Let's make this a allnighter

[center][justify] Zo Björn zou het trainings routine wat opschroeven. Zijn vooruitgang met Rora was heel erg halt gehouden de laatste tijd en het werd eens tijd weer goed kracht erbij te zetten. Natuurlijk zou niet alleen Rora moeten trainen. Voor goede bonding moest je ook samen in vorm blijven in zijn ogen. Ze zouden beginnen met hardlopen. Rora kon nog net haar trainer bijhouden met haar korte pootjes, en Björn hield rekening dat ze niet te ver achter zou lopen, maar ook dat het niet te makkelijk was. Na zich helemaal duizelig te hebben gelopen in rondjes, zouden ze zich focussen op balans. Hoe kon je immers goed aanvallen met kracht zonder balans. Hij had eerder die ochtend een emmer geleend van een aardige oude man ergens verder de stad in en die vulde hij nu met water. hij zou de emmer op zijn hoofd houden, en Rora een mok met water. Samen zouden ze een paar hindernissen zoals heuveltjes, boomstronken, en kuilen moeten oversteken. Zonder water te morsen. Mits er water gemorst werd zouden ze opnieuw moeten beginnen. De winnaar zou als eerste lunch krijgen terwijl de ander hongerig zou moeten toekijken. ‘’3, 2, 1, NU’’ riep Björn enthousiast en beide wankelden ze vooruit. Björn overschatte de snelheid waarmee hij kon gaan en zijn emmer viel als eerste van zijn hoofd. Rora lachte hem uit, maar daardoor viel haar mok ook om.van haar hoofd. Beide snelden ze terug naar het water om hun container bij te vullen en weer opnieuw te beginnen. Beide snelden over de obstakels Al leek Rora toch wat beter te zijn met haar evenwicht. In totaal moest Rora 2 keer opnieuw beginnen, en Björn, onhandig als hij was, 4 keer. Nog na hijgend zat Björn jaloers toe te kijken hoe Rora op haar verse brokken zat te kauwen en nadat Rora’s buikje vol zat begon Björn aan zijn bammetje.Voor een dorps jochie maakte hij geen verkeerde bammetjes vond hijzelf. Na de korte pauze liepen ze verder het bos in. Geritsel was te horen in de struiken en zowaar. Een shroomish neuzelde rond. blij keek björn op naar Rora die stilletjes haar hoofd op haar voorpoten legde en klaarstond om de shroomish te bespringen. ‘’Komop Rora, laten we shroomish vangen!’’ Riep Björn eerder enthousiast voor een gevecht dan voor het werkelijke vangen. Even keek de shroomish gehinderd op, en vervolgens veranderde diens blik in een verontwaardigde blik. Durfden ze wel zomaar in zijn buurt te komen. Het lijf trilde van de shroomish en een stun spore vloog de lucht in. geschrokken rende Björn tegen de wind in om de shroomish heen zodat het hem niet zou raken, En ook Rora leek er op het nippertje aan te ontsnappen. Mooi. ‘’Nu, Bite!’’ riep Björn en Rora sprintte op haar korte pootjes naar voren en beet zich vast de rug van shroomish. Die schrok zich wild en begon rondjes te draaien. Rora schrok even van de plotselinge beweging maar hield zich taai als ze is vast aan shroomish. ‘’Hou vol!’’ riep Björn enthousiast. ‘’we zijn nog maar net begonnen. Rora, Spark!'' De poten van Rora lichtte op en bliksem schoot door de lucht af op Shroomish. Niet dat het veel schade zou doen maar misschien zou shroomish erna geparalyseerd worden. Shroomish leek echter weinig te merken en schoot in de aanval met een tackle. Helaas was Björn te laat met reageren en met een harde stoot werd shinx door de lucht gestoten. Maar. Niet van zijn poten af. met zijn poten keurig onder zich stond hij nog steeds stabiel. ‘’Goedzo, zoals we getraind hebben.’’ Sprak Björn trots. “charge’’ sprak hij. En met glimmende poten en ogen laadde Rora zich op voor haar volgende aanval. Shroomish had andere plannen en vuurde leech seed op Rora af. Maar voordat de zaden haar raakten en verstrengelden Schoot Rora een opgeladen Spark op Shroomish af. deze knalde de zaden aan de kant en Shroomish werd geraakt. Geschrokken trok shroomish zich terug de bosjes in. Blijkbaar koos hij liever het hazenpad. Björn was niet eens teleurgesteld. Blij liep hij op Rora af die hem wat raar aankeek. ‘’yess, kijk nou hoe geweldig je je balans hield.’’ riep hij tegen Rora terwijl hij haar optilde en knuffelde. Ik wist wel dat je het kon. Trots keek Rora voor zich uit en spinnen dat ze deed. De adem stokte in haar keel en een heel erg luidde burp kwam uit haar bek. Björn keek een beetje lachend toe. ‘’Nou zeg, ook niet heel damesachtig.’’ Rora bleef hem raar aankijken tot ze ineens begon op te lichten. ‘’R-Rora?’’ vroeg Björn ietwat nerveus. Een iets zwaardere grom kwam van Rora vandaan en na een paar seconden stond er pal voor zijn neus geen kleine shinx. Maar een machtige Luxio. ‘’Je.. Bent geëvolueerd…’’ Sprak Björn ontroert. ‘’Mijn pokémon is geëvolueerd!’’ Sprak hij blij en hij rende op Rora af om hem met zijn hoofd kopjes te geven en haar te aaien over haar flanken. Opnieuw keek Rora blij en spinde luid.

