A next bonding step

De tocht naar Lumiose had toch langer geduurd dan verwacht. Vroeg in de morgen was ze vanuit Cyllage, de plek waar ze haar tweede gymbadge had bemachtigd, vertrokken en rechtstreeks de route teruggelopen die ze een klein weekje geleden ook had belopen. Nu vond ze namelijk pas dat ze er klaar voor was om professor Sycamore onder ogen te komen. Al van vele trainers die ze was tegengekomen in Kalos had ze over de wondere dingen gehoord die de naam Mega Evoluties droegen. Nou.. daar wilde ze wel meer van weten. Wie weet hoe veel makkelijker dat gymgevechten zou maken? Een kleine glimlach was op haar gezicht verschenen, maar was er ook bijna meteen weer afgegleden toen ze zich bedacht dat misschien geen enkele pokemon van haar klaar was voor een Mega evolutie of deze kon krijgen. Wat als ze daar helemaal voor schut stond? Snel schudde de blondine haar hoofd. Daar moest ze nu gewoon even niet aan denken. Dan kwam ze misschien toch in aanmerking voor een keystone en wie weet werden er later ontdekkingen gedaan voor een mege evolutie voor een.. Sceptile ofzo.
Diezelfde Sceptile had de hele reis weer aan haar zijde gelopen, zijn blik zoals altijd trots. Maar iets van die trots was gekrenkt. Zeker nadat Hannibal ook zijn tweede evolutie stage had bereikt. De Sceptile voelde zijn positie als grote van de groep bedreigd worden. Daarom wilde Abigail hem het voordeel geven om nu tijd met haar te besteden. Al was hij natuurlijk net weer de reden dat het zo laat werd.

Onderweg kwamen ze een trainer tegen, die met zijn Flaaffy aan het trainen was en de elektrische pokemon had per ongeluk zijn aanval dichtbij Abigail afgevuurd. Apollo had dit gelijk als een bedreiging gezien en had de flaaffy een aanval met zijn leaf blade gegeven. Totaal verstijf had Abigail op het pad gestaan, terwijl de sceptile met een onheilse grom naar de elektrische pokemon keek, die niet opgewassen was tegen zo’n getrainde pokemon en de trainer had Apollo weggeduwd. Voordat haar pokemon nog een aanval kon uitvoeren had Abigail hem terug laten keren in zijn pokeball en uit schuldgevoel en medelijden had ze de trainer naar het dichtstbijzijnde pokemon center geleid. De hele weg naar het eerst volgende kleine dorpje had ze getwijfeld wat ze met Apollo moest doen. De irritaties liepen op bij de pokemon en dit zou de rest van de groep niet goed beïnvloeden.
Na het afscheid met de trainer, wiens pokemon gelukkig vooral door de shock was geraakt, en ze vervolgende snel haar reis weer, die een grote omweg had moeten overleven. Pas toen ze er zeker van was dat niemand voor, achter of naast haar stond, liet ze de Sceptile weer uit zijn pokeball en werd verrast door de zeer sacherijnige blik in zijn ogen. “Wat was dat nou?” Bromde ze zachtjes, alsof iemand het anders zou kunnen horen en haar zou uitlachen. De sceptile haalde als een verwend kind zijn schouders op en keek strak naar de grond. “Geef mij niet die behandeling!” Siste Abigail vervolgens, redelijk het geduld verliezende met de pokemon die ze vroeger als haar beste maatje had gezien. De pokemon keek op en keek haar met eenzelfde soort felle blik aan. “Nou?” Vroeg ze hem, dringend en toen krabbelde de sceptile wat van haar af en ging midden op het pad zitten, iets in zijn pokemon taal brommende. Vragend hurkte Abigail naast hem neer, terwijl de grote sceptile met een twijgje in de aarde prikte. “Gaat het over Hannibal ..?” het was een wilde gok, maar die was gelijk in de roos. Apollo brak het twijgje door midden bij het noemen van de naam en murmelde wat boos klinkends. “Oh gekkerd toch.” Glimlachte ze en omhelsde de sceptile, die dit niet verwacht had, maar de knuffel vrijwillig terug gaf. “Jullie zijn een team” Begon ze, wat opgelucht nu het eruit was. “er zijn geen solo artiesten in een team.”

