Power of the Rainbow

Met precisie bewoog Lynn met haar maatje aan haar zijde zich door de mensenmenigte, de omgeving scannend op een gebouw dat iets weg had van een laboratorium. Professor Sycamore, ontdekker van de Key- en Megastones, had een tijd geleden op de voorpagina van de krant gestaan, in hetzelfde artikel dat de komst van Team Rocket bekend had gemaakt. In datzelfde krantenartikel had Lynn ook voor het eerst gelezen dat Gengar over een Mega Evolutie beschikte en daarom was ze naar het Lost Hotel gegaan, waar ze een vrolijke Pan aan over had gehouden, die op het moment nog een Haunter was. Lynn hield stil toen ze een steegje zag dat naar één van de vele, identieke pleinen van Lumiose City zou leiden en sloeg af. Op het kleine plein was het aanzienlijk rustiger dat op de hoofdstraat en daar was Lynn op het moment erg blij mee; het later evolueren van een Haunter in te midden van duizenden mensen leek haar niet al te verstandig. Zara was, zodra ze gezien had dat ze uit de mensenmenigte zouden gaan, vooruit gelopen en zat nu op één van de bankjes. Met een glimlach voegde Lynn zich bij haar maatje en gaf die een aai. ”We zullen zo weer weg zijn hoor.” Sprak het zwartharige meisje. De Liepard keek een nanoseconde ietwat teleurgesteld, maar meteen daarna kwam de bekende vrolijke uitdrukking weer op het gezicht van de katachtige Pokémon te staan toen ze doorkreeg waarom ze hier dan wel waren. Nadat Lynn en Zara afscheid hadden genomen van een witharige man en zijn Ekans en de Gym gedaan hadden, had Lynn zich gerealiseerd dat het een tijd werd om de Trade die ze een tijdje geleden had aangeschaft te gebruiken, en om dat meteen maar de Mega Stone op te halen voor Pan. Een nieuwsgierig en ongeduldig klinkende miauw verliet de bek van de Liepard terwijl Zara ongeduldig met haar staart zwiepte. Plagend haalde Lynn zo traag mogelijk de Pokéball van Pan tevoorschijn, waarvoor Lynn een speelse klap met de staart van haar maatje kreeg. ”Oké, oké,” Glimlachte Lynn en ze haalde de kleine rood met witte bal uit één van haar vestzakken. Met een druk op het knopje vergrootte de bal zich en Lynn hield de capsule een moment voor zich, totdat ze de staart van Zara alweer op zich af zag komen, gepaard met een ongeduldige miauw waarin het enthousiasme duidelijk te horen was. Snel dook de jonge Trainer weg, de ‘aanval’ nog net op tijd ontwijkend en zette een paar stappen achteruit om buiten het bereik van haar maatje te komen. Zara kreeg door dat haar aanpak niet zou werken en liet een zachte, smekende miauw horen terwijl ze haar maatje met grote ogen aankeek. Met een glimlach schudde Lynn haar hoofd. ”Goed..” Mompelde ze terwijl ze de Pokéball opgooide en weer ving. Meteen kwam er een paarse klauw op haar af en voor de tweede keer dook Lynn weg, dit keer naar Zara toe, die zich onder het bankje had laten vallen en met een kinderlijk lachje met haar poten probeerde de klauw van Pan weg te houden. De Haunter in kwestie zweefde een meter of twee boven de grond en had een grote glimlach op zijn gezicht terwijl hij Lynn aankeek en ondertussen zijn tweede klauw naar de andere kant van Zara liet zweven, zodat ze vast zat tussen de bank en de twee handen aan weerszijden ervan. Even keek Lynn geamuseerd toe hoe Pan de Liepard kietelde totdat Zara opsprong en met haar lichaam tegen dat van de Haunter beukte. De verbaasde uitdrukking die Pan op dat moment op zijn gelaat had paste voor geen meter bij de reputatie die Haunter hadden, namelijk dat ze griezelig waren, en daarom barstte Lynn in lachen uit. Zara landde weer op de grond en liet op haar maatje af, die met een grijns naar de Haunter sprak: ”Volgende keer beter, Pan.” De Haunter beantwoordde Lynns grijns en kwam op haar af gezweefd. Zara was weer op het bankje gesprongen en miauwde nu enthousiast iets naar haar teamgenoot, die een moment verbaasd keek maar daarna met grote interesse zijn aandacht op Lynn vestigde en haar wat vragend aankeek. De jonge Trainer glimlachte