Tyson had een strakke blik op de wiebelende Pokéball die na een tijdje roerloos bleef liggen. Vrijwel meteen kreeg hij een vrolijke glinstering in zijn ogen toen hij de Pokéball oppakte en deze even omhoog hield.. hij had de Eevee! Alleen weer met zijn trouwe kameraad, Kyro, die inmiddels alweer op zijn schouder was geklommen. Hopelijk wist hij ook gauw wat gevechten met zijn andere Pokémon te doen maar het voelde zo lekker om met Kyro samen een gevecht te doen. Hij wierp even snel een blik op Daichi die naast hem was komen staan.. hij was misschien niet zijn eerste Pokémon maar wel een van zijn beste vrienden.. terwijl hij eerst niet had geaccepteerd dat hij zoveel om Pokémon zou geven als dat hij nu deed. Liefde had hem altijd een beetje in de kou laten en vooral na wat zijn vader had gedaan, maar Pokémon waren heel erg anders.. nooit had hij gedacht dat hij zoveel om zo een beestje zou geven; Zijn Pikachu en Riolu in het bijzonder. Hoewel het soms leek dat hij de Pikachu niet mocht wat eigenlijk helemaal niet het geval was. Kyro was een soortvan jonger broertje voor hem. Tyson liet zijn bruine ogen weer naar de Pokéball glijden dat hij in zijn handen hield, misschien moest hij Ace maar gewoon ophalen in het Pokémon Center en het kleine biggetje een kans geven, hij was immers de trainer niet? Net zoals hij deze Eevee een kans wilde geven om ergens bij te horen. Daarover gesproken het bruine wezentje moest nu ook een naam hebben.. die hij eigenlijk al vrij snel had bedacht; Chiara. Er had een meisje vroeger naast hem in de klas gezeten die zo heette maar ineens van de een op de andere dag was verdwenen.. dat was eigenlijk de enige vriend die hij ooit had gehad; voor een te korte tijd. Eigenlijk was dit dus een soortvan eerbetoon aan haar. Welkom in het team Chiara de Eevee..
De volgende dag was Tyson vroeg opgestaan om zijn reis weer te vervolgen naar Santalune City, terwijl hij eigenlijk helemaal niet wist welke kant het op was. Daarom had hij ook in Geosenge Town de zuster in het Pokémon Center om hulp gevraagd, en was hij ondertussen weer op reis, met veel moeite had hij net Camphrier Town gepasseerd. Het voelde inmiddels alweer vertrouwd en met zijn nieuwe aanwinst op zak was zijn humeur nog beter dan dat het gisteren was. Kyro zat zoals altijd op zijn hoofd en vond het prima daarboven terwijl de jongen een kleine Eevee in zijn armen hield. De jongen bereikte Lumiose City zonder oponthoud en keek even om zich heen toen hij op de hoek van een zijstraatje stond. Tyson voelde zich opeens erg nerveus worden, door dat hij zich nu weer in de grote stad bevond. Eigenlijk kwam het door de aanwezigheid van zijn Eevee en Pikachu.. hij had ergens opgepikt dat er dieven rondliepen die het op Pokémon hadden voorzien. Well.. als Tyson zich niet op zijn gemak voelde dan was het menens want de jongen voelde zich zelden zo. Uiteindelijk besloot hij maar om de pas erin te gooien en zijn weg naar Santalune City te vervolgen zonder enkele negatieve gedachtes, terwijl hij toch de omgeving in de gaten hield. Desondanks zette hij toch Chiara naast zich op de grond neer en keek met een vrolijke uitdrukking naar de kleine Eevee. “Vee?” piepte het wezentje vrolijk zodra ze oogcontact kreeg met de jongen, die voor haar neerknielde en een aai over haar bol ontving van de jongen. “Je bent nog nooit in een andere stad geweest, huh?” vroeg Tyson waarna hij een blik uitwisselde met zijn Pikachu. Chiara knikte als antwoord en ging op haar achterpoten staan om de jongen een kopje tegen zijn wang te geven. “Eevee!” piepte ze er nog achter aan. Tyson kreeg een brede grijns rond zijn lippen en wenkte naar de twee Pokémon dat ze mee moesten komen. Zowel de Eevee als Pikachu volgden hem direct op de