Spring Games

Ogen dicht. Gezicht omhoog. Een tevreden zucht. Het was weer lente. En daar genoot hij van. Niet alleen hij. Ook de schattige Emolga die op zijn schouder zat. Kon het maar altijd lente zijn.. oh.. maar.. de zomer is ook heel fijn! En de herfst was zo sfeervol! En.. oh jeetje.. de winter was zo mooi! Nouja, misschien was het toch wel goed dat de seizoenen wisselden. Een glimlach sierde zijn gezicht en hij opende zijn ogen weer. Verder lopen, was nu het doel. Want er was een hoop moois te zien in Santalune City. Dat vond hij.

Na een tijdje gelopen te hebben zag hij een groep mensen bij elkaar staan. Oh jottem wat was daar aan de hand? Hij liep er rustig naartoe en zag een vrouw met een hoge hoed en een pak staan. En ze had.. een zwart stokje vast. Oh! Een goochelaar! Op straat! Wat leuk! Zijn glimlach werd direct breder. Hij wist dat het natuurlijk geen echte magie was allemaal. Maar hij kon de show nog steeds waarderen. Het zag er ook allemaal zó kundig uit. Hij probeerde niet eens te achterhalen hoe ze haar trucs deed.

Op een gegeven moment werd de show onderbroken door het geluid van getril gepaard met wat ringtones. Hij voelde zelf ook wat getril in zijn broekzak. Fronsend nam hij meteen zijn Holo Caster erbij. Oh, er stond dat hij een berichtje had gekregen van.. uhm.. wat stond daar? G.A.M.E.? Hij haalde zijn wenkbrauwen omhoog. Apart. 'Beste aanwezige. Bij deze bent u uitgenodigd voor het Waar is Waldo spel in Santalune vandaag. Zoek een partner en ga op zoek naar de Waldo's. Welk team het eerste alle drie de Waldos vindt, krijgt een leuke verrassing.' Oh! Maar dat leek wel spannend! Jean-Pierre keek meteen om zich heen om te zien met wie hij een team wilde vormen. Hoe sneller die persoon gevonden was, hoe sneller ze die Waldos zouden kunnen vinden.

Zijn Holocaster ging af, die van iedereen trouwens. Hij haalde hem boven maar had geen idee wat hij ermee moest doen, op de één of andere manier kreeg hij toch de benodigde tekst tevoorschijn(enkel met zijn gedachten en zonder het toestel aan te raken!). Hij zou dus een team moeten vormen alleen leek iedereen in teams verdeeld te zijn tegen de tijd dat hij de tekst te zien had te kregen op zijn apparaat. Toen merkte hij de jongen aan de andere kant van de massa op die ook nog rondkeek, waarschijnlijk naar een partner. Hij stapte erop af: "Hey, eh, zoek jij ook een partner? Voor het spel bedoel ik?

Voor zijn gevoel stond er uit het niets een jongen voor hem. Oh die was nog wel een beetje jong. Mij hij had respect voor de durf die de jongen had om hem zomaar aan te spreken. "Jazeker." Zei hij. "Ik ben Jean-Pierre." En hij stak zijn hand uit, om de jongen de hand te schudden. Manieren waren belangrijker dan winnen. Vond hij. Op dat moment hoorde hij iemand naast zich haar keel schrapen. Hij grinnikte even. "Ohja, en dit is Chichi." Haar ontevreden uitdrukking veranderde in een tevreden blik en ze maakte even een buiginkje naar de jongen die nu voor hen stond. Ze was wat dat betreft altijd wel een beetje over de top. Maar ze was zichzelf, en dat is het beste dat je kunt zijn.

"Ik ben Robin en dit is mijn partner Achilles.", zij hij nadat de andere jongen, die Jean-Pierre bleek te heten zich en zijn Emolga op zijn schouder had voorgesteld. De Emolga had een naam, weeral één om te onthouden, altijd hetzelfde liedje."Chichi?" herhaalde hij voor alle zekerheid, dat zou nog wel mee vallen dan. "Waar beginnen we dan met zoeken? Waar kunnen we allemaal zoeken is een betere vraag, stond er wat extra info in het bericht?", vroeg hij. Hij haalde zijn Holocaster boven maar slaagde er niet in het bericht opnieuw te openen. "Misschien moet jij eens kijken, ik kan nog niet goed overweg met dit ding." Hij hoorde de Froakie op zijn schouder een ongeduldige zucht slaken.