en knikte simpelweg, waarop de Gas Pokémon een soort rondje zweefde een spookachtige melodie liet horen van blijdschap. ”Klaar voor je voeten, Pan?” Vroeg Lynn met een grijnsje en met nog een laatste, spookachtige toon kwam de Haunter vlak voor Lynn tot stilstand om haar verwachtingsvol aan te kijken. Grinnikend haalde het zwartharige meisje de Trade tevoorschijn. Ze had het ding voor de helft van de prijs gekregen, wat mooi was, want daardoor had ze sneller het geld dat ze nodig zou hebben voor de Mega Stone kunnen opsparen. Met de woorden: “Nou, daar gaan we.” gaf Lynn de Trade aan de Haunter, die meteen een fel, wit licht begon uit te stralen zodra hij het voorwerp aanraakte. Lynn zette in een reflex een stap achteruit en bedekte haar ogen. Hoe vaak je een ook een evolutie zou zien, nog steeds bleef het onverwachts. Zelfs nu Lynn had geweten dat het zou gebeuren –ze had immers zelf die Trade gekocht en aan Pan gegeven– kwam het felle licht als een verassing. De jonge Trainer wierp een snelle blik opzij en zag dat Zara haar kop van het licht had weggedraaid en haar ogen gesloten had omdat ze, nu ze een Liepard was, haar ogen niet meer met haar poten kon bedekken. Zara was de eerste die opmerkte dat het licht dimde en opende haar ogen meteen om haar teamlid te kunnen bekijken. Ook Lynn haalde haar hand weg en keek naar Pan, die door de laatste veranderingen ging. De oor-achtige uitsteeksels groeiden een eind en Pans kleine, driehoekige tandjes groeiden uit tot kaarsrechte, sneeuwwitte tanden die goed zichtbaar waren door de grote grijns op het gezicht van de Gengar. Ook Pans ogen veranderden; het oogwit kreeg een donkeroranje kleur en de driehoekige vorm werd wat ronder, wat trouwens ook sterk gold voor het lichaam van de paarse Pokémon. Het licht doofde nu compleet en de grijns van de Gengar kreeg iets vrolijks terwijl hij één voor één zijn voeten optilde, om vervolgens een rondje rond het plein te rennen en stil te houden voor Zara met een uitdagende blik in zijn ogen. De Liepard stond al op met een grijns op haar kop toen Lynn tussen de twee instapte en haar Pokédex tevoorschijn haalde. “Sorry, jongens. Maar ik ben wel benieuwd wat er over je nieuwe vorm gezegd wordt, Pan.” Zara keek ongeduldig toe hoe Lynn de Pokédex aan zette en hem op de Gengar richtte, maar Pan keek geïnteresseerd naar het ijzeren in de hand van het meisje. ”Gengar, the Shadow Pokémon. It is the final evolved form of Gastly. It can absorb any surrounding heat, leaving a sudden chill. When it is hiding, the area cools by nearly ten degrees Fahrenheit.” Bij het horen van die woorden werd Pans grijns mogelijk nog wat groter. “Pan-“ Begon Lynn, al wetend wat de Shadow Pokémon van plan was, maar ze was te laat. Plots was de Gengar verdwenen en meteen werd het een stuk kouder. Zara miauwde verbaasd en keek met grote interesse om zich heen. ”Dat zal je ook wel niet kunnen, Zara, helaas.” Grinnikte Lynn toen ze een soort giechel hoorde. De jonge Trainer draaide zich naar het geluid en zag twee oranje ogen naar haar kijken vanuit een donkere schaduw die veroorzaakt werd door een hoog gebouw dat tegen het plein aanstond. De Gengar stapte uit de schaduw en meteen werd het weer wat warmer. Met een glimlach keek Lynn toe hoe Zara naar haar teamgenoot stapte en hem uitvoerig begon te feliciteren. Pan hoorde het allemaal met een vrolijke glimlach aan en Zara draaide zich uiteindelijk weer naar haar maatje. “Zullen we dan maar die Key Stone op gaan halen?” Sprak Lynn met een glimlach. Pan keek haar met een brede glimlach aan en Zara miauwde instemmend, dus haalde de jonge Trainer Pans Pokéballs tevoorschijn. ”We zijn er zo.” De Shadow Pokémon knikte en de bekende rode straal zoog de Pokémon naar binnen, waarna Lynn het ijzeren dingen verkleinde en weer in een binnenzak opborg. Met haar handen in haar zakken glipte Lynn de mensenmenigte weer in, haar ogen gericht op een set beelden die ze in de verte had gezien en erg veel op Pokéballs leken.

