[HF] Brother Love

Door de plotselinge beweging van de jongeman waar ze tegenaan lag, verloor ze bijna haar evenwicht, waardoor haar hoed van d'r hoofd af viel. Ze grinnikte zachtjes en pakte de hand van Jace aan om zichzelf overeind te krijgen. Ze keek hem met een glimlach aan en voelde hoe haar wangen langzaam rood kleurde, nog steeds was ze verlegen in zijn buurt. Dat zou waarschijnlijk nog wel eventjes duren, voordat ze daar vanaf zou zijn. De brunette boog zich voorover om de heksenhoed te pakken en deze op haar hoofd te zetten. Waarna ze zich weer omdraaide naar de blonde jongen. "Waarom was je trouwens op het festival?" vroeg ze daarna zachtjes, terwijl ze probeerde om hem aan te kijken zonder een rood hoofd te krijgen. Arceus wat was dit lastig zeg.

Vivienne grinnikte eventjes toen Jace om zijn as draaide om zijn kostuum te laten zien. "Trevenant, toch? Dat zal je pokémon leuk vinden," zei ze grinnikend terwijl ze haar tas pakte en er een stok uithaalde. Het ding was ongeveer 27cm lang, met een kelin gaslantaarntje aan het einde, dat ze met een knopje aanzetten. Daarna giechelde ze en maakte een perfecte pirouette. "Ik ben als heksje voor het festival, had me net ingeschreven voordat alles hier gebeurde," zei ze vrolijk en ze had het idee alsof de glimlach op haar gezicht vastgeplakt zat. Toen pas voelde ze een por in haar zij en merkte ze de Misdreavus op. "Oh, en dit is Missy, ik heb d'r gevangen in het spookhuis, waar ze meermaals probeerde me de stuipen op het lijf te jagen," grinnikte ze daarna erachter aan, terwijl het spookje als een gek rond Jace's hoofd begon te zoeven en af en toe aan z'n haar trok. Vivienne haalde haar schouders op. "Sorry, ze vind dat leuk blijkbaar," verontschuldigde ze zich, zachtjes grinnikend. Het zag er best wel fraai uit.

Wand, maar dan in het klein:

Vivienne grinnikte zachtjes toen ze Missy volgde en merkte hoe ze telkens aan het haar van Jace trok. Dat was een tik die ze niet alleen maar bij haar had, maar gewoon bij de Misdreavus paste. Ze luisterde kalmpjes naar de beschrijving die de pokédex gaf en knikte, dat was inderdaad hetzelfde als dat de pokédex in het spookhuis toen tegen haar had gezegd. Toch lachte ze kort toen ze de zucht hoorde die Jace slaakte op het moment dat Missy weer aan zijn haar trok. Ze floot zachtjes en de Misdreavus vloog naar haar toe, waarna ze knikte naar de Shuppet die nog steeds niet heel erg optimaal eruit zag.
Net toen ze zich wilde omdraaien om haar spullen te pakken en Lucian, Missy en Kage terug te roepen in hun pokéballs, trok een koude rilling over haar rug heen en met enige moeite kon ze haar tanden laten stoppen met klapperen. Tevens voelde ze hoe een geeuw op kwam zetten en ze plaatste haar hand voor d'r mond. Alles wat vandaag gebeurd was had inmiddels wel haar tol geëist zeg. Ze riep de drie pokémon terug en haakte de pokéballs aan haar riem, voordat ze zich terug draaide naar Jace. Met enige moeite liep Vivienne naar hem toe, maar de vermoeidheid zorgde ervoor dat ze een beetje wankelde en zichzelf nog net kon opvangen tegen Jace aan. "Oh, oeps," giechelde ze zachtjes, terwijl ze haar wang tegen zijn kostuum aan legde en nog een keer geeuwde.

Een glimlach stond op haar gezicht, terwijl ze haar gezicht in zijn borst drukte. Het liefst wilde ze gewoon hier blijven staan, maar in haar achterhoofd bleef ze angstig voor wat ze aan het doen was. Ze had zichzelf immers beloofd nooit meer een relatie aan te gaan met iemand anders, aangezien ze niet nog een keer door die pijn heen wilde gaan. Toch wilde ze het gewoon opgeven, alles opgeven en in zijn armen blijven.
Ze keek eventjes op toen er opeens een pokémon op haar schouder stond en ze haar pokédex hoorde piepen. Litwick, the Candle Pokémon. Litwick appear to be helping to guide the way of people by illuminating areas that are darkened, but in reality they are actually leading them to the Ghost World. They feed off the life energy of people and Pokémon, and use it as fuel for the flames on their heads. Een huivering gleed over haar rug heen, niet vanwege de kou, maar vanwege de beschrijving. Sommige pokémons hadden zo'n vreemde beschrijving, terwijl ze er zo lief uitzagen. Deze Litwick bijvoorbeeld. "Wie ben jij, kleintje," sprak ze liefjes tegen het kaarsje en glimlachte. "Ik zie dat je ook een shiny te pakken heb gekregen, gefeliciteerd," zei ze daarna met een lieve glimlach tegen Jace.