voet toen de jongen een steegje in verdween. Hij was van plan om Chiara veel van de regio te laten zien.. want het was duidelijk dat het beestje nooit verder was gekomen dan Geosenge Town. Eigenlijk net als Daichi, zijn Riolu, die zelfs bang was voor contact met andere Pokémon en mensen. Eerder verlegen want Chiara scheen geeneens moeite te hebben met de verandering van zowel trainer als dat ze nu in een andere stad was.. Daichi had er echter wel moeite mee. Desondanks was het van belang dat zijn Pokémon meer van de wereld gingen zien. Met een enthousiaste blik liep de jongen door de kleine steegje heen en kwam vervolgens op een soort pleintje terecht met in het midden een fonteintje met daarop een standbeeld, rondom het pleintje waren er grachten. Tyson glimlachtte toen Chiara naar de rand van het fonteintje liep waar ze opsprong en haar bruine kijkers op het stromende water richtte.
“Vind je dit mooi?” vroeg de jongen vervolgens aan de Eevee die naar de straal water staarde. Kyro sprong naast haar op de rand maar vond dit een stuk minder interessant dan de Eevee. Dit was voor Tyson het moment om de rest van zijn Pokémon tevoorschijn te halen en hen te verrassen. Een aantal dagen geleden had hij wat kledingstukken gekocht. Ieder lid van zijn team kreeg zo een band om, om zich te onderscheiden van andere Pokémon en dit vond hij ook een stuk persoonlijker het had totaal geen enkel nut in een gevecht dus zag hij daar het probleem niet van in. Zodra zijn andere drie Pokémon aan zijn voeten stonden haalde hij de sjaaltjes tevoorschijn. “Ik had iets bedacht om ons team wat specialer te maken,” begon Tyson tegen zijn Pokémon die een voor een hem wat verdwaasd aankeken. Kyro en Daichi stemden enthousiast in. Het waren roze en groene sjaaltjes, twee hield hij speciaal apart voor Kyro en Daichi. Tyson draaide zich daarom ook als eerst naar de Pikachu toe en hield hem het kledingstuk voor. “Pikaaa,” piepte Kyro vrolijk en sprong op zijn schouder waar hij zijn rode wangetje tegen zijn gezicht drukte. “Je betekend zoveel voor me Kyro.. begon hij tegen de Pikachu die glimlachend naar hem keek. Kyro was altijd trouw aan zijn zijde te vinden, week er geen moment vanaf door nooit in zijn Pokéball te willen gaan. Vooral na wat er vroeger thuis was gebeurt was hij blij dat hij Kyro aan zijn zijde had.. eigenlijk hoopte hij gewoon dat hij zijn familie nooit meer terug zou zien. Hij had het vooral gehad met zijn ouders. Kyro wist hier eigenlijk niets van af.. en hij was nog wel zijn beste vriend. “Dit is voor jouw maatje,” sprak Tyson weer en wikkelde het groene kledingstuk om het hoofdje van de Pikachu heen, niet al te strak maar wel dat het goed vast geknoopt zat. Kyro ging met zijn pootje over het stof heen en glimlachte tevreden naar de jongen, Tyson weerspiegelde zijn uitdrukking. Toen was zijn Riolu aan de beurt die hem aan de man deed denken waar hij zo naar opkeek en zielsveel van hield, maar ook de Riolu was een van zijn beste vrienden. Met Daichi had hij weer een hele andere band dan met Kyro.. soms leek het alsof hij de Riolu al langer kende en dat kwam omdat Daichi altijd de eerste was die zag dat er iets mis was. De Riolu merkte dit dan meestal als eerst want de aanwezigheid van de Pokémon was altijd meer dan genoeg voor de jongen. Daarom knoopte hij het roze sjaaltje om de nek van de Riolu, het zag er misschien meisjesachtig uit maar hij had dit zelf bedacht, deze twee kleuren waren symbolen voor respect en vriendschap. Groen stond voor vriendschap en roze stond voor respect, het had totaal niets te maken of het nou meisjesachtig was of niet.. want de jongen respecteerde zijn Pokémon en zag ze meer als zijn kameraadjes dan gereedschap om mee te vechten. Tyson legde een