De jonge Trainer stond voor de deur van het gebouw dat als het goed was een lab moest zijn en keek omhoog. Sycamore Labs zag er opvallend ouderwets uit in vergelijking met de omliggende gebouwen, die allemaal grijs, staal en glas waren. Lynn opende de deur en stapte naar binnen, op de voet gevolgd door Zara. Lynns oog viel op een balie met daarachter een soort secretaresse die naar haar op had gekeken zodra ze de deur had horen opengaan. Nog steeds met haar handen in haar zakken liep Lynn naar de balie toe en keek de vrouw aan. Ze had haar bruine haar in een staart en had opgekeken van een soort klembord. Van wetenschap begreep Lynn niet al te veel en daarom besloot Lynn maar gewoon te zeggen waarvoor ze gekomen was. “Zou ik met Professor Sycamore mogen spreken?” Vroeg ze. De vrouw, waarschijnlijk een jaar of zesendertig, gebaarde met het klembord naar een lift die zich een eindje van de balie bevond. ”Daarmee naar de derde, Sycamore is misschien bezig met een beginner, maar daarna zal hij je vast wel kunnen helpen.” Antwoordde de vrouw met iets van afwezigheid in haar stem. Lynn richtte haar blik weer op de onderzoekster en zag dat die alweer naar het klembord keek met hernieuwde interesse, alsof ze net iets had gezien wat ze eerder gemist had. ”Dank u.” De vrouw maakte een afwerend gebaar met haar handen en Lynn liep naar de lift. Zodra ze ervoor stond, openden de deuren en de jonge Trainer stapte, nadat Zara nieuwsgierig rondsnuffelend naar binnen was gegaan, de lift in. De lift zette zich in beweging en ouderwetste liftmuziek begon te spelen. ”Zelfs de lift is ouderwets.” Merkte Lynn hoofdschuddend op, om vervolgens een zachte ‘pling’ te horen. De deuren schoven open en de jonge Trainer stapte de kamer in. Hier was duidelijker te zien dat dit gebouw een lab was; ingewikkeld uitziende apparatuur bedekte ieder gedeelte van de wand aan Lynn rechterhand en er liepen verscheidene mensen in labjassen van de vele bureaus naar de schermen van de machines om iets in te toetsen en vervolgens naar iets anders te lopen. Een soort kamerscherm scheidde de kamer in tweeën en boven het geroezemoes van de onderzoekers was een harde lach te horen, gevolgd door een mannenstem, die sprak: “Fantastisch, helemaal goed! Nu jij nog, Pete, kies maar!”. Lynn werkte zich langs het behendig tussen de onderzoekers en bureaus door en wilde net om het kamerscherm heenlopen en er een meisje van ongeveer tien jaar met een Fennekin in haar armen en een grote glimlach op haar gezicht te hoek om kwam. Snel zette Lynn een stap opzij om het kind te ontwijken. Zara miauwde vrolijk naar de Fennekin, die wat voorzichtig teruggroette en het blonde meisje richtte zich tot Lynn. “Jouw Pokémon is groot, zeg! Fennekin gaat ook zo groot worden, maar nu nog niet.” Lynn knikte met een glimlachje, niet zeker wat ze daarop moest antwoorden, en het meisje liep glunderend naar de lift. Eenmaal om het kamerscherm heen zag Lynn een fors jongetje naar een bruine Pokémon met een soort groene hoed wijzen. Naast die Pokémon stond nog een soort kikker met ongeveer dezelfde kleuren als Atlas met een kraag van bubbeltjes. Lynn haalde haar Pokédex tevoorschijn en scande de twee Pokémon, waardoor ze te horen kreeg dat de jongen voor Chespin had gekozen en dat Froakie degene was die overbleef. De mannenstem behoorde toe aan iemand in de dertig met zwart haar en een labjas die openhing, waardoor je een donkerblauwe bloes kon zien. “Goed, hoor Pete! Chespin lijkt me perfect voor je,” Sprak de