Robin.. en Achilles.. Hm.. die namen kwamen hem bekend voor. Achilles! De held met de zwakke achillespees! En Robin! Die uit The Hood kwam! Nou, die namen zou hij wel kunnen gaan onthouden. Robijn en Archimedes. Hij knikte toen hij Chichi's naam nog een keer noemde. Hij had het helemaal goed. Helemaal mooi. Oh wow. Wat gebeurde nu? Robin begon ineens heel veel te zeggen. Okay, Jean-Pierre had even een seconde nodig om alles te verwerken wat de jongen had gezegd. Leuk, nog zo'n Cecille haha. Dit belooft een speciale dag te worden. Hij knikte nog eens, en pakte zijn Holo Caster erbij. Hij hield het ding zo, zodat Robijn ook mee kon kijken. Onder het bericht van G.A.M.E. kon je nog berichtjes zien die hij van zijn vader, moeder, zusje en wat vrienden had gehad. Ergens daartussen zat er ook nog een van zijn tante. 'Beste aanwezige. Bij deze bent u uitgenodigd voor het Waar is Waldo spel in Santalune vandaag. Zoek een partner en ga op zoek naar de Waldo's. Welk team het eerste alle drie de Waldos vindt, krijgt een leuke verrassing.' "Hm, er zijn er dus drie." Zei Jean-Pierre een beetje dromerig. "Dan denk ik..? Dat alle Waldo's in Santalune City te vinden zijn?" Hij keek Robijn vragend aan.

Hij kreeg het bericht voorgeschoteld op de Holo Caster van de andere trainer. Hij dacht dat alle Waldo's in Santalune City lagen. Daar kon Robin zich wel in vinden. "Waarschijnlijk." Hij keek op en zag dat iedereen al vertrokken was. Eh, ik zou eens rond je kijken, ik denk dat we ons maar beter kunnen haasten! Ze zouden al beginnen met een achterstand, fantastisch. "Achilles, ga jij eens naar een hoog punt en kijk of je wat kunt vinden. De Froakie begon aan zijn klim.

Wow dude, even rustig. We hoeven niet te winnen. Jean-Pierre vond Robijn's winnaarsdrang bijna aandoenlijk. Ho, wacht. Achilles. Niet Archimedes. Even onthouden. Achilles. Achilles. Achilles. Hij knikte naar de jongen, en draaide zijn hoofd naar Chichi. "Kun jij even gaan vliegen. Gewoon om te zien waar de meeste mensen naartoe zijn gelopen." Chichi leek even te twijfelen. Haar vacht was net zo mooi vandaag. En hij wist wat vliegen daarmee deed. Maar als de brave, dankbare Pokémon die ze was, begon ze toch maar te vliegen. Jean-Pierre zwaaide haar nog glimlachend na. Hij keek graag naar hoe ze vloog. Het was meer een soort.. zweven. Sterker nog, op ene bepaald niveau was het ook gewoon zweven. Ze moest zich mee laten nemen door de wind.. en tóch kon ze invloed uitoefenen.. en haar eigen pad bepalen. Dat moest vast heerlijk voelen.

Hij moest en zou dit spelletje winnen, de prijs was voor hem niet belangrijk, zolang hij maar niet hoefde te verliezen. Ondertussen zag hij de Froakie een eind verderop op een hoop punt over de stad turen. "Frooaakiie!" riep Achilles, terwijl hij naar het parkachtige deel van de stad wees. "Dat is waar de gym is! Laten we er meteen naartoe gaan!" Volledig verloren in de focus op het spel nam hij zijn teammates arm en sleurde hem mee. Ondertussen kwam zijn pokemon al weer naar beneden, naar hen toe. Nog voordat deze bij hen was riep Robin al: "Achilles, zijn daar al andere mensen?" De Froakie schudde zijn hoofd. "Super, we zullen de eerste zijn!" zei hij opgewekt tegen Jean-Pierre.

WOW! Hij werd gewoon meegesleurd. Wat was dat met mensen die hij ontmoette die hem meesleurde? Zo langzaam was hij toch niet? Jawel. En jonge.. je had de blik op Chichi's gezicht moeten zien. Het zat echt vol met afgunst en een gevoel van onderwaardering. Ze rolde met haar ogen en zweefde maar gewoon mee boven de heren, die het allemaal beter leken te weten. Ofja, twee heren. Want haar eigen heer was natuurlijk weer eens te mak om zelf de leiding te nemen. "Normaal ben ik nooit ergens de eerste." Zei hij hijgend tijdens het rennen. Weetje dat hij het eigenlijk nog niet eens erg vond dat Robijn hem meesleurde? Het voelde eigenlijk alsof Robijn hem, zonder dat hij hem hoefde te leren kennen, al had geaccepteerd en had bestempeld als een vriend. Of dat waar was, wist hij eigenlijk niet. Maar voor nu voelde het in ieder geval goed.