<sub>Zou dit zijn laatste keer op vrije voeten zijn in Hoenn? Het brandje was maar net gebeurd en het zou niet lang meer duren, voordat hij echt de gevolgen zou merken. Soms konden ze er snel bij zijn. Met een hoodie en een langharige donkerblonde pruik op, liep hij voor pure nostalgie langs het allereerste bos die hij ooit in de fik had gestoken. De plek waar hij oma had ontmoet en uiteindelijk met haar zich eindeloos had vermaakt. Die tijd. Damn, dat was even geleden. Dat was zelfs voor hij weer herenigd was met Jeanne. Phieuw. In gedachten liep hij kalm rond, totdat hij het geluid opving van… een Magikarp. Niet zomaar een Magikarp. Het kleine meertje waar hij langs liep zat een zeer volle Magikarp in. Purrfect voor een gerecht. Hmm… Zonder er echt lang bij stil te staan had hij Katana tevoorschijn gehaald en haar met een Razor Shell de Pokémon uit weten te schakelen en netjes in plakjes weten te snijden. Perfect als beleg voor een broodje met wat kruidenboter. Hea, hij had gewoon honger. Niets mis mee toch?

Was dat nou een stem die hij hoorde? Wacht, hij herkende het! Blondie! Dorpsjochie! Met de plakjes dragend door Katana liep hij met een geamuseerde grijns richting het oorsprong van het geluid. Gelijk viel hem op dat een Luxio in plaats van de Shinx bij hem stond en ze… een evolutie vierde? Wat aandoenlijk, de éérste evolutie. Grijnzend wisselde hij een blik met Katana die eerst met haar ogen rolde maar toen instemde met zijn ‘intentie’. ”Laten we het vieren met eten!” Katana wierp gelijk een paar stukken van het zalige, dikke vette vis hun kant op waarna ze beide uit de struiken stapte. Katana kon het niet laten haar tanden in haar stuk vis al te zetten en begon al te gloeien. Natuurlijk. Ze hield een beetje teveel van eten. ”En kijk… zó doe je een evolutie! Ervaring opdoen door het proeven van goed voedsel,” De lichaam van Katana vervormde tijdens zijn woorden in gespierde poten, flinke neusharen en schelpen die haar ledematen bedekte. Met een tevreden geluid, bleef ze dooreten, waarop Ciro tevreden haar toe knikte. ”Maar efeliciteerd dus! Wat… doe je trouwens van alle plaatsen nou in een bos? En… was hier altijd al een toren?” Er stond een toren. Ineens… enkele meters verderop. Wat de… Hij woonde al zijn hele leven in Hoenn maar… Het was toch geen vieze streek van Rangers of TR toch?</sub>

