Alleen de beste doen spelletjes

De jongen vroeg hoe het gespeeld moest worden. Daar gokte Benji in ieder geval op. Hij pakte de post-it notes uit zijn kleine rugzak en hield ze omhoog. “Iedereen krijgt een note op hun voorhoofd geplakt met daarop iets of iemand die ze zijn,” legde hij uit. “Je weet het zelf niet, maar je moet het wel raden. Je mag anderen vragen stellen. Het mogen alleen ja en nee vragen zijn.” Hij dacht even na. Had hij het zo duidelijk uitgelegd? “Je mag zoveel vragen stellen als je wilt en het gaat door tot je het geraden hebt of opgeeft.” Nu had hij al het belangrijke wel gehad, toch? Benji keek nieuwsgierig naar de jongen. “Wil je het spelen?”

De jongen vroeg of hij de spulsels had. Benji had een paar seconden nodig om te realiseren wat daarmee bedoeld werd. De spullen voor het spelletje, natuurlijk! Hij knikte. “Wacht even,” zei hij. Zijn hand verdween zijn tas weer in en er kwam een pen tevoorschijn. “Nu heb ik alles dat nodig is.” Hij wenkte zijn pokémon bij zich en gebaarde dat ze in een kring moesten gaan zitten. Rogue, Mystique en Storm deden wat er gevraagd werd. “Oké, ik schrijf een aantal dingen op. Wat doen we? Bekende mensen? Voorwerpen?” Hij keek vragend naar de jongen.

De keus was makkelijk. Benji knikte instemmend en drukte vervolgens de pen tegen zijn lippen. In zijn andere hand hield hij het kleine notitieblokje vast. Een paar tellen later begon hij driftig te schrijven. Zijn tong stak een stukje uit zijn mond. “Niet kijken,” was zijn semi-strenge instructie bij de eerste die een post-it note op hun voorhoofd kreeg geplakt. Benji checkte of het bleef zitten en ging daarna met de volgende bezig. Dit ging door tot hij als enige geen briefje had. “Oké, nu ik nog.” Hij stak zijn blokje en pen naar de jongen uit.

Benji kon het niet laten om zacht te giechelen. Wat een malle manier om dingen in het geheim op te schrijven! Dat wilde hij ook wel eens proberen. Hij had zijn handen net op zijn kraag toen de jongen weer tevoorschijn kwam. Vlug liet hij zijn shirt los en boog wat naar voren, zodat de ander het papiertje gemakkelijk op zijn voorhoofd kon plakken. Met een tevreden glimlach ging hij weer recht zitten. “Dus,” begon hij opgelaten. “Wie wil er beginnen?” Zelf was hij wel nieuwsgierig naar wat er op zijn voorhoofd stond. Hij hoefde niet de enige zijn die dat gevoel had. Benji keek de groep even rond.

-plak- Fidger stak meteen zijn hand omhoog. "Mije! Mije!" Het maakte hem wat levendiger, zo'n spelletje. Hij deed het vroeger ook graag samen met Lars. Hoewel Lars liever videospelletjes speelde dan. Maar in zijn ogen, bleef het gewoon een spelletje als ieder ander. "Ist mij.. groen?" Dat leek hem een goede vraag om mee te beginnen. Dat was het niet. Maarja. Tove legde dan ook haar poot op haar mond, om zich ervan te weerhouden om te lachen. Mumrik keek echter heel geconcentreerd naar Benji. Hij was de uitleg een beetje vergeten, dus hij kon nu afkijken hoe Benji zou reageren op de vraag. Dan wist hij het vast wel weer. Oeütten was vlug achter Fidger gekropen, bij het horen van de vraag, bang dat hij hem moest gaan beantwoorden. Dat was natuurlijk ook wel erg spannend.

Het was de jongen die enthousiast zijn hand op stak. Nog geen moment later stelde hij al een vraag. Om Benji’s lippen was langzaam maar zeker een kinderlijke glimlach gekropen. Vluchtig keek hij naar het papiertje dat op de ander z’n voorhoofd zat en schudde met zijn hoofd. “Nee, helaas!” Storm krabde naast hem achter haar oortje. Eigenlijk kriebelde dat papiertje, maar als ze krabde, dan zou het van haar af vallen. Dan mocht ze misschien wel niet meer mee doen… Om zichzelf af te leiden, wierp ze een blik op Mystique. De pokémon was erg geconcentreerd op de vragen en antwoorden die de twee trainers aan elkaar gaven. Het spel zou binnenkort ook voor haar beginnen – en ze wilde niets liever dan voorbereid zijn. Om dat extra stapje te zetten, gaf ook zij een keer antwoord op de gestelde vraag van de vreemdeling. Klassieke Mystique. Klastique? Storm grinnikte zacht. Dit beloofde nog wat te worden.