If All We Have Is Now, Why Not Make the Best of It? [Open]

Met een wat glazige blik keek Zoey naar de Pokéball die op haar handpalm balanceerde terwijl ze op het puntje van een ziekenhuis stoel zat. Zoals gewoonlijk ging ze even bij haar broertje kijken en bracht de jongen wat spullen zoals schone kleding. Het gestommel van krukken was hoorbaar op de gang waarop Zoey opschrok uit haar gedachte en de Pokéball vlug wegstopte zodat haar broertje het ronde voorwerp niet zou zien. Ze liet uit schrik reactie de Pokéball op de grond vallen en dook naar de grond om het ding van de grond te rapen. “Hey zus!” riep hij half door de deuropening van de badkamer heen. Het geluid van Max zijn krukken werden luider, een teken dat hij klaar was met omkleden, waarna het meisje plat languit op de grond ging liggen om haar arm verder uit te strekken om de Pokéball te pakken. “..eh ja..? is er iets niet goed?” bracht ze met moeite uit en krabbelde overeind zodra ze het voorwerp vluchtig terug in haar tas stopte. Haar haar zat door de korte inspanning volledige in de war, het stond alle kanten op. “Nou.. je.. wat is er met je haar gebeurd?” vroeg Max vervolgens maar Zoey maande hem tot stilte. “Niks om je zorgen over te maken..” snel streek ze met haar handen door haar lange haren om het te fatsoeneren. Zoey pakte vervolgens de tas aan van de jongen zodat hij in zijn bed kon klimmen en onderzocht de tas. Deze was uiteraard leeg omdat Max zich al omgekleed en de restanten van de inhoud in een kast had opgeborgen. “Dit was toch wat je nodig had?” vroeg ze ietwat verward aan hem, hierop knikte het jochie maar wees toen met een vinger op een lege fles shampoo. “Ah shit.. sorry ik ben het vergeten om mee te nemen..” Max slaakte vervolgens een diepe zucht. Zoey verzekerde haar broertje ervan dat ze het vanavond alsnog kwam brengen.


Het werd tijd om het ziekenhuis te verlaten waarop ze besloot om richting Ambrette Town te gaan. Waarom..? dat wist ze niet precies maar ze wilde haar hoofd leeg maken. Eigenlijk begon ze toch wel een beetje benieuwd te raken waar haar oma haar mee had opgescheept, want haar belofte aan Max was ze nog niet vergeten. Toen ze de rand van het centrum bereikte van Ambrette Town en zeker wist dat er geen bekende in de buurt waren, gooide Zoey met een onhandige zwiep de Pokéball de lucht in, korte stuiterde het voorwerp tegen een rots. Toen het ding contact maakte met het steen verscheen uit de opening een felle witte straal, uit de straal verscheen het silhouet van een kleine Pokémon dat met haar hoofd bewoog om zich uitgebreid uit te rekken. “Chiko..” bracht het wezentje uit en geeuwde even uitgebreid. Het groene blad op haar hoofd was niet te missen waarmee het wezentje even zwaaide. “..ehh..” stamelde ze wat onbeholpen, maar het groene wezentje liep enthousiast op haar af met haar korte pootjes. “Chiko! Chiko!” begroette het wezentje haar. Zoey gniffelde eventjes kort waarop ze de kleine Pokémon van de grond tilde. “Ah met jou kan ik wel voor de dag komen.. denk ik..” dacht ze hardop en keek even onzeker naar de kleine Pokémon. Het viel haar opdat moment te binnen dat ze helemaal niet hoe soort deze soort heette, behalve dat het een grassoort was.. wist Zoey eigenlijk helemaal niet met welke Pokémon ze te maken had. “..kan je me misschien vertellen hoe je heet?” vroeg ze aarzelend aan het wezentje. Deze sloot haar ogen en ging in een trotse houding staan terwijl op haar knie balanceerde. “Chiko! Chiko-liii!” gaf het wezentje als antwoord. Jep.. dat ging nog een hele klus worden om erachter te komen met welke Pokémon ze te maken had..

