I got that fire in my soul

De roodharige was niet bezig geweest met zo heel veel bijzonders, gewoon wat bij trainen en aan het plannen wanneer ze wat gingen doen. Ze had dus met heel haar team buiten zitten overleggen en ze hierna wat tijd vrijaf gegeven. Aldrei was zoals altijd bij haar gebleven, zonder ook maar een behoefte te hebben aan sociaal zijn te doen. Nou ja, lang had ze dat niet vol kunnen houden, want haar Houndoom Fenrir had al snel weer op diens snuit gezeten voor een gevecht, om te bewijzen dat hij sterker was. Om het even kort te houden was de uitslag dat Aldrei had gewonnen, en ze toen dus met twee humeurige beesten had gezeten die elkaar deathglares gaven. Sleipnir was ondertussen gewoon zichzelf aan het bewonderen geweest in het water wat verderop, terwijl Huginn een beschaaft gesprek wou voeren met Nathan. Jammer genoeg wou de jonge Shinx alleen met diens veren spelen, maar de vriendelijke Honchkrow leek het niet heel erg te vinden. Hoe dan ook was het een hele drukke ochtend geweest toen ze weer terug ging naar de bewoonde wereld. Eenmaal daar kreeg ze een berichtje binnen van een onbekend nummer dat ze naar een café moest komen en dat het van levensbelang was. Uiteindelijk was het besluit geweest dat ze ging kijken, omdat er in een café op zijn minst koffie te vinden was, en dat de reis wel waard was. Nu stond ze dus ook iets voor twaalf voor het gebouw en liep samen met de Ninetales naar binnen. Wie o wie zou haar uitgenodigd hebben? Om eerlijk te zijn had ze de bekende nog niet gezien, pas toen ze er bijna voorbij was gelopen. "Lucian," Klonk er op verklarende toon. "Jij toevallig degene die me hier heeft gevraagd op levensbelang?" Ze zou niet in kunnen zien wie anders, maar als het om iets onbenulligs ging kon hij zich al voor bereiden.

Het was dus Lucian. Ondanks deze informatie ging haar blik niet uit de zijne, en hielt deze met haar eigen harde ogen vast. “Hoe kom je aan m’n nummer?” Eiste ze hierna verder, de algemene dingen even uit te weg krijgen voor ze hier verder gingen met een vriendelijk gesprek. Ze gebruikte haar Holocaster vrij weinig en ze geloofde niet dat haar nummer zo makkelijk te vinden was, dus dit moest ze even weten. Echter was het zichtbaar dat hij dankzij zijn volgende woorden nog een dag langer mocht leven, want de roodharige ging zitten, haar blik nog altijd koeltjes. Toch deed koffie wonderen bij een Ragya, en leek dit een magisch woord te zijn om al je problemen op te lossen. Vooral als ze deze niet zelf moest betalen, ze stak dus al snel haar hand op naar een serveerster. Ondertussen was Aldrei begonnen, of gewoon nog niet geëindigd, met grommen. Wat dus ook duidelijk maakte wat zij van de situatie vond.

De roodharige keek koeltjes naar de ander, een verklaring eisende. Het was niet eens dat ze het zo erg vond dat hij haar nummer had, wat kon haar het nu verschelen? Maar het feit dat hij er op een of andere manier aan was gekomen was een ander verhaal. Bij de uitleg trok ze een wenkbrauw op. Zeker, gevonden. De vervolging wreef ze even haar haar uit haar gezicht en week haar rode blik niet af. “Ik ga er een wachtwoord op zetten” Besloot ze uiteindelijk, want ze kon de ander moeilijk lastig vallen als het echt zo makkelijk was geweest erin te komen. Uiteindelijk was ze maar gaan zitten, want kreeg koffie en dit loste de meeste problemen wel op. Het leek erop dat de ander onthouden had dat ze haar koffie zwart dronk, waardoor ze kort moest grijnzen. Toen leek Lucian zich op haar vos te richten. Bij zijn woorden wou de roodharige nog waarschuwen dat dit geen goed plan was maar het kwaad was al geschied. Aldrei grauwde even hard wat terug en hapte toen richting zijn been, echt doelbewust in de motivatie hem hard te bijten. “Beiden klaar” Snauwde ze uiteindelijk, waarna ze beiden streng aan keek voor de tent hier af gebrand zou worden voordat ze haar drinken had gekregen. Hierna verklaarde Lucian dat het wel degelijk van levensbelang was en ze leunde even naar achteren, “Nou, vertel op dan, want ik zie nog niet echt een dreigende situatie” Haar blik viel nu op Aldrei die zichtbaar wachtte op een kans de ander in brand te steken. “Of ja, niks wat je zelf niet uitgenodigd hebt.”

