Decisions, Decisions |& Abigail Page

Met haar maatje, zoals gewoonlijk, aan haar zijde liep Lynn door de poort in de muur die naar de Berry Fields zou moeten leiden. Het was een koude herfstdag en zoals wel vaker op koude herfstdagen blies er koude wind. Lynn trok de sjaal die ze net gekocht had in Camphrier Town tot over haar neus en ademde door haar mond uit, waardoor haar gezicht voor een moment opgewarmd werd. Het zwartharige meisje was eerder die dag de eerste de beste kledingzaak ingelopen met het plan in zo snel mogelijk tijd een zo goedkoop mogelijke, maar toch goede sjaal te vinden. Goedkoop omdat Lynn haar geld liever nog even spaarde totdat ze ook de tweede Gymleader had verslagen, en snel omdat het vreselijk druk in de winkel was geweest vanwege de één of andere scherpe korting op schoenen. Behendig had Lynn zich tussen alle mensen doorgemanouvreerd totdat ze bij het rek met sjaals was aangekomen. Daarna had ze een paar sjaals gepakt die haar goed leken en gekeken hoeveel ze kostten. Uiteindelijk had ze de rode sjaal met kleine vlechtjes aan de uiteinden bij de kassa afgerekend, waarna ze zo snel mogelijk weer uit de winkel vertrokken was. Het uiterlijk dat de twee hadden gehad was hierdoor nogal veranderd, maar Lynn vond dat helemaal geen probleem. Ze was zelf eerst altijd in donkere kleding gestoken, al was dat niet met opzet, en nu had ze een felrode sjaal. Zara was ook veranderd en daar was zowel de katachtige Pokémon als Lynn erg blij om geweest. Lynns maatje was in Lumiose City geëvolueerd en bleef nu af en toe een eindje achter om vervolgens haar verhoogde snelheid uit te proberen door te kijken hoe snel de Liepard Lynn weer kon inhalen.
De jonge Trainer had net een stap in het ommuurde gebied gezet toen een geel met paarse schim voorbij haar schoot, enthousiast miauwend. Met een glimlach keek Lynn toe hoe Zara bij een struik vol met oranje bessen bleef staan en ietwat smekend naar haar omkeek. Het zwartharige meisje grinnikte en liep op haar maatje af. "Dat schattig kijken gaat je niet meer zo goed af, misschien moet je iets dreigenders proberen." Opperde Lynn plagend. Nu Zara geëvolueerd was, was ze ook meteen een stuk minder snoezig geworden. Haar karakter was al niet al te snoezig geweest, maar nu matchte het uiterlijk van de katachtige Pokémon daar meer mee. Levendig, ietwat stoer en behendig. De Liepard schudde haar kop en zette nog grotere ogen op met een klein pruillipje. "Oké, oké," begon Lynn lachend "je bent nog hartstikke schattig." Haar maatje leek tevreden met dit antwoord en draaide zich weer om naar de struik voor haar. Het zwartharige meisje herkende de besjes als Cheri Berries, een bes met een de pittige smaak waar haar maatje zo van hield. Ze haalde een plastic zakje uit haar vest en begon de besjes van de struik af te halen terwijl Zara in het rond keek naar andere struiken die voor haar interessant konden zijn. Toen het zakje ongeveer voor één derde gevuld was, pauzeerde Lynn. Ze bedacht zich dat de andere teamleden vast ook wat bessen zouden willen en dat het oneerlijk was om alleen Zara dit pleziertje te gunnen, ondanks dat ze haar eerste maatje was. Lynn balanceerde het zakje op een paar takken van het struikje voor haar en greep voor de tweede keer in haar zakken. Twee Pokéballs kwamen tevoorschijn en werden met een boogje opgegooid en weer gevangen. "Hey jongens," Begroette Lynn de Haunter, die opgewekt één van zijn klauwen op Lynn afstuurde om diens haar door de war te maken, en de Tirtouga, die haar teruggroette met een warm geluid. De jonge Trainer keek om zich heen, omdat het herfst was, stond niet het hele veld volgeplant met bessenstruiken, maar er waren nog genoeg verschillende soorten over het veld verspreid. "kijk maar even rond of jullie iets kunnen vinden wat je lekker lijkt." Beëindigde Lynn haar zin terwijl ze haar haren weer enigszins platstreek, het zakje met besjes weer uit de struik pakte en Lynn maakte aanstalten om achter Zara aan te lopen, die dieper het doolhof van struiken