De Evolutie van Rora had hem bijna in een extase doen belanden. Hij was zo blij. Het was het bewijs dat hij toch ene goede trainer was. Samen met Roras hulp waren ze beide gegroeid. Rora wat letterlijker dan hij. Door de blijheid die hij deelde met Rora, had geen van beide gemerkt dat ze publiek hadden gekregen. ”Laten we het vieren met eten!” KLonkt er uit de struiken. Alle vezels in Rora’s lichaam spanden zich aan en ze sprong met 4 poten in de lucht om van het plotselinge geluid en het vettige vis stuk wat naast haar terecht kwam. Björn, die eerder geschrokken was van Rora dan de toeschouwers, Stond op en keek beter. Kende hij die persoon? Die grijns en stem konden maar van 1 persoon zijn. ‘Ciro!’ Riep Björn blij uit. Die had hij even niet meer gezien. Iets wat begon te gloeien trok zijn aandacht voordat hij zich verder tegen Ciro uitsprak. Zo te zien was 1 van Ciro’s pokémon ook bezig met evolueren. Toen het licht weer minder werd stond er een (Hij dacht) Samurott voor hem. Wauw. Hij ging naast Rora staan en kroelde die over haar hoofd. ”En kijk… zó doe je een evolutie! Ervaring opdoen door het proeven van goed voedsel,” Björn sprak Ciro vrolijk toe. ‘Wat grappig dat we elkaar treffen terwijl beide onze pokémon evolueerden.’ Hij kon het nog steeds niet geloven dat Rora geëvolueerd was. ”Maar gefeliciteerd dus! Wat… doe je trouwens van alle plaatsen nou in een bos? En… was hier altijd al een toren?” Oh dat was weer typisch Ciro. Niet begrijpen wat er in een bos allemaal te doen was, en niet zo goed opletten in een bosselijke omgeving. Het stadsmeisjes gedrag van altijd alles dicht bij elkaar hebben, en de bossen niet kennen, was sterk in Ciro. ‘Redenen genoeg om in een bos te zijn niet waar?.’ Sprak Björn lachend terwijl hij om zich heen de mooie natuur inkeek. Ook de toren kende hij goed. Een vriendinnetje uit zijn jeugd had hem ooit uitgedaagd alleen de toren op te gaan. En was een mooi uitzicht was dat geweest. ‘Ik was aan het trainen met Rora. We hebben dat nogal laten zitten de laatste tijd en we willen beide sterker worden. Ook wil ik ervarener zijn voor..’ Björn viel stil en met een beetje schrik op zijn gezicht rende hij terug naar zijn tas die hij had afgedaan tijdens het gevecht. Zo snel als hij kon opende hij hem en keek naar binnen. Daarin zat een stevig plastic koker met daar in.. Een ei. Niet zomaar een ei. Een ei wat hij van zijn vader had gekregen uit een ver land. een eilanden groep. Dit was de 2e keer geweest dat hij een ei had gekregen zonder te weten welke pokémon erin zat. Hij checkte snel of de temperatuur goed was. Het stevig in zijn tas stond. en liep toen met de tas terug naar Rora, die alleen snoof bij t aanzien van het ei. Zij wist prima dat als dat ei uitkwam ze aandacht moest gaan delen. Iets waar ze niet naar uitkeek. ‘Sorry. Wat ik wilde zeggen was. Meer ervaring opdoen voordat ik een 2e pokémon moet trainen en opvoeden.’ Ook bedacht Björn zich dat Rora wel heel verlekkerd naar de vis zat te kijken En gaf hem een zetje richting de lap vis. Dat liet Rora zich geen 2 keer zeggen. Ze viel uitgehongerd aan.

