Back to the past

Hallr liep, met Deorwin aan zijn zijde, langs het bospad af. Hij was wellicht een wildeman, maar ook hij kon inzien dat een pad veilig was. Vooral voor het vinden van plekken. En dat moest hij doen. Plekken vinden. Enkel door plekken te vinden kon hij op plekken komen. En op die plekken kon hij zijn favoriete hobby uitvoeren. Het bospad liep uit op een stad. Groter dan zijn eigen dorp leek het zelfs. Maar de bouwstijl was nagenoeg hetzelfde. Dit moest hij onthouden. Hij was ver van zijn huis, en toch waren er nog meer mensen die zo leefden als zij. Hij voelde zich meteen meer thuis. Direct liep hij het dorp binnen. Deorwin haalde meteen zijn neus naar de grond in het lopen. Het leek er op dat hij een interessante geur had gevonden. Toen ze in de stad aan kwamen zag hij dat iedereen in klederdracht liep, zoals hij dat gewend was van zijn volk. Er was iets van een kleine glimlach te zien op zijn gezicht. Eentje die niet lang aanhield natuurlijk. Een vrouw en een man, waarschijnlijk een koppel, liepen op hem af. De man hield een groot stuk Gogoat in zijn handen en de vrouw een Combuskenpoot. Ze roken naar alcohol. Ja, dat concept kende Hallr zeker wel. "Gegroet koene heer." Begon de vrouw. "Uw kledij wijst op een lange reis." Maakte de man af. Hallr bleef ze gewoon maar aankijken. Hopend dat ze ooit nog eens to the point zouden komen. Deorwin zat braaf naar Hallr met zijn neus in de lucht. Hij rook nog steeds iets. Maar Hallr had wel zijn hand op de grevest van zijn zwaard gelegd die aan zijn riem hing. "Wij zouden graag uw kompaan kopen. Wij eten niet zo vaak exotisch." Zei de vrouw waarna de man door zijn knieën zakte om al met zijn vrije hand naar Deorwin toe te gaan. Maar Hallr was hier niet van gediend. Hij zakte direct door een van zijn knieën en legde zijn hand op de borst van de man. Hij duwde de man achterover. Eigenlijk was het koppel maar gewoon een flauw grapje aan het maken. Ze waren immers op een renaissance festival. Alles was leuk bedoeld en moest niet serieus genomen worden. Maar Hallr had het niet door, voor nu dacht hij nog even dat alles echt was. Hij nam zijn zwaard in zijn hand en wees ermee naar de man die op de grond lag. "Ik daag u uit tot een duel. En uw vrouwe ook. Wijs deze af, en onderzie de gevolgen." Het enige probleem hiervan was dat hij nog even iemand moest vinden. Hij moest zelf ook een partner hebben. Gewoon om het eerlijk te maken. Maar voor nu keek hij nog strak naar de man in afwachting op een reactie. Deorwin, was ondertussen snel tussen Hallr's voeten in gaan zitten. Daar vond hij het toch ietsje veiliger.



[+ Kaitlyn Pryde]

Het had niet lang geduurd voordat de man op de grond het in zijn broek ging doen. Dat Hallr met een zwaard aan het zwaaien was, was ook wel erg heftig. Maarja, Hallr was soms nou eenmaal intens. En toen hoorde hij een stem van opzij. De eerste keer dat hij keek, keek hij straal over haar heen. "Hekserij?" En toen realiseerde hij zich dat de stem van beneden was gekomen. Ho shizz! Het was een heks! Hallr was niet bang voor de zwarte magie van een heks, echter wist hij dat deze wezens niet geagiteerd gemaakt moesten worden. Maar.. aan de andere kant moest hij nog even iemand hebben om aan zijn zijde mee te vechten. Deorwin was het meisje blijven aankijken en rolde zich op zijn rug. Een uitnodiging om zijn buikje te aaien. Een echte jachthond zo te zien ey. "Ik weet niet wat een foto is, maar ik zal u deze dienst bewijzen als u mij eerst assisteert met dit duel." Zo, als ze nu nog even 'ja' zei kon hij die uitdaging om zijn eer te redden even doen, en daarna weer gewoon verder met zijn dag. Er was namelijk iets vreemds aan dit dorp, en dat zat hem niet lekker. Misschien had het met de heks te maken.

