Spraycan Soul

Met een diepe zucht trok Taylor het jack van haar Ranger-uniform uit en gooide die op de lege stoel die in haar hotelkamer stond. Het was de enige – en eigenlijk was ze van plan daar zo te gaan zitten, maar voor nu kon het daar wel even neergegooid worden. De blondine klikte ook haar gereedschapsriem los en wierp die op het bureau waar de stoel aan stond. Een boze blik op de Styler die eraan gevestigd zat herinnerde haar eraan dat ze hem per ongeluk gesloopt had en dat ze hem zo snel mogelijk moest fixen, maar daar wilde ze eerlijk gezegd nog niet aan beginnen. Het was niet haar schuld dat dat ding niet onverwoestbaar was. Niemand had haar verteld dat ze er niet mee kon gooien en dat apparaat het niet zou overleven. Gelukkig was het wel nog te fixen, mits je ervaring met monteren had en van de structuur afwist. Taylor wist van dat laatste misschien niet genoeg, maar dat ging haar absoluut niet tegenhouden. Oh nee.

De blondine liet zich echter eerst op het bed vallen. Het was een vermoeiende dag geweest. Ze had veel heen en weer moeten rennen en problemen op moeten lossen. Eigenlijk smachtte ze nu naar een douche… Haar spieren hadden het echter opgegeven zodra haar rug met het zachte dekbed in aanraking kwam. Welp. Dan bleef ze nog maar even liggen. Taylor had een hekel aan niets doen, maar ze vond dat ze het nu wel verdient had.

Nog geen minuut later stond ze alweer overeind en liep ze grommend naar de stoel waar ze haar jasje had gedumpt. Ze gooide het kledingstuk naar het bed en nam zichzelf voor om zich om te kleden zodra ze klaar was met sleutelen. Taylor liet er geen gras over groeien en had binnen een mum van tijd haar Styler weer gebruiksklaar gemaakt. De krasjes waren niet echt weg te werken, maar daar moest ze het maar mee doen. Zolang niemand die boven haar stond het opviel, was er ook niemand die er over ging klagen. De blondine leunde tegen de rugleuning van haar stoel en keek naar de klok die bij het bed stond. Hm. Veel te vroeg om al te gaan slapen, als je het haar vroeg. Ze had alleen niet veel bij zich. Taylor had eigenlijk verwacht alweer thuis te zijn, maar dat was haar niet echt gegund. Misschien had ze iets in haar tas zitten?

Ze liep erheen en rommelde wat door het klein aantal spullen dat ze verder bij zich had. De dark ball waar Zer0 toentertijd mee was gevangen kwam tevoorschijn en meteen voelde ze de drang om het ding uit elkaar te schroeven. Waarom ze daar zo lang mee had gewacht wist ze niet. Misschien omdat het nog te vers was toen? Een open wond. Nu was het meer een litteken. Taylor haalde haar schouders op en ging ermee aan het bureau zitten. Vervolgens schroefde ze de bal voorzichtig uit elkaar en inspecteerde een aantal onderdelen zorgvuldig. Ze begreep alleen niet helemaal welk materiaal sterk genoeg was om een gevangen pokémon opnieuw te vangen. Zat het in de machine? Was het een stukje code? Dit moest ze grondig gaan onderzoeken. Jammer genoeg had ze haar laptop niet bij zich…

En toen klonk er geklop op haar raam. Taylor schrok niet vaak, maar hiervan sprong ze toch echt overeind. Was dat Team Rocket? Hadden ze haar gevonden door die gare pokéball? Nee, onmogelijk. Ze had geen zendertje gevonden. Wacht. Zat ze niet op een hogere verdieping? Welke idioot…? De blondine wilde geen risico’s nemen en veegde alle onderdelen van de bal terug in haar tas. Dat zocht ze later wel weer bij elkaar. Eerst met die mafkees onderhandelen. Nonchalant kwam ze overeind en trok ze het gordijn van haar raam opzij, klaar om het raam open te doen en de vreemdeling de huid vol te schelden, maar ze bleef als versteend staan toen het licht van de kamer op het gezicht van de persoon viel.