hand op het pootje van de Riolu waarna hij zich op Jiro richtte. Bij de Mudkip kwam een groene, Chase kreeg een donkerblauwe en Chiara kreeg een roze. Zo was het team compleet daarna liet hij zijn Pokémon weer terug keren in hun Pokéballen, op Kyro en Daichi na. Na een tijdje besloot hij om met de twee Pokémon te gaan trainen voor de gym. Ondanks dat dit misschien niet de juiste plek was om een training te houden, was hij van plan om naar het Pokémon Center te gaan en daar het veldje te gebruiken. Hij was vanochtend vroeg vertrokken en ondertussen liep het al tegen de middag aan. Tyson keek echter verbaasd op toen hij de Lucario van zijn opa voor zijn neus zag staan toen hij door de schuifdeuren naar binnen ging. “Ryuji?” bracht Tyson langzaam uit waarna de Lucario zich omdraaide en leek voor een moment tot de grond genageld te zijn. Dat was de jongen ook want niet veel later kwam zijn opa naar hem toegelopen. Een glimlach vormde zich langzaam om zijn mond, waarna de jongen naar de oude man toeliep en zijn armen om de middel van zijn opa sloeg. Daichi, de Riolu liep naar zijn eigen vader toe. Zijn opa legde zijn eigen armen om de nek van de dertienjarige jongen. Al snel liet de jongen de oude man los en keek toen vragend naar zijn opa die een grijns rond zijn lippen had. “Koji-san heeft me vertelt dat je hier weer te vinden was,” sprak Daichi nog voordat Tyson dat kon vragen, en legde de man een vaderlijke hand op de schouder van de jongen. Tyson grijnsde licht maar toch voelde het alsof zijn opa iets voor hem verborg.. hoewel hij het fijn vond om die ouwe Walrein te zien. “Je weet me ook overal te vinden,” grinnikte Tyson waarna hij een blik met Kyro uitwierp, die terug grijnsde. “Daar ben ik je grootvader voor en ik moet je iets vertellen,” reageerde Daichi en wenkte naar hem dat hij mee moest komen. Tyson vroeg zich af wat de man hier deed en waarom hij zo geheimzinnig moest doen, bovenal wilde hij weten wat zijn opa hem wilde vertellen. Hoewel hij het vage voorgevoel had dat het geen leuk gesprek ging worden. Kyro, Daichi en Ryuji volgde hen op de voet. Zijn opa liep een klein kamertje binnen waar ze met zijn vijven aan een tafeltje gingen zitten, hoewel de Pikachu eerder op het tafelblad klom en daarop ging zitten. Tyson nam nerveus plaats op een houten stoel, gevolgd door Daichi die op zijn schoot kroop.. Even aaide hij de Riolu over zijn hoofdje en legde zijn armen om zijn middel. Zijn opa ging tegenover de jongen zitten nadat hij de deur achter zich had gesloten. “Waarom zijn we hier en wat-” begon Tyson als eerst waarna de oude man hem met een serieuze blik de mond snoerde. “Ik heb van de zuster toestemming om gebruik te maken van haar kantoortje..” antwoordde zijn opa waarna de oude man een diepe zucht slaakte. Tyson knikte en wierp even een blik met zijn Pikachu en Riolu uit. “Tyson, laat ik dan maar snel met de deur in huis vallen.. want wat ik je nu ga vertellen is hetgeen waar ik het meest tegen opzie,” ging zijn opa langzaam verder waarbij de jongen aandachtig luisterde.Tyson hield zijn mond en verroerde zelf geen vin net als zijn twee Pokémon, maar voelde hoe Kyro dichter tegen hem aan ging zitten. “Ik heb je naar Kalos gestuurt met een rede, de rede hiervoor is nogal simpel omdat ik niet meer voor je kan zorgen,” begon zijn opa weer. Tyson’s ogen werden groot van verontwaardiging waarna hij overeind sprong met de Riolu in zijn armen. Hoe kon zijn opa dat nou zeggen!? Dit was helemaal niet simpel.. hoewel de jongen het ook niet helemaal begreep.. voelde hij zich in de steek gelaten. Waar kwam dit opeens vandaan? Blijkbaar was de paniek in zijn ogen af te lezen want zijn opa kwam overeind en liep om de tafel naar hem toe om een arm om zijn nek te slaan.
