Make Me Feel Alive [+Open]

Santalune City. Rena wist niet hoe ver dat van Laverre af lag, maar ze kon niet ver genoeg van die stad zijn verwijderd. De bittere herinneringen van haar thuis lieten een vervelende nasmaak bij haar achter en het liefst begon ze met een schone lei. Vergat ze alles wat ze achter zich wilde laten. Natuurlijk niet de herinneringen die ze aan haar vader had, maar de rest erom heen wel. Hoe kon ze haar vader nog onder ogen komen als ze hem zich niet eens kon herinneren? Rena ging graag na z’n werk met hem op pad. Lag het liefst ’s avonds in zijn armen om te slapen. Zelfs al vijftienjarige zou ze dat doen. Ze mist hem ontzettend, maar ze wist dat het gemis hem niet terug zou kunnen brengen. Ze was hem voor altijd kwijt. Of, nou ja, in ieder geval tot zij ook haar laatste adem hier had gelaten. Maar nu was niet de tijd om verdrietig te zijn. Nu was de tijd om te vieren dat verlost was. Dat ze vrijheid had. Dat had ze al een tijdje, maar pas nu besefte ze het zich. De blondine rekte zich nonchalant uit en keek vrolijk naar de Absol die naast haar liep. Ah, Santalune. Hoe veel beter de lucht hier wel niet was, alleen al omdat ze zich niet opgesloten voelde.

“Mayu?” begon ze, waarmee ze de aandacht van het witte wezen naast haar wist te trekken. “Denk je dat we samen gelukkig kunnen worden?” De pokémon keek haar ietwat beduusd aan, zich afvragend waar dat opeens vandaan kwam. Ging alles wel goed met het meisje? Ondanks haar verwarring knikte ze op Rena’s vraag, er zeker van zijnde dat ze alleen elkaar nodig hadden daarvoor. En misschien wat nieuwe vrienden voor de blondine. Over nieuwe vrienden gesproken, misschien kon de Absol dat wel regelen. Mayu kwam tot stilstand en keek nieuwsgierig rond, haar rode ogen glijdend over de rest van de mensen die zich in Santalune bevonden. Toen ze iemand gespot had waarvan ze vrijwel zeker was dat haar trainer daar wel vrienden mee kon maken, greep Mayu Rena’s rok vast en trok het meisje mee naar de persoon. De blondine spartelde uiteraard tegen, zich afvragend wat haar Absol opeens bezielde, maar toen ze tot stilstand kwamen voor een willekeurig iemand kon de vijftienjarige niet anders dan een begroeting geven. “Euh... Hallo...?”  

thank you Bae <3 of Kickstart!

Ze werd vriendelijk begroet. Rena raakte lichtelijk in paniek. Al helemaal toen hij vroeg of hij haar ergens mee kon helpen. Ze had zich zo lang afgezonderd van de rest; was zolang in de weer geweest met ontkomen aan haar moeder en zorgen voor Mayu, dat ze was vergeten hoe je ook alweer moest socialiseren. Ze sputterde daarom een paar keer en wanneer ze het voor elkaar kreeg om woorden te spreken, viel ze erover heen. Rena vervloekte zichzelf en haar Absol. Waarom moest die haar zo nodig op een vreemde af duwen. Gelukkig herpakte de blondine na een keer diep in en uit te hebben geademd. “Geen idee,” floepte ze er toen uit. “Mayu duwde me jouw kant op...” Het was immers de waarheid. Het had geen nut om te liegen. De Absol snoof en keek weg van haar trainer. Het was immers voor haar eigen bestwil. “’k Denk dat ze wilt dat ik iemand leer kennen, dus... Hoe heet je?”

thank you Bae <3 of Kickstart!

De bezorgde blik ontging Rena volkomen, maar Mayu niet. Even vroeg de Absol zich af waarom, maar met zo’n voorstelling als de blondine net had gegeven, was het geen wonder dat de vreemdeling zich zorgen ging maken. Het kwam vast over alsof het meisje geen sociaal contact gewend was. Dat was ze wel, alleen was het een hele tijd geleden voor haar – nog voordat Mayu haar leerde kennen – dus het was gewoon even wennen. Hij stelde zich voor als Jun en de Growlithe op zijn schoot heette Nanako. Rena klaarde meteen op, blij dat ze het over een vrij bekend onderwerp konden hebben: Pokémon. “Wat een leuke naam!” reageerde ze meteen, een glimlach rond haar lippen. Toen hij naar haar naam vroeg, en haar de naam gouden lokken gaf, moest ze even zachtjes grinniken. “Ik heet Rena,” vertelde ze hem toen. “En mijn Absol heet Mayu.” Ook zij gaf haar pokémon namen, al moest ze toegeven dat het witte wezen naast haar tot nu toe haar enige was. Jun schoof op en vertelde haar dat ze maar naast hem moest gaan zitten. Rena gehoorzaamde, al begreep ze niet meteen waarom hij zo bezorgd klonk. “Heb je nog meer pokémon?” vroeg ze een tikkeltje enthousiast aan hem. Ze voelde haar ongemakkelijkheid al langzaam wegsmelten.

thank you Bae <3 of Kickstart!

