Make a move. [[ open ]]

Ze vond het maar een kale en zanderige plek, die Lumiose Badlands. Er viel niet bepaald veel te doen behalve het tellen van de voorbijvliegende zandkorrels. Als die tenminste niet in je ogen kwamen, want dan kon je helemaal niks meer zien en dus ook niet tellen. Maar goed, alles was beter dan Lumiose City op dit moment. Ze had te veel 'kennissen' gemaakt daar de afgelopen tijd. Haar blauwe ogen knipperden een keertje toen de wind weer een beetje opgestoken was en er wat zandkorrels in haar ooghoeken kwamen. Dit begon best vervelend te worden, maar ze had een plek gezocht waar ze ongestoord zou kunnen trainen met haar pokémon. Ze moest haar team sterker krijgen, ze moesten krachtig worden zodat mensen niet meer zo op haar neer zouden kijken. Zodat ze niet enkel als dat ene irritante meisje werd gezien, maar een echt gevaar zou zijn. Niet dat ze zulke duivelse dingen van plan was, maar ze was het gewoon zat geworden om de hele tijd te worden beoordeeld op haar wat onschuldige uiterlijk. Want ze wist heel goed, dat ze zich al die tijd anders voor had gedaan dan ze was. En er was maar één iemand die wist hoe ze echt kon zijn, maar die was hier niet.
Uiteindelijk begon ze wat langzamer te lopen toen ze ver genoeg van de grote stad waren. Er klonk een klik en met een rode flits verscheen haar Prinplup aan haar zijde. De blauwe pokémon sloeg zijn vinnen over elkaar heen, af en toe kon de pokémon een beetje macho gedrag vertonen. Niet dat ze het erg vond, alles was beter dan het gedrag wat haar vorige pokémon in de eerste slot had vertoond. Snel plaatste ze de gedachte weg, ze was hier immers om te trainen en niet om te treuren. Plotseling slaakte Captain een zacht geschrokken geluidje. Dominique draaide zich een kwartslag om en hoorde hoe iemand 'kijk uit' naar haar riep. Maar zoals gewoonlijk waren haar reflexen niet zo snel en bleef ze geschrokken staan. De wilde storm van bladeren kwam op haar af, maar haar Prinplup kwam in actie. Eigenlijk was het wezentje te klein om zijn trainer te beschermen, maar onverwachts begon hij witheet te gloeien en groeide hij een aardig eind in de hoogte en breedte. De evolutie was al gebeurd voordat ze er zelf erg in had. De pokémon, nu een Empoleon, sloeg zijn vin beschermend rond zijn trainer en weerde met zijn krachtige lichaam de bladeren af. Toen de aanval stopte trok hij zijn vin terug en keek hij lichtjes verbaasd naar zijn eigen lichaam. De blik van het meisje ging vrijwel meteen naar de persoon die voor de bladerstorm had gezorgd, of eerder zijn pokémon dan. "Nou, ook leuk om jou te ontmoeten," merkte ze toen droogjes op en keek nog altijd wat verbaasd naar haar pokémon. Dat was dus ook weer nieuw voor haar.

Captain leek nogal gesteld te zijn op zijn nieuwe uiterlijk, want hij keek grijnzend naar zijn nu enorme vinnen en merkte ook al snel dat hij een soort kroon op zijn hoofd had. Dominique moest toegeven, hij zag er zo een stuk beter uit. De blauwharige jongen kwam op haar afgelopen, met zijn hand op zijn achterhoofd houdend. Hij bood fronsend zijn excuses aan, waarop de geschrokken uitdrukking op haar gezicht verdween en er een opgeluchte voor in de plaats kwam. Waarschijnlijk was dit geen persoon met foute bedoelingen, beter maar, want die kwam ze de laatste tijd veel te vaak bezig als je het haar vroeg. Haar blik ging naar de voor haar niet onbekende pokémon. Ze had zelf ook een geruime tijd met een Bulbasaur rondgelopen. De jongen gaf toe dat ze zich waarschijnlijk wat mee hadden laten slepen, waarop ze kort grinnikte. Haar Empoleon keek met een opgetrokken wenkbrauw neer op de groene pokémon, maar richtte toen al snel zijn geamuseerde blik op de jongen. Die was ook blauw. Net zoals hijzelf. Dominique streek een plukje zwart haar achter haar oor en keek weer naar de jongen toen deze vroeg of alles oké was. "Ja, dat wel," zei ze met een kleine grijns. "Waardoor lieten jullie je dan meeslepen?" vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig terwijl ze de blauwharige aankeek. Captain richtte zijn blik op de Bulbasaur, en vervolgens keek hij wat nonchalant rond, maar het viel wel op dat hij hierbij zijn ogen weer naar zijn grote vinnen liet gaan. Waarschijnlijk dacht hij eraan wat hij nu allemaal zou kunnen uitvreten. "Oh, ik ben trouwens Dominique. Dit is Captain," meldde ze toen simpeltjes terwijl ze met haar duim naar de blauwe pokémon wees en licht grijnsde.

