Thief

Quinn's donkere ogen scande over het berichtje dat ze nogmaals op het scherm had laten verschijnen. Wat een stel idioten, dat ze haar alsnog contacteerde met de vraag of ze wat wilde doen. Het ergste was dat ze nog boven dit stel had gestaan ook. Al mocht ze daar niet over klagen. Rondreizen maar toch je connecties houden betekende dat je recht naar de laagste rang werd geschoven. Aan de andere kant had ze vooraf haar hoge rang dan weer gebruikt om er voor te zorgen dat ze haar niet voortdurend met klusjes zouden opzadelen. Maar natuurlijk had dit stel een manier gevonden om daar aan onderuit te komen. Waarom zou het ook weer niet. Er bestond geen enkele regel, geen enkele wet, waarop geen uitzondering te vinden was. En wat bleek, dit stelletje idioten had die ene uitweg gevonden. Hoe ze dat voor elkaar kregen bleef haar de vraag, daar was dit stel zeker niet sterk genoeg voor. No way. Maar goed, nu zat ze er aan vast. Ze kon geen kant op en was gedwongen om deze opdracht uit te voeren. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze haar zwarte haren in een hoge staart bond. Hoe ze het ook bekeek, vast haar was altijd beter dan los. Simpelweg omdat het dan minder in de weg zat. Quinn rekte haar armen boven haar hoofd uit, tijd om te gaan. Het pokémoncenter waar ze op het moment verbleef liet ze achter zich, ze trok de straten van Santalune City in.

Op het eerste gezicht leek het allemaal wel een leuk een vriendelijk stadje. Maar waar licht was, kon je schaduw vinden. Zo was dat dus ook in deze stad het geval. Het was minimaal maar het was wat. Het voordeel aan het minimale was gelukkig dan weer dat zij er niet zo veel problemen mee had. Het kostte gewoon minder moeite als kleiner was omdat het minder georganiseerd was en de mensen vaak ook minder sterk. Dat gezegd hebbende moest ze het natuurlijk wel weten te vinden en precies dat bewees lastig te zijn als de groep zo klein was. Een klein grijnsje verscheen op haar gezicht toen ze eindelijk gevonden leek te hebben waar ze naar opzoek was. Daar was ze nog akelig lang mee bezig geweest. Snel haalde ze het berichtje weer naar boven en deed zoals er in stond. Ze klopte één keer op de deur, wachtte twee seconden en klopte vervolgens nog twee keer. Een jongen gekleed volledig in het zwart opende de deur met een wantrouwende blik in zijn ogen. Quinn bleef hem doodleuk aanstaren tot hij uiteindelijk de deur verder naast zich opende zodat er ruimte ontstond voor haar om binnen te stappen. Als ze dacht dat het steegje al donker was bleek deze ruimte nog erger te zijn. Het enige licht was een kaars die in een kandelaar op een tafeltje stond. Zo ver ze kon zien stond er buiten de tafel enkel nog een tweetal stoelen in de ruimte. Haar ogen bleven na een korte scan echter op de deur aan de andere kant van de ruimte hangen. Daar achter moest het gebeuren. De kerel die haar had binnengelaten vertelde haar te wachten waarna hij zelf de deur door verdween.

Na een minuut of drie opende de deur weer. De zelfde jonge man als daarnet, samen met een wat grotere en oudere man, dwongen haar min of meer door de deur. Deze ruimte was beter verlicht door een stel lampen aan het plafond, ook zag het er over het algemeen een heel stuk schoner uit. Ze werd naar een langwerpige tafel aan de zijkant begeleid. Min of meer hardhandig werd ze op een stoel aan de kop van de tafel weggezet. Quinn wierp een geïrriteerde blik op de grote man voor ze haar blik naar de andere kant van de tafel liet glijden. De man die daar zag en er verrassend veel netter uit zag dan de rest, moest de leider van deze groep zijn. Aan de lange kanten van de tafel waren de meeste stoelen leeg, hier en daar zat een man, sommige rond de dertig, anderen amper twintig. Haar ogen gleden kort langs de enige andere vrouw aan de tafel, het was in ieder geval fijn om niet de enige te zijn. Quinn haalde een opgevouwen papiertje uit haar broekzak en schoof het over tafel richting de zogenoemde ringleider. De man vouwde het papiertje open en bestudeerde aandachtig de inhoud er van. Zelf had ze het recht gelezen nadat ze het had uitgeprint op het pokémoncenter. Wel een grappig gebeuren als ze er eerlijk over zou zijn. Het was niet iets dat je zomaar elke dag zag gebeuren maar toch leek het ergens wel logisch. Er werden verschillende tafelleden naar de man toegeroepen die daar het lazen en fluisterend wat overlegden met elkaar. In de tussentijd vielen haar ogen op een witte waaier die op een soort verhooginkje stond.

De deal leek door te zijn en zij werd - gelukkig deze keer wat vriendelijk - weer richting de deur begeleid. Zo vredig maakte je het niet vaak mee, vaak was er wel geschreeuw, gedreig en gevechten waren ook niet heel ongewoon. Het enige opvallende was dat er een kleine pokémon langs hun schoot toen de buitendeur geopend werd. Quinn besteedde er niet veel aandacht aan, tot het moment dat ze de pokémon een stuk verderop weer tegen kwam. Het bleek om een Minun te gaan. Maar wat haar het meeste opviel was het voorwerp dat de pokémon in de handen had. Het leek wel belachelijk veel op die waaier die ze in de grote ruimte had zien staan. Van achter haar vandaan kwam een tweetal mannen en de vrouw van even geleden aangerend. De pokémon merkte het drietal recht op en sloeg op de vlucht. Wat een bijzonder schouwspel, een pokémon die iets - wat schijnbaar waardevol was - van een bende jatte. Quinn besloot het gebeuren vanaf een afstandje te volgen, want ja, dit was niet iets wat je elke dag zag. Het bleef een hele tijd door gaan en steeds opnieuw wist de Minun uit de handen van de bende te blijven. Tot het moment dat de weg die de pokémon koos dood liep. Een Pawniard kwam de straat in gerend, langs de mensen en gritste de waaier uit de poten van de Minun om vervolgens via de muren omhoog te vluchten. Het drietal probeerde de rode pokémon nog te achtervolgen, tevergeefs. De originele dief ging zijn eigen weg, tot deze gestopt werd door een wel heel bekende waaier. Quinn hurkte voor de kleine pokémon neer, Kinsei vlak achter haar. "Wil je een deal maken? Jij krijgt de waaier maar wordt wel mijn pokémon," sprak ze met een geamuseerde grijns op haar gezicht. Ze haalde een pokéball tevoorschijn en hield deze voor de Minun. Er leek duidelijk wat ongeloof en aarzeling bij de pokémon te spelen. Logisch ook, waarom zou zo iemand te vertrouwen zijn? Toch besloot de pokémon de deal te accepteren. Deze dag was nog verrassend productief geweest, die ene opdracht uitgevoerd en er een nieuwe pokémon er bij die ze op meer dan één manier kon gebruiken.