<sub>Oh boy, hij werd herkend, als dat niet zo was geweest had hij het wel heel erg mager gevonden. Nadat ook de blondie zijn eigen Pokémon had verwend leek hij de toeval dat ze elkar tegenkwamen met beide een evoluerende Pokémon heel amuserend vond. Een evolutie gebeurde eens in de hoeveelheid tijd, het was toch niet zó toevallig? Bij Katana had hij het rustig af zitten wachten, wetende hoe onrustiger ze werd, hoe meer dichterbij ze bij haar evolutie aan zat. Nu ze een shiny Samurott was, leek ze dan oprecht opgelucht. Ze bewoog meer beheerst en had niet geheel tot zijn verbazing interesse in de Luxio die ze behoedzaam besnuffelde. Haar mondhoeken trokken ietwat omhoog en een tel dacht hij dat ze kwispelde met haar staart. Enfin, Katana was blij.

Maar nu een andere kwestie, vanwaar dat de dorpsjochie in alle bossen van vele regio’s specifiek naar déze ging en… die toren. Echt, de laatste keer dat hij hier was geweest had hij geen énkele toren gezien. Niets, nada, noppes. Redenen genoeg om in een bos te zitten… ? Nu hij dat zo zei… Nadenkend wreef Ciro zijn vinger over zijn kin, ”Natuur in de fik kunnen steken, grote BBQ kunnen houden en buiten het brand om zitten met goedkope marshmallows uit de Action en als kampvuur te gebruiken… Ik snap je he-le-maal,” reageerde Ciro oprecht, waarna een wat meer generale reden volgde vanuit de dorpsjochie. Simpelweg het trainen van zijn Pokémon, maar… dat hoefde toch niet perse in een bos? Daarbuiten waren zat plaatsen om Pokémon te trainen; van een weide tot aan zandvlaktes tot aan stegen in een stad. Er waren zoveel plaatsen. Een bos verveelde, zeker voor zijn eigen Fire type Pokémon. Ze mochten nooit los gaan en nou leek het hem verstandig niet nóg meer in de fik te steken. Hij had zich al uitgeleefd… voor nu. Nog voor hij een betere suggestie kon geven, snelde ineens de jongen weg naar zijn tas om vervolgens een felroze ei te bekijken. Ieuwl. De kleur deed hem al misselijk worden, echt, nooit had hij iets van die kleur gevonden. Hij begreep ook de fascinatie niet omtrent de kleur.

Wegkijkend van het smerige gezicht, kwam blonde al snel terug en vertelde een Pokémon op te voeden. Echt, roze betekende meestal één type wat hij verafschuwde voor het bestaan ervan. ”Ik wens je su-“ Zijn woorden werden gedwarsboomd door het geluid van een Linoone. De snelle, behendige Pokémon had zijn ogen gezet op het glimmende ei en zigzagde al tussen hun benen door voordat ze iets konden doen. Gelijk zette de Pokémon zijn tanden in het omhulsel die het ei beschermde en sleurde die de trappen op van de toren. Duidelijk van plan het ei aan de top neer te laten vallen om het te breken. Het was te dik voor zijn klauwen om een krasje in zelfs te maken. Met een lichte frons en een blik met Katana keek hij de dorpsjochie aan. Zijn Pokémon waren allemaal te groot om die toren in te gaan behalve… Hij haalde Assault tevoorschijn maar… Ze lag doodstil op haar rug in diepe slaap. Oja. Muk. Dat was ook waar ook… Na los te zijn gegaan in het hoofdgebouw besloot ze voldaan te pitten. Maxtricht was geen haar beter. Na haar weer terug te hebben gekeerd, keek hij de blondie maar weer aan. “Zoals ik al zei, wens ik je succes met het ei… Ik denk dat je beter snel kan wezen,” Hij schatte de toren op ruweg 17 meter hoogte en hij weigerde het op te gaan. Dat hij vloog op zijn Pokémon was één ding maar een toren oplopen was een tweede. En op zich, als het ei eenmaal van de toren afviel kon Katana het opvangen. Geen probleem. Hakuna matata… ‘LINOONE!’ gilde de Pokémon die bijna bij de top was… Welp.</sub>

