Let's take it easy now [Patrol]

Zijn verkenning in Hoenn ging tot nu toe prima. Amal had nooit verwacht op verkenningsmissie te worden gestuurd met een aantal van zijn collega’s – en toch mocht hij eraan deelnemen. Klagen deed hij niet. De reis naar Hoenn mocht dan geen reis voor vakantie zijn, maar hij voelde zich hier wel op zijn gemak. Team Rocket leek zich hier wat meer gedeisd te houden, ondanks dat ze Mossdeep ook hadden overgenomen. Amal nam het voor nu maar zoals het was. Hij had zelfs al een aantal vrienden gemaakt op de base waar hij nu paraat moest staan. De patrouilles verliepen tot nu toe ook een stuk soepeler dan in Kalos. Hij moest wel toegeven dat hij daar flink voor was beloond, maar toch. In Hoenn was het er tropisch. Niet constant en niet overal, gezien het najaar was begonnen, maar hij had toch wel al mooi uitzicht gehad. Dan bedoelde hij niet alleen de gebieden.

“Graduate!” Amal schrok op en rechtte meteen zijn rug. Zijn blik viel op de man die naar hem toe kwam gestapt. Aan zijn manier van lopen was al te zien dat hij veel gezag had. “Ja meneer!” reageerde hij. Hij salueerde. “Ik wil dat jij vandaag Petalburg op je neemt. Daar vind je meer Graduates en Students. Vind er een en werk samen om de buurt veilig te houden.” Petalburg? Dat was wel erg ver van het gevaar weg. Aan de ene kant vond hij dat prettig, maar aan de andere kant voelde hij zich lichtjes op zijn tenen getrapt. Was hij niet goed genoeg? Natuurlijk niet. Hij was nog geen Red Ranger. Hij was maar een simpele Graduate.

De man fronste. “Heb je dat begrepen, Graduate?” vroeg hij streng. Amal keek hem strak aan. “Meneer, ja meneer!” zei hij vlug. Zijn overste draaide op zijn hielen om en ging toen een ander groepje lastigvallen. Met een zucht liet hij zijn schouders weer wat hangen. Jeetje. Die man had echt geen chill. Hij had veel te klagen over zijn overste in Kalos, maar zij bleef tenminste wel menselijk. Deze vent leek meer op een dictator. Amal besloot maar meteen te vertrekken. Hij wilde niet weten wat er zou gebeuren als hij zou treuzelen.

Eenmaal in Petalburg keek hij onderzoekend rond. Een Ranger spotten was leuk enzo, maar dan moesten ze ook wel in de buurt zijn. Aan de rand van de stad ging hij in elk geval geen geluk hebben, dus zette hij voort. Hij merkte een Student Ranger bij het pokécenter op, maar die zag er een beetje nors uit en hij wilde niet een hele dag met Commandant Overste Junior doorbrengen, dus deed hij alsof hij de Ranger niet had gezien. Amals blik ging opzij en bleef toen op een veel bekender figuur hangen. Het was niet alleen het uniform, maar ook de lengte die het voor hem deed. Zijn ogen lichtten meteen op en hij versnelde zijn pas naar de Student die hem dit keer op was gevallen. “Terminator! Yo!” riep hij naar de jongen. Hij zwaaide een keer met zijn arm en kwam tot stilstand bij het groepje. “Ze willen dat ik kom versterken,” zei hij tegen Terminator. Hij keek even naar het groepje mensen. “Zo te zien kun je mijn hulp wel gebruiken.”

De reactie was perfect. Was Amal romantisch aangelegd, dan zou hij overdreven denken dat hij zijn ware had gevonden. Dat was hij niet, dus bleef het op een brede grijns en een dankbare blik. Hij legde aan zijn collega uit wat de bedoeling was en er kwam iets dat hij niet geheel verwacht had. Terminator deed een imitatie van de overste. Amal schrok bijna van de plotselinge ‘Graduate’. “Wow man,” bracht hij verbaasd uit. “Dat is ‘m net ja!” Hij kreeg vervolgens de tip om net te doen of hij de griep had. Daar maakte hij natuurlijk mentaal een notitie van. “Bedankt! Die ga ik onthouden.” Direct erop schoof hij zijn hand in die van Terminator. “Ik heet Amal,” stelde hij zichzelf voor. “Jammer dat onze namen niet op onze counterparts lijken, maar hé, je kan niet alles hebben.” Hij lachte even en liet toen zijn blik op de mensen vallen. Sommigen leken nogal ongeduldig. “Euh, wat is er loos?”

