Let's take it easy now [Patrol]

Zijn nieuwe kameraad en collega was niet alleen behulpzaam met het wegwijzen. Hij gaf ook nog eens rugdekking. Amal was blij om eindelijk iemand te hebben gevonden waarmee hij zo goed klikte. “En ik heb je mee,” grijnsde hij naar Yancy. Zijn Holocaster was weer veilig opgeborgen en hij wandelde zelfzeker richting het beloofde water. Totdat hij bij een T-splitsing aankwam. Ah.. Shit.. Nu kon hij niet zo makkelijk meer op zijn Holocaster kijken. De ultieme gok werd ingezet. Hij baande zijn pad af naar rechts, hopend dat zijn richtingsgevoel het dit keer bij het juiste eind had. Anders zou iemand er wat van zeggen. Toch?

In plaats van boos gemompel en een waarschuwing van Yancy, kwam er een grapje. Of, in ieder geval, een opbouw naar een punchline. Amal kreeg een klein grijnsje op zijn gezicht; zijn blik inmiddels niet meer op de omgeving maar zijn nieuwe kameraad gericht. Gengar was de laatste vorm van Gastly, toch? Daar had hij niet zoveel leuke ervaringen mee, maar misschien werd daar nu verandering in gebracht. “Geen idee,” reageerde hij op de vraag, na even te hebben nagedacht over een eventueel antwoord. “Waarom maakt Gengar mensen aan het lachen?”

De spanning was om te snijden. Voor Amal duurde die ene seconde net wat langer dan normaal. En daar was het dan: de punchline. Bij hem duurde het geen hele seconde voor zijn reactie was gevormd. Er was zelfs geen pauze tussen Yancy’s grap en de lach die bij Amal ontsnapte. Hij was zelfs niet de enige die lachte. Met een grijnsje gebaarde hij naar het meisje. “Kijk, we hebben nog iemand met humor,” zei hij tegen zowel Yancy als het meisje. De rest vond het minder grappig, maar die deden er voor hem ook helemaal niet toe. Zelf had hij ook wel een mopje. “Wat krijg je als je Eevee een Kalos steen geeft?”

Zijn mondhoeken gingen iets verder omhoog zodra zijn collega op het grapje inging. Hij wist dat hij op de jongen kon rekenen. Net als Yancy liet hij een korte stilte vallen voor hij met de punchline kwam. “Napoleon.” Met ontblootte tanden keek hij van de jonge Ranger naar het meisje dat net al had gelachen. “Viva la reeveelución!” Hij hoorde iemand achter hem in de lach schieten. Amal keek tevreden over zijn schouder naar de volwassen man. Dat was ook ongeveer zijn reactie geweest. Voor hij een opmerking erover kon maken, snoerde iemand anders hem de mond door te zeggen dat ze er waren. Amal keek om en zag een groot meer opdoemen. Shit, hij had het nog geflikt ook. Precies zoals hij had gepland. Een zelfingenomen grijnsje verscheen rond zijn lippen.

Yancy begon te lachen. Expres iets harder dan normaal. Hij vond het serieus grappig, maar hij wilde Amal een extra goed gevoel over zijn grapje geven. Hij plaatste een hand op zijn schouder. "Wij moeten komedie gaan doen samen." Sprak hij, zonder na te denken over hoe ze dat dan precies moesten gaan doen. Hij wist in ieder geval zeker dat hij meer dingen samen met de beste man wilde gaan doen. Er zat iets in de glimlach van Amal dat iets in hem naar boven haalde. Niks romantisch ofzo. Gewoon. Het was gewoon belangrijk. Dat wist hij zeker. Het was niet voor niets dat Amal meer mensen aan het lachen had gekregen dan hij zelf. En hij was er blij om. Waar hij ook blij om was, was het feit dat ze nu aan waren gekomen bij het meer. Dat hadden ze toch maar even mooi geflikt. Amal had net kunnen doen alsof hij wist wat hij deed. En hij zelf hoefde nergens verantwoordelijkheid voor te dragen. Een betere samenwerking bestond er niet. "Woohoo! Zwempartijtje!" En hij begon zijn shirt al uit te trekken.

Zo snel had Amal zijn hoofd nog nooit gedraaid. Het scheelde net of hij had misschien wel een spiertje verrekt. “Dude,” begon hij dromerig. “Absoluut.” Mensen hielden van comedians, toch? De aandacht die hij zou krijgen… De dames en heren zouden voor hem in de rij staan. Hij zag het al helemaal voor zich. Niet voor lang, helaas. Hij werd erop gewezen dat ze bij het water waren.

Amal was niet de enige die zich door het water mee liet slepen. Yancy was al bezig met zijn shirt – en dat ging ten koste van Amals kleren, die nu onaangeraakt bleven. Zijn blik bleef op de Ranger zijn lichaam hangen. Euh, hey, hallo? Niemand had hem gewaarschuwd voor die spieren. Het meisje van eerder kwam naast hem staan. “Wow,” viel over haar lippen. Amal merkte niet eens dat zijn mond open was gevallen. “I know right?” voegde hij afwezig toe. Een paar tellen later schrok hij op uit zijn trans. Met een speelse blik in zijn ogen bracht hij zijn vingers naar zijn lippen en floot hij.