in gedwaald was. Bij het horen van Lynns woorden zweefde Pan meteen een rij struiken langs en stopte van iedere soort één bes is zijn mond om te kijken of hij voor die soort zou gaan. Atlas amuseerde zich een tijdje stilletjes door te kijken naar de gezichten die de Haunter trok als hij een bes in zijn mond had gestopt die niet lekker was, maar ging vervolgens rustig en met langzame pas op weg om zijn eigen favoriet te vinden. Lynn volgde haar maatje door de rijen veelkleurige struiken en genoot een moment van de frisse lucht en het heldere ochtendlicht. De stilte duurde niet lang, na zo'n vijftien minuten hoorde het zwartharige meisje het spookachtige geneurie van Pan onderbroken worden door een enthousiast kreetje. Lynn glimlachte naar haar maatje, die teruggrijnsde en sprak: "Ik denk dat 'ie iets gevonden heeft." De jonge Trainer volgde de gedempte vrolijke geluidjes en zag de Haunter voor een struik zweven toen ze een paar hoeken omgeslagen was. De mond van Pan was tot de nok toe gevuld met de bekende gele Sitrus Berry en de Haunter was net aan het proberen om nog twee van de gele bessen in zijn mond te stoppen toen Lynn in lachen uitbarstte. Het zwartharige meisje haalde haar zakje tevoorschijn, liep naar de struik en begon te plukken terwijl ze geamuseerd toekeek hoe de Gas Pokémon probeerde te kauwen. Nog eenderde van het zakje was gevuld, Lynn klopte Pan op zijn hoofd met de woorden: "Succes, Pan.". De Haunter grijnsde naar haar, maar vergat dat er bessen in zijn mond zaten. Snel drukte hij zijn klauwen er tegenaan zodat de Sitrus Berries er niet uit zouden vallen en met een grote glimlach en op de voet gevolgd door Pan, die nog steeds met zijn veel te volle mond worstelde, voegde Lynn zich na een tijdje bij Zara.
Atlas had het lekkerste besje gevonden na de struiken die hij het mooist had gevonden voorzichtig te besnuffelen. De ronde, blauwe bessen roken het allerlekkerst, vond hij. Deze werden het! Opgewekt draaide de Prototurtle Pokémon zich om om zijn Trainer te roepen, maar in plaats daarvan zag hij iemand anders. Ook leuk, natuurlijk, en zeker als zij hem met de bessen kon helpen. Zelf was hij daar wat te klein voor.. Atlas begroette het blonde meisje met een warm geluid en flapperde daar wat onhandig met zijn voorvinnen, om vervolgens zijn blik op de Oran Berries in het struikje te richten. Terwijl hij keek, leek de Tirtouga wel te groeien. Pas toen de Prototurtle Pokémon opmerkte dat hij op twee stevige poten stond, brak hij zijn blik van de Oran Berries af en keek naar zijn lichaam. Zijn voorflippers groeiden op topsnelheid en zijn schild leek ook al te veranderen. Verbaasd draaide de nu-Carracosta zich om naar de blondine. Wat was er gebeurd?

Het weer leek wel omgeslagen te zijn. Van warme en bezwete dagen leek het wel naar gecondenseerde ademhalingen te zijn gegaan. Rillend kwam Abigail het pokemon center waar ze haar slaapplek altijd regelde uit en ritste haar dikke jas dicht. Veel winterkleding had ze niet meegenomen naar Kalos, er vanuit zijn gegaan dat ze eigenlijk niet heel lang in deze onbekende regio zou blijven, want eerlijk gezegd had ze niet verwacht dat ze zich hier ook echt thuis zou voelen. Het was een wildvreemde regio, zonder ouderlijk toezicht en bewoond door vreemde mensen. De avond van de ontmoeting met die vreemde jongen die zijn pokemon op haar had afgestuurd om haar aan te vallen had ze getwijfeld. Getwijfeld of ze haar ouders niet moest bellen om haar op te komen halen. Dan had ze weken in haar huis gezeten, gemokt om de keuze die ze had gemaakt en had ze nooit meer de kans gekregen om te genieten van deze prachtige regio. Dan had ze nooit deelgenomen aan die reeks van dubbelgevecht met de Dewott en de Clauncher, had ze nooit al die mensen ontmoet die haar zo lief hadden behandeld en had ze nooit al die pokemon verkregen die nu een ijzersterk team vormden voor haar. Voor de zekerheid drukte ze capuchon nog wat dichter op haar hoofd, de pluizige binnenkant krabbelde haar wangen en liep ze verder.