professor en het jongetje reikte voorzichtig zijn hand uit naar de grasstarter, die die meteen opgewekt aanpakte. Het tweetal vertrok en de man in de labjas richtte zich met een grote glimlach tot Lynn. ”Zo,” Sprak hij met een blik op Zara ”Jij komt vast niet voor een starter. Maar voor wat dan wel?” Professor Sycamore keek haar nog steeds met die grote glimlach aan en ook met een nieuwsgierige blik in zijn ogen. “Ik kom voor een Keystone,” Sprak Lynn rustig terwijl ze Pans Pokéball tevoorschijn haalde om verdere vragen te ontlopen “Voor mijn Gengar.” De zwartharige man had inderdaad op het punt gestaan om een volgende vraag te stellen, maar keek nu toe hoe Lynn de Pokéball vergrootte en opgooide. Pan kwam tevoorschijn en zweefde zo’n dertig meter boven de grond. Lynn zette een pas achteruit zodat ze niet allemaal zo op elkaar gedrukt stonden en hoorde Sycamore vanachter Pan zeggen: ”Ah-hah, voor je Gengar? ‘Ns even kijken..”. Lynn merkte op dat de stem van de man aan het einde van zijn zinnen de hele tijd omhoog ging, waardoor het net leek alsof hij de hele tijd aan het oproepen was op een vrolijke manier. Pan draaide zich in de lucht om en even ving Lynn een glimp op van de professor, die de Shadow Pokémon aan het bestuderen was. Lynn liet haar handen weer in haar zakken glijden en wachtte af of ze een Keystone zou krijgen. Af en toe ving ze een woord op van de man achter de Gengar, dingen als ‘level’ of ‘band’ en meer van dat soort dingen. Uiteindelijk hoorde Lynn een ”Juist!” en jonge Trainer wierp een wat zenuwachtige blik op haar maatje, die bemoedigend terugkeek. ”Pan, kan je iets omhoog?” Vroeg Lynn en de Gengar zweefde omhoog totdat hij zich net onder het plafond bevond. Professor Sycamore leunde achteruit zodat hij tegen het houten bureau dat achter hem stond aan kwam te leunen en keek Lynn een tijdje indringend aan. Het meisje keek met een lichte frons terug terwijl ze zich afvroeg waar dit staren voor nodig was. “Weet je, er zijn een paar dingen die belangrijk zijn voor Mega Evolutie,” Begon Sycamore. Lynn knikte even kort en wachtte toen af wat er komen ging. ”Ten eerste heb je een Key- en Mega Stone nodig, maar dat wist je vast al. Maar er zijn nog een paar dingen nodig.” De man hief zijn wijsvinger en vervolgde: “Een Pokémon, in dit geval deze Gengar hier, moet van een bepaald level zijn. We hebben wel eens meegemaakt dat een Pokémon niet met zijn Mega Evolutie om kon gaan, puur omdat hij nog niet genoeg getraind was, erg spijtig.” Een tweede vinger werd geheven en de professor vertelde verder. “Ten derde is het van belang dat de band tussen Pokémon en Trainer voldoende is. Een Pokémon die zijn Trainer niet kan uitstaan zal niet goed kunnen Mega Evolueren en daarom zullen wij zo’n Trainer nooit een Keystone meegeven.” Lynn knikte nogmaals en sprak met een glimlachje: “Ik hoop dat we geschikt zijn.” Waarna het meisje even haar ogen naar de Shadow Pokémon liet glijden, die nog steeds boven hen hing maar zijn interesse in het gesprek al wat verloren had en de onderzoekers aan de andere kant van het kamerscherm aan het bestuderen was. Ook al was Pan nog niet al te lang geleden aan het team toegevoegd, hadden Lynn en de Gengar al een best goede band opgebouwd en leek de Shadow Pokémon ook goed om te kunnen gaan met de rest van het team. Eerst had Lynn verwacht dat Pan, net zoals de meeste Gengars, Haunters en Gastlys, een wat.. Irritant karakter zou hebben, maar was niet het geval geweest. De Gengar was erg speels, waardoor Lynn