“Opa, waarom..” begon Tyson met bevende stem waardoor er een schaduw over zijn gezicht viel, zodat geen van allen zijn gezichtsuitdrukking kon zien. Op het moment wist hij niet zo goed wat hij moest zeggen of voelen.. Tyson voelde zich enorm machteloos want ertegenin gaan kon hij niet. Althans niet tegen zijn opa waar hij zo naar opkeek en die vijf jaar lang voor hem had gezorgd. “Ik wilde dat je met plezier aan je reis zou beginnen.. niet met een rotgevoel,” reageerde zijn opa toen maar de schaduw was nog steeds niet van Tyson’s gezicht verdwenen. “Het is zal in het begin even wennen zijn om bij je moeder te zijn maar ik weet zeker dat het goed komt,” voegde de man eraan toe. Tyson keek opdat moment op met een kwade blik in zijn ogen. “Ik wil helemaal niet naar me moeder!” riep Tyson uit en voelde tranen prikken in zijn ooghoeken, hij liet hierbij Daichi per ongeluk los waardoor de Riolu op de grond plofte. De jongen raapte het wezentje op en bood zijn excuses aan de Riolu. Daichi echter, pakte zijn hand beet, in een poging om de jongen rustig te krijgen en met succes, want Tyson ging weer op zijn stoel zitten. Waarom wilde hij eigenlijk niet naar zijn moeder? Vanwege de scheiding? Of had het te maken met het feit dat hij bang was dat zijn vader hier lucht van zou krijgen..? Hoewel die klootzak toch meer met zijn werk bezig was, en niet op hem zat te wachten. Dus waar maakte hij zich zorgen om? “Opa ik..” begon Tyson weer maar de oude man schudde met zijn hoofd. “Je hoeft je niet te verontschuldigen, jongen,” sprak de oude man en haalde met een van zijn handen de haren van de jongen door elkaar. Tyson kreeg een zwakke glimlach rond zijn lippen en veegde zijn ogen droog. “Waar gaat u dan heen?” vroeg Tyson toen en keek naar de oude man die hem breed glimlachend aankeek. “Dat doet er niet toe jongen,” antwoordde de oude man met een zachte glimlach rond zijn lippen en schoof vervolgens zijn stoel aan daarna wenkte de man naar de deur met zijn duim. “We gaan met z’n twee een stukje lopen,” voegde zijn opa er toen aan toe. Tyson knikte instemmend en kwam toen overeind waarna hij zijn Riolu wenkte. Hij wist niet zo goed hoe hij met de situatie om moest gaan.. en of hij uberhaupt dit wel kon accepteren om bij zijn moeder in te gaan wonen. Wist Dylan hiervan af of had zijn broer geen flauw idee? Desondanks volgde de jongen zijn opa naar de uitgang van het Pokémon Center terwijl hij zwijgend volgde. Tyson ging naast de oude man lopen met Kyro op zijn schouder en Daichi naast zich die zijn hand had vast gepakt. Gezamenlijk stak het groepje de weg over en begon zijn opa over Pokémon. Geleidelijk voelde hij zich hierdoor wat rustiger worden en vertelde de jongen over zijn foutjes met het reizen door de regio, en over hoe hij aan zijn Mudkip, Poochyena en Eevee was gekomen. “Je hebt nog sneller een team opgebouwd toen ik op reis ging door Sinnoh,” vertelde zijn opa met een brede grijns. Tyson grinnikte om de opmerking van de oude man en aaide vervolgens Kyro over zijn wangetje heen die een vrolijk geluidje maakte. “Waarom kan je niet meer voor me zorgen?” vroeg Tyson na een korte stilte aan de oude man. Zijn opa keek hem even kort aan en trok een gezicht waarna hij op zijn borst wees. “Hartproblemen,” reageerde hij kortaf waarna Tyson zijn bruine ogen naar zijn voeten wierp, algauw voelde hij dat de oude man een hand op zijn schouder legde, met een vriendelijke glimlach rond zijn lippen.
