Spring Games

De Emolga was nu zowat aan het flippen. Er was duidelijk iets wat haar kwaad had gemaakt en het leek met de fontein te maken te hebben. Dan moesten ze daar maar eens naartoe. Toen ze daar aankwamen had Chichi een conversatie met haar trainer. Robin trok een wenkbrauw op. Hoe kon Jean-Pierre daar iets uit opmaken? Had hij een gave om met pokémon te praten ofzo? Ook Achilles keek bedenkelijk, maar om een andere reden. Hij vroeg zich af waarom zijn trainer hem niet verstond. Hij besloot ook een poging te wagen: “Froa, froa, froakie froa.” Robin bewoog zijn hoofd langzaam naar Achilles. “Scheelt er iets maatje?” De Froakie zuchtte enkel. Vreemd wezen. Robin zou waarschijnlijk nooit helemaal begrepen wat er in zijn partners hoofd omging. Zijn naam werd verkeerd uitgesproken. Niet dat hij veel beter was, maar het was misschien wel de moeite waard eens te zeggen? Misschien was het wel zijn fout omdat hij niet goed had gearticuleerd. Dat was eerder een flauw excuus voor zichzelf, maar het kon ermee door. “Ehh, je mag me gerust ook Robin noemen hoor.” Hij besloot het wat al lachenderwijs te laten overkomen. Hij had totaal niet de bedoeling om hem te beschamen ofzo. Wat was er niet leuk? Waarom vertelde niemand hier hem ooit iets? Hij was net van plan om wat extra uitleg te vragen, toen Achilles maar al te graag uitvoerde wat hij door Jean-Pierre was gevraagd. Met een overdreven plons sprong hij in de fontein. Robin bleef niet gespaard en wierp de Froakie een vernietigende blik toe. Gelukkig was het nog mooi weer, zijn kleren zouden snel opdrogen. Achilles kroop behendig omhoog tot aan de bloem, maar Robin probeerde onhandig te kijken wat ermee aan de hand was. Als hij hoog genoeg in de lucht sprong, kon hij nog net een glimp opvangen van de inhoud. Enkel water, stelde hij vast. Zijn pokémon had andere gedachten. Er klonk iets wat leek op een overwinningskreet, gevolgd door Achilles die een kristallen Waldo in de lucht hield. Dat maakte hij zichzelf toch wijs, waarschijnlijk was het goedkoop, geslepen glas. Kristal was leuker, dus daar hield hij het maar bij. “Goedzo Achilles, je hebt de tweede al gevonden…”, mompelde hij. Hij kreeg echter een idee om Achilles wat terug te pakken. ”Geef hem maar aan Jean-Pierre, zij hebben hem eerst opgemerkt natuurlijk.” Daar ging de eer van zijn pokémon. Het zal hem leren, zijn trainer natplonzen. Hij grijnsde uitdagend toen de Froakie uiteindelijk weer op zijn schouder kwam zitten.

Ooh. Het was Robin. Hij vond Robijn al een aparte naam. Hij kon wel om zichzelf lachen. "Nou vooruit. Doe ik dat." Reageerde hij erop. En wow kijk Achilles eens gaan jongen! Jean-Pierre was geheel onder de indruk. Dat is toch wel knap hoor, als je dat soort dingen kunt! Dat hij nu zeiknat was, was geen probleem. Het was eigenlijk net hetzelfde als een artiest die een optreden deed voor publiek. De sprong was de kunst. Het water was de muziek. En het publiek waren Robin, hij en Chi.. CHICHI! Hij keek geschrokken opzij. Oogjes dicht. Gezakte mondhoeken. Gebalde vuistjes. En elektriciteit dat over haar lichaam aan het krakelen was. Oeps. Voor even ging alles heel langzaam. Wat moest hij nu doen? Hij kon haar moeilijk van zijn schouder afgooien. Maar als ze hier bleef zou ze.. Oh. Jean-Pierre draaide zijn hoofd. Hij had zijn naam namelijk gehoord. "Oh wat aardi-" B Z Z Z Z Z T. Hij kreeg me daar toch even een shock, daar kon je U tegen zeggen. Zijn haren stonden helemaal overeind. Hij leek wel op een Jolteon. "Ruik ik rook?" Vroeg hij naar een paar tellen, heel bezorgd.

Leuk dat hij zijn opmerking sportief opnam. Hij werd liever niet vergeleken met een edelsteen. Zó kostbaar was hij nu ook weer niet. De kans om wraak te nemen op Achilles kreeg hij niet. Aan het knetteren te horen was er iemand die helemaal niet blij was om kleddernat te zijn. Robin stapte toch maar een stapje bij de boze Emolga vandaan. En terecht, zo bleek. Het was best een grappig zicht eigenlijk. Robin beeldde zich in hoe hard hij op een Bouffalant zou lijken moest Jean-Pierre krullen gehad hebben. Geen tijd voor grapjes. Nu hij er attent op gemaakt werd, hing er inderdaad een rookgeurtje in de lucht. De bron was snel gevonden. “Ik weet niet wat jij ruikt natuurlijk, maar ik zou toch aanraden om eens in die fontein te plonzen… ehh, zonder een Emolga best”, voegde hij er nog aan toe. Hij kon het niet laten om een glimlach op zijn te laten verschijnen. Hij verstopte die snel achter zijn hand, leedvermaak was niet iets om trots op te zijn. Uiteindelijk maakte die glimlach plaats voor een grinniken, daarna zelfs een stille, toch degelijke lach. Het was gewoon zo’n zicht… Was hij even blij dat hij geen schokkende electrictype bij zich had. Die waren licht ontvlambaar. Goed om te onthouden.