De wind was fel en sneed door haar spijkerbroek alsof het gemaakt was van niets minder dan lucht. Aan haar zij liep Phoebe, een pokemon die steeds vaker buiten haar pokeball was te vinden, want Abigail wilde de Phanpy het liefst hard trainen voor het cruciale gymgevecht dat voor de deur stond. Als ze nog twee dagen kreeg om te trainen zou ze weer terug trekken naar Cyllage en was ze er klaar voor, dan moest ze er maar tegenaan gaan. Zachtjes gaapte ze, terwijl ze de bekende Berry Fields opliep en gelijk werd overweldigd door de zoete geuren. Veel berries zouden er toch niet zijn, midden in de herfst? Of hadden de mensen hier manieren bedacht om berries het hele jaar lang te laten groeien? Het blondharige meisje haalde haar schouders op en voelde plots iets langs haar been rollen. Het was Phoebe, die waarschijnlijk iets met haar goed ontwikkelde reukorgaan had geroken en er nu op af rolde. Maar.. misschien ging ze nu wat te hard van stapel. Abigail zette gelijk de achtervolging in en zag haar pokemon toen gelijk tegenover een andere staan. Ze haalde haar pokedex erbij en vernam dat het een Skiddo was. ‘ If it has sunshine and water, it doesnt need to eat, because it can generate energy from the leaves on its back.’ De pokemon, bedekt met een lag gras over zijn lijf, was bezig geweest van een paar besjes te eten, want de zon scheen niet bepaald dus had de gras pokemon waarschijnlijk wel voedsel nodig, en toen was er plots een drukke Phanpy bij gekomen.
Toen Abigail aangekomen was bij de twee pokemon, voelde ze gelijk de vijandigheid van de Skiddo afstralen. De donkere hoorns glommen gevaarlijk in het felle zonlicht dat door de wolken wist te breken en nerveus slikte Abigail. “Kom Phoebe, we kunnen beter gaan.” Murmelde ze stilletjes, maar de phanpy bleef op haar plek staan en dit keer hoorde Abigial een ander soort toetje uit de snuit komen van de blauwe pokemon. Een strijdvaardige. Huh? Abigail liet haar hoofd wat scheef hangen en moest naar achteren springen toen de skiddo zijn hele gewicht op de phanpy gooide en deze met een grote kracht naar achteren duwde. “Phoebe!” Riep ze uit, maar toen ze de pokeball van de phanpy wilde pakken, hoorde ze een protesterend geluidje uit de snuit van de phanpy komen en rolde deze zich op, om zich op de skiddo te werpen. Helemaal in de war gebracht sprong de gras pokemon naar achteren en haalde zijn roedes tevoorschijn. Met snelle en krachtige slagen sloeg deze op het gras waar de phanpy rolde en wist Phoebe een paar keer flink te raken, maar de phanpy remde niet af. Nogmaals beukte ze fel in op de skiddo, die telkens weer een beetje naar achteren werd gedreven, richting een boomstam waar ze niet veel verder meer kon. Net toen de skiddo zijn achtereind de bast raakte haalde de gras pokemon zijn volgende aanval tevoorschijn en schoot deze allerlei messscherpe bladeren op phoebe af, die nu wel werd afgeremd en uit het bereik van de pokemon moest springen om niet al te veel schade op te lopen. Hijgend kwam de phanpy weer voor de skiddo te staan, die niet bewegen was en de beknelde plek in zijn voordeel wist te gebruiken. Nogmaals schoot hij een golf van bladeren op phoebe af, die de phanpy ternauwernood moest ontwijken. Ze kwam niet dichterbij, niet als ze geen schade wilde oplopen. Abigail beet op haar lip en bedacht hulpeloos hoe ze zich hieruit moesten werken.
