“Celia, snel gebruik je Quick Attack!” Een Pikachu sprintte naar voren met een witte streep achter zich, recht op een Pidgey af. De vogel vloog verschrikt op van de grond toen hij het commando hoorde en wierp boos een blik op Celia. Lillie stond met een gespannen houding achter haar Pikachu. Celia was net iets te langzaam voor ze de Pidgey had kunnen neerhalen. “..oh help.. doe je Thundershock!” riep ze naar haar partner, deze draaide zich half om in haar rennende positie. De gele pluizenbol balde haar handjes tot vuistjes en laadde haar elektriciteit op. Pidgey echter, had een snellere timing dan dat Celia had en klapperde snel met zijn vleugels waardoor er een sterke windvlaag ontstond. De windvlaag nam een hoop zand en stof met zich mee waarop de Pikachu mee werd gevoerd en niet goed kon zien waar haar tegenstander zich bevond. Met een goed getimede tackle-aanval tackelde Pidgey Celia volop in haar rechterflank die zich in de lucht niet kon verdedigen. Een behoorlijk harde klap zorgde ervoor dat de Pikachu met een hoop kracht tegen de grond werd gewerkt. Ze rolde even over de grond heen waar ze tegen een boom tot stilstand kwam. “..chaaa…!” kreunde ze met een pijnlijke gezichtsuitdrukking.
“Celia, gaat het wel?!”
Lillie rende half naar de boom waar haar partner tegenaan lag. Ze knielde naast haar Pikachu neer en hielp het arme ding voorzichtig overeind. Ze ondersteunde het kopje van de Pikachu. “Oh Celia, heb je jezelf geen pijn gedaan?” vroeg Lillie bezorgd aan haar Pikachu die versuft schudde met haar kopje. Vervolgens hees ze zichzelf overeind en wankelde wat naar achteren zodra ze helemaal recht stond maar Lillie pakte haar van de grond. “Rustig aan, eh,” zei ze met een wat strengere blik gericht op haar Pikachu. Beteuterd sloeg Celia haar armpjes over elkaar heen en keek nukkig de andere kant op. Balend dat ze die stomme vogel niet had kunnen verslaan. Lillie vermoedde dat de Pidgey veel meer ervaring had dan dat zij hadden dat was ook niet zo vreemd, want het tweetal was net vertrokken uit Vaniville Town. Veel training had haar Pikachu nog niet gehad dus het was niet zo vreemd dat ze werden verslagen door de Pidgey. “..werken aan timing.. staat genoteerd,” mompelde het meisje meer tegen zichzelf dan haar Pokémon en maakte daar mentaal een notitie van. Celia liet haar oren wat treurig hangen maar Lillie zag dit. “.. en dat geeft helemaal niks.. oefening baart kunst,” voegde ze er met een brede grijns aan toe. Vervolgens aaide Lillie Celia liefdevol over haar hoofdje heen om aan te geven dat ze niet aan zichzelf moest twijfelen. Vrijwel direct veerde haar oren weer overeind.
Nadat gezegd te hebben vervolgde Lillie met haar Pikachu in haar armen, haar weg naar Aquacorde Town. Het moest niet ver zijn want de twee dorpen lagen niet ver van elkaar verwijderd. Dat was één een heel goed teken, twee.. het had niet echt een uitdaging. Tsja dat was voor nu ook niet zo heel erg belangrijk want zelfs in Aquacorde Town was nog een hoop te zien en te doen. Het was belangrijk voor een trainer om altijd de voorraad bij te vullen want zomaar effe naar de winkel gaan lukte niet als je constant op reis was. Vooral in Santalune Forest kon dat niet omdat het een groot bos was, waar je kon verdwalen als je niet goed de weg wist. Maar ondertussen had ze wel een Pokémon bij zich die eten moest en verzorging nodig had voor als ze gewond raakte. Ze had van haar pa toegang gekregen tot haar spaarrekening die ze mocht gebruiken voor haar reis dus dat was ze van plan om te gebruiken straks. “Hey Celia, heb je soms zin om ergens wat te gaan drinken?” Lillie keek tijdens het praten naar haar Pikachu die inmiddels van plek was gewisseld. “Pika?” reageerde Celia verrast en richtte nieuwsgierig haar donkerbruine kraaloogjes op de tiener. Lillie grijnsde onheilspellend naar het gele wezentje. “Dat is een verrassing..” grijnsde het meisje naar haar Pikachu. Celia wierp een beledigde blik op haar trainer terwijl ze haar wangen bol blies. “ Ja, ja, je zult wel zien,” voegde ze eraan toe. Inmiddels was de jonge trainster met haar Pokémon aangekomen in het dorp Aquacorde Town. Zoals altijd was het rustig in dit dorp maar vooral ook heel erg gezellig. Er was ergens een tentje waar je heel erg lekkere macarons en koffie kon drinken. Nu mochten Pikachu weliswaar geen koffie maar macarons eten kon wel en voor het drinken hadden ze voor een Pikachu vast wel iets anders. “Oh daar is het!” riep Lillie onverwachts uit en wees uitbundig naar het krijtbord waarop stond; Het Swirlix & Slurpuff cafe. Celia schrok door de onverwachte kreet van het meisje en richtte haar donkere kraaloogjes op het gebouw dat steeds dichterbij kwam. Toen de Pikachu opmerkte dat de etalage vol gestald lag met zoete dingen begon het wezentje te stralen. Het eten was weliswaar allemaal nep maar de echte producten werden binnen vers klaargemaakt. Lillie schoof de dichtstbijzijnde stoel naar achter en legde haar rugzak op een van de stoelen neer, terwijl Celia op een andere stoel sprong die Lillie naar achter had getrokken. Haar Pikachu kwam amper bij de rand van de tafel waarop de blondine Celia op schoot liet kruipen nadat ze was gaan zitten. “Zit je goed?” vroeg ze aan het wezentje dat vrolijk met haar kopje bevestigend knikte. Liefdevol aaide de blondine Celia over haar kopje heen. “Kan ik jullie wat te drinken aanbieden?” klonk er plots waardoor Lillie opschrok uit haar gedachte en wat vluchtig naar de bron van het geluid tuurde. Een dienstmeisje was gearriveerd en keek vragend naar haar en Celia om hun bestelling op te kunnen nemen. “O ja natuurlijk.. mag ik een cappuccino en een appelsap,” gaf Lillie als antwoord want om haar Pikachu water te laten drinken vond ze een beetje onzin. Het meisje schreef wat op haar kladblok voor ze zich omdraaide. “Oh en mag ik nog twee van die heerlijke Macarons?” voegde Lillie er nog vlug aan toe waarbij ze even naar Celia knipoogde. De Pikachu kreeg een enthousiaste glinstering in haar ogen toen ze dit hoorde. Het meisje knikte ter bevestiging voor ze naar binnen liep om de bestelling door te geven. “..op het begin van een mooie reis..” De blondine balde haar hand tot een vuist die ze naar voren stak zodat Celia die van haar tegen de knokkels van het meisje kon leggen. “Pika!” reageerde het gele wezentje vrolijk.