De hele middag spendeerde Tyson en zijn opa tijd in de grote stad door.. waar de jongen eigenlijk hoorde te trainen met zijn Pokémon voor de Santalune Gym, bezocht hij met zijn grootvader verschillende soorten winkeltjes en beroemde plekken in Lumiose City. De jongen genoot van het feit dat zijn opa voor even bij hem was en de sfeer werd algauw wat bedroefder toen de twee het trainstation inliepen. Over het gezicht van de jongen viel weer een schaduw waardoor de meeste mensen zijn uitdrukking niet konden zien, met een bedrukte uitdrukking keek Daichi naar zijn trainer en wenste vurig dat hij iets kon doen voor de jongen, net als Kyro die alleen maar toe kon kijken. “Knul, ik raad je aan zodra je Riolu sterker is om naar Professor Sycamore te gaan,” weerklonk de stem van zijn opa weer, waardoor de jongen even opkeek en recht in de staalblauwe ogen van zijn opa keek. “Professor Sycamore?” herhaalde hij de woorden van zijn opa, die bevestigend knikte en de oude man gaf hem vervolgens een briefje met een klein pakje aan. “Niet openen voor je deze stad uit bent, begrepen?” grijnsde zijn opa naar hem, Tyson grijnsde lichtjes terug en klemde zijn hand om het kartonnen doosje, maar zijn opa hield het nog stevig vast. Vervolgens wees je met zijn duim naar de brief die de man onder zijn duim klemde. “En dit is het adres van je moeder.. ze woont in Vaniville City je moet wel eerst door een bos heen,” voegde zijn opa er nog aan toe. “..I-ik.. begrijp het..” reageerde Tyson met trillende stem en voelde dat er tranen in zijn ooghoeken prikte. De jongen kon het niet helpen en vloog zijn opa om diens nek die hem opving en zijn kleinzoon dicht tegen zich aandrukte. Kyro sprong snel van Tyson’s schouder af, waarna de Pikachu even zijn oren liet zakken. “Ik weet dat je hier overheen komt, jongen. Je hebt een sterke wil om door te zetten en ik geloof in je,” sprak zijn opa in zijn oor, waarna ze elkaar loslieten. “Dat heb ik altijd al gedaan,” voegde hij er aan toe. Tyson glimlachte lichtjes en knikte naar de oude man, die zich even tot zijn Lucario had wendde en iets aan de Pokémon vroeg. De jongen wierp een blik op zijn eigen Pokémon die hem beide glimlachend aankeken. Een snerpend fluitje klonk op het perron waar Tyson en zijn opa stonden, waarna de oude man zich met zijn Lucario naar de trein begaf. “Het gaat je goed jongen,” sprak zijn opa toen hij in de trein was gestapt en zwaaide naar hem. Tyson probeerde de tranen niet te laten stromen maar hij kon er niets aandoen toen er toch eentje langs zijn wang omlaag gleed, liet hij zijn hoofd zachtjes zakken en sloot hierbij zijn ogen. Voor een moment keerde hij terug naar het moment dat zijn opa hem kwam weghalen bij zijn vader, die hem had verwaarloosd. De eerste keer dat hij met de oude man een Kendo sessie deed in de dojo en de man uitschold voor ouwe Walrein omdat hij de Kendo oefening niet leuk vond, meestal gaf zijn opa hem er dan van langs met een plantenspuit of liet hij Tyson schrikken op de meest random