[Quest] Make Haste, Make Haste!

Fall seven times, stand up eight.

Tijdens een trainingssessie was de oranje harige jongen gestoord door een oproep van de Ranger Base. Er was blijkbaar een opdracht binnengekomen, voor iemand die een escort nodig had naar Fortree City. Het zag er tevens naar uit dat hij de enige Ranger in Slateport City was, daar waar de jongen gestrand was. Vince had zijn training met Tegyr dan ook stopgezet en was opzoek gegaan naar de jongen, dat terwijl hij een seintje naar de Ranger Base nam dat ‘Graduate Ranger Vince Newman’ de opdracht aan had genomen. Daarna had hij zijn shiny Gallade erop uit gestuurd om de jongen te vinden, terwijl de Ranger zelf was gaan nadenken over een eventueel plan. Ze moesten binnen iets meer dan een uur bij Fortree City zijn, wat ze te voet nooit zouden gaan halen. Er moest dus een andere manier van transportatie zijn. Het hoogstwaarschijnlijk zou zijn om te vliegen of te zwemmen, want als zijn oriëntatie van Hoenn goed genoeg was, liep er een waterweg in de richting van het weerstation bij Fortree City en vanaf daar konden ze te voet naar de stad gaan. Het probleem met vliegen was dat hij geen pokémon had die hen zou kunnen helpen en aangezien hij nog maar een Graduate Ranger was, dus kon hij nog geen captures maken van hoger dan een basis pokémon. En er was geen basis pokémon die sterk genoeg zou zijn om hem én de jongen mee te nemen naar de stad. De keuze was dus al snel gemaakt om over het water te gaan, daarvoor zou hij Dougal kunnen gebruiken, maar hij wist zeker dat de Popplio het niet vol ging houden om een boot in zijn eentje te trekken. Dus terwijl Tegyr op zoek was gegaan naar de jongen die ze moesten helpen, was de Ranger op zoek gegaan naar een Water pokémon die ze konden gebruiken en die willing was om hem te helpen. Vince was in de richting van het strand gegaan, daar waar hij er vanuit ging het snelste een water pokémon te vinden. Hier vond hij tevens zijn pokémon terug, samen met twee jongens, eentje met een sporttas bij zich. ”Hallo daar,” sprak Vince, hopend dat de trillende toon in zijn stem niet te veel opviel. Hij was nog steeds geen fan van sociaal doen met mensen, gaf hem maar liever pokémon. Maar hij wist dat, voordat hij een Area Ranger zou zijn, hij toch iets moest gaan doen aan zijn sociale kwaliteiten. Altijd bang en onzeker zijn tegenover mensen zorgde ervoor dat hij zijn werk als Ranger niet goed kon doen immers. De jongens keken hem een beetje vreemd aan. “Is deze Gallade van u?” sprak er toen eentje. Vince knikte. ”Dat klopt, zijn naam is Tegyr. En dit is Lily.” Hij wees naar de Chimecho die achter hem tevoorschijn kwam. Lily was geen fan van haar pokéball en zweefde dus eigenlijk altijd ergens rond hem. De jongens keken elkaar eventjes aan en haalde hun schouders op. “Bent u dan de Ranger die ons komt helpen? De wedstrijd begint over een uur en ik moet er echt op tijd zijn!” Er klonk paniek in de stem van de jongen en Vince voelde zich een beetje opgelaten. Hij haatte het om te werken onder druk en al helemaal onder tijdsdruk, maar het moest nou eenmaal. Nogmaal knikte hij. ”Noem me alsjeblieft gewoon Vince, en als jullie hier eventjes wachten, kunnen we zo vertrekken.” Hij hoopte dat zijn woorden een beetje vertrouwelijk klonken, want hij moest echt zo snel mogelijk een pokémon zien te vinden.