Heyo, een compliment in de vorm van een fluit. Hij stond met zijn rug naar iedereen gekeerd. Die fluit moest vást van die dame zijn gekomen. En hoppa! Daar ging zijn broek ook al! Ja als hij eenmaal ging dan ging hij hoor. Hij draaide zich naar de groep toe, keek eigenlijk niet echt naar hen, maar wenkte hen wel uitgebreid met zijn volledige arm om naar het water te gaan. "Time to get your swim on!" Hij wilde veel te graag, en rende dus ook nu al richting het water, in zijn onderbroek. Komt wel goed. De sporters keken elkaar een beetje verdwaasd aan. Een enkeling was al begonnen met zich uitkleden. En Yancy.. die wilde zo hard, en zo ver, hij kon het water in rennen. Maar aan de rand van het meer lag er iets glads in het water. Misschien planten of een bepaald soort modder. Het resultaat was in ieder geval dat hij op één voet een meter vooruit gleed en toen achterover op zijn bips in het water plonste. Het kostte hem even een seconde, maar hij begon heel hard te lachen om zichzelf. Zo had hij dat geleerd.

Fancy Yancy ging als een speer. Het inspireerde de anderen om ook uit de kleren te gaan, inclusief de dame die naast Amal stond. “Wie er het eerste is mag met hem in het water worstelen,” zei ze tegen Amal. Hij keek opzij en kreeg haar shirt in zijn gezicht geworpen. Oh. Oh, you’re on. Ongegeneerd smeet hij haar shirt op de grond en viel de zijne er bovenop. Dit was… De zevende hemel. Het beloofde land. Yancy, die sportvrouw. Waar had hij dit aan te danken? Zijn broek zat ongeveer op zijn knieën toen hij zijn collega hoorde lachen. Yancy zat op de grond. In het water. Amal had niet gezien wat er was gebeurd, maar hij kon het zelf niet laten om te grinniken. Met veel geklungel kreeg hij zijn broek en sokken uit en ging hij achter zijn rivale aan. “Hulp nodig?” vroeg ze glimlachend aan Yancy, half voorovergebogen, waardoor Amal ondanks zijn verlies toch nog had gewonnen.

Boven hem verscheen een knap gezicht. Dat gezicht schonk Yancy een glimlach. Hij nam haar hand en zag in een flits hoe zij en Amal erbij stonden. Nice. Hij hield zijn grijns maar even tegen. "Thank you m'lady." Zei hij als een echte ridder, en kuste haar hand. Ze leek te glimlachen, het gebaar waarderend. Maar ze was het er niet honderd procent mee eens. "Hey ga met je tijd mee man." Ze gaf hem een knipoog en een speelse grijns. "Je zult van me moeten winnen met worstelen, als je me mee uit wilt vragen hoor." Wowowow wat gebeurde hem nu? Deze dame was erg direct. Dat had hij nog niet vaak meegemaakt. Ze hield haar handen al op en hij greep de hare vast. De rest van de sporters waren maar gewoon begonnen met hun gezamenlijke activiteit. Ze wilden zich niet bezig houden met dat pubergedrag. Het was eigenlijk niet zo netjes dat.. hij nu wat minder oog had voor zijn nieuwe bro. Zou het iets zijn waar Amal mee zou zitten? Yancy dacht er in ieder geval niet bij na.

Ah romantiek. Jeugd. Ondanks dat Amal nu een beetje buiten de boot viel, was hij blij voor Yancy en de sportvrouw. Hij zag een klik, een vonk. Dat beloofde wat. Zelf had hij niet door dat hij naar de twee aan het staren was, totdat een wat oudere dame naast hem kwam staan. “Kun je me helpen met mijn zwemslagen, jongeman?” vroeg ze beleefd aan hem. Amal bekeek haar van top tot teen. Als ze niet begin vijftig was, dan wel eind veertig. Als jonge knaap wilde hij natuurlijk weigeren, maar als Ranger was er een plichtgevoel die hij niet mocht ontkennen. Kort sloot hij zijn ogen om zichzelf voor te bereiden. “Tuurlijk,” loog hij, een geforceerde glimlach op zijn gezicht. Ze trok hem mee het water in.

De worstelwedstrijd ging heen en weer. Meerdere malen lag een van de twee in het water, maar kon zich snel genoeg weer uit de greep wurmen. Totdat Yancy een keer tegen de grond werd gewerkt. Op zijn rug. Toen lag ze ineens in zijn armen. Dat was het moment dat hij zich realiseerde.. dat het eigenlijk wel fijn was.. Dat hij zich op het moment geen extra moeite hoefde te doen om haar te versieren. Hij kon voelen dat er een betekenisvolle connectie was. Nu al. En toch voelde het onwennig. Wilde hij dit eigenlijk wel? Vond hij haar wel echt leuk? Wat moest de toekomst geven? Hij prees zichzelf gelukkig dat hij nú nog geen beslissing hoefde te maken. "Nou.. nu ík heb gewonnen.. Mag ik je vragen." Ohja, oeps. Ze keek op naar hem en zei: "Wil je een keertje met me uit?" Shit. Hij moest wel nú beslissen. Uuh.