Plots slaakte de Phanpy een harde strijdkreet, vervormd door haar slurf en stortte ze zich in de baan van de razor leaf. Voordat Abigail haar terug kon roepen begon de phanpy licht te geven en veranderde ze van vorm. Haar bouw werd massiever en sterker en haar slurf werd langer. Toen de felle verschijning was verdwenen was de skiddo verbaasd stil blijven staan en keek hij ademloos naar de veranderde phanpy. Nee geen phanpy meer, een donphan. Met opengevallen mond keek Abigail naar de pokemon. Met een woeste brul stampte Phoebe op de grond met haar grote gewicht en de slagtanden, in de evolutie aangegroeid, begon omringd te worden met vuur. Met een fantastisch harde beuk werkte ze de Skiddo weg tussen de boomstam en verdween de graspokemon binnen een seconde tussen de struiken.

“Phoebe!” Riep Abigail uit toen de Donphan de verdwijning van de Skiddo nog had nagekeken en de donphan overviel met een dikke knuffel. Het vrolijke geluid, ditmaal zwaarder, weerklonk uit de pokemon, die haar trainer omhelsde met haar slurf. “Je bent een heel eind gegroeid.” Grinnikte ze en keek verbaasd op bij het horen van een geluid. Een soort schildpadpokemon was tussen de bosjes doorgekropen en nogmaals zag Abigail, op dezelfde dag, een pokemon evolueren. Alleen deze pokemon had ze niet eens gekend. “Wow” Bracht ze ademloos uit en Phoebe begroette de schildpadpokemon, nu ontzettend gegroeid, met een vrolijke groet en stak haar gepantserde slurf uit.

Wat er gebeurd was, begreep Atlas nog steeds niet helemaal. In zijn vorige leven had hij wel eens Pokémon opeens zien groeien, maar omdat hijzelf niet in een groep had geleefd, had de Prototurtle Pokémon nog nooit een Tirtouga zien veranderen. Wel had Atlas bedacht dat wat er gebeurd was een beetje leek op wat zijn teamgenoot, Pan, doorgaan was, maar zeker weten of het hetzelfde was geweest, deed de prehistorische Pokémon niet. Hij besloot dat zijn Trainer het vast wel zou weten, en dat hij nu kennis wilde maken met de grote, grijs met zwarte Pokémon die bij het blonde meisje leek te horen. De Carracosta zette een paar onhandige stappen vooruit op zijn poten en raakte te slurf van de olifantachtige Pokémon zo voorzichtig mogelijk aan met zijn flipper onder het maken van een vriendelijk, laag geluid.
Toen Lynn de twee bollen van licht opgemerkt had, dacht het zwartharige meisje in eerste instantie aan één of andere aanval. Dat zou vreemd zijn, want ze had de Berry Fields uitgekozen als plaats voor hun pauze omdat er een de herfst niet bepaald veel bessen in de struiken hingen en dit zou betekenen dat er ook weinig mensen zouden zijn. Weinig mensen betekende minder kans op Team Rocket en dat hield volgens Lynn weer in dat het veilig zou moeten zijn om haar gehele team uit hun Pokéballs te laten. Zara stapte het blikveld van haar maatje in en keek vragend in diens ogen. Op dat moment legde Lynn de link; de bol van licht hoorde bij het evolutieproces. Een frons verscheen op het gezicht van het zwartharige meisje terwijl ze een sprintje trok naar waar twee Pokémon geëvolueerd moesten zijn. Er was een kans dat Atlas had gevochten tegen een wilde Pokémon, maar over het algemeen ging de schildpadachtige Pokémon onnodige gevechten liever uit de weg, had Lynn gemerkt. Ze schoot langs een laatste rij struiken en kwam tot stilstand. Verward knipperde Lynn met haar ogen toen ze twee grote Pokémon en een blondine zag staan die haar bekend voorkwam, al wist het zwartharige meisje nog niet precies waarvan. Lynn keek even in het rond of ze Atlas ergens zag, totdat de blauwe Pokémon haar warm toebrulde en Zara en Pan op hem afgingen. "Atlas..?" De Pokémon brulde nog een keer op de vriendelijke, maar rustige manier die zo bij Lynns teamgenoot paste. Het was Atlas. Lynn liep op de Prototurtle Pokémon af en gaf hem een klopje terwijl ze bewonderend omhoog keek. "Gefeliciteerd, jongen. Nu ben je de grootste van de groep." Merkte ze grinnikend op. Ze schatte dat Atlas nu zo'n één meter zeventig moest zijn terwijl ze haar Pokédex tevoorschijn haalde, die vertelde dat de prehistorische Pokémon nu een Carracosta was. Vervolgens draaide Lynn zich voor Atlas om naar de blondine. Ze schatte haar zo'n drie à vier jaar ouder en.. "Eh, ben jij misschien Abigail Page?" Wat het onthouden van namen betrof had Lynn een fotografisch geheugen, te danken aan de vele kinderen in het weeshuis die alleen reageerden als je ze met hun naam aansprak. Als ze het goed had, was dit de persoon waartegen ze in de halve finale van het Summer Festival had gestaan. Ze had met een Clauncher en een Dewott gevochten, wist Lynn zich te herinneren, en waren waardige tegenstanders geweest. "Ik ben Lynn," Verduidelijkte het zwartharige meisje met een glimlach "volgens mij heb ik je tijdens het Summer Festival al eens gezien."