Vince wandelde verder het strand op en keek om zich heen, hij kon voor een pokémon gaan die in het water leefde, maar aan de andere kant zou Dougal daar waarschijnlijk problemen mee hebben, aangezien hij dan niet de ruimte heeft om vrij te kunnen bewegen. Hij keek op toen hij een geluid boven zich hoorde en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Natuurlijk. Hij pakte zijn stylus erbij en volgde de pokémon die hij op het oog had. Toen de pokémon landen, greep hij de stylus steviger vast en schoot de tol op de Wingull af. Hij draaide een paar cirkels rond de pokémon, voordat de lichtgevende band zich rond de pokémon sloot. Vince floot zachtjes en de pokémon kwam dichterbij. ”Zou je ons willen helpen?” vroeg hij aan de pokémon die op zijn hoofd was gaan zitten. De Wingull sloeg zijn vleugels uit en slaakte een kreet, iets wat de Ranger aannam als een ‘Ja’. Hij liep terug naar de jongens, met de Wingull nog steeds op zijn hoofd. De jongens keken hem een beetje vreemd aan, dit was waarschijnlijk niet wat ze verwacht hadden. Vince glimlachte alleen maar en liep naar een strandhuisje toe, waar hij een snelle babbel maakte. Of nou ja, snel voor zover Vince dat kon, zonder te gaan stotteren of met een rood hoofd weg te komen. Mensen, verschrikkelijk. Maar hij kreeg wel een bootje te leen, zolang hij maar kon beloven hem terug te brengen. De ranger beloofde dit en nam de boot mee terug naar de jongens. ”Let’s go.” Een glimlach stond op zijn gezicht. Hij liep naar het begin van het strand en pakte een pokéball erbij. ”We hebben je nodig, Dougal,” sprak Vince, terwijl hij de Popplio erbij liet. De pokémon maakte een buiging naar de jongens, voordat hij het water insprong. Vince maakte snel een tuigje bij de pokémon vast, voordat hij bij de Wingull hetzelfde deed. “Zal het snel genoeg zijn?” vroeg de jongen onzeker. Vince glimlachte hem toe. ”Natuurlijk.” Zijn stem klonk hopelijk zelfzekerder dan dat hij zich voelde. Hij knikte de pokémon toe, voordat hij de jongen uitnodigde in de boot en er zelf ook bij ging zitten. ”Oh voordat ik ‘t vergeet, wat is je naam eigenlijk?” De jongen keek op, hij was zo te zien ook helemaal vergeten zichzelf voor te stellen. “Michael,” zei hij daarna, terwijl hij het zichzelf makkelijk maakte in het bootje. Vince glimlachte. ”Hou je vast, Michael.” Waarna hij de pokémon opdracht gaf in volle vaart te vertrekken.  

De reis begon makkelijk. De waterwegen van Hoenn waren breed genoeg voor het bootje en zowel Dougal als de Wingull leken geen problemen te hebben met elkaars tempo bij te houden. Vince hield zijn blik strak op het water gericht, bang dat hij een zandbank of een rots zou missen, waardoor ze uit de boot geschoten werden. Michael daar in tegen was aan het genieten van het uitzicht, terwijl hij zijn paniek over de aankomende wedstrijd onder bedwang probeerde te houden. ”Hoelang voetbal je al?” vroeg Vince, een poging doen tot small talk, iets wat hij verafschuwde maar waarmee hij wel de doodse stilte kon verdringen. Michael keek de Ranger aan voordat hij zijn schouders ophaalde. “Een jaar of vijf nu, dit is de eerste wedstrijd van het seizoen. Meestal brengt Gideon’s moeder me, maar ze moest onverwachts werken, dus zat ik zonder vervoer,” legde de jongen uit. Er zat een hint in waar Vince verder op in kon gaan, maar was niet honderd procent zeker of het een onderwerp was waar de jongen over wilde praten. Dus was het een mogelijkheid. Hij slikte eventjes. ”En je eigen ouders?” En zo viel het gesprek weer stil. Hij zag Michael een beetje moeilijk wegkijken en zich richtte op het water aan de randen van de boot. Vince voelde hoe de sfeer donkerder werd en wist niet zeker wat hij ervan moest zeggen. ”Sorry,” besloot hij daarom maar te zeggen. Het was niet aan hem om daarop door te vragen, dat was een fout van hem geweest. “Het geeft niet,” kwam er uiteindelijk zachtjes als antwoord. “Mijn ouders hebben me achtergelaten. Gideon’s ouders hebben me opgevangen toen.” Oh, dat was geen prettig verhaal om te horen. ”Het spijt me voor je,” sprak Vince moeizaam, terwijl hij zijn blik nog steeds op de rivier gericht hield. ”Ik hoop dat Gideon’s ouder je nu in ieder geval gelukkig maken,” vervolgde hij daarna zachtjes. Een antwoord bleef uit en Vince besloot er verder niet meer op in te gaan, hij was al te diep aan het wroeten geweest, iets wat hij niet had moeten doen.