Ze waren toch nog aangekomen in Lumiose, de stad die altijd licht leek de geven. Natuurlijk was het eerste wat Abigail van de stad gezien had de grote toren, waarvan ze nu wist dat dat de gym was waar ze binnenkort haar vijfde badge op zou halen. Maar dat was vooruitdenken en dat deed ze liever niet. De avond was al gevallen en de meeste winkels begonnen nu toch echt met het sluiten van hun deuren. Als ze maar niet te laat was! Apollo rende al vooruit, blijkbaar wist de sceptile de weg naar beter dan zij. De groene staart van de pokemon verdween in de dikke mensenmassa en even was Abigail hem kwijt, totdat ze hem in een lantaarnpaal zag klimmen. De trainer en pokemon maakten oogcontact en de sceptile wees naar het gebouw, waar waarschijnlijk het lab van de professor zich bevond. Ze gaf hem een dankbaar knikje en wurmde zich door de menigte van mensen, allemaal op weg naar hun huis na een lange dag van werken.
Hijgend kwam ze het lab binnen, waar een assistent geschrokken op keek van haar werk, het laatste beetje werk van de dag. “Is er iets gebeurd buiten?” Vroeg de vrouw bezorgd, al opstaande vanachter haar bureau en naar het raam toelopende. “Nee, nee, gewoon.. gehaast.” Murmelde Abigail met een schaapachtig glimlachje en zag de vrouw licht afkeurend naar haar kijken. “Nou, het lab sluit bijna, waarvoor ben je hier?” Vroeg ze, haar brilletje recht zettende op haar neus. “Ik wilde professor Sycamore spreken.. over een keystone?” Nog wat licht nahijgende keek ze naar de vrouw en kneep haar oogleden samen bij het brandende gevoel in haar zij. Au au au.

Door een deur werd ze geleid en daar bevond zich de professor die net naar de kapstok toe was gelopen om zijn jas te pakken. Om naar huis te gaan? Hè Mareepdung, dan was ze wel erg laat. De professor keek vragend naar zijn assistent die kort mededeelde dat Abigail hier voor een keystone controle was en de professor toverde gelijk een enthousiaste glimlach op zijn gelaat. “Welkom, welkom!” Glimlachte hij en ging in het midden van de kamer staan. “Jou heb ik in ieder geval niet begeleid, toch?” Wow, zou hij dan iedereen kennen die hij wel had begeleid aan het begin van hun reis? Wacht.. er stond natuurlijk een sceptile naast haar, dat gaf al een redelijk doorslag. Nog wat verlegen schudde Abigail haar hoofd, maar zette zichzelf er toch toe om iets te zeggen. “Dat klopt, ik kom uit de Hoenn regio.” Glimlachte ze zachtjes en zag Sycamore bedenkelijk kijken naar Apollo, die zich nogal goed gedroeg en recht voor zich uitkeek. “Goed, goed, nou je bent hier voor een keystone gekomen. Dan wil ik graag eerst de pokemon zien die je bij je hebt en dan zal ik kijken of je geschikt bent.” Het gebruik van ‘geschikt bent’ joeg haar al redelijk wat angst aan, maar ze liet het niet merken. Dan zou die gechiktheid zeker verminderen.
Binnen een paar seconden stonden de andere vijf pokemon in de kamer, die gelukkig groot genoeg was om ze allemaal te ontvangen. Pam, als de jongste, klapte meteen haar vinnetjes in elkaar bij het zien van de professor en dit bracht een glimlach op zijn gelaat. Hij liep een klein rondje en stopte uiteindelijk bij Hannibal. Automatisch gingen Abigail’s ogen naar Apollo, die de aggron nog steeds een beetje argwanend aankeek. “Je hebt een pokemon die geschikt is voor een mega evolutie.” Verwonderd hief ze haar wenkbrauwen op. Hannibal..? “Ik zal hem wel even moeten controleren.” Hannibal bekeek de vreemdeling wat afstandig, maar liet hem de controle toe. Zo werd zijn kracht gemeten, zijn conditie en uiteindelijk ook de band die de pokemon had met Abigail. Nerveus keek ze toe en toen de professor wegstapte keek hij Abigail weer aan. “Het principe van de mega evolutie is dat een pokemon en een trainer zo’n sterke band hebben, dat deze pokemon een stap verder kan maken in zijn evolutie. Zo beloont het trainers die veel aandacht besteden aan de band met zijn of haar pokemon.” Hij haalde een regenboogkleurige steen uit zijn zak. “Dit is een keystone, die in contact met een van de vele mega evolutie stenen, een mega evolutie kan verrichten.”
Maar.. was Abigail geschikt om de keystone te verkrijgen ..?