Berry fight

∵ Words; 1209
∵ Tag; First Lilac Kasumi
∵ Notes; ~

Het meisje was na de vangst van haar Starly nog eventjes in Geosenge Town geweest, om pas later door te gaan met haar reis. Waar ze heen wilde wist ze echt nog totaal niet, maar een plek waar ze nog niet geweest was. Een leuke stad of dorp of zo en vervolgens misschien nog naar een bos of grot, om Keegan wat te trainen. Haar Ponyta was nog steeds uitgeput van het gevecht, maar die was dat natuurlijk totaal niet gewend. De Blitzle leek algauw weer hersteld te zijn en nog steeds straalde hij om zijn overwinning. Dit had zijn zelfvertrouwen nog groter gemaakt, tot de spijt van Elisia. Dusty en nog meer zelfvertrouwen was dan vast nog lastiger onder controle te houden. De Ponyta was echter nog gewoon hetzelfde gebleven, nog even rustig als altijd en altijd onder controle, al was ze wel vurig tegen de Starly. Misschien een van de eigenschappen van een vuurpokémon. En de Starly.. Het was maar een lastige pokémon, een die steeds maar ruzie zocht met Dusty, die het dan ook weer ging uitdagen. Tot de opluchting van Elisia, hadden Tally en Keegan het alweer goed gemaakt, al botsten Dusty en Keegan nog steeds en de Starly leek niet heel blij met zijn verlies.
De felle middagzon scheen in het gezicht van het bruinharige meisje, die op een bankje haar middageten zat te eten. De drie pokémon dartelde wat rond in het lage gras, de Ponyta at haar pokémonbrokjes en de Starly keek Elisia afwachtend aan. Dusty had ook rust gevonden en lag naast het bankje in het gras, te genieten van de zon. Het meisje keek glimlachend naar haar nieuwste pokémon, die blijkbaar graag een van de berries wilde, die in de rugzak van Elisia zaten. Hij had het nog niet opgegeven, Dusty echter, wist dat hij met bedelen geen berry kreeg, dus wachtte op het moment dat Elisia hem er een zou geven. Soms keek hij nog wel hoopvol naar de tas van het meisje, maar wist dat het niet zou helpen. Vroeger stal hij nog weleens een berry, maar hij had er van geleerd dat hij dan juist nog minder kreeg. “Nee,” sprak Elisia streng tegen haar pokémon, die haar nog steeds bedelend aankeek. De pokémon snoof eventjes en vloog op het bankje. “Als we op de eindbestemming zijn en jij je gedraagt, mag je misschien wel een berry,” sprak het meisje toen glimlachend, waarna ze eventjes een aai gaf over de kop van de Starly, die op de schouder van Elisia vloog. De Blitzle keek eventjes op en snoof minachtend naar de Starly, maar legde algauw zijn kop weer op de grond.
Het meisje grabbelde eventjes in de rugzak, die ze naast haar op het bankje gezet had. Ze wist dat er in de buurt van een stadje een berryveld was. Misschien kon ze er wel een paar plukken en planten, zodat ze binnenkort weer berries had en in de tijd dat ze reisde er ook nog een paar had. Algauw wist ze haar kaart te vinden en keek ze op de kaart, zoekend naar het stadje waar dat veld was. “Hm..” sprak ze enkel, waarna ze het stadje vond. CAMPHRIER TOWN, stond er met grote letters. Elisia keek vrolijk naar haar drie pokémon. “We gaan naar Camphrier Town!” sprak ze vrolijk, waarna ze opstond en naar haar pokémon keek. De Starly verloor door haar plotselinge opstaan bijna zijn evenwicht en liet duidelijk mokkende geluidjes horen, om zich vervolgens weer goed op haar schouder te zetten. De Blitzle keek eventjes naar Elisia, om zich vervolgens overeind te hijsen, met een luide gaap. De Ponyta nam nog snel een hap van de brokken en liep toen opgewekt naar haar trainer. Elisia pakte snel de bak met brokken op en gaf de Blitzle nog enkele brokken. “Jullie moeten goed uitgerust zijn hoor,” vertelde ze glimlachend. Dusty schrokte de brokken op en keek toen naar Elisia, met een vragende blik in zijn ogen. Het viel het bruinharige meisje echter niet op, die keek enkel vrolijk voor zich uit.
Met een snellere pas dan normaal liep het meisje rechtdoor, de Blitzle liep zoals altijd vooraan en de Ponyta liep langzaam achter haar aan. “Kom op Keegan, ga zelf eventjes lopen,” sprak ze grinnikend en ze liet de Starly op haar arm klimmen. Hij begon te klapperen met zijn vleugels en vloog toen langzaam van haar arm af. Ze keek snel achter zich, of haar Ponyta hen nog bij kon houden, maar die liep een aardig eind achter. “Keegan, Dusty, stop!” riep ze luid en ze keerde zich tot de Ponyta. “Wil je in je pokéball rusten?” vroeg het meisje toen, waarna de Ponyta knikte. Snel pakte Elisia de pokéball uit haar tas en richtte die op de Ponyta, die met een rode straal werd opgeslokt en in de bal verdween. Elisia keek eventjes naar de pokéball, waarna ze die in haar tas opborg. Ze zuchtte eventjes, om vervolgens naar de twee pokémon te kijken, die ongeduldig op haar wachtten. Elisia zette haar reis voort, op een snelle pas. De Blitzle maakte wat minder vaart om zo naast de trainster te komen lopen, terwijl de Starly hoog boven hen vloog. Het meisje glimlachte eventjes en aaide de zebrapokémon over zijn hals. Ze was trots op hem, dat hij zo goed gevochten had en de Starly was wel een leuke pokémon. Ze hoopte echter geen bugpokémon tegen te komen, want die vond ze alsnog eng.
Het was nog niet verschrikkelijk warm, al viel het vandaag sowieso al erg mee. De zon scheen lichtjes in het gezicht van Elisia, maar die kon er prima mee leven. Ze hield wel van wat zon. De Blitzle werd er wel wat traag en moe van, maar soms was dat helemaal geen probleem. De Starly scheen erg te genieten van het weer, aangezien hij met volle snelheid door de lucht vloog, rondjes draaiend en roepend. Elisia schudde eventjes haar hoofd, een glimlach sierde haar gelaat. Deze Starly was nog schattig, maar wat nou als hij zou evolueren?
Het duurde niet lang of ze waren bij het veld, vol met berrystruiken. De Starly liet zich op de rug van de Blitzle vallen, die luid snoof en een beweging maakte, waardoor de pokémon van zijn rug viel. Elisia keek gauw naar de struiken, maar keek om toen ze luid gesnuif hoorde en in haar ooghoek zag hoe de Starly de Blitzle aanviel met een Tackle. “Stop!” riep ze meteen, maar de Starly had de Blitzle al geraakt met zijn Tackle, waarna de Blitzle hem aanviel met een Shock wave. Elisia zuchtte en zag de Starly op de grond vallen. “Dusty, stop, nu!” sprak ze woedend en ze legde haar arm om zijn nek, om hem mee te trekken. “Overal is eten en dan nog gaan jullie vechten,” zuchtte Elisia hoofdschuddend. De Blitzle keek nog even met een dodelijke blik naar de Starly, die alweer overeind stond, maar richtte zich algauw op de berries voor hem. De Starly keek nog eventjes naar de Blitzle, naar ook hij huppelde richting de struiken en begon te eten. “Niet te veel hé!” riep ze gauw, waarna ze een van haar berries uit haar tas haalde om deze te planten. “En nu maar hopen dat het lukt..”

