Alleen de beste doen spelletjes

Petalburg Woods was een flink stuk om te moeten patrouilleren, maar Benji klaagde niet. Hij vond het zelfs leuk om met zijn team op pad te gaan in het bos. Misschien kwam dat omdat hij tussen de bomen was opgegroeid, maar hij voelde zich echt thuis in de natuur. Daarom had hij zich meteen als eerste opgegeven voor de Petalburg Woods, want hoewel hij de stad niet echt haatte, liep hij toch liever met zijn teenslippers door de zachte grasperkjes dat het bos te bieden had. Zijn pokémon schenen dat ook geen probleem te vinden, want ze genoten elk op hun eigen manier van de rust dat de natuur te bieden had. Althans, totdat een vreemde stem die rust verstoorde. “Is dat… Verstoppertje?” vroeg Benji zich hardop af. Onbewust begaf hij zich naar de bron van het geluid en zag uiteindelijk een jongeman, met her en der een pokémon die zich niet heel goed verborgen wisten te houden. “Hallo,” begroette Benji de vreemdeling vriendelijk. “Wat zijn jullie aan het doen?”

De vreemdeling legde iets uit over stopvertje. Benji hield zijn hoofd een tikje opzij, zijn blik vragend. Stopvertje? Hm. Zodra hij vervolgde, werd het de jongen al iets meer duidelijk. Verstoppertje! Zijn vermoeden was dus toch goed geweest! Maar wat bedoelde hij met ‘hen weest?’ Benji begreep niet helemaal wat er gezegd werd, al snapte hij de vraag die gesteld werd direct. Of hij mee wilde doen. Zijn oogjes begonnen meteen te glunderen en hij keek zijn team vragend aan. “Hebben jullie zin in verstoppertje?” vroeg hij aan ze. Storm gaf vrijwel direct een enthousiast antwoord. Rogue liet merken dat ze het ook wel leuk zou vinden, al gaf haar gezichtsuitdrukking niet weg dat ze het plezier er wel van in zag. Mystique was wat terughoudender, maar ook zij knikte uiteindelijk instemmend. Benji draaide zich terug naar de jongeman. “Graag!”

Hij werd om hulp gevraagd. Dat vond Benji natuurlijk geweldig, want dat was waar hij voor gemaakt was. Helpen. Hij knikte dan ook enthousiast als antwoord op de vraag. Zijn pokémon begonnen al met zoeken. Storm was veel te jong om door te hebben dat verstoppertje ook deels geacteerd moest worden in het geval dat mensen slecht er in waren, maar Rogue en Mystique schenen dat wel al door te hebben. Net als Benji deden ze in het begin alsof hen niks opviel. “Hm…” mompelde de jongen bedachtzaam, terwijl hij een klein aantal stappen zette. Hij zag een grote, oranje drakenstaart achter een boom uit verschijnen. Benji glimlachte en keek expres de andere kant op. “Ze zijn wel erg goed in verstoppen!” merkte de jongen op.

Storm was niet als de rest. Ze was nog jonger en naïever dan Benji was en daarom had ze niet helemaal door dat het de bedoeling was dat ze minder goed moest zoeken. Hierdoor pikte ze een aantal dingen op. Beweging in haar ooghoek gaf aan dat iemand zijn sporen probeerde uit te wissen. Ze zag nog wel meer dat niet klopte, maar specifiek deze trok haar aandacht heel erg omdat het in de buurt was. De jonge Pichu hupte naar het struikgewas toe en deed een poging om verder te kijken. Hier zat zeker weten iemand verborgen! Besluitend dat ze er gewoon voor moest gaan, sprong ze tussen de groene bladeren door en kwam oog in oog te staan met een Smeargle. Storm knipperde een keer met haar ogen. En nog eens. Daarna hield ze haar koppie scheef. Was dit iemand die ze had moeten vinden?

