Flower Power

Dylan wierp voor een laatste keer een blik op Lumiose City voor hij besloot om op de boot naar Hoenn te stappen, een beslissing die hij moeilijk had gevonden om te maken. Zijn Oshawott en Emolga hier achterlatend omdat hij compleet opnieuw wilde beginnen in een compleet andere regio dan Kalos met alleen zijn Eevee aan zijn zijde. Uit eerbetoon voor zijn Oshawott had hij het bruine wezentje nu tot Makoto vernoemd. De Eevee keek hem schuin vanaf de grond aan terwijl zijn zwarte oogjes op de vijftienjarige jongen gericht stond die met een kaartje in zijn hand stond en deze toen zorgvuldig opbergde. Met zijn hand duwde hij de klep van zijn pet wat omlaag en vervolgens naar de Eevee gebaarde dat hij op zijn schouder mocht klimmen. Het bruine wezentje sprong behendig via zijn rug naar zijn schouder en nestelde zich daar. “..Vee,” piepte Makoto zachtjes waarop de jongen zijn hand naar het kopje van zijn Pokémon liet glijden terwijl hij langzaam in beweging kwam. Het was niet zo’n lange reis vanaf hier als hij door de Badlands heen zou reizen, Coumarine City lag daar vlak op de groeten dus dat moest wel op de voet te doen zijn. “Goed, we gaan,” mompelde Dylan tegen Makoto en begon nu echt op een normale looppas Lumiose City te verlaten, deze stink stad waar hij niks meer mee te maken wilde hebben. Wat er hier had afgespeeld deed er niet toe.. hij wilde het voor nu gewoon vergeten. Zijn moeders hoefden niet te weten dat hij naar Hoenn zou gaan.. die hadden al meer dan genoeg aan hun zelf.. zij zouden alleen maar ongerust worden.


Het duurde dan ook niet lang voordat Dylan en Makoto Lumiose Badlands betraden en op het woestijnachtige terrein stonden. De Eevee sprong soepel van zijn schouder af waarna het jonge beestje nieuwsgierig zijn zwarte neusje de lucht in gooide en vervolgens op een hoopje zand af rende. Niet wetend dat het gewoon los zand op een hoopje was waardoor hij met zijn kleine lichaampje op de grond plofte. Beduusd en met wat zand in zijn bruine vacht kwam Makoto weer overeind waarna Dylan grijnzend naar de Eevee liep en deze van de grond pakte. “Je weet toch hopelijk wel dat dit geen sneeuw is?” vroeg Dylan met dezelfde grijns op zijn gezicht. Nog voordat de Eevee een reactie kon geven stak er een stevige rukwind op waardoor de jongen zijn grip om Makoto verstevigde. De kleine Eevee drukte zijn kopje in de blauwe vest van zijn trainer en na een minuut of wat hield het ook abrupt weer op. Dylan had in deze seconde iets tegen achterhoofd voelen waaien en keek even verbaasd op toen er een bloemenkrans op het hoofdje van de Eevee viel. Makoto haalde met zijn kleine voorpoot de bloemen voor zijn ogen weg en keek even met een vragende blik naar de jongen toen de Eevee gelach hoorde. Alleen het was Dylan niet die lachte maar een meisje. Was het dan van haar? Het bruine wezentje besloot dat hij de krans wilde terug geven en wurmde zich daarom uit de greep van Dylan waarna hij op de grond plofte met de bloemen voorzichtig tussen zijn tandjes en liep op een snel tempo naar de eigenaar waar hij voor haar voeten ging zitten en vrolijk met zijn staart zwaaide, met zijn oogjes dichtgeknepen.

Makoto hield zijn hoofdje een beetje schuin toen het meisje hem bedankte en keek toe hoe ze overeind kwam. Hierbij had hij zijn mond open terwijl hij met zijn grote zwarte ogen naar de blondine keek. Waarom bedankte ze hem eigenlijk? Was dat omdat hij de bloemenkrans had terug gebracht? Hij vond het leuk om behulpzaam te zijn maar dit was compleet nieuw voor hem.. niemand anders dan Dylan gaf hem ooit complimentjes en zelfs dat vond de Eevee vreemd. Toen het meisje met haar hand naar zijn hoofdje ging duwde hij zichzelf naar achter zodat hij op zijn achterpoten stond en beter zijn kopje tegen haar hand te duwen, dit soort contact vond hij nooit erg want dat betekende voor de jonge Eevee dat hij zijn best had gedaan en draaide toen vrolijk een rondje waarna hij terug naar Dylan rende en zonder een waarschuwing in zijn armen sprong. Dylan had moeite met het snelle denken waardoor hij nog net op tijd zijn Eevee kon opvangen door zijn arm om de middel van het wezentje te wikkelen. Opgelucht slaakte Dylan een zucht en keek met een vriendelijke glimlach naar het meisje. “Dank je wel voor eh… het vangen,” hoorde hij haar zeggen en merkte dat de blondine oogcontact meed. De bruinharige jongen wist het niet zeker maar waarschijnlijk was het zo’n ding dat meisjes deden.. hij had daar niet echt veel verstand van. Dit kwam omdat hij zich een lange tijd niet meer buiten had gewaagd vanwege zijn vader en hierdoor had hij ook geen menselijk contact gehad.“Het was geen moeite,” grijnsde hij. Dylan hoorde haar opmerking over zijn Eevee waarna hij even in zijn zak zocht naar een snoepje voorde bruine pluizebol . “Wil je hem een snoepje geven?” vroeg hij toen maar in een poging om de aandacht op Makoto te laten houden. Hij reikte het meisje het snoepje aan waarna hij Makoto weer voorzichtig op de grond zette, die op haar afliep en verwachtingsvol naar de blondine staarde. De Eevee ging voor haar voeten zitten en zwaaide even met zijn wollige staart. Dylan grinnikte omdat het er best droog uitzag op deze manier en daar kwam nog eens bij dat ze op een woestijnachtig gebied stonden. Vervolgens duwde hij met zijn duim tegen zijn borstkast en wees vervolgens naar zijn Eevee. “Ik ben trouwens Dylan en hij daar heet Makoto.”