Hij keek verbaasd toen de jongen hem vertelde dat hij anders nooit ergens als eerste was. "Dan gaan we daar nu verandering in brengen! We gaan winnen, er is geen andere optie voor mij!" Hij liet de arm van Jean-... ... ... Pierre los, voordat het vreemd begon te worden.
Ze waren nu bij de gym aangekomen en Achilles klom onmiddellijk in een boom. Hij kon het niet erg goed zien, maar het leek of er een zakje in hing. De Froakie toverde er met een triomfantelijke glimlach een klein beeldje uit, je zou het zo kunnen vinden in één of ander souvenirwinkeltje als sleutelhanger. Het was gemaakt uit hout, met de hand uitgesneden. Hij vroeg zich af of alle waldo's er verschillend zouden uitzien. Hij hoopte van wel, anders was het maar wat saai. Maar waar kon zo'n beeldje nog van gemaakt worden? Metaal misschien? Of stel je voor, van glas! Dat zou pas echt cool zijn. Of van een of ander soort steen, als een echt beeldhouwwerk. Klei kon ook, zoals bij het pottenbakken, in dit geval dan... Waldobakken? Of een ijssculptuur! Hij vond dat echt prachtig. Wacht, nee dat was een brug te ver. Het was een mooie lentedag en ijs zou allang gesmolten zijn. Natuurlijk kon het ook gewoon saai van plastic zijn, industrieel aan de lopende band gemaakt. Hij stopte met dromen toen Achilles terug op zijn schouder sprong, met het beeldje nog steeds in zijn hand. "En nu?" vroeg hij aan de andere trainer. Hij wist niet zeker of het veel zou uithalen om Achilles nogmaals de hoogte in te sturen. De eerste Waldo lag in de buurt van de gym, misschien waren alle plekken wel logisch te achterhalen... Maar wat was logisch? Hij kende de stad helemaal niet en wist niet welke plekken nog belangrijk waren. En dan kon het natuurlijk nog gewoon toeval zijn dat de eerste in de buurt van de gym lag...

Geen andere optie dan winnen? Maar.. appeltaart dan? Dat was toch ook een goede optie? Of een lunch naast zo'n open lucht theater? Oh.. wacht.. zijn hand werd alweer los gelaten. Het verschil in zwaartepunt dat hij voelde liet hem bijna struikelen, maar dat gebeurde gelukkig niet.. en hij rende verder. De enige reden dat hij nu nog niet extreem ver achter Robijn rende was omdat hij van die verschrikkelijk lange benen heeft.

Eenmaal bij de Gym aangekomen landde Chichi op Jean-Pierre's schouder. Een beetje jaloers, keek ze naar Achilles, en liet een klein vonkje uit haar wangetjes komen. De zijkant van JP's haar was nu helemaal statisch. Maar echt heel erg verschillend van de rest van zijn haar leek dat niet. Die Combusken de voorste meende nu vast dat hij heel wat was, dacht ze. Het waren dit soort dingen waar de talentlozen hun arrogantie vandaan haalden. Jean-Pierre keek even opzij. Hij wilde vragen of alles wel goed met haar ging, maar zijn aandacht werd helemaal afgenomen door de 'en nu?' van de ander. "Uuuhm." Begon hij, zich nu pas realiserende eigenlijk dat ze al een Waldo gevonden hadden. Waren ze nu aan het winnen? Oh jeetje.. wat een stress ineens. Nu hij dacht dat ze voor stonden.. had hij meteen het gevoel dat ze hun voorsprong moesten behouden. "Uh." Hij streek zijn statische haren recht. "Waldo vinden is een uitdaging toch? Misschien liggen de anderen ook wel op uitdagende plekken?" Concepten en artiesten. Wat doe je er aan?

Logische plekken... Belangrijke plekken... Uitdagende plekken... Waar kon nog zo'n Waldo zitten? Wat valt je op als je in deze stad iets wil verbergen... Hij moest een overzicht hebben. Er was geen tijd om naar een toeristenbureau te gaan en een kaartje te vragen. Had deze stad dat zelfs? Toen viel zijn oog op de regenpijp van een huisje iets verderop. Hij kreeg een grijns op zijn gezicht en keek vervolgens naar Achilles. "Ik ben zo terug" zei hij tegen zijn teamgenoot. "Hij keek terug naar zijn partner. Wie het eerst boven is!" Achilles sprong van zijn schouder wanneer hij naar de metalen regenpijp begon te sprinten. De Froakie, die geen hulpmiddel nodig had om boven te komen, zat hem op de hielen terwijl hij langs de smalle buis omhoog klom. Achilles bleek net dat ietsje sneller te zijn en was hem juist voor. Vanop het dak keek hij neer over de stad. De gym was natuurlijk het grootste, meest imposante gebouw van de stad en viel dus meteen op. Misschien was het slimmer om naar subtielere dingen te kijken? Wat viel nog op, maar sprong niet meteen in het oog? Zijn oog viel op het kristalheldere water van de fontein. De fontein was een belangrijk punt in de stad... Het was de moeite waard een kijkje te gaan nemen.
Hij ontzag het zich om langs de licht verroeste buis terug omlaag te glijden. Hij koos dan maar om Achilles te volgen en via zijn weg naar beneden te komen. "De fontein lijkt me wel een goed aanknopingspunt?"