Met een glimlach op haar gezicht kriebelde ze het kaarsje onder diens kin, voor zover dat kon tenminste, want nu zaten d'r vinger onder het kaarsvet. Ze grinnikte eventjes en pakte uit haar tas een zakdoek, waaraan ze haar vinger schoonmaakte. "Luminous," herhaalde ze de naam zachtjes. "Wat een schatje ben jij," verklaarde ze daarna. Ze dacht eventjes terug aan haar tocht naar het spookhuis, toen opeens iets haar te binnen viel. "Ik heb jou eerder gezien," zei ze toen tegen de Litwick. "Jij bent het vlammetje dat mij naar het spookhuis leiden, daar waar ik Missy gevangen heb." Waarom had ze niet eerder aan dat vlammetje gedacht? Eerst had ze immers gedacht dat het gewoon een Will-O-Wisp aanval was geweest van een andere pokémon, maar de beschrijving van de Litwick en de kleur van het vlammetje kwamen precies overeen.

Vivienne grinnikte zachtjes toen ze Jace verbaast hoorde spreken. Tja, dit gebied was klein, zelfs voor trainers en pokémon. De kans dat je iemand meermaals tegen zou komen was nou niet echt klein. Ze keek eventjes naar het kleine kaarsje dat knikte, toen Jace hem vroeg of het klopte wat ze had gezegd. Ze giechelde eventjes en keek de jongen met pretoogjes aan. "Zo zie je maar dat deze wereld niet zo groot is als dat mensen vaak denken," zei ze met een glimlach. Terwijl ze de jongen aankeek vroeg ze zich af wat ze moest doen. De woorden waren nog altijd blijven steken in haar keel en ze wist niet zeker hoe ze ze eruit moest krijgen, maar een poging wagen was nooit mis, toch? In een flits had ze haar armen om hem heen geslagen in een knuffel en begroef haar gezicht weer in zijn borst, wat een geluk had ze nu dat ze zo klein was. "Ik ben blij dat je hier bent," murmelde ze, terwijl haar stem vervormd werd omdat ze tegen zijn borstkas stond te praten. "Ik hou van je," kwam er daarna nog zachter achteraan.

Ze wist niet of het kwam door het feit dat ze het eindelijk kon en durfde te bekennen, of door het feit dat ze hier zichzelf tegen een jongen aan stond te drukken, maar ze begon het tenminste wel weer een beetje warm te krijgen. Toen ze voelde hoe haar kin omhoog werd gehaald en ze in zijn ene goede oog kon kijken, voelde ze zich toch weer schuldig. Ze moest en zou die roodharige eikel van Team Rocket terug pakken voor wat hij niet alleen haar maar ook Jace had aangedaan! En nu haar team een beetje vorm begon te krijgen, zou dat best wel eens kunnen gaan lukken. Zijn woorden deden haar goed en een lichte blos verscheen op haar wangen. Zo subtiel mogelijk ging ze op haar tenen staan en gaf hem een klein kusje op z'n lippen, waarna ze al giechelend weer op de grond ging staan.

Voordat Vivienne iets kon doen werden er twee handen op haar wangen geplaatst en voelde ze hoe Jace's lippen zich stevig op die van haar drukte. Even schrok ze ervan, waarbij ze in een flits een andere jongen voor zich zag staan. Maar uiteindelijk sloot ze haar ogen en sloeg haar armen om zijn nek.

--

"Kyle..?" Mijn stem klonk zwak, mijn zicht was nog wazig, maar ik kon tenminste zien. Bij het raam stond een zwartharige jongen naar buiten te kijken. "Viev?" De jongen draaide zich om toen hij mijn stem hoorde en kwam naar de rand van het bed. "Oh Viev." Ik kon emotie in zijn stem horen en hij had moeite met tranen terug te dringen. "Waarom moet jou dit overkomen?" Een enkele traan rolde over zijn wang heen en lande op het bed. "Kyle," mompelde ik zachtjes. Voordat ik het wist zakte ik weer terug in een koortsdroom, waarbij ik op het randje van bewustzijn bungelde. In de verte hoorde ik Kyle tegen iemand anders praten. "Waarom gaat die trien nou niet dood? Ik bedoel maar, ik sjoemel al de hele tijd met de apparatuur en de koorts blijft hoog genoeg. Wat moet ik doen om dat geld te krijgen?" Ik durfde me niet te bewegen, bang dat Kyle zou merken dat ik 'm kon horen. In mijn ooghoek glinsterde een traan, terwijl ik een deur met een klap hoorde dichtslaan. Hij was weg ...

--

Vivienne duwde zich van Jace af, terwijl er tranen in haar ooghoeken blonken en het beeld voor haar langzaam van de zwartharige Kyle naar de blonde Jace veranderde. Ze merkte dat ze weer begon te trillen en er een snik in haar keel vast zat. "Waarom," mompelde ze zachtjes, terwijl ze zichzelf afsloot door haar armen over haar middel te slaan en zich weg te draaien van de jongen die ze liefhad.