Jun zei niet alleen dat het aangenaam was om haar te ontmoeten – wat de blondine sowieso wel goed deed – maar vertelde ook nog eens dat Mayu er goed verzorgd uitzag. “Dank je!” reageerde ze dan ook enthousiast, een dankbare glimlach rond haar lippen. “Dat kan ik ook van jouw Growlithe zeggen.” Het was een pup, niet waar? Ze zag er in ieder geval niet al te oud uit. Desondanks was haar vacht wel mooi, zeker die pels rond haar nek. Jun vroeg toen aan haar of zij zijn pokémon wilde ontmoeten en Rena keek meteen op bij die vraag. “Heel graag,” glimlachte ze. Andere pokémon ontmoeten? Ze hield van die wezens. Ze waren er altijd voor haar geweest wanneer ze buiten speelde. De blondine wist eigenlijk niet beter dan dat. “Nee, ik heb alleen Mayu...” gaf Rena toe. “Ik wil er wel meer, maar... Ik weet niet of ik er al klaar voor ben.” Trainer worden mocht ze niet. En om heel eerlijk te zijn, dan had ze daar de motivatie niet eens voor. Badges verzamelen kon vast leuk zijn, maar ze wilde het niet als prioriteit zien, of als iets dat echt moest. Daarom dacht ze erover na om het maar op breeder te houden. “Welk trainertype ben jij eigenlijk?” vroeg ze uiteindelijk aan Jun, nieuwsgierig naar alle verschillende types. Misschien kon hij haar wel wat uitleggen.

thank you Bae <3 of Kickstart!

Als ze twijfelde, dan moest ze geen tweede pokémon nemen. Rena knikte begrijpend. Als je een tweede pokémon nog niet aan kon, dan was ze het wel met Jun eens. Misschien dat ze inderdaad nog maar even wachtte. De band met Mayu kon altijd nog sterker dan het al was en het liefst focuste ze zich niet op drie of vier verschillende pokémon om daar een begin aan een groeiende band te maken. Nee, zij deed het liever één voor één. “Oké,” reageerde ze dan ook dankbaar op de tip. Toen vertelde Jun dat hij een breeder was. Hij stelde een wedervraag en Rena dacht even fronsend na. “Ik weet het eerlijk gezegd nog niet. Misschien dat ik ook breeder wil worden, maar... Wat moet je daar dan voor doen?” Nieuwsgierig keek ze de blonde jongen aan. Hij had het nogal zeker van z’n zaak verteld, dus hij wist vast en zeker wel het één en ander te vertellen over het vak.

Vervolgens kwamen dan de pokémon van Jun. Hij gooide drie pokéball de lucht in en ving ze met gemak weer op. Rena keek onder de indruk naar de jongeman, want zelf had ze waarschijnlijk eentje tegen haar hoofd gekregen als ze dat had geprobeerd. Haar blik gleed door naar de pokémon van Jun, die op dat moment ook door hem werden voorgesteld. Een Mime Jr., een Sylveon en een Teddiursa. Rena stond op van het bankje en hurkte voor de drie pokémon neer. “Hallo,” begroette ze elk vrolijk. “Mijn naam is Rena en die Absol is Mayu, mijn pokémon.” Ze wees even naar de witte pluizenbol, die onverschillig naar het drietal staarde. Het was niet dat Mayu antisociaal was. Ze was eigenlijk heel erg sociaal als het erop aankwam. Ze had alleen wat moeite met contact zoeken. “Dit zijn erg leuke pokémon, Jun,” complimenteerde ze de jongen, terwijl ze haar volledige aandacht weer op hem richtte. Opstaan deed ze nog even niet. “Hoe ben je aan ze gekomen?”

thank you Bae <3 of Kickstart!