momenten, de oude man vond de uitbarsting van de negenjarige jongen altijd erg amusant. Zijn opa stond ondanks zijn harde hand altijd klaar voor hem, vooral op de momenten wanneer Tyson thuis kwam na school, met het verhaal dat hij weer was gepest. Het meest fijne moment was nog het meest toen hij voor de eerste keer in aanraking kwam met zijn Pikachu en de Pokémon ook nog eens mocht houden. Tyson slaakte een trillerige zucht en veegde zijn tranen weg.. hij vond het oneerlijk dat zijn opa van hem werd ontnomen terwijl hij hem hard nodig had, hoewel hij ook diep van binnen wist dat het veel was. Tyson wist niet honderdprocent zeker of hij hier ooit over heen zou komen maar hij wist ook dat zijn opa niet wilde dat hij het zomaar op zou geven. Misschien moest hij juist nu sterk zijn en doorzetten.. voor zijn opa zodat de oude man trots op hem kon zijn. Nog trotser dan. Tyson knielde stopte het kartonnendoosje in zijn tas en het briefje in zijn broekzak, daarna wenkte hij de Riolu en zijn Pikachu om mee te komen, om het station te verlaten, zwijgend volgden de twee pokémon hem op de voet naar buiten.
Toen Tyson en zijn Pokémon buiten op een bankje zaten, keek de jongen naar zijn twee partners, die nog steeds de groene en het roze sjaaltje droegen al had Kyro de zijne nu meer om zijn nek hangen. “Jongens, ons eerstvolgende doel is het behalen van de Gymbadge in Santalune City!” sprak Tyson zelfverzekerd hoewel hij even moest slikken, kwam opeens Daichi voor zijn neus staan met dezelfde blik als dat de jongen had in zijn ogen. Het ene moment dat hij in de rode ogen keek van de Riolu, begon het blauwe wezentje opeens vanuit het niets te gloeien. Daichi begon daarna langzaam te groeien, kreeg grotere oren, een spitserige snuit, zijn poten en staart rekte zich langzaam op. Daichi evolueerde! Tyson en Kyro sprongen overeind toen het licht was verdwenen, en keken in de ogen van de pasgeëvolueerde Daichi.. een kleine grijns vormde zich rond de snoet van de Lucario, die een van zijn poten op zijn schouder. “Carr,” bromde Daichi vrolijk. Hij torende nu echter wel boven de jongen uit maar ach, het was nog steeds zijn kleine Riolu, die inmiddels niet zo klein was. Tyson sloeg niet veel later zijn armen om de middel van de Pokémon heen en duwde zijn gezicht in de vacht van de Lucario. Daichi legde als reactie zijn poten om de nek van de jongen heen om hem te kalmeren, Kyro wilde deelnemen aan de knuffel en sprong daarom op de schouder van Daichi. “We gaan er voor de volle honderdprocent voor, maatje,” sprak Tyson wat gedempt omdat hij zijn gezicht nog steeds tegen de Lucario’s borst had gedrukt. Hij kon het echt niet geloven.. hij had nu daadwerkelijk een Lucario, een Pokémon die aura kon voelen.. hoewel hij nu het idee had dat Daichi wilde laten zien dat het nog niet voorbij was, en dat de jongen inderdaad door moest vechten om zijn doel te bereiken. In zijn achter hoofd hield hij natuurlijk de mogelijkheid om na een tijdje, Professor Sycamore te bezoeken en meer