vermoedde dat het nog een best jonge Pokémon was, en kon goed omgaan met andere Pokémon. Ook leek de Pokémon aan te voelen dat hij met Atlas anders om moest gaan dan met Zara, wat een groot pluspunt was. Lynn werd uit haar gedachten getrokken toen Sycamore weer verder sprak. De man had zijn hand achter zich op het bureau geplaats voor steun en sprak op enthousiaste toon verder: “De Mega Vorm is dan ook de ware vorm van een Pokémon, dus zou het raar zijn als dat niet enige mate van verantwoordelijkheid met zich mee. Stel je voor, een op hol geslagen Tyranitar zonder Trainer die de controle over hem heeft, dat zou toch vreselijk zijn?”. Bij die woorden keek de man wat gekweld, alsof dit echt gebeurd was en wat hij eerder gezegd had, dat over een Pokémon die niet genoeg getraind was en daarom op hol geslagen was, sloeg op een Tyranitar. ”Dat zou inderdaad niet fijn zijn.” Beaamde Lynn, deels ook om de professor, die in gedachten verzonken was na zijn laatste woorden, weer terug naar het heden te halen. De man knipperde even met zijn ogen en kreeg toen weer een grote glimlach op zijn gezicht. ”Maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn, over het algemeen gaan alle Mega Evoluties goed, mits Trainer en Pokémon voldoen aan de eisen waarover ik het eerder had. Maar je bent hier vast niet voor mijn mooie kletspraatje.” Lynn beantwoordde die uitspraak met een kleine grijns, waarop professor Sycamore grinnikte: “Nee, natuurlijk niet. Nou dan,” De man sloeg zijn handen in elkaar en vervolgde: “Je Gengar, Pan noemde je hem volgens mij, is van een hoog genoeg level. Het feit dat hij een Gengar is, is ook wel belangrijk; als hij nog een Gastly was geweest had ik niets voor je kunnen betekenen, want alleen als een Pokémon volledig geëvolueerd is, is hij in staat om te Mega Evolueren. Mag ik je vragen hoe lang je deze Pokémon al in je team hebt?” Lynn moest er een moment over nadenken, maar antwoordde toen met een glimlachje: ”Zo’n week of vier, denk ik. Misschien een weekje meer of minder.”. Professor Sycamore knikte en plaatste zijn hand onder zijn kin. ”Goed,” Sprak hij met een grote glimlach ”Dan wil je nu vast weten of je die Keystone in ontvangst mag nemen.”

”Hij is geschikt,” Hoorde Lynn van de professor komen, die haar nu aan kon kijken en dat met een glimlach deed. ”Fijn,” Antwoordde Lynn met een glimlachje voordat Sycamore zich afduwde van het bureau en zich omdraaide om een lade van het bureau achter hem open te trekken. Lynn kreeg een kleine, regenboogkleurige steen aangereikt en een ietwat brede, zwarte band met daarin een soort houder voor de steen. ”Dit,” Vertelde de man terwijl Lynn haar hand om de kleine steen sloot ”Is vanaf nu jouw Keystone. Houd hem goed bij je, raak hem niet kwijt en zorg er, mocht je hem toch kwijtraken, met uiterste precisie voor dat hij niet in slechte handen valt.” Lynn klikte de armband om haar rechterpols en deed de Keystone in het daarvoor bestemde houdertje. ”Dat zal ik doen.” Antwoordde de jonge Trainer op redelijk ernstige toon terwijl ze de mouw van haar vest over de regenboogkleurige steen heen deed zodat die uit het zicht onttrokken werd. ”Goed!” Sprak de professor weer, waarna hij haar vertelde waar ze een Mega Stone zou kunnen gaan kopen.
Een paar tellen later stond Lynn buiten met een opgewekte Zara naast haar en de Keystone veilig bedekt onder haar mouw. Nu moest ze het kleine, regenboogkleurige steentje nog op de één of andere manier uittesten.
En natuurlijk die Gengarite gaan halen.