Breeden kon op verschillende manieren. Rena luisterde aandachtig naar Juns uitleg over het vak en trok toen een nadenkend gezicht. Hm. Het klonk leuker dan ze had verwacht, maar ze had uitleg over de andere twee specialiteiten ook nog niet gehad. Natuurlijk kende ze de basisprincipes van alledrie; Trainers verzamelden badges door middel van pokémongevechten, Coördinatoren verzamelden lintjes door aan Contests mee te doen en Breeders fokten hun pokémon voor het beste resultaat. Dat er daadwerkelijk shows werden gedaan met deze pokémon, dat wist Rena niet, maar het klonk wel interessant. “Dat klinkt wel gaaf,” reageerde de blondine dan eindelijk. “Maar ik durf nog niet te zeggen of het wel wat voor mij is. En ik heb geen idee hoe Mayu over alles denkt,” voegde ze eraan toe, een verontschuldigende glimlach rond haar lippen, waarop ze haar blik even op de Absol richtte. Jun voegde er toen aan toe dat je als Breeder zijnde ook gewoon aan Contests en gymgevechten mee kon doen en dat kon het meisje wel waarderen. “Dat is wel fijn voor als je pokémon fokt die van gevechten houden. Of van wedstrijden,” sprak ze tegen hem, haar ogen nu terugglijdend naar de blonde jongen.

Rena glimlachte naar de capriolen van Juns pokémon, hopend dat haar team op een dag ook zo sociaal zou zijn als die van de jongeman. Mayu mocht dan af en toe een chagrijnige volwassene lijken, maar ook zij had haar momenten en dat waardeerde de blondine erg aan haar Absol. Maar ja, als je bekend stond ongeluk te brengen, dan begreep het meisje ergens wel dat Mayu zo chagrijnig was soms. Het was geen fijne reputatie nee, zeker niet wanneer het ook nog eens niet waar was. Jun vertelde trots te zijn op zijn pokémon en Rena knikte begrijpend. “Dat mag ook wel,” vertelde ze de jongen. Vervolgens werd haar uitgelegd hoe de knul aan zijn pokémon was gekomen. “En die Growlithe?” vroeg ze nieuwsgierig aan hem, waarop ze wees naar de pup in zijn schoot. Rena nam maar aan dat hij die net had, anders zou je die niet vergeten. Er werd aan haar gevraagd hoe ze aan Mayu kwam en de blondine wisselde even een blik uit met haar Absol. “Mayu vond me,” vertelde ze. “Ik was in slaap gevallen langs de weg en toen heeft zij me naar het pokécenter gebracht. Ik denk dat ze erg bezorgd om me was, want ze wilde mijn zijde niet meer verlaten, dus toen heb ik haar gevangen.” Dat Mayu haar van astma-aanvallen had weten te redden, liet ze maar even achterwege. Niet iedereen hoefde van haar ziekte af te weten. Toch?    

thank you Bae <3 of Kickstart!

Ze had genoeg tijd om erover na te denken, volgens Jun. Rena wist niet hoe ze daar precies over moest nadenken, want als ze in de voetsporen van haar vader ging treden, dan begon de tijd toch wel voor haar te dringen met haar aandoening. De blondine liet echter niet blijken dat hij wel eens mis kon hebben en knikte instemmend, aangevend dat hij gelijk had. Toen hij haar lief noemde, omdat ze aan Mayu dacht, grinnikte ze zachtjes. “Mayu is mijn partner, niet? Het hoort normaal te zijn om ook aan je pokémon te denken. Die sleep je toch overal in mee,” reageerde ze. Het was echter ook handig voor mensen die geen keuze konden maken en daar lachte Rena even geforceerd om. “Voor mensen zoals ik?” voegde ze eraan toe, wijzend naar zichzelf met haar wijsvinger.

Toen ze over zijn Growlithe begon, lachte de jongen en prees haar voor het opletten. Ze grijnsde lichtjes naar hem en luisterde naar het verhaal dat hij die gekocht had van een andere fokker. Dat ze pokémon inderdaad net was verkregen, merkte ze op aan zijn woordgebruik. “Oh, dat is wel handig, die handel tussen fokkers,” sprak ze. Zo kwam iedereen tenminste aan goed gefokte pokémon als ze connecties hadden. Dat rivaliseren tussen breeders zou ze waarschijnlijk nooit snappen. Waarom zou je elkaar proberen te verslaan als je elkaar ook kan helpen? Maar zo dacht ze eigenlijk over alles. Jun was onder de indruk van haar verhaal en prees Mayu toen voor het vinden van Rena. Hij maakte echter één foutje en daar wees de blondine hem zo vriendelijk mogelijk op. “Mayu is een meisje,” probeerde ze voorzichtig. De focus van het gesprek kwam toen ergens anders te liggen; namelijk bij de waarom. Waarom lag ze aan de kant van de weg te slapen? Bij het opnoemen van weglopen, verstarde Rena’s blik even. Ze slikte en knikte toen zachtjes met haar hoofd. “... Ja...” gaf ze eerlijk toe. “Ik heb het er liever niet over. Het is... Niet zo heel lang geleden.” Dat Jun haar misschien terug naar huis kon brengen, of naar het politiebureau, daar stond ze eigenlijk niet bij stil. Zou hij dat echt doen?     

thank you Bae <3 of Kickstart!