te weten te komen over mega Evolutie. Hoewel hij enorm twijfelde of hij dat wel graag wilde.. nouja Daichi had nu laten zien met deze evolutie dat er sterke wilskracht voor nodig moest zijn om zo een beslissing te maken. Juist daarom was het van belang om nog harder te gaan trainen en te laten zien dat ze dit met z’n allen konden overwinnen. En dan te beginnen om zijn moeder op te gaan zoeken in Vaniville City, zijn grootste angst op het moment hoewel hij eerlijk gezegd bang was om uit te barsten van woede omdat de vrouw hem toentertijd gewoon had laten stikken.. was dat dan niet de rede om antwoorden te krijgen? Ja. Tyson slaakte een diepe zucht en liet de Lucario toen even los, waarna hij naar zijn twee Pokémon keek. De Pikachu en de Lucario waren dus de kandidaten voor het gymgevecht.. eigenlijk had hij dat allang besloten maar juíst nu had hij reden genoeg om de twee in te zetten in dat gevecht. Tyson kreeg een zelfverzekerde grijns rond zijn lippen toen hij de blik van Daichi ving, en wenkte naar de twee Pokémon, waarna de jongen hen voor ging naar het Pokémon Center. Het was nog redelijk vroeg in de middag maar Tyson had gewoon geen zin om rond te dwalen door de stad en wilde eigenlijk zo snel mogelijk naar Santalune City. Hij wilde een strategie uitwerken voor zijn gevecht en het kwam ook omdat de jongen behoorlijk afgepeigerd was door het vele reizen vandaag. Misschien ook wel logisch gezien hij al rond zes uur op pad was. Tyson, Kyro en Daichi bereikte na een korte wandeltocht het Center, waar de jongen vrijwel meteen om een kamer ging vragen. De zuster had er gelukkig nog een vrij en de jongen bleef daarna eigenlijk meteen op zijn kamer om de dingen te doen die hij wilde doen. Samen met zijn pasgeëvolueerde Lucario en Pikachu.
de volgende dag
Tyson had die nacht niet goed inslaap kunnen komen terwijl hij eigenlijk doodmoe was door alles. De jongen stond daarom ook vrij vroeg op om zijn reis naar Santalune City voor te bereiden. Hij was aan het bureau gaan zitten en haalde vervolgens zijn kaart tevoorschijn waar hij een notitie op had geschreven; Santanlune City --> gate 4
Voor de zekerheid had hij toch nog even zuster Joy om hulp gevraagd wat betreft Santalune City. Gelukkig had de vrouw hem willen helpen en had hem dus vertelt dat hij eerst naar het zuidelijke deel van Lumiose City moest.. en well, daar maakte hij zich ernstig druk om want de grote stad was net een grote doolhof. Tyson keek op toen hij merkte dat zijn Eevee op zijn schoot was komen zitten.. het beestje had door dat de jongen niet zichzelf was. Daichi en de rest lagen nog diep inslaap wat de jongen nogal verraste dat Chiara wel wakker was geworden.. nouja, eigenlijk had de Eevee op zijn buik gelegen en was ze ervan af gegleden. Na alles verdiende zijn Lucario en Pikachu hun rust want na gister was zijn band met de twee Pokémon dieper en hechter geworden dan het al was. Tyson waardeerde het enorm wat ervoor zorgde dat hij zich niet alleen voelde, dankzij zijn Pokémon.