Vrolijk hief de Donphan haar slurf weer op toen de schildpad pokemon haar begroeting had teruggegeven en Abigail glimlachte. Het was wel vreemd, om zo'n pokemon even voor haar te zien. Maar zo'n pokemon liep hier toch niet zomaar in het wild rond? Of was Kalos dan echt zon vreemde regio? Nee, blijkbaar niet zo vreemd, want iemand verscheen al op de open plek en sprak de pokemon aan met, waarschijnlijke, naam. Atlas? De pas geëvolueerde pokemon reageerde op de naam en vrolijk ook. Dit gaf voor Abigail dan ook de doorslag.
Toch werd het weer een beetje vreemd, want het meisje, waar ze een vage herinnering aan had, kwam uit het niets op met haar naam. Een verbijsterde uitdrukking gleed over het gezicht van de blondine en ze deed verrast een pasje naar achteren. Phoebe snapte er niets vond en toeterde vrolijk op haar snuit. "Euh ja, dan ben ik." Murmelde Abigail wat.. verrast. "volgens mij heb ik je tijdens het Summer Festival al eens gezien." Alsof ze nu een flashback kreeg zag ze het weer voor zich. Dit was het meisje van.. van de halve finale..! "Ah ja! Nu weet ik het weer." Grijnsde Abigail, totaal niet ongemakkelijk meer. "Het is zo vreemd, want ik heb je nooit leren kennen na dat gevecht, dus zat 't ook niet in m'n hoofd. Maar leuk om je weer tegen te komen, dit is waarschijnlijk de prijs?"

De blondine deed met een verbijsterde uitdrukking een stap naar achteren en vertelde dat ze inderdaad Abigail heette. Lynn knikte rustig en keek een moment naar de grote, grijze Pokémon, die vrolijk toeterde, en daarna naar Pan en Atlas. De Haunter probeerde nog steeds de Sitrus Berries door te slikken en zag er lachwekkend uit, terwijl Atlas zijn vriendelijke ogen op de olifantachtige Pokémon gericht had en haar zachtjes vrolijk toebrulde. Met een glimlachje richtte Lynn zich weer op de blondine. Abigail sprak met een grijns dat ze het weer wist en dat ze zich haar waarschijnlijk niet meer kon herinneren doordat ze nooit echt kennis hadden gemaakt, waarna ze vroeg of Atlas de prijs van het Summer Festival geweest was. Met een grijnsje sprak Lynn: "Nou, dan moeten we maar overnieuw beginnen, niet?" Het zwartharige meisje zette een stap naar voren en stak haar hand uit. "Lynn, en dit hier zijn Zara, Pan en Atlas." Lynn knikte bij het noemen van iedere naam even naar de Pokémon die erbij hoorde, die allemaal op hun eigen manier de blondine begroetten. Zara liet een enthousiaste miauw horen, Pan liet één van zijn klauwen tot een meter voor het oudere meisje zweven en zwaaien en Atlas keek haar met een warme blik aan terwijl hij met zijn hoofd knikte. "Die laatste is inderdaad uit het fossiel gekomen dat ik gewonnen heb." Voegde Lynn er nog aan toe, waarna ze weer een stapje achteruit zette en zo naast Zara kwam te staan. "Tegen wie heb jij het eigenlijk allemaal opgenomen tijdens het toernooi?" Vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Misschien hadden er nog wel mensen meegedaan die Lynn al eens ontmoet had, je wist het maar nooit.

