Let's take it easy now [Patrol]

“Een, twee,” telde hij hardop, terwijl zijn handen om de schouders van de oudere dame lagen. Ze bewoog voorzichtig in het water, alsof ze bang was te verdrinken. Niet zo heel gek, als je naging wat ze te vertellen had. Schijnbaar had ze haar hele leven al watervrees gehad – en probeerde ze daar nu overheen te komen. Amal luisterde half naar haar geleuter, wat van haar therapie naar familie overging. “Mijn kleindochter is van jouw leeftijd,” hoorde hij uiteindelijk en dat klonk hem als een beat die gedropt werd in de oren. “Ze is een beetje te naïef, kan wel een vriendelijke jongeman als jijzelf in haar leven gebruiken. We willen natuurlijk niet dat ze haar moeder achternagaat hè?” Amal’s mondhoeken trokken onvrijwillig omhoog. Hij likte zijn droge lippen even nat. “Oh?” was het eerste niet-cijfer in een kwartier dat zijn mond verliet, vergetend dat hij nu zijn werk moest doen en geen persoonlijke zaken aan moest gaan. “Als ze ooit gezelschap nodig heeft, dan is het mijn plicht als Ranger om mijn dienst aan te bieden.” Oh Amal…

Hij kon zich er nog van weerhouden om hoorbaar te slikken. Uh. Uh. Uuh. Uhhh. Was er nou maar iemand die hem hier advies over kon geven! "Ik heb wel iemand nodig die me kan aanpakken zoals jij." Mja.. eigenlijk zeg je nog niet echt ja of nee Yancy.. maargoed.. het leek er in ieder geval op. Het was dat moment dat zijn blik naar Amal ging. Waarom had hij nu het onbedwingbare gevoel om naar hém toe te gaan. Gedachtes over dat hij zijn werk moest gaan doen namen de overhand. "Hey ik ga even vragen hoe het met m'n collega gaat." Hij kreeg een speelde stomp in zijn maag. "En mij nummer dan.." Hij vond het leuk dat ze echt liet merken te willen. Hij vond het eng dat ze echt liet merken te willen. "Ga jij je maar vast drogen, kom ik zo." "Daar houd ik je aan." En ze duwde zich het water uit. Yancy keek haar nog even na. Ben ik een mazzelaar? Wel toch? Waarna hij naar Amal toe liep. "Heyy, hoe ist hier? Hopelijk heeft hij het flirten een beetje in kunnen houden." Hij knipoogde naar Amal. Oudere mensen vonden dit soort opmerkingen zó leuk! In zijn ervaring tenminste dan.

Nog geen seconde later hoorde hij de inmiddels semi-bekende stem van zijn collega. Automatisch verscheen er een grijns op zijn gezicht. “Moet jij nodig zeggen, meneer,” kaatste hij speels terug. De vrouw moest lachen. “Jullie zijn allebei wel charmeurs zeg,” deelde ze aan hen mee. Amals bruine ogen lichtten op. Dat vond hij wel een leuk complimentje. “Ik vertelde deze jongeman net over–” De vrouw kon haar zin niet afmaken. Een luide schreeuw kapte haar succesvol af. Geschrokken liet hij haar los en keek hij driftig het strand af. Hij zag niets merkwaardigs. Met een geheven wenkbrauw keek hij naar Yancy. “In het water?” vroeg hij zich hardop af, voor zijn ogen groot werden van schrik. “Shit, wat als iemand verdrinkt!” In paniek gleed zijn blik over het heldere blauw heen. Daar, in de verte, zag hij blauw samen klotsen met wit, alsof iets zijn best moest doen om boven zeeniveau te blijven. Amal zette zich meteen af en begon te zwemmen.

Amallon was zijn maat. Zijn bro. Het staat nu vast. Die connectie was er gewoon meteen. Hij keek dan ook geamuseerd naar de beste man toen die reageerde op wat Yancy had gezegd. Yancy knipoogde naar de mevrouw na haar complimentje. Dat had ze goed gezien. En typisch voor de situatie betrok ze Yancy meteen in het gesprek dat ze eerder had met Amal. Erg lief. Maar schijnbaar had het lot besloten dat het nu geen tijd was voor Miltank en Tauros. Yancy’s ogen werden groot. Hij keek meteen geschrokken naar Amal toen die zei dat het nog wel eens iemand in het water kon zijn. Zijn hart viel vijftien verdiepingen omlaag toen het woord ‘verdrinken’ werd genoemd. Perfect synchroon met Amal zette hij zich af en zwom in de richting van waar het geluid vandaan was gekomen. Het water dat langs hem stroomde bij iedere krachtige slag die hij maakte waste zijn paniek weg. Het enige dat er over bleef was een doorzetter. Iemand die weet wat belangrijk is. Voor de verandering liet Yancy zich niet tegenhouden in zijn taken. Het was net alsof er iemand hier aanwezig was die het werk beter voor hem maakte. De steun die hij nodig had gehad. De steun die een vaderfiguur zoals Bill niet kan geven. Een vriend. Een bro.

Alsof het verschil tussen hen nog niet zichtbaar genoeg was, werd het nu extra duidelijk. Hoewel Amal zijn best deed om zo snel mogelijk bij zijn nieuwe bestemming aan te komen, stoof Yancy met gemak aan hem voorbij. Hij had ook niet anders verwacht. In een niet-gevaarlijke situatie was hij misschien een tikkeltje jaloers geweest, maar wie kon hij er de schuld van geven, behalve zichzelf? Zoveel aan sport deed hij niet meer. De lat van conditie lag lager bij Rangers dan bij topatleten. Erg zijn best deed hij niet nu zijn basketbalcarrière achter hem lag. Zelfs als getrainde basketballer kon hij iemand als Yancy niet bijhouden. Die jongen wist hoe het moest, dat kon Amal aan zijn bewegingen zien. Toch gaf hij het zelf niet op. Er stonden levens op het spel – en als hij ook maar een klein beetje hulp kon bieden, dan was dat zijn plicht. En zijn wens.