Knockout

Het zachte gesnip van de schaar was het enige wat Alice hoorde terwijl ze wat naar achter leunde in de kapperstoel. Lok na lok viel naar beneden en dwarrelde neer op de grond. Ze kon niet meer terug, ze wilde ook niet meer terug. Ze was het langere haar spuugzat. Het klitte als een malle en nadat het vast had gezeten tussen de takken van een struik, was ze er helemaal klaar mee. En sowieso, eventjes een hele andere weg inslaan klonk sowieso wel goed in de woorden van Alice. Ze leunde dan ook naar achteren. Het zou korter gaan, veel korter. Een nieuwe start, een nieuwe weg. Er was dan ook veel gebeurd, maar ze was klaar met mokken en kniezen. En misschien was op deze manier het wel goed om een start te maken. Ze wierp eventjes een blik op haar tas. Nog altijd dat ei, dat onuitgekomen ei. Ze zat eraan vast en ze kwam er waarschijnlijk niet vanaf. Ze kon het ook niet over haar hart verkrijgen om het beestje weg te doen. Ze had het opgedrongen gekregen, een paar maanden nadat ze Rabbit was verloren. Terwijl ze eigenlijk gezegd had nooit meer een Pokémon te willen trainen. Ze zuchtte eventjes lichtjes. Er viel niks aan te doen. Ze zat er nu mee. Net op het moment dat ze het ook een beetje zat was, het geknip, zei de kapster tegen haar dat ze klaar was. Eventjes keek Alice naar de spiegel, haar hoofd wat draaiend. Ze zag er zo.. mannelijk uit, maar ze kon niet zeggen dat ze het erg vond. Een lichte glimlach verscheen op haar lippen. Dit kon ermee door. Ze rekende dan ook braaf af en liep de zaak uit, haar tas tegen haar buik houdend. Maar haar geluk was niet zo sprankelend. Terwijl ze een zandpad op liep, verdween de grond ineens onder haar voeten. Een Bunnelby had blijkbaar heel erg enthousiast onder het pad door gegraven, want ineens was Alice tot haar middel door de grond gezakt. Wat geschokt bleef ze stilstaan, haar mond dichtklappend om een geschrokken gil af te snijden. Tussen haar voeten lag inderdaad een Bunnelby, waar ze blijkbaar bovenop was gevallen. Ze trok de Pokémon, die uitgeteld was door de klap aan zijn oor naar boven en trok eventjes een wenkbrauw op. Het zag eruit alsof ze het beest mishandeld had joh. Pas toen besefte ze zich dat er iemand aan was komen lopen ondertussen. “Dit is niet wat het lijkt-“ bracht ze uit.