker klunzig bezig en toen ze de persoon half had opgevangen, kwamen haar lippen kort tegen de hare aan. WACHT WAT. Haar ogen werden groot en ze staarde ietwat verbaasd voor zich uit terwijl ze de persoon in haar armen bleef houden, teveel in shock om te reageren.

Geen idee waarom de jongen überhaupt in Mauville was ~~Chanel en Bo~~, maar hoe dan ook was het soms wel fijn om op een plek te zijn waar mensen waren maar ze stoorden je niet. Het was misschien een soort van rust, dat het niet volledig stil was en ergens nog een achtergrond geluid. Zijn gleed bekeek de omgeving, weinig te zien. Drukke stad, mensen. Het normale leven. Weinig om echt geïntreseerd in te zijn, alhoewel.. Niet veel verderop was het te zien hoe iemand viel, tegen iemand anders aan op een nogal.. intieme manier. Zijn ogen werder wat kleiner bij het zien wie een van de twee personen waren. Waarom deed ze dat? Oke, niet dat hij geheel altijd heilig was in een relatie, maar toch. In snelle stappen kwam hij dichtbij, niet geheel zeker hoe hij zich moest voelen. Hij voelde zich nogal kwaad ja, als het maar zo te beschrijven was.

Oke, Hiro's pokéball was uit haar handen geflikkerd en echt niet dat ze die ging kwijt raken. Hiro was haar alles, haar eerste pokémon en die kon ze dus echt niet kwijt raken! Dus vervolgens als een gek achter die pokéball aan, maar ja zo'n kluns was ze dan weer wel om voorover te flikkeren. Echter had ze totaal niet verwacht dat de persoon van het bankje haar zou proberen te 'redden' van de smak op haar gezicht. Voor zover het kon, had het wel gewerkt, echter kwam er iets bij kijken wat ze absoluut niet verwacht had. Haar ogen werden groot toen haar lippen die van de persoon raakte en haar gezicht was compleet rood aangeschoten. En ja, daar hing ze dan zowat verstijfd in de armen van die gast... serieus hoe had dit zo kunnen gebeuren? Dit was echt het meest stomme wat ze ooit mee had gemaakt waarschijnlijk. Geen idee dat de persoon hier Tawnee was en dus een meisje... Uiteindelijk lukte het haar om tot zinnen te komen en probeerde ze overeind te staan en schoot ze zo snel ze kon achteruit met d'r rode gezicht. Nog steeds met grote ogen keek ze naar de blonde persoon. Ja, in shock was ze wel, ze beet op d'r lip, geen woord kon ze uitspreken. Hiro's pokéball lag ondertussen stil tegen de poten van een prullenbak. "Sss..sssssorrrryyyy" kwam er stamelend uit, Arceus waarom gebeurde haar dit altijd. Nog steeds geen flauw idee dat haar grote geliefde hun had gespot en nu met grote passen op de twee afkwamen.

WAT. WAT. WAT. STOP. OH NO NO NO. BAD. BAD. ERROR. Alles liep vast in der kop. Nee, dit gebeurde niet. Nee, nee. Wat was dit? Waah! Ze voelde haar gezicht vertrekken. Mijn Arceus. Nee. Stop. Ze wilde janken... Gewoon... Janken. Pls. Ga weg. Het duurde ook echt lang, maar beide waren in shock, met grote ogen. Waah. Wah... WAAH. Opeens trok de roodharige terug en wel meteen zette Tawn een stap naar achter en bleef ze geshockt naar haar kijken met haar grijze ogen. Da Muk. "Sss..sssssorrrryyyy" Als het blonde kind zelf al had kunnen spreken had ze niks kunnen zeggen, ze was zo in shock hier. Ze bleef enkel naar haar staren. De eerste beweging die ze dan ook maakte, was de Pokéball van de grond pakken. Hierbij stootte ze, uit alle shock en dinges, haar kop tegen de prullenbak. Ze legde haar handen op haar hoofd en zette een stap naar achter waarna ze even snel naar Riddle keek, een soort nerveus lachje kreeg en de ball in haar handen duwde. Nu was alles duizelig en awkward en gewoon geweldig. Just... aah. Muk.

Ondertussen was de groenharige bijna naast de twee personen gekomen. Riddle zou hij niets aandoen, maar het andere persoon in tegenstelling.. Die jongen, het leek in welk geval op een jongen, zou er niet volledig ongeschonden uitkomen. Geloof Nathan daar maar op. Ondertussen was zijn hand tot een vuist gebald, waarna deze zonder pardon tegen het gezicht van de blondharige persoon werd uitgehaald. Het maakte hem niet uit hoe en wat, het was nu gewoon gebeurd en daar kon niets aan worden veranderd. Echter wat er nu gaat gebeuren wel.

