Alleen de beste doen spelletjes

De jongen begon te klimmen. Of, nou ja, hij deed een poging tot. Benji keek toe hoe het hem mislukte en voelde zich meteen een beetje schuldig. Hij wilde de vreemdeling niet bezeren, dus keek hij meteen naar zijn Kirlia. “Kun je hem een handje helpen?” vroeg hij aan zijn pokémon. Dat daarmee bedoeld werd dat de jongen beter op de grond gezet kon worden, stonden geen van beide bij stil. In plaats daarvan gebruikte Mystique haar psychische krachten om hem langzaam maar zeker op de tak te tillen.

Benji kon nu al met zekerheid zeggen dat hij erg van dit gezelschap hield. De pokémon waren erg vriendelijk en aanmoedigend naar hun trainer toe – en de jongen leek hem alles behalve gevaarlijk of gemeen. Dat kon haast niet met hoe lief zijn pokémon waren. Daarom sierde een glimlach zijn gezicht en kreeg hij die er niet meer vanaf, zelfs niet als hij het zou proberen. Ook hij begon enthousiast te klappen toen de vreemdeling poseerde, maar hij maakte zich wel een beetje zorgen toen hij die blik zag. Hij zou toch niet te hoog willen gaan, of wel? Mystique kon het maar voor een beperkte tijd aan, want ze hadden nog niet veel geoefend daarmee. “Kun je hem nog een paar keer verplaatsen?” vroeg hij zachtjes aan zijn Kirlia, zich voorzichtig naar haar toe buigend. “Ik zal hem wel afleiden als ’t niet meer gaat.” Ze stemde in. Maar alleen omdat het Benji was.

Een buiging werd gemaakt en dat herinnerde Benji er weer aan waar hij het voor deed. De vreemdeling had het duidelijk naar zijn zin. De Buizel, echter, wat minder. De jonge Ranger merkte dat het arme ding er moeite mee begon te krijgen en besloot dat hij hierna maar moest ingrijpen. Mystique deed haar best om beiden zo veilig mogelijk over te hevelen, maar hoe meer ze haar focus moest verdelen, hoe vermoeiender het voor haar was. Benji wist dat ze hier beter een Gardevoir voor kon zijn. En alsof het zo moest zijn, begon zijn trouwe pokémon wit op te lichten. Hij schrok er zelf al van, maar dat nam niet weg dat zijn trots toenam naarmate ze groter werd. Nice!

“Mystique, dat is geweldig!” riep hij enthousiast naar de pokémon. Ze reageerde er niet heel erg op, want haar blik stond strak op de jongen met zijn Buizelhoed. Benji begreep de hint en verplaatste zijn focus er ook weer naar. “Ik denk dat je wel hoog genoeg zit!” riep hij naar de ander. “Kan je iets zien?”

Benji vond z’n manier van spreken wel grappig. Niet op een manier dat hij de jongen uitlachte, maar op een manier dat het gewoon amusant was om te horen. Het bracht dan ook een glimlach op zijn gezicht teweeg, vooral omdat hij zijn Buizel nog niet had gevonden. Oeütten moest wel erg stil kunnen blijven zitten, bedacht Benji zich. Precies op dat moment viel de hoed van de jongen z’n hoofd en dacht de Ranger dat het spelletje voorbij zou zijn. In plaats van zijn Buizel te vinden, echter, maakte hij een woordgrapje over zijn hoed. Benji kon het niet laten om even te lachen. Daarna zat hij in dubio. Moest hij wat van de Buizel zeggen, zodat beiden veilig naar de grond konden komen? Of moest hij de pokémon het plezier gunnen dat hij zo goed was in verstoppen en riskeren dat beiden zouden vallen? Misschien moest hij maar voor de veilige optie gaan. Dat hoorde immers ook bij zijn werk.

Nog voor Benji zijn mond open kon trekken, was Storm hem al voor. Ze wees uitgebreid naar de jongen z’n hoofd en riep in haar eigen taaltje dat ze Oeütten gevonden had. Dat Mystique haar met een scherpe blik aankeek, negeerde ze voor het gemak.

Het leek er niet op dat de Buizel z’n trainer het snapte. Wat echter nog erger was, was dat de pokémon van de jongen z’n hoofd viel en naar beneden suisde. “Mystique!” riep Benji in paniek, terwijl hij net als de Dragonite een poging deed om de Buizel op te vangen. Zijn Gardevoir hief haar poot al om haar psychische krachten te gebruiken, maar daarmee riskeerde ze wel dat ze de jongen in de boom niet meer kon helpen. Ze was pas geëvolueerd en had nog niet geoefend op meerdere ‘doelwitten’, dus liet ze instinctief de ander als het ware los. Benji kneep zijn ogen van spanning dicht. Storm stond beneden al klaar om de Buizel met haar kleine pootjes op te vangen.

Het was een zooitje. Dat kon zelfs Storm zien. Ze keek voor een kort moment om zich heen en zag Benji en een Dragonite op haar af komen. Die deden natuurlijk ook een poging om de Buizel op te vangen. De Pikachu hoefde niet lang na te denken om te beseffen dat dit fout ging aflopen als ze niets deed. Niet voor zichzelf, maar voor Benji. Ze wilde haar trainer niet verwond zien raken, dus deed ze wat haar de beste optie leek. Ze zette zich op volle kracht van de grond af en sprong tegen Benji’s borstkast, waardoor de jongen achterover viel en nog even over de grond verder schoof. Hopelijk zou de Dragonite dan over hem heen springen en tegelijkertijd de Buizel opvangen. Dan kwam iedereen er ongehavend vanaf. Toch?

Benji kneep zijn ogen dicht. Als dit zijn einde moest zijn, dan wilde hij het niet volledig mee maken. Gelukkig was Storm zijn redder in nood en wist de enorme draak zich over hem heen te werken. De jongen kwam een paar meter verder volledig tot stilstand en opende zijn ogen weer. Hij voelde geen pijn! Buiten misschien zijn kont en rug dan een beetje, maar dat was het waard. Hij schonk zijn Pikachu meteen een brede glimlach zodra hij overeind zat en gaf haar een dikke knuffel. “Dank je Storm!” Zonder haar was hij misschien wel verpletterd geweest. Oh! Daarover gesproken, hoe ging het met de Buizel? Benji draaide zich, voor zover hij dat kon, om en zag nog niet meteen wat er aan de hand was. Daarom kwam hij overeind en rende hij naar de Dragonite toe. “Ah, gelukkig!” zei Benji opgelucht toen hij de pokémon ongedeerd zag.

De Buizel deed vervolgens iets wat Benji eigenlijk best grappig vond. Hij voelde namelijk eerst heel dramatisch of alles er nog aanzat en liet zich daarna achterover ploffen. De kleine pokémon stak zijn tong ook uit. Alsof hij was flauwgevallen. Benji kon het niet laten om te grinniken, maar zijn aandacht werd al snel door de vreemdeling getrokken. Die kwam namelijk een stuk soepeler de boom uit en vroeg vervolgens of ze een russeltig spelletje wilden doen. De jongen had slechts enkele tellen nodig om te ontcijferen wat russeltig was en knikte. “Wat zouden jullie willen doen?” vroeg hij aan de rest. “Ik heb post-its bij me! We kunnen wie ben ik spelen?” Pokémon waren minder goed verstaanbaar met de vragen, maar dat maakte het in Benji’s ogen juist veel spannender en leuker.