Benji hoorde het rijmpje van de jongen, waardoor zijn mondhoeken heel ver opkrulden. Dat klonk leuk! Nu wilde hij ook een poging wagen. Hij fronste bedenkelijk, want hij kende de pokémon van de ander totaal niet, maar misschien kon hij het algemener houden tot hij het zeker wist. “Verstoppen kunnen ze heel goed. Maar we gaan ze uiteindelijk wel vinden…” grijnsde Benji, al verdween die even toen hij zichzelf een beetje vastzette met zijn woordkeuze. “Euh,” vervolgde hij onzeker, waarna hij om zich heen keek voor inspiratie. “Omdat het kan en niet omdat het moet?” Het rijmde wel, maar of het een goed versje was? Ach ja. Hij had het in ieder geval naar zijn zin.

Ondertussen keek Storm de Pichu verbaasd naar de Smeargle die ze had gevonden. Was dit één van de pokémon die zoek waren? Ze kwam meteen bij zinnen en begon te roepen, waarmee ze Benji’s aandacht wist te trekken, inclusief die van haar teamgenoten. “Storm?” hoorde de Pichu de stem van haar trainer klinken, gevolgd door het bekende belletje van Rogue. “Wat is er?” De pokémon sprong meteen uit de struiken en gebaarde ernaar.

Er werd voor hem geklapt, wat natuurlijk een positief effect had op de jongen. Zijn mondhoeken krulden op tot een dankbare glimlach, waarna hij theatraal een klein buiginkje maakte. “Dank je!” reageerde hij opgewekt op het compliment. Hij hoorde echter een echo van het klappen en keek verbaasd op, waardoor hij vlak na de ander een Dragonite opmerkte. Wow. Was dit één van de gezochte pokémon? Zodra er ‘gevonden’ werd geroepen, werd zijn vraag beantwoord en kon Benji niet anders dan onder de indruk zijn. Een enorme draak in je team leek hem heel gaaf, al vond hij zijn eigen team ook heel leuk. “Yay!” juichte hij verblijd. Dat was één. Hoeveel meer waren het er nog?

Benji’s aandacht werd door zijn Pichu getrokken, die niet veel later een tweede pokémon had gevonden. Het was er eentje die hij niet herkende, dus hield hij zijn hoofd een tikje schuin. Hm… Die hadden ze nog niet besproken op de academy. Was het een zeldzame? Nee, dan kwam die juist aan bod, toch? De jongen besloot nog niks te vragen, want ze moesten nog meer pokémon vinden. Hoeveel dat er waren was hem een raadsel, maar aan de andere trainer te zien waren ze nog niet klaar.

Rogue en Mystique kwamen met lege handen tevoorschijn, waardoor Benji bedenkelijk achter zijn hoofd begon te krabben. Hij wist niet eens naar welke pokémon ze eigenlijk nog zochten… Vragend richtte hij zijn ogen op de jongen met de hoed, die het voorwerp niet veel later even van zijn hoofd haalde. Hierdoor werd er een Buizel zichtbaar. Benji kon haast zijn lach niet inhouden, maar hij wilde eigenlijk de perfecte verstopplek nog niet prijsgeven en dus keek hij geamuseerd weg. “Niet bij die boom, niet in een struik,” ging hij in op het rijmpje. “Waar hangt die kleine Oeütten toch uit?”

De Dragonite had haar teamgenootje ook opgemerkt en had ongeveer eenzelfde reactie. Benji ging naast haar staan en wierp haar een geamuseerd grijnsje toe, waarna hij naar een boomtop in de buurt van de jongen wees. “Misschien hoog in die top?” begon hij semi-serieus. “Zo niet, dan geef ik het op.” Hij haalde zijn schouders op, terwijl hij zijn eigen pokémon één voor één aankeek. Rogue had de Buizel ook opgemerkt, maar die was waarschijnlijk de eerste geweest die had gedacht dat ze hem moesten laten zitten. Zo duurde het spelletje net ietsje langer.