Met grote ogen bleef ze naar de blonde persoon kijken, die net zo verrast leek als zij. Oké, wauw dit had ze echt niet aan zien komen. Ze dacht niet dat ze in d'r leven per ongeluk iemand ging zoenen, what the Muk. Dit was echt niet goed. Haar hoofd was zo rood als een tomaat en ze bleef de persoon aan kijken die ook geen woord zei, net zoals zij dus. Shit, dit was echt niet goed. Met haar blik volgde ze hoe hij vervolgens de pokéball wilde oppakken maar eerst zijn kop stootte. Gelijk sloot ze haar ogen, want het zag er vrij pijnlijk uit, echter toen ze haar ogen weer opende zag ze hoe de persoon haar Hiro op had gepakt en deze vervolgens in haar handen duwde. Wat verrast keek ze naar de pokéball, echter keek ze snel weer op naar de persoon die haar aan keek met een nogal awkward glimlachje en zijn handen op zijn hoofd had. Arceus, medelijden had ze nu wel. Ze wilde dan ook d'r mond open trekken om te vragen of het wel ging, maar die kans kreeg ze niet, want een iets té bekend persoon verscheen naast haar. Als haar ogen uit d'r gezicht konden vallen dan gebeurde dat nu. Meteen zette ze geschrokken een paar passen op zij, echter had ze verwacht dat ze een grote bek zou krijgen, maar in plaats daarvan kreeg die arme persoon een knal in zijn face. Ze stopte snel haar pokéball van Hiro weg en liep naar Nathan toe terwijl ze zijn arm automatisch vast pakte "Nathan..." mompelde ze half geschrokken, half weet ik het wat, rare gevoelens die niet meer normaal functioneerde "Het was niet zijn schuld..." mompelde ze weer, gewoon hopend dat de persoon niet weer een klap zou krijgen. Verdomme dit was gewoon allemaal haar schuld! Haar blik schoot vervolgens nogal bezorgd naar de blonde, arm ding.

Oh Arceus, oh Arceus, oh Arceus. Ze wilde hier zo graag weg. Zo gra- Opeens een vuist in haar gezicht en dat was het moment waarop ze achteruit viel en tegen de grond viel. Ah, what the Muk?! Ze plaatste haar handen in haar gezicht en kon al snel voelen hoe er iets aan het bloeden was... Vast een oude wonde ergens aan haar kop. Ge-wel-dig. Trillend haalde ze haar handen uit haar gezicht, om langzaam op te kijken naar de twee mensen voor haar. Echter moest ze haar linkeroog dichthouden door de pijn en bloed die er was. Jezus... Waarom? Waarom haar? Ze voelde alweer tranen prikken en ze wilde nu echt heel graag weg gaan. Gewoon omdraaien en weglopen. Maar ze wist best dat ze dan weer zou vallen... Godver... Echt Muk, Muk. Trillend legde ze een hand op har oog dat het meeste pijn deed. Daarna duwde ze zich, met de hulp van het bankje overeind. Kort legde ze een minachtende blik op de grotere persoon. Zie hem nu staan. Wat was hij toch aardig als je niet aan zijn kant stond. Wat was hij toch aardig als je niks voor hem betekende. Wat had hij dan veel respect...

Zijn vuist was raak, en nog eens flink hard ook blijkbaar. De jongen die hij had geslagen viel vrijwel meteen neer op de grond. Hij keek schuin opzij toen ineens zijn naam klonk, om de roodharige daar half geschrokt aan te treffen. Hm, voor nu zou dit wel genoeg moeten zijn voor de blondharige. Hij ontspande zijn hand weer, zodat deze nu maar wat slapjes daar hing. Het ontging de jongen niet dat hij met een minachtende blik werd aangekeken, maar negeerde dit volledig. Hij wendde zich nu volledig tot Riddle, om even rustig te proberen adem te halen. "En wat was er precies gebeurd." jup, hij had actie ondernomen zonder na te denken. Goed bezig.

Gesponsorde inhoud

» Tawnee Aguna
» [Route 4] Green Walls |& Tawnee Aguna
» [ORAS toernooi - 1e Ronde] Tawnee Aguna vs Lilium Florbelle
» [ORAS toernooi - 2e Ronde] Tawnee Aguna vs Aubrey Deucalion
» [ORAS toernooi - 3e Ronde] Tawnee Aguna vs Lynn Xavier