"Nou, dan moeten we maar overnieuw beginnen, niet?" Met een grote warme glimlach knikte ze. Dat was inderdaad waar, beter nu dan nooit, niet? De pokemon van de trainer, een Haunter, een soort katachtige pokemon en de schildpad pokemon, werden voorgesteld en ook zijzelf. Vriendelijk nam Abigail de uitgestoken hand aan. "Dit hier is Phoebe en ik ben inderdaad Abigail." Grinnikte ze, om de rest van haar pokemon erbij te halen zou misschien wat te druk worden voor haar gevoel, dus liet ze hen maar in hun pokeballs.
"Gefeliciteerd dan, het ziet er uit als een redelijk zeldzame pokemon." Ze liet haar ogen nogmaals over de redelijk grote pokemon glijden. Dus een hele tijd geleden kropen en zwommen die op deze aarde rond? "Tegen wie heb jij het eigenlijk allemaal opgenomen tijdens het toernooi?" Voor een tweede keer in een korte tijd moest ze haar geheugen afgraven. Pfoe.. wie waren dat ook alweer? "Hmm.. Ethan Campbell en.. uh.. Alexander Archer! Als ik de namen nog goed weet."

De blondine knikte met een grote glimlach en antwoordde grinnikend, nadat Lynn zichzelf en haar team had voorgesteld, dat ze inderdaad Abigail heette en dat de pas geëvolueerde Pokémon de naam Phoebe droeg. "Aangenaam," Sprak Lynn met een glimlach voordat ze weer naast Zara ging staan. "Eh, weet jij trouwens misschien waarom Atlas geëvolueerd is?" Vroeg het zwartharige meisje grinnikend. Het was wel raar dat ze er niet eens bij was geweest toen de Prototurtle Pokémon was veranderd in een Carracosta, normaal gesproken gebeurde zoiets in een gevecht en over het algemeen waren Trainers vaak bij gevechten waaraan één van hun teamleden aan meededen. Maar ja, Atlas was dan ook wat speciaal, en niet alleen omdat hij tot voor kort een fossiel was.
De ogen van het oudere meisje gingen nog een keer over Atlas nadat ze gezegd had dat hij eruit zag als een redelijk zeldzame Pokémon. Lynn keek ook even omhoog naar de Carracosta, die met een vredige blik in zijn ogen de omgeving aan het bekijken was. Het schoot het zwartharige meisje een moment te binnen dat Atlas wel een beetje op Harold, de oude man die ze in Aquacorde had ontmoet, leek qua manier van doen; beiden waren ze zachtaardig ondanks hun voorkomen en beiden leken ze blij te worden van de kleinste complimentjes. Die gedachte deed Lynn even grinniken alvorens ze haar blik weer op Abigail richtte en antwoordde: "Bedankt, en ik denk van wel. Veel verstand van prehistorische Pokémon heb ik niet en daarom zou ik ook niet kunnen zeggen hoeveel Carracosta's er nu rondlopen, maar hij is in ieder geval.. Bijzonder." Besloot het zwartharige meisje met een glimlachje. Misschien was dat wel de beste manier om de Carracosta met zijn uiterst zachtaardige karakter te beschrijven: bijzonder. Het oudere meisje leek een beetje moeite te moeten doen om zich de namen van haar tegenstanders te herinneren, maar uiteindelijk kreeg Lynn te horen dat de blondine gewonnen had van ene Ethan en Alexander. Lynn knikte en bedacht zich ondertussen dat ze die namen nog nooit gehoord had, dus dat ze de twee waarschijnlijk niet kende. "Geen namen die ik ken," Merkte ze dan ook met een glimlachje op "Zelf heb ik tegen één iemand mogen vechten die ik al een beetje kende, maar verder had ik mijn tegenstanders nog nooit gezien." Na even haar blik op Zara gericht te hebben, die lachende geluiden maakte omdat Pan bezig was met zijn enorme lading Sitrus Berries naar binnen te werken, voegde de jonge Trainer daar nog lachend aan toe: "Al kan ik ook weer niet zeggen dat ik erg veel mensen ben tegengekomen.".