<sub>Het ene moment stond er een dorpsjochie bij hem en het volgende moment was die verdwenen in de toren. Welp, zo ging het leven eenmaal. Ene moment had je dat ei en toen kwam karma om de hoek gezellig binnenvallen om het toch even wat zoezegd spannender te maken. Hij kon het dan ook niet laten ietwat geamuseerd toe te kijken naar het tafereel. Oh, kijk, nou werd het toch een tikkeltje interessanter met de Linoone die van de top van de toren afsprong met ei en al. Dat niet alleen, hij werd gevolgd door de Luxio en de blondie. Kijk, dit noemde hij pas een cliffhanger. Zou hij niet anders moeten helpen als de redder in nood dat hij was? Hmm, hij overwoo het als het echt verkeerd zou lopen. Alsof drie van een hoog toren afspringende figuren niet genoeg was. Bij nader inzien tikte hij toch tegen de Pokéball van een Rifle an en verscheen binnen een tel Rifle aan zijn zijde.  Al bleken de takken al hun redders te zijn, voor zowel de Pokémon als de blondie. ”Dat is wel heel erg convenient, niet?” bekritiseerde Ciro het, al was hij stiekem blij dat hij niet een begrafenis voor zijn kokstudentje hoefde te gaan regelen.

Zwijgend toekijkend zag hij op een gegeven moment Björn de takken als een soort wip gebruiken om daaree Linoone van de tak af te krijgen maar daarmee viel deze wel neer. Met het ei. Wat de blondie niet door had en Ciro iets meer dan hij zou willen was dat het ervoor zorgde dat andere takken die verbonden stonden het af lieten weten. Het gekraak deed Ciro slikken en nerveus keek hij omhoog waar de eerste bladeren naar beneden dwaalde. ”Ehm, ik denk-Waah!” bracht hij uit, toen de eerste zee aan takken zijn kant op kwamen.  In een oogwenk sprong Rifle beschermend over Ciro hen, maar te laat om iets te betekenen met zijn vlammen. Pijnlijk kreunend hield hij zijn handen over zijn gezicht, gezien een paar toch gevallen waren. Toen het geluid en pijn van de vele takken tot een einde was gekomen, hoorde hij vaag het geluid van een Pokémon, een welbekende en een bepaald persoon. Nog voor hij dat zekere persoon de kans wilde geven commentar te geven, probeerde hij hem al af te snauwen. ”I-Wij.. camoufleerde ons enkel om je daarna te helpen,” zei het figuur met zijn achterwerk uitstekend tussen de bladeren met charmant het achterwerk, het rode bol van verenprracht van Rifle de lucht in, bijna zijn eigen haardos op zn hoofd voorstellend. Of hij ook zo’n fluffbutt als Rifle wilde hebben of al had zou niemand ooit achter komen. Langzaam de takken van zich af werpend, proberend cool te doen, sloeg hij zijn pijnlijke armen over elkaar heen en liet zjn blik glijden naar Björn toe en de Linoone. ”Zie je nou wel, de Linoone was hetzelfde van plan maar heeft drastisch gefaald!” mompelde Ciro half binnensmonds, voordat hij volledig uit de hoop stapte en kort Rifle’s staat tot zich opnam. Oké, die was grotendeels in orde, fysiek gezien mar daar boven zou het toch nog wel even duren. ”Nog een veel belangrijker punt… Waarom staat een toren middenin het bos, kijk, dat zijn natuurlijk pas de echte vragen,” begon Ciro, ”Het lijkt in ieder geval niet behekst te zijn, buiten de cliffhanger van jullie zonet schijnt er niets bijzonders aan te zijn,” Of had hij zonet zichzelf de problemn ingewerkt door een té gedurfde opmerking te maken?
Met een vertrokken gezicht voelde hij dan ook gelijk het gevolg van zijn woorden door… ”AAAAAAAH!” Oh. Oké. Dat kan. Het was Rifle die lieftallig zijn snavel langs de ang van Ciro wreef, blij dat hij in orde was. Oké, het was loos alarm, maar… ja, nou had hij tweemaal een minder chamante kant laten zien als zijn student. Hoe kon hij dat over zijn vaders hart halen? Er stond maar een ding op, en dat was zich eruit zien te lullen. ”Zo weet dat Rifle dat ik ervan houd, maar even terug naar de toren… Had je binnen iets vreemds gezien?Iets… bovennatuurlijks?”[/b][/b]</sub>