In a hurry

Hij was vertrokken uit Vaniville Town. Robin mocht er niet aan denken wat er zou gebeurd zijn als die ranger er niet was geweest. Nu moest hij zo snel mogelijk Aquacorde bereiken, zijn pokemon hadden dringend hulp nodig. Hij was zo hard aan het lopen als hij kon, maar hij zou er toch minstens een halfuur over doen. Alsof het allemaal nog niet genoeg was, had Aquacorde geen Pokécenter. Hij herinnerde zich dat er een Potionshop was waar hij geholpen zou kunnen worden.

Ondertussen zou hij de hele weg kunnen nadenken, over wat fout gelopen was. Hij had het niet gemerkt dat hij de hele weg van Lumiose City tot in Vaniville Town gevolgd was geweest. Dat hoorde niet, hij was een ex-spion, hij had het door moeten hebben. Vanaf nu zou hij beter opletten, hij moest voortdurend gefocust zijn. Vanaf nu was hij voortvluchtig, het zou niet lang duren voor iemand, dezelfde persoon of iemand anders, opnieuw achter hem aan zou komen. Misschien was er zelfs al iemand op zoek naar hem. Robin moest zich daar dan ook naar gedragen, hij moest voortdurend low-profile zijn.

Ten tweede was er het gesprek dat hij met de meid had gehad, iets te gezellig en hij had te veel gezegd. Hij moest een soort standaard gesprek verzinnen met iedereen die hij tegenkwam om te voorkomen dat hij zou afdwalen en verkeerde dingen zou zeggen. Hij moest ieder gesprek sturen en vermijden dat het ergens heen gaat waar het niet mag heen gaan. Behalve bij mensen waarvan hij zeker wist dat hij ze kon vertrouwen. Deze kon hij op één hand tellen, namen noemen was natuurlijk iets anders. Misschien zou hij er een paar wel meteen juist hebben, bedacht hij zich met een glimlach. Hij kon het eens proberen, dan wist hij beter waar hij stond: Professor Sycamore natuurlijk als eerste, dan Alam, Mala, wel die ranger wie hij geholpen had met enkele kwajongens in Lumiose City. Vervolgens ook het meisje dat hij uit de problemen met een agent had geholpen, had ze haar naam zelfs gezegd? Hij kon het zich niet meer herinneren. Dan de jongen wiens Ponyta hij teruggebracht had, Joey als hij zich niet vergiste. Jean-Pierre, met wie hij een tijdje geleden mee had gedaan aan die zoektocht. Hij mocht ervan uitgaan dat hij ook wel te vertrouwen was. Dat zou het zowat zijn. Vijf

Ten slotte was er het gevecht zelf. Hij was daar alles behalve tevreden mee. Ok, zijn pokemon waren een stuk minder sterk en ze zouden nog een heleboel moeten trainen, maar het was meer dan dat alleen. Zijn strategie en de uitvoering van, wel, zowat alles, was niet naar behoren. Hoe je het ook draaide of keerde, hij was ingemaakt alsof het niets was. Zelfs met nieuwe pokemon had hij nog altijd een beter resultaat moeten bekomen. Het zou niet nodig mogen geweest zijn dat de ranger hem uit de nood hielp. Hij had zelf een afleiding moeten voorzien en niet zo bezig zijn met wraak te plannen op zijn belaagster. Sinds hij zijn pokemon was kwijtgeraakt leken zijn gevechten niet meer van dezelfde kwaliteit. En om zijn pokemon te kunnen terugkrijgen zou hij nog beter moeten worden dan hij ooit geweest was. Het kon eraan liggen dat hij zijn pokemon nog wat meer gewoon moest worden, maar het lag ook vooral aan hem. Zijn battle-skills zijn na al het gebeuren enorm afgenomen. Hij moest terug denken aan Jean-Pierre. Hij bezoekte en daagde gyms uit over heel Kalos en hij was een erg getalenteerde en sterke trainer geworden. Als hij nu ook eens gyms ging uitdagen. Misschien zou hij wel wat nieuwe strategieën en gevechtstechnieken leren. Hij kon meteen beginnen in Santalune City, hij herinnerde zich nog dat daar een gym was. Dan had hij onmiddelijk weer een concreet doel, want als hij eerlijk was had hij geen flauw idee waar hij heen moest, weg van Team Rocket in ieder geval.

Het werd ook tijd dat hij weer eens een nieuwe pokemon zou vangen. En degene die hij al had nog eens ging trainen. Ondertussen kwam Aquacorde in zicht. Hij was sneller aangekomen dat hij had gedacht. De gedachte dat zijn pokemon dringend verzorging nodig hadden had hem extra krachten gegeven om de hele weg te blijven rennen. Het was niet moeilijk om de Potionshop eruit te halen, meer slijtage aan de tegels op de grond doordat iedereen in de buurt daarheen gaat om zijn pokémon te genezen, de deurkruk mat van de vele mensen die hem al gebruikt hadden. Maar als hij binnenging kon hij ook gewoon de potions in de rekken zien staan, dat was het laatste dat hem opviel. Achter de kassa stond een iets oud vrouwtje, 60, iets ouder misschien? Hij vertelde haar wat er gebeurd was in Vaniville Town en dat zijn Fletchling er erg aan toe was. Hij haalde Argus boven, maar deze was vooral uitgeput. ze hielp zijn pokémon verzorgen. "Ik kan me vergissen, mijn geheugen is niet meer zoals het geweest is. Maar ben jij niet die jongeman die hier enkele dagen geleden die bende Pidgey en Pidgeotto verjaagd hebt?" zei ze op haar eigen tempo, zodat het niet te lastig werd voor haar. "Ja dat was ik, of toch vooral deze twee hier. Ook nu hebben ze me weer uit de nood geholpen." Ze kreeg een glimlach op haar gezicht: "Dan wil ik jou bedanken namens geheel ons dorp." Dat is echt niet nodig hoor, mevrouw, het is met plezier gedaan. "Ooh, haha, maar ik sta erop. Daarom, deze buurt is van het huis." Dat was erg vriendelijk, hij probeerde extra kosten wat te vermijden. Hij zou al genoeg kosten hebben met die etalage die hij had laten opsmukken. Met wat geluk zou hij het resultaat al zien wanneer hij aankwam in Santalune City. Dan kon hij meteen kijken of Argus ook een instrument had dat bij haar past. "Bedankt" wist hij, na zijn gedachten te hebben beëindigd, uit te brengen. Hij bleef een uur of twee in de achteruit van de winkel bij zijn pokémon en vertrok vervolgens weer. Hij bedankte het vrouwtje voor alle hulp en ging richting Santalune Forest. Hij besefte echter niet dat het al laat op de namiddag was en dat het gauw donker zou worden. Het is nu ook niet dat een tocht door het bos een eitje was of dat het zonder risico zou zijn. Zo laat op de dag nog vertrekken was echt een slecht idee, maar daar had Robin duidelijk niet over nagedacht.
Hij moest nu zo snel mogelijk verder reizen zodat Team Rocket geen idee meer heeft waar hij is. Hij moet van hun radar verdwijnen.