“… Harper?” vroeg ze zich hardop af. Wat deed die hier? Voor haar raam? Om twaalf uur ’s nachts.

Op de tweede verdieping.

Taylor deed, vooral uit nieuwsgierigheid, haar raam open. “’Sup Raggedy Ann. Wat doe je hier?”

Jane besloot dat met een bijnaam reageren op de bijnaam de beste optie was. Normaal gesproken rolde Taylor dan met haar ogen en gebruikte ze nog slechtere bijnamen om aan te geven dat ze het er niet mee eens was, maar Princess Peach vond ze eigenlijk wel passen. Die was schattig, roze en blond. Die was nog wel oké. Het had nog geen echte Taylor-goedkeuring, maar het kwam in de buurt. Ze had niet veel tijd om te reageren op wat er werd gezegd – iets over partner in crime? – want haar aandacht werd door het voorwerp in Jane’s hand getrokken. Een spuitbus? Oh. Taylor kon het niet laten om geniepig te grijnzen toen ze de hint begreep. “Hell yeah I’m in,” reageerde ze meteen. “Hang on.” Ze draaide zich op haar hielen om en stapte in haar schoenen. Daarna graaide ze haar jas van de stoel en trok ze die vluchtig aan. Gelukkig had die een capuchon, anders kon ze niet incognito mee. “Schuif een beetje op,” deelde ze aan Jane mee, terwijl ze haar jas nog een beetje fatsoeneerde en naar het raam toe stapte. Eenmaal daar aangekomen, klauterde ze over de rand naar buiten. Haar spullen lagen nu wel onbewaakt in haar tas, maar ze had de kaart van haar kamer in haar jaszak zitten. Het enige wat ze hoefde te doen was het raam dichtschuiven.

Het raam ging dicht en Taylor stond, samen met Kim Possible, op het dak naast haar hotelkamer. Benieuwd waar Jane haar heen zou brengen volgde ze de roodharige op de voet. Ze gingen naar de rand, waar, zo te zien, geen ladder of trap naar beneden ging. Hoe was Jane hier dan op gekomen? Zelfs voor haar moest dit veel te hoog zijn. Taylor keek met een frons naar haar gezelschap. Was dit een grap? Ze moest afhankelijk zijn van iemand? No way. Dat was niet de Taylor Carter-Marchetti manier. Was er niet iets anders dat ze kon gebruiken? De blondine liet haar linkerhand naar haar middel glijden en kwam al snel tot de conclusie dat ze haar gereedschapsriem niet meer om had. Shit. Daar had ze niet alleen haar gereedschap, maar ook haar Styler en pokéballs aan hangen. Ze had dus echt geen andere keus, huh? “Fine,” kwam er dan ook tegenstribbelend uit. Ze kruiste haar armen. “Als er geen andere manier is, dan moet het maar.”

Haar partner in crime zei dat ze goed kon vangen. Taylor maakte een klakgeluidje met haar tong. Eerst zien, dan geloven Mary Jane. Met haar blik volgde ze de handelingen van de ander, om met tegenzin te constateren dat Jane in ieder geval wel de skills had om in één stuk van een dak te kunnen springen. Ze had net zichzelf omhoog kunnen houden. Dat betekende dat ze wel iets van kracht in zich had.

Taylor stapte dichter naar de rand en liet zich op haar achterwerk zakken. De pose liet haar met haar ogen rollen, maar ze besloot er geen commentaar op te leveren. Straks riskeerde ze dat ze niet meer mee mocht doen met dit plan – en voor de verandering klonk het heel aanlokkelijk om wel aan samenwerking te doen. “Kom ik,” liet ze aan Jane weten, voor ze zichzelf van de rand duwde en naar beneden suisde.