Aldrei had bijna beet en als het niet aan de roodharige had gelegen had ze gewoon een tweede poging gedaan. Ze gromde nogmaals bij de blik die ze toegeworpen kreeg en maakte met haar dodelijke blik duidelijk dat ze de volgende keer meer zou raken dan alleen een stuk broek. En haar kennende zou die belofte nog best uit kunnen komen. Echter kwam Ragya tussen beiden en leek de rust weer even terug te keren. De Ninetales liet de ander immers met rust en ging op een van de lege stoelen zitten. Lucian zei dat hij zowel haar als haar pokémon nodig had, wat ervoor zorgde dat ze moest fronsen. "Ik mag hopen dat je nog meer uitleg voor me hebt?" Want op dit moment zou er nog van alles kunnen komen en daar was ze het dus niet mee eens. Op dat moment kwam echter de koffie aan en werd die voor hun weg gezet, Ragya bedankte de vrouw in haar eigen taal en nam de mok in haar handen, waarna ze er een slok van nam. Meteen verbeterde haar humeur weer en keek ze de ander afwachtend aan.

Ragya ging rustig verder met haar koffie en keek naar degene tegenover haar. Het was dat ze nu de donkere drank had gekregen, anders was ze allang weggegaan. Koffie was een van de makkelijkste middelen om met haar bevriend te raken, iets goeds te maken of gewoon te zorgen dat ze bleef. Wat heel handig was voor Lucian op het moment. Deze begon nu uit te leggen dat ze hem moest helpen met pokémon vangen, omdat haar team sterker was. Het was heel logisch, Aldrei zat nu al rond level 90 en dat was een mooi aantal voor een goede pokémon te vangen. Maar de roodharige was hier geen vrijwilliger, dus ze leunde naar voren en grijnsde wat sluw naar hem. "Dat is allemaal heel mooi Casanova, maar waarom zou ik je helpen?" Ze was een profiteur en zag hier een mooie kans, wat ze wou bereiken wist niet maar ze wist wel dat ze met haar manier van zelfvertrouwen en deze zin heel wat voor elkaar had gekregen. Wie weet leverde het haar nog wat op, want een kop koffie alleen zou niet compenseren dat ze hier een hele dag aan kwijt zou zijn.

Benieuwd naar het aanbod wat ze zou kregen ging ze weer terug zitten. Ze wist immers dat hij iets ging zeggen, ze kon het aan hem zien. Bij zijn woorden moest ze echter toch grijnzen. Bij iemand achterop zitten was allemaal leuk en aardig, maar de adrenaline junky die ze soms was kon ze geen nee zeggen tegen het laatste. “Nou Dýrmætur minn, had dat dan eerder gezegd.” Sprak ze simpel, waarna ze nog een slok nam. “Maar als ik iets voor je moet vangen moet je me wel een pokébal geven” Ze ging mooi niet haar eigen zooi opmaken voor een ander. Hoe charmant deze ook mocht zijn met zijn opgevoerde motor en wenkbrauwwiebels. Hierna grijnsde ze echter lichtelijk en keek opzij naar Aldrei, daarbij was trainen altijd leuk.