Verbaasd keek hij toe hoe Robijn er vandoor ging. Was zijn antwoord zo slecht geweest? Wilde hij niet meer met hem samenwerken? Achja, het was leuk voor zo lang het duurde. Een gegeven Ponyta moet je niet in de weg kijken, ey. En toen wilde Robijn een wedstrijdje doen. Met zijn Froakie! Ineens leken de twee op een computerspelletje dat hij zijn neefje wel eens had zien doen. Burgertime? Sorry, maar dit ging even allemaal te snel voor hem hoor. Jean-Pierre applaudisseerde toen de twee heren allebei boven kwamen. "Jullie kunnen goed klimmen zeg!" Hij vond het altijd leuk om mensen te zien slagen. En hij vond het al helemaal leuk om te zien als anderen ergens talent voor hadden. Chichi.. vond het maar allebei opscheppertjes. Bah. Ze keek niet eens. Ook niet toen ze met een idee kwamen. "Oh, ja, dat is wel mooi centraal ja." Zei Jean-Pierre. "Laten we meteen gaan." En hij begon te rennen. Het enthousiasme van de anderen had hem energie gegeven. Hij was dan wel geen sporter, maar gelukkig zorgden zijn lange benen dat hij dan toch niet al te langzaam rende. Chichi had dus absoluut geen zin om op een hobbelende schouder te gaan zitten, dus die begon maar weer te vliegen. Op het moment dat ze zelf bij de fontein aan kwam gevlogen.. scheen er ineens iets in haar oog. Niet leuk!

In een ogenblik stond hij weer naast Jean-Pierre. “Dankje, ik klim regelmatig eens hier en daar in een boom ofzo”, antwoordde hij droogjes. Hij wist ook niet wat anders gezegd op dat compliment. Hij wou erg graag een compliment teruggeven, maar nu kon hij enkel “je kan goed niet in de weg lopen” bedenken. Waarom wist hij niet. De Emolga gunde hen niet eens een blik. Grijnzend zei hij: “Chichi, jij kan ook goed vliegen!” De andere vond zijn idee ook goed. Super, het was dus niet stom geweest. De jongen was plots snel vertrokken. Hij had een serieuze voorsprong. Opnieuw wisselde hij een blik en een grijns met Achilles: “Wie het eerst bij de fontein is?” Het was een spel, nee een competitie eigenlijk, dus dan moest er ook wat rivaliteit zijn met Achilles. Uiteindelijk kwam hij kort na Jean-Pierre ook aan bij de fontein, waar ze hoopten de tweede Waldo te vinden. “Deze keer was ik eerst, Achilles” Hij stak plagend zijn tong uit.

Tijdens het vliegen galmde die aardige woorden van Robin toch nog door haar hoofd. Haar onderbuikgevoel en gedachten waren aan het strijden. Maarja, het was nu toch even niet relevant. Ze ging gewoon genieten van de wind tussen haar haren en onder haar vleugels. Dat had ze zeker verdient, al zei ze het zelf. Totdat natuurlijk dat licht in haar oog scheen. "Molga!" Riep ze boos, wat direct Jean-Pierre's aandacht trok. Verbaasd keek hij omhoog. "Alles goed?" Nee, niet alles was goed. Wie schreeuwt er nou boos als alles goed in. Met een frons op haar gezicht, wat ze niet graag had, vloog ze naar waar ze dacht dat het licht vandaan was gekomen. Bovenop de fontein. Het kwam uit een van de bloemen van het Roseliastandbeeld, van de fontein. Ze landde wat gepiekeerd op haar trainer's schouder en begon ontevreden te piepen en te brabbelen, wijzend naar die bloem. Jean-Pierre probeerde goed te luisteren. Hij verstond er dus helemaal niks van, maar meestal kon hij wel aan haar toon horen wat ze bedoelde. "Ja dat is inderdaad niet leuk. Zal ik Achilles en Robijn eens vragen of we een kijkje moeten nemen?" Ze wist niet goed hoe ze erop moest reageren. Hij draaide zijn hoofd al glimlachend naar de twee heren toe. "Achilles, ik geloof dat jij goed bent in het water. Wil je even kijken?" Het was niet zijn Pokémon, dus die ging hij ook niet zomaar zonder goede reden bevelen geven. Vandaar dat hij er maar een nette vraag van had gemaakt.