Tyson schudde koppig met zijn hoofd toen hij weer terug moest denken aan zijn opa en hierdoor tranen voelde prikken in zijn ooghoeken. Hoe kon dit eigenlijk gebeuren? Het besef dat daadwerkelijk zijn opa er niet meer voor hem kon zijn maakte het accepteren nogal moeilijk.. het was in zijn ogen nog onwerkelijk omdat het hem niet duidelijk werd waarom hij werd gedumpt hier in Kalos. Gefrustreerd balde Tyson zijn hand tot een vuist en kneep krampachtig zijn ogen dicht waarna hij kwaad op het tafelblad sloeg met zijn vuist. Niet veel later gleden er tranen over zijn wangen, niet goed wetend wat hij hier mee aan moest. Ondanks dat hij zich had voorgenomen om er niet aan te denken en zich te focussen op zijn doel.. was het toch wel heel erg moeilijk. Hij kon dit gewoon niet vergeten want hij stond letterlijk in de kou op het moment terwijl hij heel veel om zijn opa gaf, meer dan zijn eigen ouders. Chiara schrok op van de klap die op het tafelblad werd gemaakt door Tyson’s vuist en veerde direct overeind om vervolgens te zien dat de jongen verdriet had. De Eevee sprong op het tafelblad en duwde zachtjes met haar neusje tegen diens wang aan waardoor de jongen opkeek met betraande ogen. Voor een moment was hij even uit het veld geslagen toen de Eevee op haar achterpoten ging staan en haar voorpoten om zijn nek legde. Tyson legde vervolgens zijn arm om de Eevee heen en duwde haar naar zich toe als reactie op dit gebaar van de kleine pluizenbol. Tyson veegde zijn tranen langzaam weg want hier ging hij niks mee bereiken en stond toen met een resolute blik van zijn stoel. Hij tilde hierbij wel de Eevee van de tafel af, maar dat maakte niets uit. Hij ging weer op bed liggen en viel kort daarna eindelijk in slaap, met de Eevee dicht tegen zich aan.
Na ongeveer een uurtje of twee werd de jongen weer wakker en ging toen overeind in bed zitten. Zijn Pokémon werden ook een voor een wakker waardoor Tyson een glimlach rond zijn lippen kreeg, die breder werd toen zijn Mudkip op zijn schouder klom. “Goeie morgen jongens,” sprak de jongen tegen alle vijf zijn Pokémon, die hem enthousiast terug begroette, nadat Tyson de wezentjes één voor één een aai had gegeven. Daarna zette hij ook vijf bakjes met eten neer zodat zijn Pokémon alvast konden eten en hij zich kon wassen en aankleden. Want in eten had hij geen trek. Kyro liet echter wel merken dat hij zich zorgen maakte om zijn trainer en liet daarom zijn ontbijt voor even staan om Tyson naar de badkamer te volgen en daar op de wastafel te gaan zitten. “Pikapi..” begon de Pikachu langzaam waarna de jongen met een glimlach zijn hand op diens hoofdje legde. “Het gaat wel jongen..” zei Tyson als reactie op de Pikachu en plantte als eerst zijn pet achterstevoren op zijn hoofd, wat eigenlijk niet zo handig was omdat hij zijn shirt nog moest aantrekken. Met veel gedoe lukte dat ook zonder zijn pet van zijn hoofd te halen en wenkte naar Kyro toen hij klaar was met zich aan te kleden en verliet daarom ook de badkamer om daarna aanstalten te maken om te vertrekken. Eerder zijn zoektocht hervatten. Met een zelfverzekerde grijns pakte hij zijn tas van het bed en liet drie van zijn Pokémon terug keren, dit keer bleef zijn Mudkip bij hem, samen met Kyro. Tyson gaf zijn sleutel af bij zuster Joy en bedankte haar nog voor haar gastvrijheid, waarna de jongen het gebouw verliet.
De jongen slenterde door de straten heen van Lumiose City opzoek naar de route naar Santalune City terwijl hij in gedachte verzonken verder liep. Tyson probeerde niet al te veel aan zijn opa te denken of aan de ontmoeting met zijn moeder hoewel hij er wel tegenop zag, kon hij aan zijn moeder vragen wat er allemaal gaande was. Dat was nu eigenlijk ook zorg voor later want eerst moest hij gaan trainen voor de Gym en dan met name Daichi, zijn Lucario.. die moest zeker weten meedoen aan het gevecht. Hij kon het niet in zijn geheel geloven dat zijn Riolu gewoon een Lucario was nu en dat was best vroeg voor zijn doen. Het maakte ook niet echt uit want hij vond gewoon hartstikke cool en geweldig maar het was ook wel wennen geweest voor de rest van zijn Pokémon.