∵ Words; 428
∵ Tag; Lilac Kasumi
∵ Notes; ~

Algauw had het meisje de berry in de grond weten te planten. Ze keek voldaan naar het hoopje grond. Ja, als je Elisia heette kon je trots zijn op een hoopje grond. Het meisje hees zichzelf overeind en keek naar haar twee pokémon, die zichzelf aan het volproppen waren. Oh ja, Tally! Meteen pakte ze de pokéball van haar pokémon en drukte ze op het knopje, waarna de Ponyta doormiddel van een rode straal op de grond terecht kwam. De Ponyta keek eventjes verward om zich heen, maar zodra ze de ranken met berrystruiken zag, besloot ze dat deze plek nog niet eens zo verkeerd was. Elisia keek achter haar en zag dat een meisje, die ze ouder schatte dan zichzelf, met een geamuseerde blik in haar ogen. Elisia fronste eventjes. Hoe lang stond dat mens al te kijken? Jaa, ze wist dat ze interessant was, maar zo interessant ook weer niet. “Heeft het schouwspel je kunnen amuseren?” vroeg ze met een lief stemmetje, maar zodra ze zich omdraaide rolde ze geïrriteerd met haar ogen. Wat een persoon. Misschien had ze er nu wel een persoonlijke stalker bij. Elisia wendde zich weer tot haar pokémon en keek naar de Blitzle, die hardhandig elke pokémon opzij duwde om bij de berries te komen. Zucht..
“Dusty,” beval Elisia haar pokémon, die wist dat hij nu moest komen, maar hij vond de berries duidelijk veel interessanter. Ze zuchtte eventjes en pakte de pokéball van haar pokémon. Dan maar improviseren. “Dusty,” herhaalde ze zijn naam op een iets strengere toon en hij keek om. Zodra de pokémon de bal zag keek hij haar eventjes aan, maar liep toch naar haar toe. “Eventjes een pauze nu, jij ook Keegan!” sprak ze vervolgens, al luisterde de Starly al wat sneller. Ze liet de Ponyta nog even eten, want die was later begonnen en at trager. Nu richtte het meisje zich op het meisje wat net nog achter haar stond. “Ik heet trouwens Elisia, mocht het je interesseren,” sprak het meisje op een kalme toon, met een kleine glimlach. Naja, misschien had het meisje wel gewoon zo een blik in haar ogen of zo. Elisia wist het niet helemaal zeker, maar ja. Het kon allemaal. “En de pokémon heten Dusty, Tally en Keegan,” sprak ze toen. De Blitzle keek naar het meisje en snuffelde aan haar broek, om vervolgens een zacht geluidje te maken. De Starly ging op de schouder van Elisia zitten en keek naar het meisje, maar dit keer kwam er geen interesse van de Ponyta. Die zat nog lekker in de Berry-wereld.