Zoey staarde met een verwarde blik naar het groene wezentje, die ondanks haar onwetendheid haar geduld nog niet verloren was. Dat moest ook wel want de blondine had nog nooit een eigen Pokémon gehad noch ervaring met hoe alles in zijn werk ging. Maar haar conclusie was dat haar tijdelijke Pokémon erg veel geduld had. Ze voelde een zachte tik tegen haar schouder waarop de blondine haar groene ogen op het wezentje richtte. Deze wees met haar blad naar een man die langzaam hun kant op kwam gelopen. De Pokémon aan zijn zijde was voor haar onbekend net als haar eigen Pokémon. Ze werd begroet door hem waarop Zoey even een korte blik uitwisselde met het groene wezentje. Aan haar houding te zien was dat de man geen kwade bedoelingen had want dat bleek wel door zijn volgende woorden. Hij complimenteerde haar met de ‘Chikorita’ van haar oma, dat ze er mooi uitzag. Chikorita sloot trots haar oogjes en liet een dankbaar geluidje horen aan de man. Zoey die even afgeleid was door de plotselinge benaming van haar Pokémon besefte langzaam dat het onbeleefd om niks terug te zeggen. “H-hallo,” stamelde ze ietwat ongemakkelijk terug en krabde wat onbenullig over haar achter hoofd. Ze keek even kort naar de envelop die naar haar was uit gestoken. De man vertelde haar dat een wijsheid uit het envelopje hen wel kon helpen bij hun reis. “Oh..” was het enige wat ze uitbracht. “Oh! nee.. ik ben niet echt op reis maar bedankt voor het aanbod,” reageerde Zoey uiteindelijk en wisselde kort een blik uit met Chikorita die groetend haar voorpootje opstak naar de twee vreemdelingen. “..ik ben nog niet zo heel bekend met Pokémon..” dit mompelde ze wat binnensmonds en keek met een beschamende blik naar het groene wezentje.

Zoey luisterde aandachtig naar de woorden van de ander en kreeg een kleine maar oprechte glimlach rond haar lippen. Er werd haar verteld dat ze uiteindelijk wel allemaal op reis zijn en dat ze dat op hun eigen manier aan konden kleden. Ergens wilde ze dat wel geloven maar toch.. twijfel en een hoop schuldgevoelens kwamen naar boven toen ze aan de situatie van thuis dacht. Dat Max haar aan het denken had gezet wilde niet zeggen dat ze er zelf nog niet genoeg van overtuigd was om een reis te beginnen. “Misschien heb je wel gelijk,” mompelde ze wat in zichzelf waardoor Chikorita opkeek. Het groene wezentje probeerde haar blik te vangen vanaf de grond. Nog voor ze kon reageren op de woorden van de vreemdeling, hij zei zo van; “Een reis van duizend kilometer begint bij de eerste stap.” Zoey fronste haar wenkbrauwen even voor ze er op reageerde. Want de ander stelde haar een vraag. Er werd gevraagd of ze meer over Pokémon wilde leren, maar daar wist ze wel meteen een antwoord op. “Ja fst wil ik heel graag, dat is ook de reden dat ik hier met Chikorita ben,” gaf ze als reactie. “..maar aan de andere kant..” voegde ze er aan toe. Haar blije uitdrukking veranderde even in een serieuze blik toen ze aan haar broertje dacht. Ze wilde hem niet het gevoel geven dat zij zijn passie aan het inpikken was want Pokémon was zijn ding.. Zo maakte ze zich het wel heel moeilijk.

“Aan de andere kant?” waren de vriendelijke woorden van de vreemde man. Zoey keek hem even aan toen ze zijn stem hoorde en richtte haar groene even op Chikorita. Deze voelde aan dat ze twijfelde waarop ze haar kopje lichtjes tegen haar been duwde om haar aan te sporen niet verder dicht te klappen. Het meisje glimlachte eventjes toen ze opmerkte dat Chikorita haar best deed om haar aan te moedigen haar twijfels hardop uit te laten spreken.. zij was niet eens haar trainer en toch deed Chikorita haar best voor het meisje. “Aan de andere kant..” herhaalde Zoey langzaam de woorden van zichzelf en de man. Het was haar inmiddels wel duidelijk dat hij haar op weg wilde helpen maar als ze haar twijfels niet hardop uitsprak kon ze ook niet verder. Misschien had ze dat extra duwtje wel nodig maar ze wist dondersgoed dat de situatie van thuis haar tegenhield. “..vind ik het niet eerlijk voor mijn broertje..” gaf ze na lang nadenken als antwoord. Om de man meer duidelijkheid te geven waarom besloot ze er nog iets aan toe te voegen. “Hij ligt in het ziekenhuis..” mompelde ze nog verstaanbaar genoeg. Het besef dat ze enorm geluk hadden gehad met het ongeluk sluimerde als een soort van dikke rook in haar gedachte.. want ondanks dat het goed was afgelopen had het ook een hele andere kant kunnen hebben gehad.