Lichtjes geamuseerd luisterde ze naar het verhaal van de blauwharige. Hij vertelde dat hij zijn Bulbasaur nog maar net had, gekregen van een engerd om precies te zijn. Een kleine grinnik kon ze niet onderdrukken, waarna ze luisterde wat er daarna gebeurd was. Er was een Trapinch geweest. Gelukkig nu niet meer, want de zwartharige hield niet bepaald van de oranje pokémon. Hun laatste evolutie viel wel mee, maar ze zou er nooit voor kiezen om zo'n oranje ding te vangen.
Zijn naam was Scott, en hij stelde zijn pokémon voor als Suthep. "Aangenaam, en een bijzondere naam," zei ze toen met een glimlachje terwijl ze hem aankeek. Haar Empoleon keek nog altijd naar de blauwharige jongen, en dan met name naar de haarkleur. De jongen, Scott, had nog nooit een Empoleon gezien. "Ik had zijn evolutie ook nog nooit in het echt gezien," zei Dominique toen met een kleine grijns en ze keek naar haar Empoleon, die een kort geluidje maakte en zijn trainer met een scheve grijns aankeek. "Krachtig..? Valt mee," zei ze toen schouderophalend en keek weer naar Scott. De meeste krachtige pokémon had ze naar haar box gestuurd.. niet aan denken nu. "Ik heb al veel sterkere trainers in Kalos gezien." Ondertussen ging haar blik weer kort terug naar haar Empoleon. "En ik ben geen trainer, een breeder," zei ze en keek toen lichtjes grijnzend naar de blauwharige. "Heb je nog meer pokémon, naast je Bulbasaur?" vroeg ze toen met een knikje naar de groen starter.

Daar had hij een punt. Zelf zou ze ook niet snel kiezen voor zo'n naam. Ze vond het leuker om een bijzondere naam aan haar pokémon te geven, een goed voorbeeld was de naam voor haar baby Charmander: Daenerys. Maar de andere keer had ze totaal geen zin in het bedenken van dat soort namen, en kwam je uit als simpele namen als Captain. Het scheelde dat je veel leuke bijnamen kon bedenken. Zoals Cap. Of Cappie.
Bij zijn volgende woorden keek ze hem weer aan, met wangen die een kleine rode blos gekregen hadden. Arceus, Dominique. Waarom moest ze nou altijd zo vatbaar zijn voor zulke niks betekenende dingetjes? Zeker die knipoog deed het hem. "Nou, ik ken wel een persoon die er geen seconde voor nodig zou hebben om me iets te doen." Ondanks dat het in de realiteit niet zo grappig was, moest ze nu lichtjes grinniken.
Hij had andere prioriteiten gehad. Veelbetekenend keek ze hem aan, maar besloot voor een keertje haar mond maar te houden. Een volgend iemand die haar in een vuilnisbak wilde dumpen leek haar niet zo verstandig. Sinds gisteren was hij op reis. "Ik heb nog een Bayleef, Deino, Ralts en jonge Charmander in mijn team. Ook heb ik er nog een aantal in mijn box," zei ze toen met een kleine glimlach.

Het klonk voor hem niet alsof het iemand was waarbij je graag bij in de buurt kwam. "Nee, niet bepaald nee," gaf ze toen toe. De geamuseerde blik in zijn ogen was haar niet ontgaan en zorgde dat de lichte blos op haar wangen bleef. "Helaas lijken we elkaar nogal vaak tegen te komen." Dat het haar eigen schuld was geweest, in de meeste gevallen dan toch, hield ze er maar eventjes buiten. Ahum.
Het was irritant dat ze de blos op haar wangen niet kwijt kon raken, maar wat wilde je anders als er zo'n persoon voor haar neus stond? Urg. "Ja, ik ben al een aardig tijdje in Kalos. Oorspronkelijk kom ik uit Hoenn, daar heb ik ook een tijdje wat doelloos gereisd." Haar blauwe ogen gingen weer terug naar de jongen, Scott. Gelukkig minderde de blos een beetje, maar haar wangen bleven toch nog wel een beetje warm aanvoelen en waarschijnlijk waren ze nog steeds een beetje rozig.

Hij zei dat hij zijn zusje ook veel te vaak zag. Ergens twijfelde de zwartharige eraan of dat wel vergelijkbaar was met haar probleempje. Ze was al een keertje bijna geflambeerd, bijna in een vuilnisbak gedumpt en nog veel meer beschamende dingen waar ze liever niet meer aan dacht. Blijkbaar had hij ook een zusje. "Hou maar op over zussen. Ik heb ook een zus, tweelingzus om precies te zijn," zei ze toen lichtjes zuchtend terwijl ze haar schouders ophaalde. Haar zus vond ze maar een rare, hun band was nooit bepaald goed geweest en het leek altijd alsof haar zus haar als de mindere van de twee zag. Totdat ze plotseling was verdwenen, en ze niks meer van haar had gehoord.
Het vakantieland, hmn? Het was wel waar, want de temperaturen in Hoenn waren zoveel anders dan hier in het wat koudere Kalos. Zelf kon het meisje dan ook niet zo goed tegen de kou, daarom was ze blij dat de winter voorbij was. Ze was meer een zomermens, net zoals de meeste mensen die afkomstig waren uit Hoenn. Toen ze daar nog was had haar huid een bruinige tint gehad, maar nu zag ze er zelfs een beetje bleekjes uit. Arceus, wat wilde ze dat het weer zomer werd, zeg. "Interessante verhalen?" vroeg ze licht grijnzend en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan, geamuseerd. Ze had geen idee wat ze bij deze persoon zou moeten verwachten als hij het over interessante verhalen had.