∵ Words; 407
∵ Tag; Lilac Kasumi
∵ Notes; ~

"Ja, eigenlijk wel." Sprak het onbekende meisje toen. Elisia keek naar haar pokémon, die nog druk aten. Zo moesten die wel stoppen met eten hoor, dadelijk werden ze nog dik! “Fijn dat ik jou entertainment zijn kon dan,” sprak ze enkel nog, waarna ze haar pokémon bij de berries vandaan haalde. Elisia keek naar haar Blitzle, die het meisje besnuffeld had, maar ook algauw weer naast Elisia ging staan. De Starly zat op de schouder van het meisje, die eventjes de Starly wat meer op haar schouder duwde, omdat hij inmiddels ergens aan haar shirt hing. Ze glimlachte eventjes. Het meisje voor haar haalde ook haar pokémon uit hun pokéballen. Oh wat toevallig, zij had ook een Ponyta! Ze schrok echter wel een beetje toen ze de Charmander zag. Brr, wat een enge pokémon! En dat was enkel de eerste evolutie, laat staan de rest! Elisia keek naar het meisje, maar die maakte niet eens aanstalten om haar pokémon voor te stellen. Nou ja, dan niet right. Chantal schrokte nog wat berries op en keek toen naar de andere Ponyta, met haar ogen wijd open gesperd. Ze zat echt met een blik naar de andere Ponyta te kijken waarin duidelijk te lezen was dat ze het vreemd vond dat hier nog een Ponyta was.
Elisia keek eventjes naar Tally. Ze vroeg zich af waarom de pokémon het zo vreemd vond. Echter draaide Tally zich na nog een blik om en liep naar het bruinharige meisje. Hm. Elisia stelde vervolgens zichzelf en haar pokémon voor, maar opnieuw deed het meisje niet de moeite zichzelf of haar pokémon voor te stellen. Elisia fronste eventjes, maar draaide zich algauw weer om. Dan niet hé? Ze liet haar stemming niet verpesten door iemand die haar eerst een soort van uitlachte en daarna nog eens niets zegt ook. Elisia hurkte zich neer en keek naar de Ponyta, die ook naar het meisje keek. Ze glimlachte en aaide de pokémon over haar schouder, maar door de wind kwam een deel van haar vurige manen tegen haar hand. “Auw!” sprak Elisia meteen, haar gezicht vertrok. De Ponyta keek haar geschrokken aan en duwde haar neus tegen haar hand. “Jij kan er niets aan doen,” lachte Elisia toen, haar hand afvegend aan haar shirt. Ze zuchtte eventjes en keek toen naar de Blitzle, die er stiekem vadoor gegaan was om weer berries te eten. Vaste karaktereigenschappen waren niet te veranderen, zoals je nu weer zag.