Hij knikte toen ze bekend maakte dat ze in zou gaan op zijn voorstel. Het zou gemakkelijk zijn. Assistentie, in ruil voor.. assistentie? Hij wist niet goed wat een foto was. Maar hij had het nu beloofd. En hoe erg het ook zou zijn, hij zou het doen. Zo werkt dat nu eenmaal. Vervolgens keek hij haar sprakeloos aan toen ze een show aan het opzetten was. Hallr, was de enige persoon op de locatie die niet doorhad dat het allemaal nep was. Hij werd niet snel bang, maar hij was zeerzeker alerter geworden. Ineens drong een gedachte zijn hersenen binnen. Misschien is een foto wel een ingrediënt dat je nodig hebt om spreuken uit te voeren. Deorwin stond naast zijn baasje met een open mond zijn tong te showen. Wat spannend hier allemaal zeg. Er gebeurde wat. Dat meisje had wel energie, dat vond hij wel leuk. Hij draaide zijn kopje in de richting van zijn trainer. Hm, die blik had hij nog niet eerder gezien. En ineens.. begonnen de mensen om hen heen te roepen. "A-re-na! A-re-na!" Er was een arena?

Hallr kon enkel concluderen dat er dan toch echt een arena aanwezig moest zijn. Of het woord arena betekende hier iets, waarvan hij de betekenis niet kende. Hij keek naar de heks toen ze begon te spreken. Die sprak tegen zichzelf, maar legde tegelijkertijd op die manier ook aan Hallr uit wat de regel was. Gevechten werden enkel in de arena gedaan. Als dat de regels waren, dan waren dat de regels, en dan ging Hallr zich er aan houden. Toen de heks aangaf dat hij mee moest, liep hij met haar mee. Het was misschien wel een hele wijze heks, als ze zoveel wist van alles wat hier gaande was. Maar wat ze in ieder geval al had bewezen, was dat ze respectabel was. Ze was Hallr te hulp geschoten, op een moment dat rechtvaardigheid toegediend moest worden. Ze had het recht verdient om hun namen te kennen. "Mijn naam is Hallr en de viervoeter naast mij heet Deorwin. We kijken er naar uit om samen met u te strijden." En eenmaal aangekomen bij de arena zag Hallr dat al de mensen die zo net nog om hen heen stonden zich naar de tribunes aan het verplaatsen waren.

Ze toonde haar blijdschap met een glimlach. Hallr dacht meteen dat deze blijdschap kwam door deze hele situatie. Wellicht dat ze ook van vechten hield. Iets waar Hallr alleen maar respect voor kon hebben, vooral als iemand nog zo jong was. Maar ze was geen.. u. Een man van eer en respect kon deze duidelijke boodschap niet aan zich voorbij laten gaan. Ze was de persoon die hem te hulp was geschoten. Hij stak zijn hand naar haar uit en zei: "Mijn excuses, Pas Vijftien." Als ze per se zo aangesproken wilde worden, dan was dat geen probleem. Sowieso was deze uiting van een sterke wil ook iets dat Hallr erg kon respecteren. Ze leek op meerdere fronten een totaal tegenovergestelde te zijn van zijn broertje Ägg. Het zachte ei.. geen worden dat zijn naam 'ei' betekende.

Ook Hallr zag nu wie hun tegenstanders waren. Een van de twee was paars en liep op vier poten. Het had een staart met een punt er aan en nog twee puntdingen op haar hoofd. Hallr kreeg het idee dat dit geen hoorns waren. De andere liep ook op vier poten. Het was een donker beestje, met een blik dat alleen maar omschreven kon worden als een grijns. Voor nu kon hij nog niet veel aflezen over hun origine, of hun types. Het enige dat hij kon zien, was dat de ene waarschijnlijk ging aanvallen met de puntdingen, en de met zijn bek. Die bek was het meest ontwikkelde onderdeel op het lichaam van het beestje. Buiten de speciale rode streep op zijn rug. Hij wees nu simpelweg met zijn vinger naar het veld. Deorwin liep direct naar zijn positie in de arena. Hij was uitgeroepen tot Hallr's keuze. Het was niet moeilijk. Deorwin had allang bewezen erg capabel te zijn, en Anwyl en Conrad waren nog veel te jong om te strijden.