[HF] Brother Love

"Wat is er schat?" Zelfs zijn stem? Oh lord Arceus, zelfs zijn stem. Ze huiverde en probeerde de tranen zo veel mogelijk te voorkomen door ze af en toe met haar mauw weg te strijken. Ze wilde het zeggen, ze wilde het uitspreken, maar angst had bezit van haar genomen en ze kreeg geen woord over haar lippen. Redelijk nadenken was al lastig geweest in zijn buurt, maar nu was het helemaal onmogelijk. Vivienne haalde moeizaam adem, waarbij elke tuig als een piep klonk. Benauwdheid nam haar over en ze hielt haar adem in, ze wilde niet gaan hyperventileren. Niet hier, niet nu. Moeizaam draaide ze zich om naar Jace, haar blauwe ogen rood omrand en haar gezicht bleek. "Waarom laat hij me niet met rust," mompelde ze zachtjes.

Vivienne trilde van top tot teen toen ze merkte dat Jace haar een knuffel gaf en ze voelde de volgende stroom aan tranen weer naar boven komen. Nee, ze moest niet meer huilen, ze wilde niet meer huilen. Trillende haalde ze adem en slaakte een zucht, terwijl ze zichzelf probeerde te kalmeren. Ondertussen luisterde naar de woorden die Jace haar insprak en huiverde. Alles leek elkaar te overlappen, verleden en heden, wat er voor zorgde dat ze zelf niet meer wist wat wat was. Ze huiverde eventjes en beet op haar lip om niet weer te gaan huilen. Ze moest nu wel, ze kon niet nog meer tegen hem liegen. "Kyle," mompelde ze zachtjes, gesmoord. "De zoon van het pleeggezin waar ik," ze onderbrak haar zin om haar neus, die vol was gelopen, op te halen en vervolgde toen; "waar ik bij woonde in Sinnoh. Mijn ex..." Zo, dat was eruit. Nu moest ze wachten op de klap.

Er kwam ... geen slag? Ze keek eventjes verbaast op, tranen in haar ogen, naar de jongen die haar vast had en legde haar hoofd terug tegen zijn borst aan. Eindelijk begon ze een beetje tot rust te komen, al hamerde haar hart nog steeds in d'r borstkas. "Ik ben gewoon zo bang," mompelde ze. "Dat die terug komt, om 't af te maken," onbewust had ze haar hand op zijn t-shirt gelegd en balde deze nu tot een vuist, waarbij ze een de deel van zijn t-shirt meenam. Ze huiverde en snikte zachtjes, maar de echte huilbuien waren tenminste voorbij. "Ik ben blij dat je hier bent, bij mij," zei ze daarna zachtjes, terwijl ze omhoog keek naar de blonde man en een zwakke glimlach op haar gezicht wist te forceren.

Vivienne had net haar mond geopend om antwoord te geven toen ze overvallen werd door een zoen en met een kleine glimlach ging ze erop in. Hier kon ze wel aan wennen. Er waren verschillen tussen hem en Kyle, maar het zou haar tijd kosten voordat ze hem helemaal uit haar gedachten kon verbannen. Maar tot die tijd was ze er zo goed als zeker van dat Jace bij haar zou blijven. En dat was datgene wat ze nu het meeste nodig had.
Een blos verscheen op haar gezicht toen hij haar letterlijk mee uit vroeg naar het festival en om er nog een schepje bovenop te leggen ging ze recht staan, keek hem van top tot teen na en zei toen met een bekakt stemmetje; "Omdat u het zo vriendelijk vraagt." Jammer genoeg kon ze het niet al te lang volhouden en schoot al snel weer in de lach. "Lijkt me leuk, ik moet toch nog even naar het pokécenter, aangezien het merendeel van mijn team verslagen is door Marcel," zei ze met een glimlach op haar gezicht.