∵ Words; 439
∵ Tag; Lilac Kasumi
∵ Notes; ~

Het meisje reageerde niet echt meer. Elisia keek haar nog een keer aan, haalde mentaal haar schouders op en zuchte eventjes, om zich vervolgens weer op haar pokémon te focussen. De Starly en de Blitzle moesten eventjes stoppen met eten, maar het duurde niet lang voor de Blitzle weer in de berrystruiken zat. Elisia zuchtte eventjes. De Starly keek geïrriteerd naar de Blitzle en zuchtte duidelijk. Elisia voelde eventjes hoe hij zijn gewicht verzwaarde en van haar schouder af vloog, om naast de Blitzle te landen. Hij duwde met zijn schouder tegen de benen van de Blitzle, die meteen woedend naar de pokémon keek. Zijn ‘bliksemschicht’ op zijn kop gloeide eventjes, maar toen hij een bijzonder kleurige berry zag, besloot hij dat dit interessanter was, dus plukte hij deze van de plant. Keegan geen woedend naar de Blitzle en maakte zich zo lang als mogelijk, maar kon niet bij de bovenste, lekkerste, ring komen. Hij klapperde eventjes met zijn vleugels, om vervolgens maar vanaf beneden te eten, met een nog altijd boze blik in zijn oogjes. Elisia keek eventjes glimlachend naar de pokémon. Ze waren wel grappig, soms waren die onderlinge ruzietjes humoristisch om te zien, maar ja, echt fijn was het niet altijd. Vooral niet als je ze van elkaar af moest trekken, omdat ze elkaar weer eens aanvielen.
Het meisje trok haar hand meteen terug toen deze een van de vlammende manen van haar pokémon raakte. Het brandde echt heel erg. Ze keek eventjes met grote ogen naar haar hand, waar een kleine wond op gekomen was. Ook de Ponyta keek nu met grote ogen naar haar trainster, maar Elisia stelde haar gerust dat het niet haar schuld was. Nee, Chantal kon er uiteraard ook weinig aan doen. De Paardenpokémon duwde eventjes met haar neus in de hand van het meisje. Ze streek met haar linker hand over de neus van de merrie. Elisia keek eventjes in haar tas, maar het water was op. Ze zuchtte en keek toen twijfelend naar Lilac. “Eh.. heb jij misschien wat water voor me? Gewoon, een klein beetje?” vroeg ze toen voorzichtig, al verwachtte ze ergens dat ze haar weer uit ging lachen, zoals hiervoor. Het meisje ging zitten en legde haar arm om de schoft van de pony, die eventjes met haar neus tegen het meisje duwde. “Ga maar eventjes wat eten,” zei Elisia toen. De Blitzle kwam langzaam aangelopen, waarna hij eventjes zijn hoofd ophief toen hij de pokémon van het meisje zag, maar toen hij daarna besefte dat ze hem niet interessant vonden de eerste keer, wandelde hij weer – volgepropt met eten, naar Elisia, met een diepe zucht.

∵ Words; 440
∵ Tag; Lilac Kasumi
∵ Notes; hopelijk kan je er wat mee

Elisia was weer zo dom geweest, om iets doms te doen. Haar hand verbranden aan de vlammende manen van de ponyta. Hoe? Dit was echt iets wat alleen haar kon overkomen. De merrie had het in het begin niet eens door, ze deed het dan ook niet expres. Elisia zuchtte. Het brandde flink, al zag je naast een zwarte schroeiplek weinig. Ze wist dat de Ponyta er niets aan kon doen, dus legde de schuld ook niet op haar. Dat arme dier had gelijk weer de schrik van haar leven ervaren.
"Lilac." Stelde het meisje, al was deze eigenlijk een eens een meisje meer, zich voor. Elisia keek haar eventjes fronsend aan, met een verbaasde blik in haar glinsterende, bruine ogen. Huh? Daarnet deed ze nog zo afstandelijk en zo, en dan ineens dit? Dit was een apart persoon, maar ja. Misschien moest ze eerst wat los komen tijdens een gesprek, voor ze normaal deed. Je wist niet wat er allemaal in het verleden van het meisje gebeurd was. "Mijn naam is Lilac." Elisia keek haar met een kleine glimlach aan. “Aangenaam Lilac,” sprak het meisje toen bevestigend uit, alsof ze de woorden eerst moest bevestigen voor ze het geloofde. Lilac wist haar naam uiteraard al, dus hoefde ze deze niet nog eens te zeggen en een gebaar van beleefdheid was het ook niet echt, om je naam twee keer te zeggen. Nee, het was eerder alsof het persoon voor je dom was en je naam vergeten was, in die korte tijd. Elisia glimlachte dus alleen maar en keek naar haar pokémon, die flink aan de berries stonden te trekken.
Elisia had het meisje gevraagd om een flesje water, die uiteindelijk in haar tas ging grabbelen. Elisia zag hoe ze een vol flesje tevoorschijn toverde en een klein beetje over haar hand goot. Eventjes brandde het, maar algauw voelde het een stuk beter dan de brandwond, die aan de hand van Elisia zat. Ze keek met een dankbare blik naar Lilac. "Zo, gaat het al iets beter?" vroeg de vrouw vervolgens en Elisia knikte. “Bedankt!” sprak ze, maar algauw keek ze naar haar pokémon, die zich op de berries gestort hadden. “Nu is het wel genoeg,” gromde ze ietwat grimmig, waarschijnlijk doordat haar hand nog altijd wat pijn deed, maar het werkte wel. De twee pokémon kwamen ietwat verbaasd naar haar toegelopen, nog de berries nakauwend. Ze keek meteen met een schuldige blik naar de grond. “Het doet blijkbaar nog wel wat pijn..” mompelde Elisia toen, slikkend. Dit was ze echt niet van zichzelf gewend, maar blijkbaar moest het weleens. Eindelijk luisterde Dusty, en dat was iets speciaals voor Elisia.