Een gasp liet hem opkijken, hij had zo zitten piekeren dat hij ervan was gaan dagdromen. Het was Michael die naast hem was komen zitten en nu naar Dougal wees. De ranger keek omlaag, het water in en merkte dat zijn pokémon aan het gloeien was. Hij werd groter en leek een betere ‘jurk’ aan kreeg. Een glinstering verscheen in de ogen van de Vince, maar hij wist dat hij zijn nieuwe pokémon niet mocht gaan tekenen, nog niet tenminste. Eerst moest hij deze opdracht afmaken. Dus pakte hij alleen zijn pokédex erbij om te kijken hoe de pokémon heette waarin zijn Popplio in geëvolueerd was. Brionne, the Pop Star Pokémon. A Water type. Brionne can make balloons in all sorts of colors, and performs a joyful dance when its Trainer needs cheering up. Een grote grijns verscheen op Vince’s gezicht en hij klapte eventjes enthousiast in zijn handen, waardoor hij de teugels los liet en de boot begon te schudden. ”Oh,” grinnikte hij vrolijk, voordat hij de teugels weer vastgreep en de boot tot bedaren wist te krijgen. Michael had voor het eerst een glimlach op zijn gezicht. “Gefeliciteerd.” Het klonk gemeend en daar was Vince blij mee, dat betekende dat hij niet meer kwaad was op wat er voorheen gevallen was. ”Dank je,” antwoorden Vince, terwijl hij probeerde zijn enthousiasme te kalmeren. Hij kon niet wachten totdat hij Dougal kon gaan tekenen, voor in zijn boek. Het zou een goede toevoeging zijn.
De Ranger hield met één hand de teugels van de twee pokémon vast, terwijl hij met zijn andere hand zijn kaart erbij pakte. Ze waren dicht bij het weerstation en als hij het goed had moest je ‘t gebouw kunnen zien als ze … deze hoek om waren. Hij gaf een ruk aan de teugels en de twee pokémon bogen de hoek om. ”Yes,” mompelde Vince, toen ze het gebouw in het zicht kregen. Hij had het goed gehad. Rustig stuurde de jongeman de pokémon in de richting van de kust, waar hij de boot vast maakte aan een boom, zodat hij deze later mee terug kon nemen. Nu moest ze nog vanaf hier naar Fortree City komen. Michael keek een beetje moeizaam om zich heen. ”Hoelang nog?” De jongen keek op zijn horloge. “Tien minuten.” De Ranger knikte en keek om zich heen. Met zijn geluk als het ging om pokémon vinden, zou dit toch wel moeten lukken? Anders had hij altijd nog een back-up plan natuurlijk. Hij liet de Wingull los gaan, nadat hij de pokémon hand bedankt voor diens hulp. De pokémon slaakte een kreet, voordat hij weer wegvloog. Nadat hij de Wingull had uitgezwaaid, merkte hij dat Michael op zijn schouder aan het tikken was en tussen de bosjes wees. De bruine ogen van de Graduate Ranger begonnen te glimmen toen hij merkte waar de jongen naar wees. Tussen de bosjes, of eigenlijk net ervoor, stond een witte pokémon. ”Vele zouden zeggen dat het een slecht voorteken was om een Absol te vinden in het wild, maar ik was er juist naar op zoek,” sprak de jongen met een glimlach. Michael keek hem een beetje vreemd aan, maar merkte toen de Ranger Stylus in Vince’s hand. De Graduate Ranger stuurde de tol van zijn Stylus in de richting van de Absol, die in elkaar dook toen deze rond zijn middel terecht kwam. De Ranger had een vastbesloten blik in zijn ogen terwijl hij de tol rond draaide. Het duurde lang, langer dan dat hij wilde, maar uiteindelijk had hij de Absol vast en verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij floot de pokémon dichterbij. ”Het spijt me Absol, maar ik heb je hulp nodig nu,” sprak hij vriendelijk tegen de witte Disaster Pokémon. Deze knikte moeizaam. ”Ik wil dat je deze jongen naar zijn toernooi brengt. Ik zal met mijn Gallade volgen,” legde hij uit. Hij hielp Michael op de rug van de Absol, voordat hij zelf op de rug van Tegyr ging zitten. Het ging moeizaam, aangezien hij ongeveer even groot was als de pokémon, maar het lukte. Daarna gaf hij het sein en schoten beide pokémon naar voren toe.
Het duurde gelukkig niet eens zo heel erg lang voordat ze in de stad waren en Michael gaf aanwijzingen waar ze heen moesten voor de wedstrijd. Het veld was niet al te moeilijk te vinden en het zag er naar uit dat ze nog met de opwarming bezig waren. Vince sprong van de rug van Tegyr af en hielp Michael van de Absol af, die hij daarna weer vrij liet. ”Dank je,” mompelde hij tegen de Absol, die daarna weg sprong. Rustig liep de Ranger in de richting van de voetbal coach en legde een hand op de schouder van Michael. ”Succes met je wedstrijd,” zei hij met een glimlach op zijn gezicht, terwijl hij de situatie uitlegde aan de coach. Misschien dat hij nog eventjes zou blijven hangen, om de wedstrijd te kijken of zo iets.