Arnold Schwarzeyancy en Amallon. Het perfecte duo. Amal was echt ontzettend blij om te horen dat Yancy net zo’n grapjas was als hijzelf. Eindelijk een leuke collega! Tot nu toe had hij alleen maar van die strenge dames gehad en hoewel hij het redelijk met Jordan kon vinden, was het toch niet hetzelfde. Deze klik voelde veel natuurlijker. Zijn gelach werd abrupt verbroken door de stem van een van de sporters. Er werd om hulp gevraagd. Amal fronste. Ja voor wat? Dat wist hij dus nog niet. Gelukkig kon de man zijn gedachten lezen – was dat wel zo gelukkig? – en kwam er een korte uitleg over de situatie. Ze wilden sporten. Ze wisten alleen niet welke sport. De accenten waren haast niet om aan te horen, maar daar besloot hij voorlopig nog geen opmerking over te maken. “Oké…” begon hij langzaam en voorzichtig. Hij kende deze mensen niet en hij stond hier niet lang genoeg om te kunnen weten hoe ze gingen reageren. “Waarom doen jullie dan geen marathon…? Dan hebben jullie meer keuze en kan iedereen even doen wat ze willen.” Was het echt zo simpel, Imalmami?

Hij werd wel heel boos aangekeken. Het verbaasde hem, eigenlijk, dat iemand hem om deze reden zo boos aan kon kijken. Als het een andere situatie was geweest, dan had hij het wel begrepen. Maar nu? Hij kon er zijn vinger niet opleggen. Gelukkig was er Schwarzeyancy, die besloot hem bij te springen. Amal snoof geamuseerd bij de eerste woorden die Yancy zei. Goeie. Daar waren die andere twee het alleen niet mee eens. De jonge Ranger wilde al met zijn ogen rollen op dit onnodige gedrag. Hoe moeilijk was het om het ergens eens over te worden, hallo! Het scheelde dat ze niet getrouwd waren met elkaar zeg. Amal wilde er een opmerking over maken, maar hij voelde een por in zijn ribben. Vragend keek hij Yancy aan. Die knikte naar een erg mooie dame verderop. Oh. Amal grijnsde veel betekend naar zijn kompaan, welke knipoogde en een ander voorstel deed. Zwemmen. Het beeld van de knappe vrouw, nu in niets meer dan een bikini gehuld, doemde voor zijn geestesoog op en hij toverde meteen een gretige grijns op zijn gelaat. “Ja, als we nou eerst allemaal gaan afkoelen? Zwemmen is ook een sport en als we bezig gaan is het makkelijker om andere ideeën te bedenken.” Het was de perfecte compromis, vond meneer Salamilmami.

Hij knikte, misschien wat te, gretig op Yancy’s woorden. De anderen leken het niet door te hebben, want ze waren het wel eens met hun keuze om te gaan zwemmen. Bijna was Amal tevreden met de stand van zaken, maar toen besloot zijn collega te vragen naar een goede zwemplek. Hij werd aangekeken. Euh… Hij was niet van Hoenn. Dat wilde hij nu niet zomaar bekend maken. Hij was Graduate, dus als hogere rang Ranger moest hij wel het goede voorbeeld geven. “Natuurlijk!” loog hij tussen zijn tanden door. Hij draaide op zijn hielen en begon aan zijn, hopelijk korte, wandeling naar het water. Hoenn was omringd door zee. Hoe moeilijk kon het zijn? “Volg mij allemaal!” Een paar mensen wisselden een blik met elkaar uit voor ze achter hem aan gingen.

Hij had maar een paar passen gezet, maar hij kwam abrupt tot een halt bij het horen van Yancy’s woorden. De verkeerde kant? De verkeerde kant. Amal lachte gemaakt. “Shit, je hebt me door!” Een vlugge blik over de sporters vertelden hem dat ze het niet zo grappig vonden, maar op deze manier kwam hij er mooi mee weg. Wat had Yancy ook alweer gezegd? Het oosten? … Waar was het oosten? Met een vlugge blik op zijn Holocaster had hij dit keer de juiste richting gevonden en liep hij opnieuw voor de groep uit. “Deze keer loop ik goed!” deelde hij mee. “Beloofd!”